Ὁ Θεός μας εἶναι Θεός, ἀγάπης, Θεὸς ἐλέους καὶ οἰκτιρμῶν, Θεὸς δυνάμενος "συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείας ἡμῶν" (Ἑβρ. δ΄ 15). Εἶναι πατέρας φιλόστοργος, εὔσπλαγχνος, πατέρας μὲ τόσο πλατειὰ ἀγκαλιά, ὥστε νὰ χωρεῖ μέσα της ὅλους μας, ὅλα τὰ πλάσματα τῶν χειρῶν Του, ἠθικοὺς καὶ ἄσωτους, καλοὺς καὶ κακούς, μεγάλους και μικρούς, εὔπορους καὶ ἄπορους. Γιὰ Ἐκεῖνον εἴμαστε ὅλοι παιδιά Του ἄσχετα ἂν πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς δὲν ἀποδεχόμαστε τὴν πατρότητά Του. Καὶ σὰν παιδιά Του θέλει νὰ μᾶς καταστήσει κληρονόμους τῆς Βασιλείας Του. Μᾶς θέλει κοντά Του αἰώνια, μᾶς θέλει σεσωσμένους, καὶ γι' αὐτὸ καταδέχθηκε νὰ γίνει ἄνθρωπος καὶ νὰ σταυρωθεῖ, γιὰ νὰ σταυρώσει μαζί Του καὶ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ καθαροὺς νὰ μᾶς κάνει κοινωνοὺς τῆς ἀτελεύτητης μακαριότητάς Του.
Δὲν εἶναι, ὅμως, μόνο εὔπλαγχνος πατέρας ὁ Θεός μας εἶναι καὶ Θεῖος Παιδαγωγός. Ἡ παιδαγωγία Του ἕνα καὶ μόνο στόχο ἔχει. Ὅλοι ἐμεῖς ποὺ εἴχαμε ἀρνηθεῖ τὴν πατρότητά Του, οἱ δοῦλοι τῆς ἁμαρτίας, τὰ νήπια σὲ πνευματικὲς καταστάσεις, γιὰ τοὺς ὁποίους εἶχε ὁρίσει νόμους, ἀπὸ τοὺς ὁποίους, ὅμως, ξεφεύγαμε, νὰ ἐλευθερωθοῦμε ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς δουλείας μὲ τὴ χάρη Του καὶ νὰ ἀπολαύσουμε "τὴν υἱοθεσίαν" (Γαλάτ. δ΄ 5), δηλαδὴ νὰ γίνουμε πάλι τέκνα του ἀγαπημένα καί, φυσικά, κληρονόμοι Του.
Ὅταν κάποιος κληρονόμος εἶναι ἀνήλικος, δὲν διαφέρει καθόλου ἀπὸ τὸν δοῦλο, ἂν καὶ εἶναι κύριος ὅλης τῆς περιουσίας, ἐφ' ὅσον εἶναι κάτω ἀπὸ τὴν ἐξουσίαν ἐπιτρόπων καὶ διαχειριστῶν μέχρι τῆς ἐνηλικιώσεώς του. Καὶ ἐμεῖς, οἱ ἀνήλικοι στὰ πνευματικὰ, εἴμαστε ὑποδουλωμένοι γιὰ αἰῶνες κάτω ἀπὸ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου μέχρι ποὺ ἔστειλε ὁ Θεὸς τὸν Υἱόν του, ὁ ὁποῖος γεννήθηκε ἀπὸ γυναῖκα καὶ τήρησε ὅλα τὰ γράμματα τοῦ νόμου, γιὰ νὰ ἐξαγοράσει ὅλους μας ποὺ εἴμασταν δοῦλοι τοῦ νόμου, καὶ νὰ τύχουμε τῆς υἱοθεσίας Του.
Ὅπως κάθε παιδαγωγὸς προστατεύει τὰ ἀνώριμα πρόσωπα ποὺ παρακολουθεῖ νὰ μὴν κινδυνεύσουν, ἔτσι καὶ ὁ Θεῖος Παιδαγωγός, ὁ Θεός μας, ὅλους ἐμᾶς μᾶς προστατεύει καὶ ἂς μὴ τὸ νοιώθουμε μὲ σκληρὸ ἐνίοτε τρόπο, μὲ δοκιμασίες, μὲ πειρασμούς, μὲ ἀσθένειες, μὲ ἀδικίες, μὲ συκοφαντίες, μὲ φτώχεια, προσβλέποντας πάντοτε στὴν ταπείνωσή μας, τὴ μετάνοιά μας, τὴ θερμὴ προσευχή μας, τὰ καθαρτικὰ δακρυά μας. Δὲν εἶναι τιμωρὸς ὁ Θεός, ἀφοῦ εἶναι Θεὸς ἀγάπης. Μὲ τὰ παιδαγωγικά του αὐτὰ μέσα στοχεύει, νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴ θέωση. Ἔτσι, βλέπουμε ὅλοι οἱ Ἅγιοί μας νὰ πόνεσαν, νὰ πειράσθηκαν, νὰ δοκιμάσθηκαν, μὲ πειρασμοὺς καὶ μαρτύρια. Ἔζησαν στὴ γῆ "ἐν μετανοίᾳ" κόβοντας τὸ θελημά τους μὲ ὑπακοή, νηστεῖες, ἄσκηση, ἐλεημοσύνη, ἀκτησία καὶ βραβεύθηκαν μὲ τὰ πλούσια χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ἡ μετάνοια εἶναι ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος τῆς πνευματικῆς ζωῆς μας. Ἀποτελεῖ ἀναγνώριση τῆς ἁμαρτωλότητός μας καὶ τοῦ πόνου ποὺ προκαλέσαμε στὸν Θεό μας, ἀφοῦ τὸν παρεπικράναμε μὲ τὰ λόγια καὶ τὰ ἔργα μας. Καὶ αὐτὴ ἡ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητος δὲν εἶναι εὔκολη στὸν ἄνθρωπο ποὺ τρώθηκε ἀπὸ τὰ βέλη τῆς ἁμαρτίας καὶ κυριεύθηκε ἀπὸ τὴ φιλαυτία καὶ τὸν ἐγωϊσμό. Ἡ μετάνοια εἶναι θεῖο δῶρο στὸν ἄνθρωπο καὶ ἀποκτᾶται μόνο μὲ διάθερμη, καρδιακὴ προσευχή. "Τὸ σφάλλεσθαι ἀνθρώπινον, τὸ δὲ μετανοεῖν θεῖον δῶρον" μᾶς λέει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος. Μόνον ὅταν ἡ Θεία Χάρις φωτίσει τὸν ἄνθρωπο καὶ δεῖ τὴ θεία ὡραιότητα καὶ τὴ δική του ἀσχήμια, μόνο τότε εἶναι δυνατὴ ἡ μετάνοια, ἡ ἀλλαγὴ τοῦ φρονήματος καὶ τοῦ τρόπου ζωῆς. Τότε ὁ νοῦς ἀφήνει τὰ χαμερπῆ, τὰ ὑλικά, τὰ μάταια, τὰ νεκροποιὰ καὶ ἁρπάζεται στὰ οὐράνια, στὴν ἀτελεύτητη μακαριότητα.
Ἡ μετάνοια παδαγωγεῖ, σωφρονίζει, φέρνει σὲ ἐπίγνωση ὅλους ἐμᾶς τοὺς ἁμαρτωλούς, δίνει ἐλπίδα γιὰ τὸ Θεῖο Ἔλεος, παρακινεῖ γιὰ ἀγώνα ἀρετῆς, βοηθᾶ αὐτοὺς ποὺ τοὺς πειράζει ὁ πονηρός, συγκρατεῖ αὐτοὺς ποὺ κινδυνεύουν νὰ πέσουν στὴν ἁμαρτία καὶ σηκώνει αὐτοὺς ποὺ ἔπεσαν. Δὲν εἶναι σκληρὸς παιδαγωγὸς ὁ Θεός μας, εἶναι γλυκύτατος, ὅπως γλυκὺς εἶναι καὶ ὁ καρπὸς τῆς μετανοίας μας, ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ σὲ Αὐτὸν ποὺ μᾶς παρέχει πᾶσαν δόσιν ἀγαθὴν καὶ πᾶν δώρημα τέλειον.
Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου