Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης (εφημερίδα Μακεδονία)
α) Ο Ευαγγελιστής Λουκάς, που κατά μία παράδοση ανήκε στον χορό των εβδομήκοντα μαθητών του Κυρίου και η Εκκλησία τιμά στις 18 Οκτωβρίου, ήταν Έλληνας. Γεννήθηκε στην Αντιόχεια και «ήτο γυμνασμένος εις το άκρον και όλην την έξωθεν σοφίαν, και πεπαιδευμένος την Εβραϊκήν και την Συριακήν διάλεκτον» σύμφωνα με τον Συναξαριστή. Σύμφωνα με τον Άγιο Νικόδημο Αγιορείτη, αλλά και άλλους συγγραφείς, ο Απόστολος Παύλος συνάντησε τον Λουκά στη Θήβα της Βοιωτίας επί βασιλείας Τίτου Κλαυδίου (περί το 42 μ.Χ.), όπου υπηρετούσε ως ιατρός φροντίζοντας τους ασθενείς.
β) Όταν γνώρισε τη χριστιανική πίστη εγκατέλειψε τα υπάρχοντά του και την εθνική θρησκεία και συνόδευσε τον Απ. Παύλο στις ιεραποστολικές του περιοδείες. Ο Λουκάς έμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα και κήρυξε στη Μακεδονία, συνόδευσε τον Απόστολο Παύλο στα Ιεροσόλυμα, όπου συνάντησε και άλλους αποστόλους, που είχαν γίνει αυτήκοοι και αυτόπτες μάρτυρες της παρουσίας του Κυρίου.
γ) Ακολούθησε τον Απ. Παύλο στη Ρώμη και με την καθοδήγησή του συνέταξε το Ευαγγέλιο και τις Πράξεις, που αφιέρωσε στον ηγεμόνα της Αχαΐας Θεόφιλο. Περιγράφοντας την καθημερινή ζωή της πρώτης εκκλησιαστικής κοινότητας των Ιεροσολύμων γράφει: «Αυτοί όλοι ήταν αφοσιωμένοι στη διδασκαλία των αποστόλων και στη μεταξύ τους κοινωνία, στην τέλεση της θείας Ευχαριστίας και στις προσευχές. Δέος τους κατείχε όλους όσοι έβλεπαν εκπληκτικά θαύματα να γίνονται μέσω των αποστόλων».
δ) Και συνεχίζει ο ιερός Ευαγγελιστής Λουκάς: «Κι όλοι οι πιστοί ζούσαν σ’ ένα τόπο και είχαν τα πάντα κοινά· ακόμη πουλούσαν και τα κτήματα και τα υπάρχοντά τους, και μοίραζαν τα χρήματα σε όλους, ανάλογα με τις ανάγκες του καθενός. Κάθε μέρα συγκεντρώνονταν με ομοψυχία στο ναό, τελούσαν τη θεία Ευχαριστία σε σπίτια, τρώγοντας την τροφή τους γεμάτοι χαρά και με απλότητα στην καρδιά. Δοξολογούσαν το Θεό, κι όλος ο λαός τους εκτιμούσε» (Πράξ. 2, 42-47).
ε) Η ομόνοια, η ενότητα, η ομοήθεια, η κοινοκτημοσύνη, η φιλαδελφία και η ομοτροπία που απαντούν στις πρώτες χριστιανικές κοινότητες είναι καρπός του Πνεύματος και απόρροια πρακτικής εφαρμογής της εντολής της αγάπης. Εάν σύμφωνα με τους λόγους του Χριστού η χριστιανική διδασκαλία συνοψίζεται στην αγάπη προς το Θεό και την αγάπη προς το συνάνθρωπο, τότε στο παραπάνω κείμενο των Πράξεων φαίνεται καθαρά η βίωση των δύο αυτών εντολών. Τέλεση της θείας Ευχαριστίας και κοινωνία με το Θεό αφενός αλλά και ομοψυχία, διαπροσωπική κοινωνία και εκούσια προσφορά για τις χρείες των συνανθρώπων αφετέρου.
στ) Ο Ευαγγελιστής Λουκάς προσθέτει στο ευαγγέλιό του λεπτομέρειες που δεν απαντούν στα άλλα ευαγγέλια. Τονίζει ιδιαίτερα την ευσπλαχνία, το έλεος, τη μακροθυμία και τη φιλανθρωπία του Κυρίου προς το ανθρώπινο γένος, το οποίο ήλθε να λυτρώσει ως ιατρός. Το ευαγγέλιο αυτό έχει χαρακτηρισθεί ως το κατεξοχήν κοινωνικό ευαγγέλιο. Στα κείμενά του ταλανίζονται οι πλούσιοι, που στηρίζονται μόνο στα αγαθά τους, ξεχνώντας τον Θεό και τους συνανθρώπους τους, και μακαρίζονται οι πτωχοί, οι οποίοι έχουν την ελπίδα τους στον Θεό.
ζ) Εκείνο που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι ότι στις συγγραφές του Αγίου Λουκά, και όχι μόνο, φανερώνεται η κοινωνική διάσταση του μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας. Αυτό καθεαυτό το μυστήριο αποτελεί το πνευματικό κέντρο του κόσμου, όπου καταργούνται οι κοινωνικές, φυλετικές και άλλες διαιρέσεις. Στην ευχαριστιακή τράπεζα μετέχουν αδελφωμένοι πλούσιοι και πένητες, εγκρατείς και ράθυμοι, εχθροί και φίλοι. Θυσιάζοντας κάθε εμπαθές νόημα και πάθος και τρεφόμενοι με το Σώμα του Χριστού, υπερβαίνουν τους ανταγωνισμούς, το μίσος και τον φόβο του θανάτου. Έτσι γίνονται το ζυμάρι για τη μεταλλαγή και τη μεταμόρφωση του κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου