Στην αρχή της δεκαετίας του 1960, απαυδισμένος με τη συστηματική καταπίεση και την απάνθρωπη αντιμετώπιση των γηγενών Αφρικανών, ο Μαντέλα πρότεινε την εφαρμογή ενός σχεδίου βίαιων ενεργειών και την καταφυγή στον ανταρτοπόλεμο, μέσω της σύστασης της ένοπλης πτέρυγας του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου. Μέσα σε μερικά χρόνια όμως, η δράση της στρατιωτικής ομάδας η οποία αποκαλούνταν «Το Δόρυ του Εθνους» αποκαλύφθηκε και οι ηγέτες της συνελήφθησαν. Το 1964, ο Μαντέλα κρίθηκε ένοχος για σαμποτάζ και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη. Κατά τη διάρκεια της δίκης του, αντί να καταθέσει, έβγαλε έναν λόγο από το εδώλιο του δικαστηρίου. «Έχω στην καρδιά μου το ιδανικό μιας δημοκρατικής και ελεύθερης κοινωνίας στην οποία όλοι οι άνθρωποι θα συμβιώνουν αρμονικά, με ίσες ευκαιρίες», είχε πει. «Είναι ένα ιδανικό που ελπίζω να ζήσω αρκετά ώστε να το δω να υλοποιείται. Αλλά, Θεέ μου, αν χρειαστεί, είναι ένα ιδανικό για το οποίο είμαι έτοιμος να πεθάνω».
Όταν ο Νέλσον Μαντέλα έγινε ο κρατούμενος με το νούμερο 46664 και εξορίστηκε στο νησί Ρόμπεν για να περάσει τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του, εγώ ήμουν πέντε ετών. Το νησί Ρόμπεν υπήρξε λεπροκομείο, φρενοκομείο και φυλακή. Ηταν ένας τόπος εξορίας, τιμωρίας και απομόνωσης, ένας τόπος όπου οι άνθρωποι περιορίζονταν και στη συνέχεια λησμονούνταν.
Κατά τη δεκαετία του 1970 ήμουν μέλος της Αφρικανικής Διοίκησης Νεολαίας, μιας ακτιβιστικής ομάδας η οποία μαχόταν κατά των κοινωνικών και των πολιτικών αδικιών. Είχαμε μετατρέψει τον Μαντέλα σε είδωλο. Κρεμούσαμε αφίσες με φωτογραφίες του στους κοιτώνες μας και τις τυπώναμε σε φυλλάδια. Αρνούμασταν να αφήσουμε τον Μαντέλα να ξεχαστεί. Πραγματοποιούσαμε πορείες διαμαρτυρίας, οργανώναμε συναυλίες και σχεδιάζαμε σαμποτάζ, συγκεντρώναμε υπογραφές και εκδίδαμε ανακοινώσεις Τύπου. Κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να καταγγείλουμε τα δεινά του απαρτχάιντ και να κρατήσουμε το όνομά του στα στόματα όλων.
Η ελευθερία της αφρικανικής ηπείρου ήταν μία πραγματικότητα για την οποία επιθυμούσαμε να αγωνιστούμε. Παρ' όλα αυτά όμως, πιστεύω πως είχαμε συμβιβαστεί με την πιθανότητα ότι ο Μαντέλα θα παρέμενε στη φυλακή έως τον θάνατό του και οι Νοτιοαφρικανοί δεν θα βίωναν την ισότητα παρά μόνο πολλά χρόνια μετά τις δικές μας ζωές. Στη συνέχεια όμως, στις 11 Φεβρουαρίου του 1990, έγινε το θαύμα. Ο Μαντέλα απελευθερώθηκε.
Ο κόσμος ήταν σαν μαγεμένος. Αναρωτιόμασταν τι θα κάναμε αν ήμασταν στη θέση του. Περιμέναμε όλοι την έκφραση μιας απερίγραπτης οργής, μια προτροπή στην τιμωρία την οποία κάθε λογικό μυαλό θα κατανοούσε. Είκοσι επτά χρόνια από τη ζωή του είχαν χαθεί. Η καθημερινή καταναγκαστική εργασία σ' ένα λατομείο ασβεστόλιθου κάτω από έναν λαμπερό και ανηλεή ήλιο και δίχως το προνόμιο των προστατευτικών γυαλιών είχε καταστρέψει τους δακρυϊκούς αγωγούς του, στερώντας επί χρόνια στον Μαντέλα ακόμα και τη δυνατότητα να κλάψει. Παρ' όλα αυτά, εκείνος επέμενε για συγχώρεση. «Το να καταλήξεις στη φυλακή για τις πεποιθήσεις σου», είχε πει, «και να είσαι έτοιμος να υποφέρεις για όσα πιστεύεις είναι κάτι που αξίζει. Είναι ένα επίτευγμα για τον άνθρωπο το να εκπληρώνει το καθήκον του στη Γη μη υπολογίζοντας τις συνέπειες».
Όταν, επιτέλους, ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με τον Μαντέλα, είχε ήδη τιμηθεί με το βραβείο Νομπέλ για την Ειρήνη και εκλεγεί πρόεδρος σε έναν τόπο όπου εκείνος και όλοι οι υπόλοιποι μαύροι δεν είχαν δικαίωμα ψήφου. Είχε μετατραπεί σε σύμβολο, όχι μόνο της ελπίδας αλλά και της δυνατότητας συγχώρεσης.
Το ότι τα χρόνια που ακολούθησαν από την απελευθέρωση του Μαντέλα μεγάλο τμήμα της Αφρικής στράφηκε προς τη δημοκρατία και το κράτος Δικαίου δεν ήταν συμπτωματικό. Η χρήση της ειρήνης ως όχημα προς την απελευθέρωση έδειξε στην Αφρική ότι αν θέλαμε να ξεπεράσουμε τον διχασμό που προκάλεσε η αποικιοκρατία και τον πόνο των πληγών που εμείς προκαλέσαμε στους εαυτούς μας, η συμπόνια και η συγχώρεση θα έπρεπε να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στη διακυβέρνηση. Οι χώρες, όπως και οι άνθρωποι, οφείλουν να αναγνωρίζουν τα τραύματα τα οποία έχουν υποστεί και να βρίσκουν έναν δρόμο προς τη συμφιλίωση.
Κατά τη διάρκεια της φυλάκισης του Νέλσον Μαντέλα δεν μεταμορφώθηκε μόνο εκείνος. Μεταμορφωθήκαμε όλοι μας. Και η Αφρική είναι πολύ καλύτερη.
John Dramani Mahama
Ο Τζον Ντραμάνι Μαχάμα είναι πρόεδρος της Γκάνας
Πηγή: www.tanea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου