Στὴ δύσμοιρη πατρίδα μας δὲν εἰσάγουμε μόνο ἀγαθά, εἴδη ἐξελιγμένης τεχνολογίας, μηχανήματα, φάρμακα, ἀποικιακὰ τρόφιμα καὶ ποτά, εἴδη ποὺ δὲν παράγονται στὸν τόπο μας, ἀλλὰ εἶναι ἀπαραίτητα στὴ σύγχρονη κοινωνία μας. Μαζί, ὅμως, μὲ αὐτά, δυστυχῶς, εἰσάγουμε καὶ προϊόντα καταστροφικά, ὅπως θρησκευτικὲς δοξασίες, ἐλευθέρια ἤθη καὶ ἀσθένειες ψυχικές, σωματικὲς καὶ περιβαλλοντικές. Καὶ νὰ μὴ θέλαμε νὰ τὰ εἰσάγουμε, μᾶς τὰ ἐπιβάλλουν οἱ δῆθεν ἑταῖροι μας ποὺ θέλουν τὴν ἀλλοίωσή μας πρὸς τὸ κακό, ὥστε τὴν ἀλλοίωση αὐτὴ νὰ ἀκολουθήσει ἡ ἅλωσή μας ἀπὸ τὸν πονηρό. Μᾶς τὴν ἐπιβάλλουν λέγοντας ὅτι στὴν ἐποχὴ τῆς παγκοσμιοποιήσεως δὲν μποροῦμε νὰ παραμένουμε ἀγγυλωμένοι στὰ ἤθη καὶ στὰ ἔθιμα τοῦ παρελθόντος, αὐτοῦ τοῦ ἡρωϊκοῦ καὶ πολιτιστικοῦ ποὺ ἐκεῖνοι δὲν διαθέτουν, νὰ ἀρνούμεθα τὶς φιλελεύθερες ἐξελίξεις ποὺ μᾶς ἀνοίγουν, δῆθεν, τοὺς ὁρίζοντες, ἀλλὰ ταυτόχρονα μᾶς κλείνουν τὶς θύρες τοῦ Παραδείσου.
Γιὰ νὰ εἴμαστε πρόθυμοι νὰ ἀποδεχθοῦμε τὴν εἰσαγωγὴ προϊόντων, καλῶν ἢ κακῶν, δεχόμαστε τοὺς κανονιοβολισμοὺς τῶν διαφημήσεων, τῆς τηλεοράσεως, τῶν μέσων μαζικῆς ἐνημερώσεως καὶ τοῦ διαδικτύου. Ὅλα αὐτὰ μᾶς προβάλλουν πρότυπα ποὺ ἐρεθίζουν τὰ κατώτερα ἔνστικτα καὶ ἀπενεργοποιοῦν τὶς δυνάμεις ἀντιστάσεως καὶ τῆς ἐπιφυλακῆς τῶν αἰσθήσεών μας κατὰ τὴν προσταγὴ τῆς «νέας τάξης πραγμάτων. Αὐτῆς ποὺ μᾶς θέλει δούλους καὶ ὄχι ἐλευθέρους μὲ τὴν ἔννοια τῆς χριστιανικῆς ἐλευθερίας, ποὺ κάνει τοὺς ἀνθρώπους ὑψιπέτες ἀετοὺς καὶ ὄχι χαμερπεῖς γυμνοσάλιαγκες. Αὐτῆς ποὺ μᾶς κλείνει τὰ αὐτιὰ μὲ τὶς σύγχρονες καταναλωτικὲς σειρῆνες, ὥστε νὰ μὴν ἀκοῦμε τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, ποὺ μᾶς λέει: «Τῆ ἐλευθερίᾳ, ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε καὶ μὴ πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε» (Γαλ. ε΄ 1). Οἱ δυνάμεις τοῦ σκότους μᾶς κάνουν δούλους τῶν παθῶν, δούλους τῶν ἐπιθυμιῶν, ἕρμαια τῶν ἐξαρτησιογόνων οὐσιῶν, ποὺ ὑπόσχονται ψεύτικους παραδείσους καὶ ὁδηγοῦν στὸ θάνατο.
Γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσουν, ὅμως, μὲ τέχνασμα στὴν καταστροφὴ πρῶτα μᾶς γλυκαίνουν μὲ γλυκαντικὲς οὐσίες, ὅπως αὐτὲς ποὺ δίνουν στὰ τσίρκα ἢ στὰ δελφινάρια οἱ θηριοδαμαστές, γιὰ νὰ κάνουν τὰ ζῶα νὰ ὑπακούουν στὶς ἐντολές τους. Γλυκαντικὲς οὐσίες εἶναι τὰ χρήματα, οἱ ἀνέσεις, ἡ καλοπέραση, τὸ εὔκολο κέρδος, ἡ ἐφήμερη δόξα. Μᾶς γλυκαίνουν οἱ διαφθορεῖς τῶν ἠθῶν, γιὰ νὰ μᾶς ἔχουν στὸ χέρι. Μετὰ μᾶς προστάζουν νὰ κάνουμε κολοτοῦμπες καὶ ἐμεῖς πιθηκίζοντες δεχόμαστε. Ἔτσι, παίρνουν τὸ ἀτίμητο χρυσάφι τῆς καρδιᾶς μας καὶ τοῦ πολυετοῦς μόχθου μας καὶ μᾶς τὸ ἐξαργυρώνουν μέσα ἀπὸ τὶς χιλιάδες γραφεῖα ποὺ ἔχουν δημιουργηθεῖ σὲ κάθε γειτονιὰ μὲ τὴν ἐπωνυμία «ἀγορὰ χρυσοῦ» καὶ ἀπὸ τὶς μυριάδες διεφθαρμένα ἔντυπα καὶ θεάματα, ποὺ δὲν ἔχουν συγκεκριμένο στέκι, γι’ αὐτὸ καὶ ὡς ἀνεξέλεγκτα εἶναι περισσότερο ἐπικίνδυνα. Μᾶς κάνουν φτωχοὺς καὶ ἀπογυμνωμένους ἀπὸ τὴ χάρι τοῦ Θεοῦ, ὥστε εὔκολα νὰ δεχόμαστε τὰ ξυλοκέρατα τῆς πείνας, ποὺ ἡ ἀλληγλεγγύη τους μᾶς προσφέρει, καὶ νὰ χορεύουμε στοὺς ρυθμοὺς ποὺ μᾶς ἐπιβάλλουν μὲ τὰ ὄργανα τῆς ὀρχήστρας τοῦ πονηροῦ.
Στὴν περίοδο τῶν ὀλυμπιακῶν ἀγώνων ἔρρευσε πολὺ χρῆμα στὴν πατρίδα μας. Ὅλοι χαιρόμαστε γιὰ τὴν πρόοδο τοῦ τόπου μας, ἀλλὰ δὲν προβληματισθήκαμε, ποὺ βρήκαμε τόσα χρήματα καὶ πῶς θὰ ἐξοφληθοῦν αὐτά, ἀφοῦ βλέπαμε τὶς βιομηχανίες μας νὰ κλείνουν καὶ τοὺς ἀγρότες μας στὰ καφενεῖα νὰ μεριμνοῦν καὶ νὰ τυρβάζουν περὶ πολλά. Μᾶς ἄρεσαν, ὅμως, τὰ ἔργα, ὅπως καὶ ἡ διακοσμημένη βιτρίνα ποὺ ἔκρυβε πίσω της τρωκτικὰ καὶ παγίδες.
Οἱ ὑψίκομοι φοίνικες, δένδρα ὑπερήφανα τῶν θερμῶν κλιμάτων, εὐδοκιμοῦν καὶ στὴν πατρίδα μας. Εὐδοκιμοῦν σὲ ὁρισμένες περιοχὲς καὶ θεωροῦνται καλλωπιστικὰ δένδρα ποὺ θυμίζουν ἐξωτικὰ μέρη. Χρειασθήκαμε πολλοὺς φοίνικες στοὺς ὀλυμπιακοὺς ἀγῶνες, ἀλλὰ τὰ φυτώρια τῆς πατρίδος μας δὲν ἐπαρκοῦσαν, ἀφοῦ αὐτὰ τὰ δένδρα ἀναπτύσσονται πολὺ ἀργά. Χρήματα τότε, δυστυχῶς ὅπως σήμερα τὰ βλέπουμε, ὑπῆρχαν καὶ ἡ εἰσαγωγὴ ἀπὸ ἄλλα μέρη θεωρήθηκε σκόπιμη. Μαζί, ὅμως, μὲ τοὺς φοίνικες κάναμε εἰσαγωγὴ καὶ σκαθαριῶν, ποὺ τοὺς καταστρέφουν, ἀφοῦ κανένας ὑγειονομικὸς ἔλεγχος δὲν ἔγινε κατὰ τὴ μαζικὴ εἰσαγωγή τους. Τὰ σκαθάρια αὐτὰ δὲν κατέστρεψαν, ὅμως, μόνο τὰ φοινικόδενδρα τῆς εἰσαγωγῆς, ἀλλὰ καὶ ὅλα τὰ φοινικόδενδρα τῆς πατρίδος μας ποὺ ἀπειλοῦνται μὲ πλήρη ἀφανισμό. Αὐτὸ ποὺ ἔχει, ὅμως, ἰδιαίτερη σημασία εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι ὅλοι μας βλέπουμε τοὺς φοίνικες νὰ πεθαίνουν ὄρθιοι καὶ δὲν ἀντιδροῦμε. Περιμένουμε πότε θὰ ἔλθει τὸ σκαθάρι καὶ στὸν κῆπο μας, νὰ μᾶς καταστρέψει καὶ τὰ δικά μας δένδρα.
Τὸ σκαθάρι εἰσχωρεῖ ἀπὸ τὴν κορυφὴ τοῦ δένδρου ἐκεῖ ὅπου ξεπροβάλλουν τὰ νέα φύλλα, ἢ εἰσχωρεῖ ἀπὸ τομές ,ὀπὲς ἀπὸ κατεστραμένα τμήματα τοῦ κορμοῦ ἢ ἄλλες ἀλλοιώσεις λόγω ἡλικίας ἢ ἄλλων λόγων στὸ ὑπέργειο μέρος τοῦ φυτοῦ. Μόλις εἰσχωρήσει στὸ ἐσωτερικό του τότε τὸ θηλυκὸ γεννάει περίπου 300 αὐγά, τὰ ὁποῖα ἐκκολάπτονται σὲ 3-5 μέρες σὲ κάμπιες καὶ φαντασθεῖτε τὸν ἀριθμό τους στὶς ἑπόμενες γενιές, ὅταν τὰ θηλυκά γενήσουν. Σὲ λίγες ἡμέρες ἀρχίζει τὸ φοινικόδενδρο νὰ σαπίζει, ἀφοῦ ἡ ἀσθένεια ἐξελίσσεται ραγδαίως καὶ τελικὰ ξηραίνεται. Μήπως αὐτοὶ ποὺ θέλουν νὰ ξηρανθεῖ τὸ Ὀρθόδοξο δένδρο δὲν γνωρίζουν ὅτι ἡ εἰσχώρηση τοῦ σκαθαριοῦ τῆς φθορᾶς γίνεται στὰ νέα φύλλα, ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχουν ἀλλοιώσεις; Δὲν εἰσχωροῦν στοὺς χώρους τῆς νεότητος, καὶ μάλιστα ἐκεῖ ὅπου ἔχει ἀφήσει κενὸ ἡ Θεία Χάρις, λόγω οἰκογενειακῶν προβλημάτων ἢ αὐτονομήσεώς της λόγῳ τῆς κακῆς παιδείας ποὺ τῆς δίνει ἡ ὑπόδουλη στὰ συμφέροντα ἄλλων πολιτεία μας;
Ἐνῶ, ὅμως, ὅλοις μας γνωρίζουμε τὴν καταστροφικὴ ὕπαρξη τοῦ σκαθαριοῦ παραμένουμε στωϊκὰ ἀδρανεῖς σὲ αὐτὴ τὴ συμφορά, ἀδρανεῖς ἐμπρὸς στὸν ἐπερχόμενο ὄλεθρο. Καὶ δὲν μένουμε ἀδρανεῖς μόνο στὴν περίπτωση αὐτοῦ τοῦ σκαθαριοῦ. Πλῆθος ἀπὸ ἄλλα σκαθάρια ἔχουν εἰσβάλει στὸν τόπο μας μὲ αὐξανόμενες τὶς εἰσαγώμενες ἀσθένειες, ὅπως αὐτὴ τοῦ ἔϊτζ, ποὺ εἶναι καρπὸς ἐλευθέρων ἠθῶν καὶ ἀκολασίας! Εἰσαγώμενες ἀσθένειες δὲν εἶναι καὶ οἱ γρίπες τοῦ Νείλου, τῶν πτηνῶν, τῶν χοίρων; Εἰσαγώμενες πνευματικὲς ἀσθένειες δὲν μᾶς μεταφέρουν οἱ σαϊεντολόγοι, οἱ μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, οἱ μορμόνοι, οἱ ἀντβεντιστές; Ἡ ἀπάθειά μας σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ θανατηφόρα σκαθάρια μᾶς ὁδηγεῖ στὴν πλήρη καταστροφή. Τὰ ἀντανακλαστικά μας ἔχουν ἀτονίσει καὶ μόνο ὅταν δοῦμε τὸν «Ἀννίβα πρὸ τῶν πυλῶν» , τὸν κίνδυνο νὰ μᾶς πλησιάζει ὕπουλα τότε μόνο ξυπνοῦμε ἀπὸ τὸν πνευματικό μας λήθαργο.
Ἡ ἐπιστροφή μας στὴν ὀλιγάρκεια, στὴν ἁπλότητα, στὴν ἐπιζήτηση τῶν ἀναγκαίων μόνο καὶ ὄχι τῶν περιττῶν, ἡ τήρηση τῶν παραδόσεών μας καὶ ἡ ἀποβολὴ ὅλων τῶν ξενόφερτων συνηθειῶν θὰ ἀποτελέσουν τὸ φάρμακο γιὰ τὴ θεραπεία τῶν εἰσαγόμενων ἀσθενειῶν. Ὡς Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες διαθέτουμε ἀντισώματα πνευματικά, ποὺ ἔχουν ἀναπτυχθεῖ μέσα μας στὸ διάβα τῶν αἰώνων. Εἶναι τὰ ἀντιβιοτικά μας. Καὶ τὸ πιὸ ἀποτελεσματικὸ εἶναι τὸ ἀντιβιοτικὸ τῆς συμμετοχῆς μας στὴ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀφοῦ ὁ Χριστός μας εἶναι «ἡ Ζωή» (Ἰωάν. ιδ΄ 6) καὶ τῆς μετ’ ἐπιμονῆς τηρήσεως τῶν παραδόσεών μας κατὰ τὴν Παύλεια προτροπή: «Στήκετε καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις» (Β΄ Θεσ. β΄ 15).
Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου