Ιστολόγιο "Σύνδεσμος Κληρικών Χίου" 15 χρόνια (2008-2023) συνεχούς και συνεπούς παρουσίας στο διαδίκτυο στην ηλεκτρονική διεύθυνση https://syndesmosklchi.blogspot.gr/
Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου Ἦχος πλ. δ'. Ἡ τοῦ στόματός σου καθάπερ πυρσός ἐκλάμψασα χάρις, τὴν οἰκουμένην ἐφώτισεν, ἀφιλαργυρίας τῷ κόσμῳ θησαυροὺς ἐναπέθετο, τὸ ὕψος ἡμῖν τῆς ταπεινοφροσύνης ὑπέδειξεν. Ἀλλὰ σοῖς λόγοις παιδεύων, Πάτερ, Ἰωάννη Χρυσόστομε, πρέσβευε τῷ Λόγῳ Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Σύνδεσμος Κληρικών της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου, Ψαρών και Οινουσσών, έτος ιδρύσεως 2007

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

Χαιρετισμός στην Γενική Συνέλευση του Ι. Σ. Κ. Ε.

Χαιρετισμός στη Γενική Συνέλευση του Ι.Σ.Κ.Ε. από τον πατέρα Γεώργιο Κωνσταντίνου, πρόεδρο του Συνδέσμου Κληρικών Χίου (Δευτέρα 23/11/2009, Παρεκκλήσιο Υπαπαντής, Ιερός Ναός Αγίου Ελευθερίου Αχαρνών)

Αγαπητοί συμπρεσβύτεροι βρισκόμαστε σήμερα εδώ στη Γενική Συνέλευση του ιστορικού και πρωτοπόρου Ιερού Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος προερχόμενοι από την Αγιοτόκο, ακριτική και μαρτυρική Χίο, ως εκπρόσωποι του Συνδέσμου Κληρικών της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου, Ψαρών και Οινουσσών.
Η παρουσία μας εδώ αποτελεί θετική ανταπόκριση στην ευγενική πρόσκληση που απευθύνθηκε στο Σύνδεσμό μας και ομολογουμένως οφείλουμε ευχαριστία πρώτα στον Άγιο Θεό για την πραγματοποίηση αυτής της σύναξης, η οποία συγκέντρωσε επί τω αυτώ αδελφούς που πιστεύουν στην οργανωμένη παρουσία του ιερού κλήρου και συμμετέχουν ανιδιοτελώς στο σκοπό αυτό ως μέλη του Ι. Σ. Κ. Ε. και των λοιπών ανά την Ελλάδα Ιερών Συνδέσμων.
Μεταφέρουμε τις ευχές των μελών του Ιερατικού μας Συνδέσμου που προσδοκούν τα θετικά αποτελέσματα της σημερινής συνελεύσεως έχοντας ενημερωθεί για τα ενδιαφέροντα θέματα – εισηγήσεις που περιέχονται στην ημερήσια διάταξη.
Αφού ευχαριστήσουμε θερμά για την πρόσκληση και τη φιλοξενία θα ήθελα δι’ ολίγων να σας πληροφορήσω για το Σύνδεσμο της Χίου.
Η καταστατική συνέλευση για την ίδρυση του Συνδέσμου μας έγινε τον Ιούλιο του 2007 και η αναγνώρισή του ολοκληρώθηκε τον Γενάρη του 2008 με τελεσίδικη απόφαση του Πρωτοδικείου Χίου.
Για το Καταστατικό μας χρησιμοποιήσαμε ως πρότυπο εκείνο του Συνδέσμου Κληρικών της Ιεράς Μητροπόλεως Αλκαλοχωρίου της Κρήτης, που το προσαρμόσαμε στα δεδομένα της Χίου και το οποίο εγκρίθηκε χωρίς άλλες τροποποιήσεις από τη δικαστική αρχή.
Το προσωρινό Διοικητικό Συμβούλιο ενήργησε τα δέοντα για όλα τα οργανωτικά θέματα και έτοιμος πλέον ο Σύνδεσμος στις 30 Μαΐου 2008 με τακτική Γενική Συνέλευση και αρχαιρεσίες εξέλεξε 7αμελές Δ. Σ. και 3μελή Εξελεγκτική Επιτροπή με θητεία τριών ετών.
Στο λίγο χρόνο της παρουσίας του ο Σύνδεσμος προσπάθησε μα ανταποκριθεί στα συσσωρευμένα προβλήματα των αδελφών μας και εν γένει της τοπικής εκκλησίας με εποικοδομητικό λόγο, προτάσεις και παρεμβάσεις.
Στο ενεργητικό του ο Σύνδεσμος Κληρικών Χίου έχει ένα ιστολόγιο (syndesmosklchi.blogspot.com) ήδη από τον Οκτώβριο του 2008 με χιλιάδες επισκέπτες, την άρτια διοργάνωση ενός τριημέρου συνεδρίου με θέμα: «Οι Κολλυβάδες πατέρες και η σχέση τους με τη Χίο επ’ ευκαιρία της συμπληρώσεως 200 ετών από την οσιακή κοίμηση του Οσίου Νήφωνος του εκ Χίου», την πραγματοποίηση προσκυνηματικών εκδρομών και άλλων εκδηλώσεων.
Οι ιδιαιτερότητες της Χίου οδήγησαν το σώμα των αδελφών που συγκρότησε το Σύνδεσμο να επιλέξουν την αυτόνομη παρουσία του, ως προς τη νομική του υπόσταση, με την αναγνώριση ότι ο Ιερός Σύνδεσμος Κληρικών Ελλάδος έχει στο ενεργητικό του αγώνες για το καλό του εφημεριακού κλήρου που είναι σε όλους γνωστοί και κατέχει θεσμικά κατοχυρωμένη θέση μέσα στην Εκκλησία της Ελλάδος.
Ο Σύνδεσμος κληρικών Χίου προσβλέπει στη συνεργασία και συμπόρευση με τους αδελφούς συλλόγους και ευελπιστεί ότι η σημερινή συνάθροιση είναι μία ευκαιρία για να εξευρεθεί ο τρόπος και η μορφή αυτής της συνεργασίας έχοντας όλοι κατά νουν το «η ισχύς εν τη ενώσει».
Ας μην ξεχνούμε ότι διερχόμαστε δύσκολους καιρούς, με την Εκκλησίας μας να βάλλεται πανταχόθεν και την ιερατική οικογένεια να δοκιμάζεται από διάφορα προβλήματα.
Με την πεποίθηση ότι η συνέλευση αυτή θα είναι καρποφόρα και εποικοδομητική η Χίος δηλώνει παρούσα, χαιρετίζει τη Γενική Συνέλευση του Ι. Σ. Κ. Ε. και την παρουσία σε αυτή των αδελφών Ιερών Συνδέσμων και εύχεται τη συνέχιση της συνεργασίας και στο μέλλον.

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Οι εκπρόσωποι της Χίου στη Γ. Σ. του Ι. Σ. Κ. Ε.


Επέστρεψαν από την Αθήνα οι πατέρες Γεώργιος Κωνσταντίνου και Δημήτριος Πύρρος, πρόεδρος και γενικός γραμματέας του Συνδέσμου Κληρικών Χίου, οι οποίοι συμμετείχαν ως εκπρόσωποι του Συνδέσμου στην ετήσια Γενική Συνέλευση του Ιερού Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος.
Η Γενική Συνέλευση πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009 στον Ιερό Ναό Αγίου Ελευθερίου Αχαρνών. Προηγήθηκε η τέλεση Θείας Λειτουργίας στην οποία προΐστατο ο εκπρόσωπος του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρίου Ιερωνύμου Αρχιμανδρίτης Ιερώνυμος Νικολόπουλος.
Μετά τη Θεία Λειτουργία και αφού παρετέθηκε πρόγευμα ξεκίνησαν οι εργασίες της Γενικής Συνελεύσεως στον χώρο κάτω από τον Άγιο Ελευθέριο, όπου ο Ιερός Ναός της Υπαπαντής του Κυρίου.
Η Συνέλευση ξεκίνησε με τον εκπρόσωπο του Αρχιεπισκόπου, ο οποίος κατόπιν προσευχής απηύθυνε εγκάρδιο χαιρετισμό του Αρχιεπισκόπου. Το λόγο στη συνέχεια έλαβε ο πρόεδρος του Ι. Σ. Κ. Ε. πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Σελλής. Εκ μέρους της Κρήτης χαιρετισμό απηύθυνε ο πρόεδρος της Ένωσης Συνδέσμων Κληρικών Κρήτης που ηγείτο διευρυμένης αντιπροσωπείας των 7 συνδέσμων της Κρήτης. Εκ μέρους της Χίου χαιρετισμό προς τη Γενική Συνέλευση απηύθυνε ο πρόεδρος του Συνδέσμου Κληρικών Χίου πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Κωνσταντίνου.
Σύσσωμο παρίστατο το Δ. Σ. του Ι. Σ. Κ. Ε. Όσοι ιερείς δεν μπόρεσαν να παραβρεθούν απέστειλαν υπογεγραμμένες υπεύθυνες δηλώσεις. Ακολούθησαν πολύ ενδιαφέρουσες εισηγήσεις που αφορούσαν εφημεριακά θέματα, την εκκλησιαστική δικαιοσύνη, πνευματικά θέματα και ασφαλιστικά θέματα.
Ο πρόεδρος του Ι. Σ. Κ. Ε. ευχαρίστησε τους εκπροσώπους της Κρήτης και της Χίου λέγοντας ότι θα αναζητηθεί ο τρόπος μόνιμης συνεργασίας και θα εξεταστεί μελλοντικά η πρόταση για δημιουργία ομοσπονδίας. 
Εκτενέστερη αναφορά στη συνέλευση του Ι.Σ.Κ.Ε. θα γίνει σε επόμενες αναρτήσεις. Θα δημοσιευθεί ο χαιρετισμός του προέδρου του Συνδέσμου Κληρικών Χίου, φωτογραφικό υλικό καθώς και οι ενδιαφέρουσες και επίκαιρες εισηγήσεις που θα αποσταλούν από την Αθήνα.
Οι πατέρες - εκπρόσωποι του Σ. Κ. Χ. επέστρεψαν γεμάτοι ικανοποίηση από τις εργασίες της Γ. Σ. και με εμπειρίες τις οποίες θα μοιραστούν με τα υπόλοιπα μέλη του Δ. Σ. και θα παρουσιάσουν τόσο στη Γ. Σ. του Συνδέσμου Κληρικών Χίου, όσο και στη χιακή κοινωνία μέσω του ιστολογίου μας και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης Χίου.

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

Θεομητορικές εορτές - Η εορτή των Εισοδίων


Τὸ κατὰ τὴν 21η Νοεμβρίου ἑορταζόμενο γεγονὸς τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου στὸ ναὸ ἀποτελεῖ μία ἀκόμα θεομητορικὴ ἑορτή, ἡ ὁποία ἐμφανίστηκε σταδιακὰ καὶ μέσα ἀπὸ ὁρισμένες συγκυρίες. Τὰ γεγονότα τῆς ἑορτῆς δὲν μαρτυροῦνται στὰ Εὐαγγέλια, μνημονεύει δὲ αὐτὰ τὸ Πρωτευαγγέλιο τοῦ Ἰακώβου(46), στὸ ὁποῖο περιγράφεται πῶς ἡ Παρθένος ὁδηγήθηκε ἀπὸ τὸ τρίτο ἔτος τῆς ἡλικίας της στὸ ναό, ὅπου καὶ ἔμεινε ἕως τὸ δωδέκατο ἔτος. Ὅπως διαπιστώθηκε καὶ περὶ τῶν ὑπολοίπων θεομητορικῶν ἑορτῶν, τὰ Εἰσόδια ἦσαν γνωστὰ ὡς γεγονὸς στὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση προφανῶς ἀπὸ τοὺς ἀποστολικοὺς χρόνους, ἑορτὴ ὅμως εἰς ἀνάμνηση τοῦ γεγονότος αὐτοῦ δὲν μαρτυρεῖται κατὰ τοὺς πέντε πρώτους αἰῶνες.
Μία σειρὰ γεγονότων συνεργοῦν στὴ διαμόρφωση τῆς ἑορτῆς. Τὸ πρῶτο καὶ βασικὸ γεγονὸς εἶναι ἡ ἀνέγερση ἀπὸ τὸν Ἰουστινιανὸ Α΄ (527-565) στὰ Ἱεροσόλυμα μιᾶς μεγαλοπρεποῦς βασιλικῆς, ἡ ὁποία ἐπονομάστηκε «Νέα Ἐκκλησία» ἤ «Ἁγία Μαρία ἡ Νέα». Ὁ ναὸς αὐτὸς κτίστηκε στὴ νότια πλευρὰ τοῦ ναοῦ τῶν Ἱεροσολύμων, πάνω στὴν κορυφὴ τοῦ λόφου «Μορία»(47). Γνωρίζουμε ὅτι στὶς 20 Νοεμβρίου τοῦ 543 ἐγκαινιάστηκε ἡ «Νέα Ἐκκλησία»(48). Δὲν πρέπει νὰ παραθεωρεῖται τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ἱεροσολυμιτικὴ Ἐκκλησία ἀπέκτησε ἰδιαίτερη αἴγλη μετὰ τὴν ἀνακήρυξη τῶν Ἱεροσολύμων σὲ Πατριαρχεῖο τὸ 455. Τὴν ἴδια ἐποχὴ ἀκμάζει ὁ παλαιστινὸς μοναχισμὸς (ἅγ.Σάββας, Θεοδόσιος ὁ Κοινοβιάρχης, Μέγας Εὐθύμιος), ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἀναπτύχθηκε ἰδιαίτερη τιμὴ πρὸς τὸ πρόσωπο τῆς Θεοτόκου. Οἱ παράμετροι αὐτὲς εἶναι σημαντικὲς γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὸ γεγονὸς ἐμφανίσεως τῆς ἑορτῆς τῶν Εἰσοδίων.
Ἀρκετοὶ μελετητὲς πιστεύουν ὅτι ἡ ἡμερομηνία τῶν ἐγκαινίων τοῦ ναοῦ ὑπῆρξε ἡ ἀφορμὴ γιὰ τὸν καθορισμὸ τῆς ἑορτῆς τῶν Εἰσοδίων, δεδομένης τῆς γειτνιάσεως τῆς «Νέας Ἐκκλησίας» μὲ τὸ ναὸ τῶν Ἱεροσολύμων, ὅπου ἔλαβαν χώρα τὰ γεγονότα τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου(49). Ὑπῆρξε συνεορτασμὸς τῶν δύο γεγονότων, ἤ ἡ ἑορτὴ τῶν Εἰσοδίων διαδέχθηκε καὶ ὑπεκατέστησε τὴν ἑορταστικὴ ἀνάμνηση τῶν ἐγκαινίων; Στὰ ἐρωτήματα αὐτὰ δὲν ὑπάρχει σαφὴς ἀπάντηση.
Γνωρίζουμε ὅτι ὁ ναὸς τῶν Ἱεροσολύμων μετατράπηκε σὲ μουσουλμανικὸ τέμενος ἀπὸ τοὺς Ἄραβες τὸ 638. Ἄς θεωρηθεῖ νόμιμο νὰ συμπεράνουμε ὅτι ὅταν πλέον παύει νὰ ὑφίσταται κάποιος ναός, τότε χάνεται καὶ ἡ ἀνάμνηση τῶν ἐγκαινίων του. Ἐὰν τὸ ὅλο σκεπτικὸ εὐσταθεῖ, μετὰ τὸ 638 ἐπισυμβαίνει ἡ ὑποκατάσταση τῆς ἑορτῆς τῶν ἐγκαινίων μὲ τὴν ἑορτὴ τῶν Εἰσοδίων, τὰ ὁποῖα (Εἰσόδια) καθορίζονται μία ἡμέρα μετὰ τὴν ἡμερομηνία τῶν ἐγκαινίων (ἑπομένως στὶς 21 Νοεμβρίου)(50). Πρέπει ἑπομένως νὰ συμπεράνουμε ὅτι ἡ ἑορτὴ τῶν Εἰσοδίων ὑφίσταται στὰ Ἱεροσόλυμα τὸ 685, ὅταν ὁ Ἀνδρέας Κρήτης ἐγκαταλείπει τὴν πόλη γιὰ νὰ ἐγκατασταθεῖ στὴν Κωνσταντινούπολη(51). Εὔλογο ἐπίσης εἶναι τὸ συμπέρασμα ὅτι ὁ Ἀνδρέας Κρήτης ὑπῆρξε ὁ εἰσηγητὴς τῆς ἑορτῆς στὴν Κωνσταντινούπολη, μὲ δεδομένη μάλιστα τὴν ἐπισήμανση τοῦ Γερμανοῦ Κωνσταντινουπόλεως (ἀρχὲς τοῦ 8ου αἰ.) ὅτι ἡ ἑορτὴ τῶν Εἰσοδίων ἦταν «ἀρτιύμνητη»(52), δηλαδὴ νεοσύστατη (στὸ Γερμανὸ Κωνσταντινουπόλεως ὀφείλουμε δύο σημαντικοὺς Λόγους στὴν ἑορτὴ τῶν Εἰσοδίων)(53).
Ἡ θεσμοθέτηση μιᾶς ἑορτῆς δὲν συνεπάγεται ταυτοχρόνως καὶ τὴ διάδοση καὶ παγίωσή της στὴν ἑορτολογικὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ ἴδιο συνέβη καὶ μὲ τὴν ἑορτὴ τῶν Εἰσοδίων: ἡ περαιτέρω ἀνάπτυξή της σημειώνεται μετὰ τὸν 9ο αἰ., ἡ δὲ ὁριστικὴ καὶ καθολικὴ ἐπικράτησή της ἐπισυμβαίνει τὸ 12ο αἰ., ὅταν ὁ αὐτοκράτορας Μανουὴλ Α΄Κομνηνὸς (1143- 1180) τὴν καθιερώνει ὡς ἡμέρα ἀργίας.
Στὴ Δύση ἡ θεσμοθέτηση τῆς ἑορτῆς καθυστέρησε ἀκόμα περισσότερο σὲ σχέση μὲ τὴν Ἀνατολή(54). Ἐμφανίστηκε μὲν μεμονωμένα κατὰ τὸ 10ο καὶ 11ο αἰ., ἡ εἰσαγωγή της ὅμως στὸ ἑορτολόγιο τῆς δυτικῆς Ἐκκλησίας πραγματοποιήθηκε τὸ 14ο αἰ. Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη, ὁ πρεσβευτὴς τοῦ βασιλέα τῆς Γαλλίας Καρόλου στὴν Κύπρο, ὁ Γάλλος εὐγενὴς Φίλιππος de Mésières, ἄνδρας εὐλαβούμενος ἐξαιρετικὰ τὴ Θεοτόκο καὶ γνώστης τῆς ἀνατολικῆς παραδόσεως περὶ τῆς ἑορτῆς(55), ἐνημέρωσε τόσο τοὺς ἐπισκόπους τῆς δυτικῆς Ἐκκλησίας, ὅσο καὶ τὸν ἴδιο τὸ βασιλιὰ Κάρολο (στὴν Ἀβινιὸν τῆς Γαλλίας) περὶ τῆς τελέσεως τῆς ἑορτῆς στὴν ἀνατολικὴ Ἐκκλησία, ὁ δὲ Κάρολος εἰσηγήθηκε καὶ ἐπέτυχε τὴν ἀπὸ τὸν πάπα Γρηγόριο ΙΑ΄ (1370-1378) ἐπίσημη θεσμοθέτηση τῆς ἑορτῆς στὴ Δύση. Τὸ 1372 ἑορτάστηκαν ἐπισήμως γιὰ πρώτη φορὰ στὴ δυτικὴ Ἐκκλησία τὰ Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου.
Περὶ τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν Εἰσοδίων, ὁ Ταράσιος Κωνσταντινουπόλεως σημειώνει ὅτι ἐλάμβανε χώρα «μελωδικὴ πανήγυρις»(56), ὁ Θεοφύλακτος Βουλγαρίας ὅτι «ἀνάβονταν οἱ λαμπάδες τῆς φιλανθρωπίας»(57) (προφανῶς ἀναφέρεται σὲ φιλανθρωπίες κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς), ὁ δὲ Γερμανὸς Α΄Κωνσταντινουπόλεως ὅτι οἱ μετέχοντες τοῦ ἑορτασμοῦ πανηγυρίζουν «δι᾿ἐφυμνίων» καὶ «ἀκόρεστης πανδαισίας», διὰ «μουσικῶν ὀργάνων» καὶ «εὔηχων κυμβάλων»(58).
Ἄν καὶ ἀτελὴς ἀκόμα (κατὰ τὸν 8ο αἰ.) ὁ ἑορτασμὸς τῶν Εἰσοδίων, περιγράφεται ὅμως ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Λέοντα ΣΤ΄τὸν σοφὸ ὡς παροχὴ πνευματικῶν δωρεῶν στοὺς μετέχοντες: Πάντως δὲ οὐκ ἀκερδὴς ἡμῖν ἔσται ἡ ἐπιχείρησις· ἀλλ᾿οἷς ταύτῃ δόξης εὐπορήσει, καὶ πρὸς ἡμᾶς τὰ ἐκεῖθεν σεμνὰ διακομισθήσεται. Οἷς αὕτη ὡς πολύτιμον δῶρον ἐκλέγεται, τῆς ἐπ᾿αὐτῷ κερδανοῦμεν φιλοτιμίας (59).

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

46. Tischendorf, Apocrypha, σσ. 14-15.
47. Βλ. Ἰ.Ἀναστασίου, Τὰ Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου, Θεσσαλονίκη 1959, σ.44.
48. A.G.Martimort, Eglise en prière, IV, σ. 147. Ὁ Martimort στηρίζεται στὴ μαρτυρία τοῦ Κυρίλλου Σκυθοπολίτου, ὁ ὁποῖος ἀναφέρει ὅτι παρέστη στὰ ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ, χωρὶς ὅμως νὰ παρέχει περισσότερες πληροφορίες.
49. Καλογήρου, «Μαρία», στ. 664/ Martimort, Eglise en prière, IV, σ. 147/ Ἀναστασίου, Εἰσόδια, σ.46.
50. Τὸ ἴδιο συνέβη μὲ τὴν περίπτωση τῶν ἐγκαινίων τοῦ ἐπὶ τοῦ Παναγίου Τάφου ναοῦ- 13 Σεπτεμβρίου- ἡ ἀνάμνηση τῶν ὁποίων ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ τὴν ἑορτὴ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στὶς 14 Σεπτεμβρίου.
51. Τὴν ἄποψη αὐτὴ ὑποστηρίζει ὁ S.Vailhé («La fête de la Présentation de Marie au Temple», Echos d’Orient, 5 (1901-1902), σ.223.
52. Εἰς τὴν εἴσοδον τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, Α΄, PG 98, 292C.
53. Εἰς τὴν Εἴσοδον τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, PG 98, 292C-309B/ Ἐγκώμιον εἰς τὴν ἁγίαν Θεοτόκον· ὅτε προσηνέχθη ἐν τῷ ναῷ εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων τριετίζουσα, ὑπὸ τῶν αὐτῆς γονέων, PG 98, 309Β-320Β.
54. Στὴ Δύση οἱ διηγήσεις τῶν Ἀποκρύφων ἀντιμετώπισαν πολὺ μεγαλύτερη ἐπιφυλα-κτικότητα ἀπ᾿ὅ,τι στὴν Ἀνατολή. Αὐτό, ὅμως, ἑρμηνεύει καὶ τὴν ἐπιφυλακτικότητα περὶ τῶν γεγονότων τῶν Εἰσοδίων, μαρτυρουμένων μόνο στὴν ἀπόκρυφη πηγὴ τοῦ Πρωτευαγγελίου τοῦ Ἰακώβου.
55. Βλ. W.E.Coleman, Philippe de Mézières’ compaign for the Feast of Marys’ Presentation, Toronto, Institute of Medieval Studies, 1981, σσ. 1-10.
56. Λόγος εἰς τὰ εἰσόδια τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, ΙΕ΄, PG 98, 1497C.
57. Λόγος εἰς τὴν ἑορτὴν τῆς ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, ὅτε προσηνέχθη τῷ ναῷ παρὰ τῶν γεννητόρων αὐτῆς, ΙΒ΄, PG 126, 144B-C.
58. Εἰς τὴν εἴσοδον τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, Γ΄, PG 98, 293D, 305Α.
59. Εἰς τὴν ἐκ στειρωτικῶν λαγόνων προσαγομένην εἰς τὰ Ἅγια ἁγίαν γονήν, τὴν ἀειπάρθενον τοῦ Θεοῦ Μητέρα, PG 107, 13Β.

Τοῦ κ. Γ. Ν. Φίλια: "ΟΙ ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΕΣ ΕΟΡΤΕΣ" μία από τις ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ του Η' ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟY ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟY ΣΥΜΠΟΣΙΟY ΣΤΕΛΕΧΩΝ ΙΕΡΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΝ «ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΝ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΝ» 18-20 Σεπτεμβρίου 2006 - Βόλος
 

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

Το ύστατο χαίρε στον Πατριάρχη Σερβίας Παύλο


Η Σερβία, αλλά και η Ορθόδοξη Εκκλησία αποχαιρέτησαν σήμερα μια εμβληματική μορφή, τον Πατριάρχη Σερβίας Παύλο που εκοιμήθη το μεσημέρι της Κυριακής σε ηλικία 95 ετών. Το πρωί τελέσθηκε, προεξάρχοντος του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου η Θεία Λειτουργία στον Καθεδρικό ναό των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ, όπου η σορός του μακαριστού Πατριάρχη εκτίθεντο τις προηγούμενες ημέρες σε λαϊκό προσκύνημα. και εκτίθεται σε λαϊκό προσκύνημα η σορός του μακαριστού Πατριάρχη.


Στη συνέχεια εν πομπή Ιεράρχες, επίσημοι και λαός συνόδευσαν την σορό μέχρι το Ναό του Αγίου Σάββα, προστάτη των Σέρβων, όπου τελέσθηκε η εξόδιος Ακολουθία. Σύμφωνα με την επιθυμία του μακαριστού Πατριάρχη Παύλου ο ενταφιασμός του θα γίνει σε μοναστήρι στο προάστιο Ρακόβιτσα, 11 χιλιόμετρα έξω από την πόλη του Βελιγραδίου.


Στην εξόδιο ακολουθία παρίσταντο δεκάδες προκαθήμενοι και εκπρόσωποι Αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών αλλά και άλλων δογμάτων και θρησκειών. Την Εκκλησία της Ελλάδος εκπροσωπούν οι Μητροπολίτες Ελασσόνας Βασίλειος και ο Δημητριάδος Ιγνάτιος. Επίσης θα παραστεί σύσσωμη η πολιτική ηγεσία της Σερβίας καθώς και εκπρόσωποι ορθοδόξων και γειτονικών Κρατών.

Επίκαιρο θεωρούμε το παρακάτω άρθρο του Πολίτη online που δημοσιεύτηκε στις 20/9/09

Ένας άγιος Πατριάρχης 95 ετών, ο Σερβίας Παύλος

Η ΑΓΙΟΤΗΤΑ δεν διαφημίζεται, αλλά φαίνεται. Δεν διατυμπανίζεται, αλλά εκπέμπεται με μυστικό τρόπο. Δεν περιγράφεται, αλλά βιώνεται. Όσοι είχαν την ευλογία να συναντήσουν τον Πατριάρχη Σερβίας Παύλο, είχαν την «αγαθή τύχη» να πάρουν στίγματα από την αγιότητα του ανθρώπου και από την όψη αλλά και από το λόγο του ανθρώπου. Πριν μερικά χρόνια διοργανώθηκαν στην Πάτμο μεγάλοι εορτασμοί για την συμπλήρωση 1900 χρόνων από τη συγγραφή της Αποκάλυψης από τον Ιωάννη τον Θεολόγο, στους οποίους συμμετείχαν εκκλησιαστικοί και πολιτικοί ταγοί από όλον τον κόσμο. Ωστόσο, αυτός που τράβηξε τα βλέμματα και το ενδιαφέρον των περισσότερων δημοσιογράφων, ήταν ο ταπεινός Πατριάρχης Σερβίας Παύλος. Καθημερινώς τελούσε Θεία Λειτουργία, γεγονός το οποίο αποτελούσε αιτία συνωστισμού εκατοντάδων πιστών, οι οποίοι έτρεχαν για να πάρουν την ευλογία του. Ένα άλλο, ασήμαντο μεν, συγκλονιστικό δε γεγονός, ήταν ο τρόπος που λάμβανε το πρωινό του, ύστερα από την Πανηγυρική Θεία Λειτουργία, για την κορύφωση των εορτασμών. Στο τραπέζι κάθονταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, Πατριάρχες, Αρχιεπίσκοποι, Επίσκοποι, πολιτικοί και ανάμεσά τους ο Πατριάρχης Παύλος. Οι δημοσιογράφοι και οι κάμερες συνωστίζονταν για να καλύψουν το γεγονός. Ο μόνος που ήταν ατάραχος, μέσα στη φασαρία που προκαλούσε ο συνωστισμός λόγω των συνεργείων, ήταν ο Πατριάρχης Παύλος, ο οποίος βουτούσε ένα κουλουράκι μέσα στο τσάι του. Η όψη του ατάραχη και το πρόσωπό του μειλίχιο, εξέπεμπε αυτό που καλείται αγιότητα.

ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ μέρες του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, ο Πατριάρχης Παύλος κλήθηκε να στηρίξει τους πιστούς και να ορθώσει λόγο αληθείας, σε ένα περιβάλλον ψέματος, κακίας και σκοτωμών. Τότε τύχη αγαθή και πάλι συναντήσαμε τον Πατριάρχη Παύλο στο Βελιγράδι, για μια σύντομη συνέντευξη για την πάλαι ποτέ τηλεόραση του «Λόγου». Εκτός βεβαίως από την άγια προσωπικότητα του Πατριάρχη, συναντήσαμε και ένα διαφορετικό συγκλονιστικό λόγο, σε σχέση τότε με το λόγο του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Α'. Επικαλέστηκε ο ασκητικότατος Πατριάρχης μεταξύ άλλων και ένα σερβικό, άκρως ορθόδοξο ρητό: «Ηρωισμός είναι το να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου από τους εχθρούς μου, ενώ τιμιότητα είναι το να υπερασπίζομαι τον εχθρό μου από τον εαυτό μου». Χωρίς εθνικισμούς, χωρίς μεγαλοστομίες και χωρίς φόβο, ακόμη και την ώρα που ήταν γεμάτοι οι δρόμοι με αγγελτήρια θανάτων, ανθρώπων που σκοτώθηκαν στον πόλεμο, τολμούσε να προβάλλει την ουσία που θέλει «τα του Θεού τω Θεώ και τα του Καίσαρος τω Καίσαρι». 'Αλλο ο ηρωισμός, ο οποίος απαιτεί πόλεμο, σκοτωμούς, πονηριά και σίγουρα θυσίες. Και άλλο η τιμιότητα, η οποία απαιτεί αγιότητα βίου, θέλει αγάπη, η οποία αγγίζει και τους εχθρούς και τελικά φθάνει μέχρι και την αυτοθυσία. 'Αλλο το κράτος και η εξουσία, τα οποία είναι καλά, μόνο όταν περιορίζονται στη ρύθμιση της κοινωνικής ζωής και προσφέρουν ασφάλεια. Και άλλο εν Χριστώ ζωή, η οποία χωρίς κανόνες και νόρμες, χωρίς θρησκευτικές καταπιέσεις, αλλά με μόνη δύναμη την αγάπη, οδηγεί τον άνθρωπο στον παράδεισο και την αληθινή ευτυχία.

ΠΡΙΝ ΜΕΡΙΚΕΣ μέρες η Εκκλησία της Σερβίας γιόρτασε με Θεία Λειτουργία τα 95 χρόνια, του Πατριάρχη Παύλου, ο οποίος πλέον άρρωστος, νοσηλεύεται σε ιατρικό κέντρο στο Βελιγράδι. Το γεγονός δεν πέρασε απαρατήρητο σε όλη την Ορθόδοξη Εκκλησία. Της Θείας Λειτουργίας προεξήρχε ο Μητροπολίτης Μαυροβουνίου και Παραθαλασσίας κ. Αμφιλόχιος, συμπαραστατούμενος από τον Επίσκοπο Κεντρικής Ευρώπης κ. Κωνσταντίνο και τον Επίσκοπο Χβοστάνης κ. Αθανάσιο. Τον Πατριάρχη Παύλο, επισκέφθηκαν την ημέρα των γενεθλίων του, ο Πρόεδρος της Σερβίας κ. Μπόρις Τάντιτς και ο Πρωθυπουργός Μίρκο Τσβετκόβιτς, οι οποίοι ευχήθηκαν στον Πατριάρχη ταχεία ανάρρωση. Ο Πατριάρχης Παύλος γεννήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 1914 στο χωριό Κούτσαντσι της Σλαβονίας (σήμερα ανήκει στην Κροατία). Έμεινε ορφανός σε μικρή ηλικία. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Βελιγραδίου. Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο πήγε ξανά στο Βελιγράδι, ως πρόσφυγας και εργάστηκε σε διάφορες δουλειές για να επιβιώσει. Το 1948 εκάρη μοναχός και μέχρι το 1955 ανήκε στη Μονή Ράτσια. Το 1954 χειροτονήθηκε ιερομόναχος και το 1957 χειροθετήθηκε Αρχιμανδρίτης. Από το 1955 έως το 1957 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Επιστρέφοντας στην πατρίδα του, εξελέγη Επίσκοπος Ράσκας και Πρίζρεν, στο Κόσοβο. Εξελέγη Αρχιεπίσκοπος Πεκίου, Μητροπολίτης Βελιγραδίου και Κάρλοβτσι και Πατριάρχης Σερβίας την 1η Δεκεμβρίου 1990 με τον αποστολικό τρόπο, δηλαδή με κλήρωση από εκλεγέν τριπρόσωπο.

Ο ΤΡΟΠΟΣ εκλογής του στον Πατριαρχικό Θρόνο της Σερβίας, είναι ίσως μοναδικός, αφού ο ίδιος ήταν ο μοναδικός από τους Μητροπολίτες που δεν επιθυμούσε να εκλεγεί Πατριάρχης. Συνήλθε η Ιερά Σύνοδος της Σερβικής Εκκλησίας και οι εκλέκτορες Επίσκοποι έπρεπε να «σταύρωναν» τρεις υποψηφίους, για να συμπληρωθεί το τριπρόσωπο, δηλαδή οι τρεις υποψήφιοι. Προϋπόθεση ήταν να συγκεντρώσουν τουλάχιστον 13 ψήφους για να εκλεγούν. Στον πρώτο γύρο εξελέγησαν μόνο δύο. Ο Επίσκοπος Παύλος πήρε 11 ψήφους και παρέμεινε εκτός. Επαναλήφθηκαν οι ψηφοφορίες και μόνο στον 9ον γύρο εξελέγη με 20 ψήφους και έτσι μπήκε στην τριάδα των υποψηφίων. Ακολούθησε η τελική φάση της εκλογής, δηλαδή η κλήρωση, πρακτική η οποία ακολουθούσαν και Απόστολοι. Και ο κλήρος έπεσε στον Αρχιεπίσκοπο Πεκίου Παύλο. Μετά την εκλογή, ο Πατριάρχης Παύλος απευθυνόμενος στην Ιερά Σύνοδο είπε: «Αι δυνάμεις μου είναι μικραί και σεις το γνωρίζετε. Εγώ εις αυτάς δεν ελπίζω. Ελπίζω εις την βοήθειάν σας και εις την βοήθειαν του Θεού, με την οποίαν Εκείνος μέχρι σήμερον με υπεστήριζεν. Ας είναι προς δόξαν Θεού και προς όφελος της Εκκλησίας του και του δοκιμασμένου λάου μας εις αυτούς τους δύσκολους καιρούς». Την ημέρα της ενθρόνισής του, ανέφερε: Ανερχόμενος ως 44ος Πατριάρχης Σερβίας εις τον θρόνο του Αγίου Σάββα, δεν έχω κανένα δικό μου πρόγραμμα διά το πατριαρχικό έργον. Το πρόγραμμά μου είναι το Ευαγγέλιον του Χριστού, η καλή αύτη αγγελία περί του Θεού μεθ Άημών και της Βασιλείας Του εντός ημών εφ' όσον με την πίστιν και την αγάπην Τον δεχθούμεν».

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

Συμμετοχή εκπροσώπων του Σ. Κ. Χ. στη Γενική Συνέλευση του Ι. Σ. Κ. Ε.


Ο Σύνδεσμος Κληρικών Χίου προσκλήθηκε ως αδελφός Σύνδεσμος να παραστεί στην ετήσια Γενική Συνέλευση του Ιερού Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος, η οποία θα πραγματοποιηθεί την Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009 στον Ιερό Ναό Αγίου Ελευθερίου Αχαρνών.
Ακολούθησε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Αιδεσιμολ. Πρόεδρο του Ι.Σ.Κ.Ε. π. Γεώργιο Σελλή για τα διαδικαστικά.
Το Διοικητικό Συμβούλιο αποφάσισε ο Σύνδεσμος Κληρικών Χίου να εκπροσωπηθεί δια του προέδρου και του γενικού γραμματέα π. Γεωργίου Κωνσταντίνου και π. Δημητρίου Πύρρου.

Οι πατέρες μετέβησαν στα γραφεία της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου, όπου υπέβαλαν γραπτή αίτηση αδείας για τη μετάβασή τους στην Αθήνα και τη συμμετοχή τους στη Γ. Σ. του Ι.Σ.Κ.Ε. ως εκπροσώπων του Συνδέσμου Κληρικών της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου, Ψαρών και Οινουσσών.
Η άδεια χορηγήθηκε κι έτσι τη Δευτέρα, πρώτα ο Θεός, οι εκπρόσωποι του Συνδέσμου θα βρεθούν ανάμεσα σε συμπρεσβυτέρους τους μέλη του ιστορικού και πρωτοπόρου Ιερού Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος, αλλά και εκπροσώπων άλλων ανά την Ελλάδα αδελφών Συνδέσμων, όπως αυτών των Μητροπόλεων της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης.
Όπως φαίνεται από το πρόγραμμα, που ξεκινά με τη Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό Αγίου Ελευθερίου Αχαρνών, πέραν των χαιρετισμών που θα απευθύνουν ο πρόεδρος του Ι.Σ.Κ.Ε. και οι πρόεδροι των άλλων Ιερών Συνδέσμων, υπάρχουν ενδιαφέροντα θέματα περί εκκλησιαστικής δικαιοσύνης, θέματα εφημεριακά, ασφαλιστικά και πνευματικά.

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος για Εκκλησιαστική περιουσία και φορολογία.

Εκκλησιαστική περιουσία και φορολογία
Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009 στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ

Η εκκλησιαστική περιουσία είναι πάντοτε προσφιλές θέμα, κινεί το ενδιαφέρον των σχολιαστών και των αναγνωστών. Αλλωστε, ζούμε σε μια κοινωνία στην οποία κυριαρχούν τα βιολογικά και βιοτικά θέματα και όχι τα οντολογικά και υπαρξιακά, πρωτεύοντα ρόλο έχει η κοινωνιολογία και όχι η φιλοσοφία και θεολογία. Ετσι, η πληροφόρηση για την κινητή και ακίνητη περιουσία της Εκκλησίας προξενεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Μόνον που πρέπει να διερευνηθή από ποια πλευρά και ποια οπτική γωνία εξετάζει κανείς το θέμα. Στις απλές σκέψεις που ακολουθούν, ίσως ενσυνείδητα υπερβατικά, παρουσιάζω την άποψή μου για το ποια είναι η αληθινή εκκλησιαστική περιουσία.  
1. Η θεολογική εκκλησιαστική περιουσία  
Η πραγματική περιουσία της Εκκλησίας που είναι αναλλοίωτη από τη φθορά του χρόνου είναι η θεολογία και η εκκλησιολογία της. Η Εκκλησία βιώνει συμπυκνωμένα έναν θεολογικό και πολιτισμικό πλούτο τουλάχιστον δύο χιλιάδων ετών. Αν δε υπολογίση κανείς ότι έχει αξιοποιήσει και πολιτισμικά αγαθά προγενέστερων εποχών, τότε καταλαβαίνει την αξία του.
Μεγάλος θησαυρός είναι η θεολογία του προσώπου, που αποδίδεται στον Τριαδικό Θεό και τον άνθρωπο. Το πρόσωπο, που στην αρχαία Ελλάδα ήταν ένα προσωπείο (μάσκα), από τους Πατέρες της Εκκλησίας συνδέθηκε με την υπόσταση και απέκτησε οντολογία. Ετσι, ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ρατσιστικά δούλος, ούτε ένα πράγμα, αλλά ούτε κλείνεται στην ασφυκτική μέγγενη του θανάτου. Αυτή η εκκλησιαστική περιουσία γίνεται αντικείμενο έρευνας από φιλοσόφους, κοινωνιολόγους και στοχαστές.
Η φιλοκαλική παράδοση της Εκκλησίας που ασχολείται με τον «έσω άνθρωπο», όχι τον «καθημερινό», αλλά τον «οντολογικό τρόπο ύπαρξης», όπως θα έλεγε και ο Χάιντεγκερ, είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός που έρχεται από το παρελθόν και κινεί το ενδιαφέρον ξένων ψυχαναλυτών, υπαρξιστών και γενικά ανθρώπων που δεν μπορούν να συμβιβαστούν με την επιφάνεια των πραγμάτων και τον συμβατικό τρόπο ζωής.
Οι εκκλησιαστικές τέχνες, όπως η αγιογραφία, η μουσική, η ποίηση, η ναοδομία κ.λπ. που συνδυάζουν ό,τι εκλεκτό στοιχείο εμφανίστηκε στην ανθρωπότητα με τον «μυστικό» κόσμο της εκκλησιαστικής ζωής, είναι αμύθητος πλούτος της Εκκλησίας. Δεν πρόκειται για μερικά μνημεία τέχνης που διαφυλάσσονται στα Μουσεία, αλλά για τρόπους έκφρασης ζωής, που μιλάνε και μοσχοβολούνε.
Το διοικητικό σύστημα των κατά τόπους Εκκλησιών και το συνοδικό σύστημα διοικήσεως σε διάφορα επίπεδα που θυμίζει το αρχαίο ελληνικό σύστημα των Πόλεων και των Αμφικτιονιών είναι ένας αστείρευτος πλούτος που διατηρείται ακόμη ζωντανός και μπορεί να κρίνη θετικά τα διάφορα ηγεμονικά, ανατολικά, φεουδαλιστικά συστήματα τα οποία συναντούμε στη σύγχρονη κοινωνική και πολιτική ζωή. Οι Ενορίες με όλο το εθελοντικό προσωπικό που διαθέτουν είναι ζωντανοί πυρήνες ζωής που έρχονται από το βάθος του χρόνου και συγκροτούν τις πραγματικές κοινωνίες ανθρώπων.
Ολη η θεολογία της Εκκλησίας είναι ένας διαχρονικός πλούτος.  
2. Η αγάπη προς τους ανθρώπους  
Μεγάλη εκκλησιαστική περιουσία είναι η αγάπη των ανθρώπων που περιβάλλουν και εμπιστεύονται την Εκκλησία. Στην Εκκλησία ανοίγει κανείς τα «εσώψυχά» του, τις εσωτερικές αποτυχίες και πληγές του, τις ανασφάλειες και αβεβαιότητές του, τον υπαρξιακό πόνο και την εσωτερική αγωνία του.
Ετσι, η Εκκλησία θεωρεί ως μεγάλο θησαυρό όχι την εύνοια των ισχυρών της γης, αλλά τον πόνο των ανθρώπων, την ανημπόρια τους. Οι πονεμένοι άνθρωποι είναι τα πιο ακριβά ιερά σκεύη της Εκκλησίας, και όπου υπάρχουν Κληρικοί ευαίσθητοι μπορούν να εργασθούν αποδοτικά στον τομέα αυτό και θυσιάζουν τα πάντα.
Το βιβλίο με τίτλο «Η μαρτυρία της αγάπης» και υπότιτλο «Το φιλανθρωπικό και κοινωνικό έργο της Εκκλησίας της Ελλάδος», που εκδόθηκε από τον Κλάδο Εκδόσεων Επικοινωνιακής και Μορφωτικής Υπηρεσίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, δείχνει το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας σε εκατοντάδες μονάδες προνοιακού χαρακτήρος, ανοικτού η κλειστού τύπου, όπου, κατά την εύστοχη παρατήρηση του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, « νόσος φιλοσοφείται και συμφορά μακαρίζεται και το συμπαθές δοκιμάζεται ».
Οταν διαβάση κανείς μερικά «τυπικά» με τα οποία λειτουργούσαν από την Εκκλησία τα πρώτα στην ιστορία Νοσοκομεία, όπως για παράδειγμα το Τυπικό της Μονής Παντοκράτορος στην Κωνσταντινούπολη, όπου φαίνονται η οργάνωση και η λειτουργία του Νοσοκομείου, τότε θα διαπιστώση ότι η Εκκλησία θεωρεί πραγματικό της πλούτο τους πτωχούς, τους αρρώστους, τους πονεμένους που χρειάζονται στοργή και φιλανθρωπία και ενδιαφέρεται γι΄ αυτούς.
Μάλιστα ο ιερός Χρυσόστομος προτρέπει τους ακροατές του: « Μη βλέπεις τον πτωχό που σε πλησιάζει λερωμένος και απεριποίητος,αλλά σκέψου ότι ο Χριστός διά μέσου εκείνου εισέρχεται στην οικία σου και παύσε να είσαι απάνθρωπος και να λέγης σκληρά λόγια με τα οποία συνήθως περιλούζεις αυτούς που ζητούν την βοήθειά σου, αποκαλώντας αυτούς απατεώνας, οκνηρούς ».
Οσοι εμπνέονται από το ήθος της Εκκλησίας θεωρούν τους πτωχούς ως αυτόν τον Ιδιο τον Χριστό. Αυτός είναι ο τετιμημένος εκκλησιαστικός πλούτος.  
3. Περιουσία και φιλανθρωπία
Η Εκκλησία πάντοτε διατηρούσε υλική περιουσία για να την καταναλώνη σε έργα φιλανθρωπίας, όταν αδυνατή να το κάνη το Κράτος. Οι Μητροπόλεις και οι Ενορίες είναι οργανωμένες Κοινότητες, οι οποίες ενδιαφέρονται για όλα τα προβλήματα που απασχολούν τον άνθρωπο, πνευματικά, ψυχολογικά, οικογενειακά, οικονομικά.
Βεβαίως, ζούμε σε μια οργανωμένη κοινωνία και η Εκκλησία συμμορφώνεται στη φορολογία που θεσπίζει κάθε Πολιτεία, αρκεί να είναι λελογισμένη και δίκαιη. Αλλά και η Πολιτεία πρέπει να υπολογίζη την τεράστια προσφορά της Εκκλησίας στο παρελθόν και το παρόν και να σκεφθή με τι οικονομικό κόστος θα επιβαρυνθή η ίδια, αν η Εκκλησία από δυσβάστακτα φορτία δεν μπορεί να ανταποκριθή στο φιλανθρωπικό έργο της με τα Ιδρύματα που λειτουργεί.
Πάντως, πρέπει να επισημανθή ότι η Εκκλησία είναι ένας ζωντανός οργανισμός, που διαθέτει αστείρευτο πνευματικό πλούτο, μεγάλους θησαυρούς- θεολογικούς και πολιτιστικούς- και δεν φοβάται ούτε απειλείται από κάποια φορολογία, μπορεί όμως να υπονομευθή το φιλανθρωπικό έργο της.
Και σήμερα εξακολουθεί να δέχεται την αγάπη και τον σεβασμό εκατομμυρίων ανθρώπων που προσφέρουν όχι απλώς χρήματα, αλλά την καρδιά τους και τη ζωή τους. Αυτός είναι ο ατίμητος πλούτος της που δεν μπορεί να φορολογηθή. Η Εκκλησία έχει αυτό που είναι και δεν είναι αυτό που έχει.

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009

H νηστεία των Χριστουγέννων

Νηστεία των Χριστουγέννων: Πότε, γιατί και πώς; 
1. Δεύτερη μακρά περίοδος νηστείας μετά τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι η νηστεία των Χριστουγέννων, γνωστή στη γλώσσα του ορθοδόξου λαού μας και ως σαραντα(η)μερο. Περιλαμβάνει και αυτή σαράντα ημέρες, όμως δεν έχει την αυστηρότητα της νηστείας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Αρχίζει την 15η Νοεμβρίου και λήγει την 24η Δεκεμβρίου.
2. Η εορτή της κατα σάρκα γεννήσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη Δεσποτική εορτή του χριστιανικού εορτολογίου. Μέχρι τα μέσα τουΔ' αιώνα η Εκκλησία της Ανατολής συνεόρταζε τη γέννηση και τη βάπτιση του Χριστού υπό το όνομα τα Επιφάνεια την ίδια ήμερα, στις 6 Ιανουαρίου. Τα Χριστούγεννα ως ξεχωριστή εορτή, εορταζομένη στις 25 Δεκεμβρίου εισήχθη στην Ανατολή από τη Δύση περί τα τέλη του Δ' αιώνα.
Ό άγιος Ιωάννης ό Χρυσόστομος, που πρώτος ομιλεί για την εορτή των Χριστουγέννων, την ονομάζει «μητρόπολιν πασών των εορτών» και μας πληροφορεί περί το 386 ότι «ούπω δέκατον έστιν έτος, εξ ου δήλη και γνώριμος ημίν αύτη η ημέρα (της εορτής) γεγένηται».
Με τη διαίρεση της άλλοτε ενιαίας εορτής και την καθιέρωση των τριών ξεχωριστών εορτών, της Γεννήσεως την 25η Δεκεμβρίου, της Περιτομής την 1η και της Βαπτίσεως την 6η Ιανουαρίου, διαμορφώθηκε και το λεγόμενο Δωδεκαήμερον, δηλαδή το εόρτιο χρονικό διάστημα από τις 25 Δεκεμβρίου ως τις 6 Ιανουαρίου. Έτσι διασώθηκε κατά κάποιο τρόπο η αρχαία ενότητα των δύο μεγάλων εορτών της Γεννήσεως και της Βαπτίσεως του Κυρίου.
3. Ή μεγάλη σημασία που απέκτησε με την πάροδο του χρόνου στη συνείδηση της Εκκλησίας η νέα εορτή των Χριστουγέννων και η ευλάβεια των πιστών και ιδιαίτερα των μοναχών, απετέλεσαν τις προϋποθέσεις για την καθιέρωση και της προ των Χριστουγέννων νηστείας. Σ' αυτό ασφαλώς επέδρασε και η διαμορφωμένη ήδη τεσσαρακονθήμερη νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής που προηγείτο του Πάσχα.
Όπως η εορτή έτσι και η νηστεία, ως προετοιμασία για την υποδοχή των γενεθλίων του Σωτήρος, εμφανίστηκε αρχικά στη Δύση, όπου η νηστεία αυτή ονομαζόταν Τεσσαρακοστή τον άγιου Μαρτίνου επειδή άρχιζε από την εορτή του άγιου τούτου της Δυτικής Εκκλησίας. Το ίδιο επανελήφθη και σ' εμάς, όπου πολλοί τη νηστεία των Χριστουγέννων ονομάζουν του άγιου Φιλίππου επειδή προφανώς αρχίζει την επομένη της μνήμης του Αποστόλου. Οι πρώτες ιστορικές μαρτυρίες, που έχουμε για τη νηστεία προ των Χριστουγέννων, ανάγονται για τη Δύση στον Ε' και για την Ανατολή στον ΣΤ' αιώνα. 'Από τούς ανατολικούς συγγραφείς σ' αυτήν αναφέρονται ό Αναστάσιος Σιναιτης, ό πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρος ο Ομολογητής, ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, καθώς επίσης και ο πατριάρχης Αντιοχείας Θεόδωρος Βάλσαμων.
4. Ή νηστεία στην αρχή, καθώς φαίνεται, ήταν μικρής διάρκειας. Ό Θεόδωρος Βαλσαμων, που γράφει περί τον ΙΒ' αιώνα —και κατά συνέπεια μας πληροφορεί για τα όσα ίσχυαν στην εποχή του —, σαφώς την ονομάζει «επταήμερον». Όμως υπό την επίδραση της νηστείας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής επεξετάθη και αυτή σε σαράντα ήμερες, χωρίς εν τούτοις να προσλάβει την αυστηρότητα της πρώτης.
Πως θα πρέπει να την νηστεύουμε; Καθ' όλη τη διάρκεια του σαρανταημέρου δεν καταλύουμε κρέας, γαλακτερά και αυγά. Αντίθετα, επιτρέπεται να καταλύουμε ψάρι όλες τις ήμερες — πλην, φυσικά, της Τετάρτης και της Παρασκευής— από την αρχή μέχρι και την 17η Δεκεμβρίου. Ψάρι καταλύουμε επίσης και κατά την εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου, οποιαδήποτε ημέρα κι αν πέσει.
'Από την 18η μέχρι και την 24η Δεκεμβρίου, παραμονή της εορτής, επιτρέπεται η κατάλυση οίνου και ελαίου μόνο — εκτός, βέβαια, των ημερών Τετάρτης και Παρασκευής που θα παρεμβληθούν και κατά τις οποίες τηρούμε ανέλαιη νηστεία. Επίσης με ξηροφαγία θα πρέπει να νηστεύουμε την πρώτη ήμερα της νηστείας, 15η Νοεμβρίου, καθώς και την παραμονή της εορτής, έκτος βέβαια κι αν πέσουν Σάββατο η Κυριακή.
ΝΗΣΤΕΙΑ: ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΠΑΣΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ
«Επίσης οφείλουμε να μην τηρούμε μόνο την τάξη της νηστείας που αφορά τις τροφές, αλλά να απέχουμε και από κάθε αμαρτία, έτσι ώστε, όπως νηστεύουμε ως προς την κοιλιά, να νηστεύουμε και ως προς τη γλώσσα, αποφεύγοντας την καταλαλιά, το ψέμα, την αργολογία, τη λοιδορία, την οργή και γενικά κάθε αμαρτία που διαπράττουμε μέσω της γλώσσας.
Επίσης χρειάζεται να νηστεύουμε ως προς τα μάτια. Να μη βλέπουμε μάταια πράγματα. Να μην αποκτούμε παρρησία διά μέσου των ματιών. Να μην περιεργαζόμαστε κάποιον με αναίδεια. Ακόμη θα πρέπει να εμποδίζουμε τα χέρια και τα πόδια από κάθε πονηρό πράγμα.
Με αυτό τον τρόπο νηστεύοντας μια νηστεία ευπρόσδεκτη στον Θεό, αποφεύγοντας κάθε είδους κακία που ενεργείται διά μέσου της καθεμιάς από τις αισθήσεις μας, θα πλησιάζουμε, όπως είπαμε, την άγια ήμερα της αναστάσεως αναγεννημένοι, καθαροί και άξιοι της μεταλήψεως των άγιων μυστηρίων».
ΔΩΡΟΘΕΟΣ ΓΑΖΗΣ
 
Από το "Η νηστεία της Εκκλησίας, Γιατί, πότε και πως νηστεύουμε" του Μητροπολίτη Νέας Σμύρνης Συμεών Κούτσα, Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, σελ. 88-92

Ενδιαφέρουσα ημερίδα με θέμα «Τα θρησκευτικά σύμβολα στην εκπαίδευση»


του Χάρη Ανδρεόπουλου από το Amen.gr

Ενδιαφέρουσα ημερίδα με θέμα «Τα θρησκευτικά σύμβολα στην εκπαίδευση», ένα θέμα που απασχολεί έντονα την επικαιρότητα εξ αιτίας και της γνωστής απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) για την απόσυρση των σταυρών από τα ιταλικά σχολεία, διοργανώνει το «Κέντρο Ευρωπαϊκού Συνταγματικού Δικαίου – Ιδρυμα Θεμιστοκλή και Δημήτρη Τσάτσου», την Τετάρτη, 16 Δεκεμβρίου και ώρα 5.30 μ.μ. στην αίθουσα της Ενωσης Ανταποκριτών Ξένου Τύπου, στην Αθήνα (Οδ. Ακαδημίας 23, www.cecl.gr).

Θα μιλήσουν οι κ.κ.:
* Νίκος Αλιβιζάτος, Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Πανεπιστημίου Αθηνών
* Σταύρος Γιαγκάζογλου, Δρ. Θεολογίας, Σύμβουλος Παιδαγωγικού Ινστιτούτου
* Ιωάννης Κονιδάρης, Καθηγητής Εκκλησιαστικού Δικαίου της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών
* Α.- Ι. Δ. Μεταξάς, Ομότιμος Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης Πανεπιστημίου Αθηνών
* Αλκμήνη Φωτιάδου, Δρ. Συνταγματικού Δικαίου.

Τη συζήτηση θα συντονίσει ο Γιώργος Σωτηρέλης, καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Πανεπιστημίου Αθηνών. Η είσοδος στην εκδήλωση είναι ελεύθερη.


ΠΩΣ ΑΝΕΚΥΨΕ ΤΟ ΤΟ ΘΕΜΑ

Υπενθυμίζεται ότι το θέμα ανέκυψε τη περασμένη εβδομάδα όταν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ), κλήθηκε να αποφασίσει επί προσφυγής που είχε καταθέσει η έχουσα ιταλική υπηκοότητα Φινλανδή κ. Soile Lautsi, μητέρα δύο ανήλικων παιδιών, μαθητών στο δημόσιο σχολείο της Abano Terme, η οποία, επικαλούμενη λόγους συνείδησης, ζητούσε την απομάκρυνση του σταυρού από τα σχολεία που φοιτούσαν τα παιδιά της. Το ΕΔΔΑ θεωρώντας ότι «το κράτος είναι δεσμευμένο στη θρησκευτική ουδετερότητα μέσα στο πλαίσιο της υποχρεωτικής δημόσιας παιδείας» και πως «η παρουσία στα μαθήματα δεν προϋποθέτει τη θρησκευτική πίστη και η δημόσια παιδεία πρέπει να καλλιεργεί στους μαθητές την κριτική σκέψη», έκανε δεκτό το αίτημα της προσφυγούσης, κρίνοντας ότι θα πρέπει να «αποκαθηλωθεί» από τα σχολεία της Ιταλίας ο σταυρός, επειδή - κατά την γνώμη του δικαστηρίου – η ανάρτηση του σταυρού μπορεί να ερμηνευτεί από τους μαθητές όλων των ηλικιών ως ένα θρησκευτικό σύμβολο», όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στην (δημοσιευόμενη παρακάτω, αγγλιστί) δικαστική απόφαση. Σύμφωνα με την απόφαση του Δικαστηρίου, η παρουσία των σταυρών στις σχολικές αίθουσες της Ιταλίας «αποτελεί παραβίαση της ελευθερίας των γονέων να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους,καθώς και της ελευθερίας της θρησκευτικής επιλογής για τους μαθητές».

«ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ»

«Οι μαθητές μπορεί να αισθανθούν ότι εκπαιδεύονται σ' ένα σχολικό περιβάλλον χαρακτηρισμένο από μια συγκεκριμένη θρησκεία. Αυτό όμως που είναι ίσως ενθαρρυντικό για ορισμένους θρησκευόμενους μαθητές μπορεί να είναι συναισθηματικά ενοχλητικό για μαθητές άλλων θρησκειών ή για όσους δεν πιστεύουν», υποστηρίζει το ευρωπαϊκό δικαστήριο (ΕΔΔΑ), επικαλούμενο την αναγκαιότητα της εφαρμογής στην εκπαίδευση της αρχής της «θρησκευτικής ουδετερότητας».
Πρόκειται για υπόθεση που αφορά μεν τη γειτονική Ρωμαιοκαθολική Ιταλία, ωστόσο, όπως επισημαίνουν νομικοί κύκλοι, η νομολογιακή ισχύς της έχει υπερνομοθετική, πανευρωπαϊκή εφαρμογή. Η Ελλάδα, λένε, «δεν υποχρεούται μεν άμεσα να την εφαρμόσει, δεν μπορεί όμως να την παρακάμψει». Σημειώνεται ότι μετά την έκδοση της απόφασης από το ΕΔΔΑ, στελέχη της ΜΚΟ «Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι» προσέφυγαν στο Εφετείο Αθηνών με το αίτημα να εκδοθεί απόφαση για την απομάκρυνση των εικόνων και του Ευαγγελίου, βάσει της αποφάσεως του Ευρωπαϊκου Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, αλλά οι Ελληνες δικαστές απέρριψαν το αίτημά τους.


AΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ: «ΑΣΤΕΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ»

«Ως αστεία πράγματα και φαιδρότητες», χαρακτήρισε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Iερώνυμος, μιλώντας στο τηλεοπτικό σταθμό «STAR Κεντρικής Ελλάδας» το θέμα που έχει προκύψει με τις εικόνες στις σχολικές αίθουσες και την προσφυγή της Ιταλίας στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων. «Έχουν δικαιώματα όχι μόνο οι μειοψηφίες αλλά και οι πλειονότητες», τόνισε ο προκαθήμενος της ελλαδικής Εκκλησίας, υποστηρίζοντας ότι αν χρειαστεί το θέμα θα απασχολήσει τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο.

Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ (στα αγγλικά):

Lautsi v. Italy (application no. 30814/06)


CRUCIFIX IN CLASSROOMS:

CONTRARY TO PARENTS’ RIGHT TO EDUCATE THEIR CHILDREN IN LINE WITH THEIR CONVICTIONS AND TO CHILDREN’S RIGHT TO FREEDOM OF RELIGION

Violation of Article 2 of Protocol No. 1 (right to education)
examined jointly with Article 9 (freedom of thought, conscience and religion)
of the European Convention on Human Rights

Under Article 41 (just satisfaction) of the Convention, the Court awarded the applicant 5,000 euros (EUR) in respect of non-pecuniary damage. (The judgment is available only in French.)

Principal facts

The applicant, Ms Soile Lautsi, is an Italian national who lives in Abano Terme (Italy). In 2001-2002 her children, Dataico and Sami Albertin, aged 11 and 13 respectively, attended the State school “Istituto comprensivo statale Vittorino da Feltre” in Abano Terme. All of the classrooms had a crucifix on the wall, including those in which Ms Lautsi’s children had lessons. She considered that this was contrary to the principle of secularism by which she wished to bring up her children. She informed the school of her position, referring to a Court of Cassation judgment of 2000, which had found the presence of crucifixes in polling stations to be contrary to the principle of the secularism of the State. In May 2002 the school’s governing body decided to leave the crucifixes in the classrooms. A directive recommending such an approach was subsequently sent to all head teachers by the Ministry of State Education.

On 23 July 2002 the applicant complained to the Veneto Regional Administrative Court about the decision by the school’s governing body, on the ground that it infringed the constitutional principles of secularism and of impartiality on the part of the public authorities. The Ministry of State Education, which joined the proceedings as a party, emphasised that the impugned situation was provided for by royal decrees of 1924 and 1928. On 14 January 2004 the administrative court granted the applicant’s request that the case be submitted to the Constitutional Court for an examination of the constitutionality of the presence of a crucifix in classrooms. Before the Constitutional Court, the Government argued that such a display was natural, as the crucifix was not only a religious symbol but also, as the “flag” of the only Church named in the Constitution (the Catholic Church), a symbol of the Italian State. On 15 December 2004 the Constitutional Court held that it did not have jurisdiction, on the ground that the disputed provisions were statutory rather than legislative. The proceedings before the administrative court were resumed, and on 17 March 2005 that court dismissed the applicant’s complaint. It held that the crucifix was both the symbol of Italian history and culture, and consequently of Italian identity, and the symbol of the principles of equality, liberty and tolerance, as well as of the State’s secularism. By a judgment of 13 February 2006, the Consiglio di Stato dismissed the applicant’s appeal, on the ground that the cross had become one of the secular values of the Italian Constitution and represented the values of civil life.

Complaints, procedure and composition of the Court

The applicant alleged, in her own name and on behalf of her children, that the display of the crucifix in the State school attended by the latter was contrary to her right to ensure their education and teaching in conformity with her religious and philosophical convictions, within the meaning of Article 2 of Protocol No. 1. The display of the cross had also breached her freedom of conviction and religion, as protected by Article 9 of the Convention.

The application was lodged with the European Court of Human Rights on 27 July 2006.

Judgment was given by a Chamber of seven judges, composed as follows:
Françoise Tulkens (Belgium), President,
Ireneu Cabral Barreto (Portugal),
Vladimiro Zagrebelsky (Italy),
Danutė Jočienė (Lithuania),
Dragoljub Popović (Serbia),
András Sajó (Hungary),
Işıl Karakaş (Turkey), judges,
and Sally Dollé, Section Registrar.

Decision of the Court

The presence of the crucifix – which it was impossible not to notice in the classrooms – could easily be interpreted by pupils of all ages as a religious sign and they would feel that they were being educated in a school environment bearing the stamp of a given religion. This could be encouraging for religious pupils, but also disturbing for pupils who practised other religions or were atheists, particularly if they belonged to religious minorities. The freedom not to believe in any religion (inherent in the freedom of religion guaranteed by the Convention) was not limited to the absence of religious services or religious education: it extended to practices and symbols which expressed a belief, a religion or atheism. This freedom deserved particular protection if it was the State which expressed a belief and the inpidual was placed in a situation which he or she could not avoid, or could do so only through a disproportionate effort and sacrifice.

The State was to refrain from imposing beliefs in premises where inpiduals were dependent on it. In particular, it was required to observe confessional neutrality in the context of public education, where attending classes was compulsory irrespective of religion, and where the aim should be to foster critical thinking in pupils.

The Court was unable to grasp how the display, in classrooms in State schools, of a symbol that could reasonably be associated with Catholicism (the majority religion in Italy) could serve the educational pluralism that was essential to the preservation of a “democratic society” as that was conceived by the Convention, a pluralism that was recognised by the Italian Constitutional Court.

The compulsory display of a symbol of a given confession in premises used by the public authorities, and especially in classrooms, thus restricted the right of parents to educate their children in conformity with their convictions, and the right of children to believe or not to believe. The Court concluded, unanimously, that there had been a violation of Article 2 of Protocol No. 1 taken jointly with Article 9 of the Convention.

***


1 Under Article 43 of the Convention, within three months from the date of a Chamber judgment, any party to the case may, in exceptional cases, request that the case be referred to the 17-member Grand Chamber of the Court. In that event, a panel of five judges considers whether the case raises a serious question affecting the interpretation or application of the Convention or its protocols, or a serious issue of general importance, in which case the Grand Chamber will deliver a final judgment. If no such question or issue arises, the panel will reject the request, at which point the judgment becomes final. Otherwise Chamber judgments become final on the expiry of the three-month period or earlier if the parties declare that they do not intend to make a request to refer.

* ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο Χάρης Ανδρεόπουλος είναι δημοσιογράφος – θεολόγος ΑΠΘ (xaan@theo.auth.gr), συνεργάτης της εφημ. «Ελευθερία» Λάρισας, της Πύλης Εκκλησιαστικών Ειδήσεων «amen.gr» και καθηγητής Β/θμιας εκπαίδευσης (Γυμνάσιο Αρμενίου ν. Λάρισας).

Έντονες αντιδράσεις ιεραρχών για το θέμα του Σταυρού


του Αντώνη Τριανταφύλλου από το Amen.gr

Έντονα ενοχλημένη εμφανίζεται η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος από τις κινήσεις πολιτικών κύκλων αλλά και μη κυβερνητικών οργανώσεων που σκοπό έχουν να επιβάλλουν ως τετελεσμένο την υποχρεωτική απομάκρυνση των θρησκευτικών συμβόλων από όλα τα ελληνικά δημόσια καταστήματα (σχολικές αίθουσες, δικαστήρια και δημόσιες υπηρεσίες).

Ως αστεία πράγματα και φαιδρότητες χαρακτηρίζει ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος ιερώνυμος μιλώντας στο STAR Κεντρικής Ελλάδας το θέμα που έχει προκύψει με τις εικόνες στις σχολικές αίθουσες και την προσφυγή της Ιταλίας στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Έχουν δικαιώματα όχι μόνο οι μειοψηφίες αλλά και οι πλειονότητες τόνισε υποστηρίζοντας ότι αν χρειαστεί το θέμα θα απασχολήσει τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Θέση για το θέμα έχει λάβει ήδη και ο μητροπολίτης Φθιώτιδας Νικόλαος. Απευθυνόμενος σε πιστούς της Λαμίας εξέφρασε την άποψη ότι το ενδεχόμενο της απομάκρυνσης των ιερών εικόνων από τις σχολικές αίθουσες θα αποτελέσει την καταστροφή της νεολαίας που δεν θα έχει σύμβολά για να την εμπνέουν και να την προστατεύουν.
Παράλληλα, ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος στηλίτευσε την προσπάθεια ηγετικών στελεχών της ΜΚΟ «Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι» να ζητήσουν, χθες, κατά τη διάρκεια δίκης στο Εφετείο Αθηνών την απομάκρυνση των εικόνων και του Ευαγγελίου, βάσει της αποφάσεως του Ευρωπαϊκου Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Υπενθυμίζεται ότι η Έδρα απέρριψε το αίτημά τους.
«Δυστυχώς για τους μη κυβερνητικούς κυρίους, ο αρμόδιος υπουργός στην Ιταλία προσέφυγε στα αρμόδια ευρωπαϊκά δικαστήρια και ήσκησε έφεση κατά της αποφάσεως για την αφαίρεση του Σταυρού με τον Εσταυρωμένο στα δημόσια σχολεία και καταστήματα στην Ιταλία» αναφέρει ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης σε ανακοίνωσή του δηλώνοντας βέβαιος ότι «Οι Έλληνες δικαστές θα πράξουν το καθήκον τους».
Ο κ. Άνθιμος υπενθυμίζει ότι «Στην Ιταλία το 90% του πληθυσμού εδήλωσε με δημοσκοπήσεις ότι επιθυμεί να παραμείνει ο Εσταυρωμένος στα σχολεία και στα δημόσια γραφεία». Επισημαίνει μάλιστα πως «Στην Ελλαδική περίπτωση πιστεύομε ότι θα ληφθεί υπόψη η άποψη της πλειονοψηφία και όχι της μειοψηφίας. Διότι δυστυχώς μερικοί στην εποχή μας κόπτονται για τις μειοψηφίες και παραγνωρίζουν τα δικαιώματα των πλειονοψηφιών». Διερωτάται τέλος: «Που ακούσθηκε αυτή η αντίληψη και ποιοι την υποστηρίζουν στην πατρίδα μας; Προφανώς όσοι δεν σέβονται την ιερά Ορθόδοξη Παράδοση και δεν αγαπούν την πατρίδα μας».

Περί της αποκαθήλωσης θρησκευτικών συμβόλων


του Στέλιου Αραβαντινού, Καθηγητή Θεολογίας στο Amen.gr

Ο Ιησούς Χριστός καταδικάσθηκε σε θάνατο ενώ στη δίκη που έγινε – επί τη βάσει του περίφημου Ρωμαϊκού Δικαίου –απεδείχθη η αθωότητα του.Καταδικάσθηκε όμως «για λόγους σκοπιμότητας».
Η εικόνα του σε δικαστήρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης υψώνεται για να θυμίζει στους παράγοντες κάθε δίκης το μεγάλο έγκλημα των αποφάσεων «για λόγους σκοπιμότητας».
Στη Δικαιοσύνη –όταν αυτή σέβεται τον εαυτό της-δεν μπορεί να ισχύει το «ο σκοπός Αγιάζει τα μέσα».
Αυτές τις αλήθειες υπενθυμίζει η εικόνα του Χριστού στα δικαστήρια. Υπενθυμίζει επίσης το γιατί πρέπει να καταργηθεί η θανατική ποινή η οποία έστειλε πολλούς αθώους στο θάνατο για λόγους σκοπιμότητας.
Η γνωστή απόφαση του ΕΔΔΑ έχει σκεπτικό και διατακτικό. Στο διατακτικό επιδικάζει αποζημίωση στην ενάγουσα γιατί ο σταυρός σε κάποια σχολική αίθουσα προσέβαλε την συνείδηση της. Η απόφαση ούτε διέταξε, ούτε μπορεί να διατάξει αφαίρεση των θρησκευτικών συμβόλων από τις σχολικές αίθουσες των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όσον αφορά το σκεπτικό της, αυτό δεν υποχρεώνει κανένα, απλώς συζητείται.
Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα ουδέποτε ο ελληνικός λαός εξέφρασε αίτημα αφαίρεσης των θρησκευτικών συμβόλων από τις αίθουσες των σχολείων και των δικαστηρίων. Αν κάποιος καταπιέζεται από τα θρησκευτικά σύμβολα οφείλει να το αποδείξει. Πάντως η ανάρτηση των θρησκευτικών συμβόλων σε δημόσιους χώρους ανήκει στα ήθη και τα έθιμα του ελληνικού λαού. Και αυτό είναι αυταπόδεικτο. Δεν είναι δυνατόν με νομικές κατασκευές να καταργούμε τα ήθη και τα έθιμα ενός λαού. Είναι λάθος. Εκείνο που πρέπει να κάνουμε είναι να προστατεύουμε όποιον αποδεδειγμένα και με συγκεκριμένα περιστατικά καταπιέζεται θρησκευτικά.
Υπενθυμίζουμε ότι διακεκριμένοι χριστιανοί θεολόγοι και άλλοι επιστήμονες έχουν δώσει διαλέξεις σε Ισλαμικά Πανεπιστήμια, στους τοίχους των οποίων υπάρχουν φράσεις του Κορανίου. Θα έπρεπε να μην δώσουν τη διάλεξη αν προηγουμένως δεν αφαιρούνταν από επιστημονικό χώρο τα θρησκευτικά σύμβολά;

Πηγή: www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=912

Ο Ι.Σ.Κ.Ε για απομάκρυνση χριστιανικών συμβόλων

Το τελευταίο χρονικό διάστημα γινόμαστε δυστυχώς θεατές ή ακροατές ορισμένων, ευτυχώς ελαχίστων, πού προσπαθούν να καταστήσουν ζήτημα το εάν θα πρέπει να υπάρχουν τα Ορθόδοξα Χριστιανικά σύμβολα σε δημοσίους χώρους.
Οφείλουμε εξ αρχής ν΄ αναγνωρίσουμε, ότι η επίσημη Ελληνική Πολιτεία χειρίζεται ισορροπημένα και με ωριμότητα αυτές τις επιπόλαια και μεθοδευμένα ανιστόρητες κραυγές.
Ο Ιερός Σύνδεσμος Κληρικών Ελλάδος παρακολουθεί με σοβαρότητα κάθε κίνηση, πού βάλει κατά της Εκκλησίας και της Ελληνικής ιδιοσυστασίας.
Για την ώρα επισημαίνουμε, ότι το Ορθόδοξο Χριστιανικό Σύμβολο του Τιμίου Σταυρού, για λόγους που έχουν να κρατούν με την ύπαρξη του Ελεύθερου Ελληνικού Κράτους, είναι αποτυπωμένο στο Ιερό πανί της Γαλανόλευκης Σημαίας της Ελλάδος μας και η οποία σκέψη για κατέβασμα των Ορθοδόξων Χριστιανικών Συμβόλων από δημοσίους χώρους, θα σήμαινε προδοτική υποστολή της Σημαίας μας και άρνηση της Εθνικής υποστάσεως μας, ως Ελλήνων.
Δεν πιστεύουμε ότι υπάρχουν Έλληνες ανθέλληνες. Όμως, επιθυμούμε περισσότερη υπευθυνότητα στις δημόσιες τοποθετήσεις, διότι επικίνδυνη δεν είναι μόνο η Εθνική προδοσία, αλλά και η Εθνική εγκληματική επιπολαιότητα.

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Άγιος Ιωάννης αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως ο Χρυσόστομος


Ο ιερός Χρυσόστομος, από τους πιο γνωστούς αγίους της Ορθοδόξου Εκκλησίας, γεννήθηκε στην Αντιόχεια το 354, από γονείς ευσεβείς. Πατέρας του ήταν ο αρχιστράτηγος Σεκούνδος και μητέρα του η Ανθούσα. Πολύ νωρίς έμεινε ορφανός από πατέρα και η μητέρα του φρόντισε να τον αναθρέψη με τα ιερά νάματα του Ευαγγελίου. Σπούδασε στην Αντιόχεια ρητορική και φιλοσοφία. Σε ηλικία 18 ετών βαπτίσθηκε και σπούδασε τρία χρόνια στην Θεολογική Σχολή της Αντιόχειας. Μετά την κοίμηση της μητέρας του αποσύρθηκε στην έρημο, όπου παρέμεινε για έξι χρόνια. Τα πρώτα τέσσερα χρόνια της ασκητικής του ζωής τα πέρασε κοντά σε ένα γέροντα ασκητή και τα δύο επόμενα έμεινε μόνος του σε μια σπηλιά. Ο βιογράφος του, ο Ελενοπόλεως Παλλάδιος, γράφει: “Τον περισσότερο καιρό τον πέρασε χωρίς ύπνο, μαθαίνοντας την Αγία Γραφή. Δεν ξάπλωσε να κοιμηθή κατά το διάστημα των δύο ετών, ούτε νύκτα, ούτε ημέρα”. Ο κλονισμός της υγείας του από την υπερβολική άσκηση τον αναγκάζει να επανέλθη στην Αντιόχεια, όπου το 381, χειροτονείται Διάκονος και Πρεσβύτερος. Ως Πρεσβύτερος υπηρέτησε στην Αντιόχεια μέχρι το 397, έτος κατά το οποίο εκλέχθηκε και χειροτονήθηκε Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως. Από το “μετερίζι” αυτό διεξήγαγε μεγάλους αγώνες εναντίον των ειδωλολατρών, αλλά και των αιρετικών, που διασπούσαν την ενότητα της Εκκλησίας. Οργάνωσε την φιλανθρωπία καθώς και την ιεραποστολή στην Γοτθία, την Σκυθία, την Περσία και την Φοινίκη. Σταθερός και αταλάντευτος καθώς ήταν στην πίστη και στον αγώνα εναντίον της αμαρτίας και της κάθε είδους αδικίας, εξορίσθηκε τρεις φορές και τελικά εκοιμήθη εξόριστος στην Κουκουσό της Αρμενίας στις 14 Σεπτεμβρίου του 407. Η μνήμη του λόγω της ημέρας της εορτής του Σταυρού, που ισοδυναμεί με την Μ. Παρασκευή, μετετέθη στις 13 Νοεμβρίου, για να πανηγυρίζεται λαμπρά και χαρμόσυνα.
Τα έργα του είναι διαχρονικά, γιατί είναι θεόπνευστα. Όταν τα μελετά κανείς, νομίζει ότι έχει μπροστά του έναν συγγραφέα σύγχρονο και πολύ επίκαιρο. Είναι άριστος ερμηνευτής της Αγίας Γραφής, η οποία ερμηνεύεται όχι από οιονδήποτε, αλλά από τους θεοπνεύστους αγίους Πατέρας της Εκκλησίας, οι οποίοι ως κεκαθαρμένοι και “πεπληρωμένοι των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος” είναι οι αλάνθαστοι ερμηνευτές των Αγίων Γραφών. Ο ιερός υμνογράφος τον χαρακτηρίζει “χρυσύλατον σάλπιγγα και θεόπνευστον όργανον, νουν ουράνιον και βυθόν της σοφίας”.
Για τον χρυσορρήμονα άγιον μπορεί κανείς να ομιλή ώρες πολλές ή να γράψη ολόκληρους τόμους. Στο σύντομο αυτό άρθρο θα τονίσουμε τρία μόνο σημεία, τα οποία έχουν σχέση με την εκρηκτική και μεγαλειώδη αυτή προσωπικότητα:

Πρώτον, υπήρξε μεγάλος θεολόγος, αλλά και αληθινός ποιμένας. Όπως τονίζει ο Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος, “εποίμαινε θεολογών και θεολογούσε ποιμαίνων”. Από πολλούς χαρακτηρίζεται κοινωνικός, επειδή ασχολήθηκε με τους ανθρώπους και τα κοινωνικά προβλήματα. Ήταν πράγματι κοινωνικός, ακριβώς επειδή ήταν νηπτικός και ασκητικός. Ήταν ο αδιαλείπτως προσευχόμενος. Οι λόγοι του και τα κηρύγματά του είχαν ζωντάνια και αμεσότητα και εύρισκαν μεγάλη απήχηση, γιατί αγαπούσε αληθινά τον λαό και ένδιαφερόταν γι’ αυτόν. Για την πνευματική του προκοπή, αλλά και για τις υλικές του ανάγκες, αφού ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματική ύπαρξη. Επεδίωκε όμως και να θεραπεύη από τα σωματικά και ψυχικά πάθη. Για παράδειγμα, ομιλώντας για την φιλαργυρία προτρέπει τους πλουσίους να μη κρατούν τα αγαθά του Θεού μόνο για τον εαυτό τους, αλλά να βοηθούν και τους πτωχούς. Δεν μένει όμως εκεί, προχωρεί βαθύτερα προσπαθώντας να θεραπεύση και τους μεν και τους δε από το φοβερό αυτό πάθος, γιατί υπάρχουν και πτωχοί που είναι φιλάργυροι, όπως και πλούσιοι που δεν είναι.
Δεύτερον, Είχε ως κέντρο της ζωής του την λατρευτική ζωή και σε αυτή την προοπτική αγωνιζόταν να εντάξη το “λογικό του ποίμνιο”. Δίνει μεγάλη σημασία στην Λατρείαν γιατί πιστεύει ότι, όταν μετέχουμε της Θ. Λειτουργίας και κοινωνούμε των αχράντων Μυστηρίων, μετέχουμε στο πασχαλινό Δείπνο μαζί με τους μαθητές του Χριστού και τρώγουμε από τον ίδιο άρτο και πίνουμε από το ίδιο ποτήριο και όσων οι καρδιές, σε κάθε εποχή και σε κάθε τόπο, καίγονται από την αγάπη του Χριστού, τον γνωρίζουν, όπως τον γνώρισαν οι μαθητές “εν τη κλάσει του άρτου”. Η θεία Λειτουργία που συνέγραψε είναι η πιο γνωστή αφού τελείται σχεδόν όλο τον χρόνο. Βέβαια, στο πέρασμα των αιώνων υπέστη κάποιες αλλαγές στην μορμή και κάποιες προσθήκες, όμως οι ευχές είναι οι ίδιες, όπως τις απήγγελλε ο ίδιος ως Αρχιεπίσκοπος Κωσταντινουπόλεως. Φρόντισε να επανδρώση τα ιερά Θυσιαστήρια με αξίους Ιερείς, οι δε λόγοι του “περί Ιερωσύνης” είναι ανεπανάληπτοι και αξίζει να μελετηθούν από όλους τους πιστούς, Κληρικούς Λαϊκούς.

Τρίτον, αυτό που τον απασχολεί και τον συνέχει κυριολεκτικά είναι η πνευματική προκοπή του ποιμνίου του, καθώς και η δόξα του Τριαδικού Θεού και της Αγίας Του Εκκλησίας. Δόξα για τον εαυτό δεν λαμβάνει, γιατί δεν τον θεωρεί άξιο τιμής. Άλλωστε το θεωρεί αποστασία και αμαρτία. Και δεν μπορούσε να γίνη διαφορετικά, αφού ήταν στο έπακρο ταπεινός και με την συμπεριφορά του διδάσκει και υποδεικνύει σε όλους μας το ύψος της ταπεινοφροσύνης. “Η του στόματός σου καθάπερ πυρσός εκλάμψασα χάρις την οικουμένην εφώτισεν, αφιλαργυρίας τω κόσμω θησαυρούς εναπέθετο, το ύψος ημίν της ταπεινοφροσύνης υπέδειξεν”.
Ο “χρυσούς την γλώτταν και την καρδίαν” άγιος Ιωάννης, με την ζωή και τους λόγους του μας προτρέπει να αγαπήσουμε την προσευχή και την λατρευτική ζωή, ούτως ώστε να “καίγεται” και η δική μας καρδία από την αγάπη του Χριστού, για να αξιωθούμε και εμείς να Τον γνωρίσουμε “εν τη κλάσει του άρτου”.

ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ (13 Νοεμβρίου) Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Απολυτίκιο,Ήχος πλ.δ'

«Ἡ τοῦ στόματός σου καθάπερ πυρσός ἐκλάμψασα χάρις τήν οἰκουμένην ἐφώτισεν• ἀφιλαργυρίας τῷ κόσμῳ θησαυρούς ἐναπέθετο• τό ὓψος ἡμῖν τῆς ταπεινοφροσύνης ὑπέδειξεν. Ἀλλά σοῖς λόγοις παιδεύων, Πάτερ Ἰωάννη Χρυσόστομε, πρέσβευε τῷ Λόγῳ Χριστῷ τῷ θεῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν»

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Χρονικό απελευθέρωσης της Χίου



ΧΡΟΝΙΚΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ
10 Νοεμβρίου 1912: αναχώρηση στόλου ξημερώματα από Θεσσαλονίκη
10 Νοεμβρίου: άφιξη το απόγευμα στη Λέσβο και αναχώρηση πριν τα μεσάνυχτα της ίδιας ημέρας με πλώρη για Χίο των πλοίων: Μακεδονία, Εσπερία, Αρκαδία (οπλισμένα εμπορικά), Πατρίδα, Σαπφώ, Αριέττα και τα αντιτορπιλικά Κεραυνός, Νέα Γενιά.
11 Νοεμβρίου: άφιξη στόλου στη Χίο υπό του Ναυάρχου Δαμιανού, αποβίβαση ύστερα από ανεπιτυχείς διαπραγματεύσεις περί τις 3.30 μ.μ. από το πλοίο Σαπφώ στην περιοχή της Λευκωνιάς, υπό το Συνταγματάρχη Νικόλαο Δελαγραμμάτικα.
Οι πρώτοι πεσόντες στη μάχη ήταν οι Εμμανουήλ Ποθητός και ο Ιωάννης Χρυσολωράς.
12 Νοεμβρίου: είσοδος του Ελληνικού στρατού στην πόλη της Χίου, υποχώρηση τούρκου διοικητή Ζιχνή Βέη προς Κορακάρη.
Επίθεση εναντίον του χωριού Καρυές.
13 Νοεμβρίου: κατάληψη Κορακάρη και Καμποχώρων
15 Νοεμβρίου: κατάληψη Αγίου Γεωργίου Συκούση, συμπλοκή στις Καρυές.
Σχηματίζονται τα πρώτα αντάρτικα σώματα. Από τα πρώτα είναι αυτό των Καρδαμύλων.
Οι Νικόλαος Ρίτσος, Ιωάννης Παστρικάκης θυσιάζονται στη μάχη του Αίπους.
18 Νοεμβρίου: κανονιοβολισμός των Αγίων Πατέρων από το "Μακεδονία".
21 Νοεμβρίου: λειτουργία των Ελληνικών Ταχυδρομείων
22 Νοεμβρίου: λειτουργία του Τελωνείου Χίου
26 Νοεμβρίου: αντάρτικο σώμα από το Λιθί, χωρίς διαταγή από το ελληνικό στρατό, κατέλαβε τα Αυγώνυμα.
27-28 Νοεμβρίου: τις βραδινές ώρες εγκαταλείπονται από τους κατοίκους τα Αυγώνυμα λόγω επίθεσης των Τούρκων.
28- 29 Νοεμβρίου: γενική επίθεση τούρκων που αποτυγχάνει πλήρως.
30 Νοεμβρίου: μέσω του καλόγερου Αγίου Μάρκου οι τούρκοι προσπαθούν να στείλουν επιστολές σε δικούς τους. Ο Συνταγματάρχης Νικόλαος Δελαγραμμάτικας καταλαβαίνοντας τη χρησιμότητα του καλόγερου ζητά και έχει τη συνεργασία του.
8 Δεκεμβρίου: Η "Μακεδονία" από το λιμάνι Καρδαμύλων βομβαρδίζει το Πιτυός όπου είχαν ως στρατηγείο οι Τούρκοι. "Τα ηθικά αποτελέσματα του βομβαρδισμού ήσαν σοβαρώτατα".
10-11 Δεκεμβρίου: ύστερα από αίτημα του Ζιχνή που μεταβίβασε ο καλόγερος Ιγνάτιος ο Δελαγραμμάτικας μαζί με τους Προξένους της Γαλλίας, Γερμανίας και το γραμματέα του Αγγλικού προξενείου τον συναντούν στη Μονή των Αγίων Πατέρων.
12 Δεκεμβρίου: μετά την κατάληψη όλης της νήσου Λέσβου στις 10 Δεκέμβρη, 3.000 άντρες του πεζικού έρχονται για ενίσχυση στη Χίο.
17 Δεκεμβρίου: ύστερα από εντολή του Συνταγματάρχη ο Γεώργιος Χωρέμης συνοδεία δύο ανδρών επιθεωρούν το όρος Αίπος. "Ηδη εφθάσαμεν επί της κορυφής και εβλέπομεν το οροπέδιον του Αίπους. Παντού εφαίνετο ότι ο τελευταίος βομβαρδισμός είχεν πείσει τους Τούρκους να μη φανούν πλέον εις το σημείον τούτο".
20 Δεκεμβρίου: η 7 πρωινή ορίζεται ώρα και ημέρα γενικής επίθεσης. Μη λαμβάνοντας εγκαίρως τη διαταγή στα Καμπιά ξεκινούν επίθεση στις 19/12.
Στις 9.00 με 10.00 μ.μ. αξιωματικός από το τμήμα των Καρυών ενημερώνει το Δελαγραμμάτικα ότι ο τούρκος διοικητής ζητά να παραδοθεί.
21 Δεκεμβρίου 1912: "λίαν πρωϊ και μόλις εξημέρωνεν ήλθεν επί του Αίπους η είδησις ότι ο Ζιχνή παρεδόθη".
"Η παραδοθείσα δύναμις ήτο 1.800 άνδρες, 2 τηλεβόλα των 7.5 ορεινά Κρουπ και 2 ηλιακοί τηλέγραφοι. Τραυματίαι παρεδόθησαν 12, όλοι ελαφρότατα τραυματισμένοι...".
27 Δεκεμβρίου 1912: Αναχώρηση απελευθερωτικού στρατού.

Από το βιβλίο του Γεωργίου Χωρέμη "Οσα ο ίδιος είδον"
Επιμέλεια: Θοδωρής Πυλιώτης
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΙΔΙΚΟ ΦΥΛΛΟ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ"