Η αργία της Κυριακής

Του πατρός Ηλία Βολονάκη

Όπως ξέρομε από την Παλαιά Διαθήκη ο Θεός μεταξύ των άλλων Νόμων που έδωσε στον Μωυσή και στους προφήτες καθιέρωσε και την αργία του Σαββάτου. “Μνήσθητι την ημέραν του Σαββάτου αγιάζειν αυτήν. Εξ ημέρας εργά και ποιήσεις πάντα τα έργα σου τη δε εβδόμη σάββατα Κυρίω τω Θεώ σου...” (εξ. 48).

Η αργία του Σαββάτου, που σημαίνει ανάπαυση, είχε βαθύ σκοπό. Είναι μίμηση του Θεού που την έβδομη ημέρα “κατέπαυσε αποπάντων των έργων αυτού, ων ήρξατο ποιήσαι” και “ευλόγησεν ο Θεός την ημέραν την εβδόμην”.

Το Σάββατο της Παλαιάς Διαθήκης μπήκε ως “ημέρα Κυρίου” και εις την Καινή Διαθήκη με δύο βασικά στοιχεία. Αποχή από βαριές εργασίες και ιδιαίτερα λατρεία του Θεού. Έτσι για μας τους Χριστιανούς η Κυριακή κατέλαβε τη θέση του Σαββάτου. Η Κυριακή προσφέρεται όχι μόνο για ανάπαυση και μια φυγή από την καθημερινότητα, αλλά και για μια εσωτερική κατάπαυση, μια προσφορά στον Θεό και στον άνθρωπο.

Η Κυριακή θεωρείται η πρώτη μέρα της εβδομάδας. Δύο γεγονότα γιορτάζουμε κάθε Κυριακή, την Ανάσταση του Χριστού και την Πεντηκοστή. Επίσης η Κυριακή ως “ημέρα Κυρίου” ενθυμίζει τον ερχόμενο Χριστό, ως “ανατέλλοντα ήλιον”.

Η Κυριακή αναφέρεται στα Ευαγγέλια και τις επιστολές του Αποστόλου Παύλου ως “η μία των σαββάτων”. Στην αποκάλυψη του Ιωάννου σημειώνεται “Κυριακή ημέραν και ως ημέρα Κυρίου”.

Από τον πρώτο μετά Χριστόν αιώνα καθιερώνεται η Κυριακή ως ημέρα της δευτέρας δημιουργίας.

Ο Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας καταδικάζει τους σαββατίζοντας ως μη συμμορφωμένους με την καθολική πράξη της Εκκλησίας, η οποία τιμούσε την Κυριακή, γιατί η ζωή μας ανέτειλε δι’αυτής. (Προς Μαγησ. κεφ. α.).

Η Διδαχή των 12 Αποστόλων μας επιτρέπει να δούμε πώς εόρταζαν την Κυριακή οι Χριστιανοί τον Β’ αιώνα. “Κατά Κυριακήν δε Κυρίου συναχθέντες κλάσατε άρτον...). (Κεφ. ιδ’).

Κατά τα μέσα του Β’ αιώνα ο θεσμός της Κυριακής εξαπλώνεται παντού. Ο Μάρτυς και φιλόσοφος Ιουστίνος στην απολογία του (κεφ. 67) σημειώνει: “Την δε του Ηλίου ημέραν κοινή πάντες την συνέλευσιν ποιούμεθα”.

Μετά τους διωγμούς και την επικράτηση της Ειρήνης δια του Μεγάλου Κωνσταντίνου (έτος 313) ως ημέρα εβδομαδιαίας αναπαύσεως, αγαλλιάσεως, θείας λατρείας και αγαθοεργίας η Κυριακή αποτέλεσε σπουδαίο εκπολιτιστικό παράγοντα των κοινωνιών σε ανατολή και Δύση.

Έθιμον παλαιόν υπήρχε να μη νηστεύουν την Κυριακή και να μη κλίνουν γόνυ. Ο Άγιος Ειρηναίος, επίσκοπος Λουγδούνου - σημερινή Λυών - διδάσκει ότι “το εν Κυριακή μη κλίνειν γόνυ σύμβολον εστι της αναστάσεως, δι’ ης τη του Χριστού χάριτι των τε αμαρτημάτων και του επ’ αυτών τεθανατωμένου θανάτου ηλευθερώθημεν”.

Η ιερότητα της Κυριακής καθιερώθηκε για να μας βοηθή να διακρίνουμε την ιερότητα όλων των ημερών και όλης της ζωής.

Κάθε Κυριακή εορτάζουμε την Ανάσταση του Κυρίου. Έχουμε ένα μικρό Πάσχα. Και συγχρόνως προετοιμάζουμε και την ιδική μας Ανάταση που κατέστησε δυνατή η Ανάσταση του Σωτήρος Χριστού.

Η αναστάσιμη χαρά της Κυριακής μας βοηθεί να ξεπερνούμε τον φόβο και την απελπισία που φέρει ο θάνατος μας και ο θάνατος των προσφιλών μας προσώπων. Αναστάσιμη ελπίδα και χαρά διαποτίζει όλη τη ζωή μας.

Η ελπίδα και χαρά αυτή μας βοηθούν να αντιμετωπίζουμε όλες τις δοκιμασίες και αντιξοότητες που συναντούμε τις υπόλοιπες μέρες της ζωής μας.

Αλλιώς η ζωή γίνεται ανέλπιδη και γι’αυτό αβίωτη.

Όχι λοιπόν μόνο δεν πρέπει να βεβηλωθεί η Κυριακή, αλλά και θα πρέπει ακόμη περισσότερο να ενισχυθεί και εμπεδωθεί η αργία της Κυριακής.

Η βεβήλωση της Κυριακής δεν είναι μέτρο φιλάνθρωπο, αλλά απάνθρωπο. Είναι απομάκρυνση και αποξένωση του ελληνορθοδόξου λαού μας από την ευλογημένη παράδοσή του.

Όσοι ευτυχήσαμε να έχουμε ευσεβείς γονείς και προγόνους παραλάβαμε από αυτούς να σεβώμεθα την Κυριακή και ακόμη καλούμεθα να δεχθούμε ότι η εργασία της Κυριακής ή των μεγάλων εορτών δεν ευλογείται από τον Θεό.

Το Έθνος μας περισσότερο από όλα έχει ανάγκη την ευλογία του Θεού. Και κάθε ένας από μας προσωπικά έχει ανάγκη από την ευλογία του Θεού.

Ας μη λησμονούμε την ταυτότητά μας. Αυτό που είμαστε. Αυτό που μας βεβαιώνει ο μεγάλος Απόστολος των Εθνών, ο Απόστολος της Ελλάδος, ο Απόστολος της Κρήτης, ο Άγιος Παύλος:

“Δεν είμεθα πλέον ξένοι και παρεπίδημοι, αλλά συμπολίτες των αγίων και οικείοι του Θεού, διότι έχομε οικοδομηθεί επάνω στο θεμέλιο των αποστόλων και των προφητών, του οποίου ο Ιησούς Χριστός είναι ο ακρογωνιαίος λίθος επάνω στον οποίον η όλη οικοδομή συναρμολογείται και αυξάνει εις ναόν άγιον εν Κυρίω”.

(Εφεσ. Β’ 21,22).

Πηγή: www.patris.gr