Σύνδρομο Ρεπούση

Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΗ

Εχει τον τρόπο της η κυρία Ρεπούση. Από την ολοφυρόμενη Σμύρνη πέρασε δίκην ιστορικού τροχονόμου και είδε «συνωστισμό». Στο δύσβατο Ζάλογγο εντόπισε κατοπινούς σεναριογράφους να κατασκευάζουν μύθους με τις Σουλιώτισσες. Στον ναό της εκπαίδευσης διέκρινε τα ρασοφορεμένα Θρησκευτικά σε ρόλο δυνάστη και πρότεινε την αντικατάστασή τους από τη Θρησκειολογία. Και τώρα ξανά προς τη δόξα τραβά, ανοίγοντας μέτωπο με τα Αρχαία Ελληνικά.

Η κυρία Ρεπούση δεν πρωτοτυπεί. Τα τελευταία χρόνια μια ευάριθμη πλην δυναμική ομάδα (κυρίως) πανεπιστημιακών, με άμεση πρόσβαση στα μίντια, υπηρετεί εμμονικά μια αναθεωρητική εναντιοδρομία. Βάλλει κατά των εννοιών πατρίδα και έθνος, ξιφουλκεί κατά της «συνέχειας του Ελληνισμού», ζητεί την αναθεώρηση της επίσημης ελληνικής ιστορίας, και ομού με ορισμένα πολιτικά κόμματα καλούν το κράτος να χωρίσει τα τσανάκια του από την Εκκλησία.

Ελάχιστα μέλη της ομάδας αυτής καταθέτουν νηφάλια τις απόψεις τους. Στον λόγο τους κυριαρχεί η επιθετική καταγγελία, η περιφρονητική δυσανεξία και μιας μορφής εστετίστικη αλαζονεία.

Στη θέση του γόνιμου διαλόγου, η νεύρωση του δίκιου. Αντί για προσπάθεια πειθούς μέσω στερεών επιχειρημάτων, σκόρπιες εκκεντρικές παρεμβάσεις. Αντί προσκλήσεως για συν-εννόηση, η πρόκληση... Επί παραδείγματι, ένα από τα μέλη της άτυπης αυτής ομάδος έφθασε να γράψει ότι ο πατριωτισμός ήταν βασικό στοιχείο της χιτλερικής ιδεολογίας...

Σε κάποια σημεία η κυρία Ρεπούση, καθώς και η εν λόγω ομάδα, έχουν δίκιο. Ασφαλώς υπάρχουν βολικά λαξεμένες γωνίες στην επίσημη ιστορία. Ασφαλώς και υφίσταται θέμα με ορισμένα βιβλία. Ασφαλώς και υπάρχει ανάγκη λειτουργικής διευθέτησης των σχέσεων του κράτους με την Εκκλησία. Ομως έχει μεγάλη σημασία, κυριαρχική, το «πώς» τίθενται τα ζητήματα. Τι εκπέμπει εκείνος που εναντιοδρομεί. Και -ουχί ήσσονος σημασίας- «πότε» και «διά τίνος» μέσου. Στη Βουλή που καίγεται από άλλα φλέγοντα; Σε κομματικές εκδηλώσεις, στην αγορά, πού; Και πότε; Την ώρα που καλώς ή κακώς η πλειονότης θεωρεί ότι δέχονται επίθεση το έθνος, η οικονομία, η γλώσσα και η ιστορία του -και οι σαλτιμπάγκοι της Χρυσής Αυγής εκμεταλλεύονται χυδαία τις λέξεις πατρίδα και έθνος-, εσύ βγαίνεις στην ωραία πύλη του Διαφωτισμένου οίκου σου και θέτεις τα ζητήματα αυτά! Αστοχία στον τρόπο, ή μεθοδευμένη πρόκληση;

Μια ψυχαναλυτική προσέγγιση για το ούτως ειπείν προβοκατόρικο παρεμβαίνειν της κυρίας Ρεπούση θα είχε περιορισμένο ενδιαφέρον. Θα αφορούσε την ίδια και ενδεχομένως τον ψυχισμό της αιρετικής δράκας στην οποία ανήκει. Το μείζον αφορά μια διαπίστωση και μια ερμηνεία. Διαπιστωμένα, η σκόνη από το ποδοβολητό της κυρίας Ρεπούση αδικεί μεγάλο μέρος του δίκιου της. Θα μπορούσαν να αποτελέσουν οι απόψεις της πολύτιμο υλικό για γόνιμο διάλογο. Αλλά η ίδια επιλέγει να σιτίζει φαντασμαγορικές αντιμαχίες, ξέροντας ότι έχει εξασφαλίσει ενάντια πυρά και σίγουρη αυτοπροβολή.

Υπάρχει κάτι χειρότερο. Η κυρία Ρεπούση δίνει την εντύπωση ότι το κάνει επίτηδες! Οτι αδιαφορεί για το ουσιαστικώς επενεργείν των απόψεών της. Οτι δεν νοιάζεται που ο τρόπος της ενισχύει ενδεχομένως τη Χρυσή Αυγή και εμποδίζει τον κόσμο να προβληματιστεί για τις δικές του πάγιες και ανελαστικές απόψεις... Βέβαια, η ερμηνεία αυτή κινείται στο όριο της δίκης προθέσεων. Αλλά δεν μπορεί να αποκλειστεί. Φροντίζει να την υψώνει περίβλεπτη με την τακτική της η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ...

Αν ευστοχούν τα ως άνω, το «σύνδρομο Ρεπούση» θα εμφανίζεται συχνά. Εχει τον τρόπο της η σημαιοφόρος του «συνωστισμού»...

Πηγή: www.enet.gr