Του Γεωργίου Φωτ. Παπαδόπουλου- Κήρυκα του θείου λόγου
Στις 21 Οκτωβρίου ε.ε., με τη χάρη και τη βοήθεια του Παντοδύναμου Θεού, συμπληρώθηκε ένας χρόνος από την ημέρα εκείνη όπου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Μάρκος, τοποθέτησε τας χείρας του επί της κεφαλής μου και με κατέστησε, τη δυνάμει, επικλήσει, ενεργεία και επιφοιτήσει του Παναγίου και Τελεταρχικού Πνεύματος, Κήρυκα του Θείου Λόγου (στον Ι. Ναό Εισοδίων Θεοτόκου Πυργίου).
Κάποτε ένας Άγιος Ιεράρχης, μακαριστός ήδη, στις ομιλίες του έλεγε ότι, ο Ιεροκήρυκας είναι μισός παπάς. Γι΄ αυτό πρέπει να προσέχει και τι λέει και τι κάνει στην όλη ζωή του. Διότι θα δώσει λόγο και για όσα λέει αλλά και για όσα δεν λέει ενώ θα έπρεπε να λέει.
Κάθε χριστιανός που πιστεύει συνειδητά στο Θεό και την Ορθοδοξία οφείλει να μελετά και να κηρύττει τον λόγο του Θεού. Αυτό δεν είναι προνόμιο των θεολόγων. Απεναντίας πολλοί θεολόγοι είναι αθεολόγητοι και κηρύττουν αιρέσεις. Άλλοι, πάλι, απλά έλαβαν ένα αντίστοιχο πτυχίο διότι εκεί, στο τμήμα θεολογίας ή κοινωνικής θεολογίας (όπου τα μόρια εισαγωγής είναι κατά πολύ χαμηλά εν συγκρίσει με πολλές άλλες πανεπιστημιακές σχολές), κατόρθωσαν να εισαχθούν κατά τις πανελλήνιες εξετάσεις και άφησαν ανενεργή τη γνώση. Και είναι φυσικό διότι, θεολόγος ο οποίος δεν έχει λειτουργική και μυστηριακή ζωή, που δεν προσεύχεται, νηστεύει, κοινωνεί, εξομολογείται, επικαλείται τον Θεό σε κάθε στιγμή τη ζωής του, δεν είναι δυνατόν να κηρύξει. Το Κήρυγμα είναι καρπός, είναι δωρεά, δώρο του Αγίου Πνεύματος. Είναι χάρισμα <<άνωθεν καταβαίνον εκ του Πατρός των Φώτων>>. Δέκα πτυχία να έχεις εάν δεν έχεις τη χάρη και την ευλογία του Θεού, που έρχεται από την ταπείνωση, την προσευχή, την επίκληση του Θεού, δεν μπορείς να ανοίξεις το στόμα σου. Κι αν το ανοίξεις θα λες ανοησίες {πάρετε ως παράδειγμα γνωστή αοιδό της χώρας μας, η οποία αναφέρει πολλάκις ότι κέκτηται πτυχίου ποιμαντικής θεολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης όμως, αφενός μεν η όλη ζωή της, αφετέρου δε οι δηλώσεις της, κάθε άλλο παρά προβάλλουν Ορθόδοξη πίστη και αρμόζουν με ζωή ορθοδόξου χριστιανού – ή εν γένει χριστιανού εάν θέλετε–}.
Προσωπικά, δεν κέκτημαι πτυχίου θεολογίας. Βεβαίως, φοίτησα σε μεταλυκειακό τμήμα εκκλησιαστικού λυκείου (θεολογικά μαθήματα αμιγώς και εκκλησιαστική-βυζαντινή μουσική). Σπούδασα σε σχολή δημοσιογραφίας και κατόπιν στο πανεπιστήμιο, διοίκηση επιχειρήσεων αρχικά και έπειτα ιστορία. Όμως, από όσα μελέτησα και διάβασα στη ζωή μου, τίποτε δεν διάβασα περισσότερο από την Αγία Γραφή, τους Πατέρες της Εκκλησίας μας και τα της Ορθόδοξης παράδοσης μας. Η μελέτη της Αγίας Γραφής ήταν το βασικό μέλημα της ζωής μου, σε καθημερινή βάση, από την παιδική μου ηλικία και μέχρι σήμερα. Άνθρωπος δίχως μελέτη και εφαρμογή της Αγίας Γραφής είναι χαμένος εκ προοιμίου. Και είναι <<φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος>>, είναι φοβερό να πέσεις στα χέρια του Θεού, που είναι ολοζώντανος.
Σήμερα, χαίρω κι εγώ για κάτι. Άλλοι χαίρουν για φθαρτά και επίγεια γεγονότα. Εγώ χαίρω που ο Θεός με αξίωσε και με αξιώνει να μιλώ και να γράφω για Εκείνον που μας έδωσε και τη γλώσσα και την γραφίδα. Ο Απόστολος Παύλος, αλλά και οι περισσότεροι των Αποστόλων, ήσαν αγράμματοι ως προς την θύραθεν (κοσμική) παιδεία. Αλλά είχαν πίστη και η πίστη αυτή ήλκυσε (τράβηξε- κατά παραβολή κέρδισε) το έλεος και την χάρη του Θεού και δια της θείας χάριτος κήρυτταν τα μεγαλεία του Θεού. Ο Απόστολος Παύλος, που είναι και ο ιδρυτής του χριστιανισμού στην Ελλάδα, ανέφερε χαρακτηριστικά <<ουαί μοι εάν μή ευαγγελίζομαι>>, αλλοίμονό μου εάν δεν κηρύττω τον λόγο του Θεού. Στον δε μαθητή του, Απόστολο Τιμόθεο, δίδει παραγγελία και προτροπή <<κήρυξον ευκαίρως ακαίρως>>, να κηρύττεις σε κάθε ευκαιρία και σε κάθε μη ευκαιρία, δηλαδή να κηρύττεις πάντοτε.
Έτσι, με τη βοήθεια, ευλογία και χάρη Εκείνου, καυχόμαι κι εγώ που έφθασα τα σχεδόν σαράντα (40) κηρύγματα σε διάφορους Ι. Ναούς της Μητροπόλεώς μας, ιδίως στα χωριά- την ύπαιθρο όπου ο λαός διψά να ακούσει και να πληροφορηθεί για τον λόγο του Θεού. Και έγραψα περίπου άλλα εκατόν σαράντα (140) εποικοδομητικά κείμενα που εστάλησαν στον Τύπο και δημοσιεύθηκαν αλλά και τυπώθηκαν και διανεμήθηκαν σε ευλαβείς ανθρώπους. Στέκομαι περισσότερο στο γραπτό κήρυγμα διότι, ενώ το προφορικό ωφελεί εκείνους που έρχονται στην Εκκλησία και το ακούν εκείνη τη στιγμή, το γραπτό μένει και μπορούν να το διαβάσουν περισσότεροι ανά πάσα στιγμή, ακόμη κι αυτοί που βρίσκονται μακράν της Εκκλησίας και να ωφεληθούν ερχόμενοι κι εκείνοι κατόπιν κοντά Της. Αυτή είναι και αυτή πρέπει να είναι η χαρά του Ιεροκήρυκα. Η σωτηρία ψυχών. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις εκείνες που, ο λόγος του Θεού άνοιξε τον δρόμο για τη σωτηρία μιας ή περισσοτέρων ψυχών. Άνοιξε δρόμο- διέξοδο στα αδιέξοδα της ζωής. Διότι ο λόγος του Θεού, ο Νόμος του Ευαγγελίου, δεν υπάρχει ζήτημα του παρόντος κόσμου που να μην μπορεί να αντιμετωπίσει. Δίδει λύση ακόμη και στα μεγαλύτερα αδιέξοδα. Αρκεί να πιστέψει κάποιος ακράδαντα στον Θεό και να αφήσει τη ζωή του στο δικό Του θέλημα.
Μακάρι ο Θεός να μας δίδει κατ΄ άμφω υγεία (ψυχής και σώματος) και κυρίως να εκχέει πλουσίως την ευλογία Του επάνω μας, ώστε να μπορούμε να Τον υπηρετούμε επί πολλά έτη, προς δόξαν Του και ωφελεία των συνανθρώπων μας, πάντοτε με την ευλογία και σκέπη του σεπτού Ποιμενάρχου μας κ. Μάρκου μιας και ο Επίσκοπος ίσταται, κατά τον Άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο, <<εις τύπον και τόπον Χριστού>>, ως <<στύλος και εδραίωμα της αληθείας>>. Αμήν.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου