Του Γιώργου Φωτ. Παπαδόπουλου- πρ. Δημοτικού Συμβούλου Χίου- μέλους Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών
Τον –αείμνηστο ήδη– Αντώνη Παληό γνώρισα από δεκαετίας και πλέον, όταν είχαμε συνεργαστεί στις αρχές της δεκαετίας του 2000 για εκδοτικές δραστηριότητες που αφορούσαν το Δήμο Χίου και όχι μόνον.
Δεν χρειαζόταν πολύς χρόνος για να αντιληφθείς ότι, εκείνος που είχες απέναντί σου ήταν ένας άνθρωπος ευθύς, συνεπής στις ιδέες και τις πράξεις του, οραματιστής, άψογος επαγγελματίας. Ο ίδιος αγωνιζόταν να υλοποιήσει όσα πρέσβευε, δηλαδή να αποδείξει έμπρακτα ότι είναι εφικτό να γίνουν (κι ας ερχόταν πολλές φορές σε σύγκρουση με τη συνείδησή του, βλέποντας ότι, πολλοί φίλοι και σύντροφοί του άλλα έλεγαν και άλλα έπρατταν).
Ποιος μπορεί να μείνει απαθής μπροστά στον αγώνα και τη γενναία πρωτοβουλία που είχε αναλάβει για την κατά το δυνατόν συρρίκνωση του φαινομένου της τοκογλυφίας από πλευράς τραπεζών και κράτους ? Είχε μεγάλο σθένος και παρρησία στο ζήτημα αυτό, όπως επίσης είχε αντλήσει πολλές γνώσεις μέσα από την ενδελεχή εξέταση του όλου ζητήματος, προκειμένου να συνδράμει όσο το δυνατόν περισσότερους συμπολίτες του μπορούσε. Πάνω από όλα δε, ήταν αδύνατον να υποφέρει την αδικία. Απόδειξη τούτου οι δημόσιες τοποθετήσεις και παρεμβάσεις του για τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα.
Ο Αντώνης με τιμούσε με την εκτίμηση και την αγάπη του η οποία φαινόταν και μέσα από την οικειοθελή και καλοπροαίρετη αφιέρωση και τιμητική διάθεση στο πρόσωπό μου των περισσοτέρων εκδόσεών του. Είναι γνωστή τοις πάσι η άψογη καλλιτεχνική επιμέλεια των βιβλίων που εξέδωκε, ως εκδοτικός οίκος υπό την επωνυμία ΄΄Άλφα Πί΄΄, μαζί με τον ακάματο αδελφό του, Γιάννη και την ομάδα των συνεργατών τους. Αναμφισβήτητα κατόρθωσαν μέσα από τη σκληρή δουλειά τους να καταστήσουν την επιχείρησή τους την καλύτερη σε όλο το Αιγαίο, να σημειώσει μια εκδοτική και καλλιτεχνική πορεία που μπορεί να συγκριθεί μόνο με εφάμιλλες εκδοτικών οίκων της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Ο αριθμός των εκδοθέντων βιβλίων τους έφθασαν τα τετρακόσια (400), αριθμός ρεκόρ για τους γνώστες του είδους σε μια επαρχιακή πόλη, σε ένα ακριτικό νησί.
Πρόσφατα, πριν από δεκαπέντε ημέρες, ο Αντώνης είχε δημοσιεύσει στον τοπικό Τύπο ένα κείμενο βγαλμένο από τα εσώψυχά του, με το οποίο καυτηρίαζε τη διγλωσσία και τον φαρισαϊσμό ορισμένων στην πολιτική ζωή του τόπου, προβάλλοντας τις, κατά την άποψή του, ορθές φρονήσεις. Ενώ το κείμενο είχε σωστό σκεπτικό, εν τούτοις προέβαλε εσφαλμένα και παρεξηγημένα κάποιες αξίες αναφορικά με την Εκκλησία. Επειδή, προσωπικά, γνωρίζω ότι ο Αντώνης σεβόταν την Εκκλησία, αλλά ενδεχομένως δεν είχε εξειδικευμένες γνώσεις στο να αναλύσει κάποια ζητήματα που σχετίζονται με Αυτήν, του έστειλα μια προσωπική επιστολή (στις 16/09) όπου του ανέλυα διεξοδικά το πώς και το γιατί έσφαλε ως προς την αντίληψή του για τα περί της Εκκλησίας. Ο Αντώνης, ευγενικός, καλοσυνάτος, καλοπροαίρετος και πράος, καθώς ήταν πάντοτε, φαίνεται το κατάλαβε και μου έστειλε αμέσως (στις 17/09) την κατωτέρω επιστολή:
<<Καλημέρα Γιώργο μου,
Σ' ευχαριστώ για την επιστολή σου η οποία δικαιώνει την εκτίμηση που σου έχω.
Θα μου επιτρέψεις βέβαια να σου απαντήσω της επόμενες ημέρες (σήμερα πάω στην Αθήνα για λόγους υγείας) μια και πιστεύω ότι ένας γόνιμος και δημιουργικός διάλογος θα ωφελήσει και τους δυο μας.
Με εκτίμηση
Αντώνης>>.
Μιλήσαμε στο δρόμο. Είχαμε σκοπό να βρεθούμε μόλις επέστρεφε και να συζητήσουμε. Διότι οι αλήθειες της πίστεως δεν πρέπει να είναι κτήμα μόνο όσων τις γνωρίζουν και τις ασπάζονται αλλά όλων, οι οποίοι –επίσης– μπορούν να τις ασπασθούν εφόσον τις πληροφορηθούν και ούτω πώς, με τον τρόπο αυτό, να κάνουμε ουσιαστικό πνευματικό έργο, που μεγαλύτερο από τη σωτηρία των ψυχών δεν υπάρχει. Όμως, η φθορά υπερίσχυσε της όποιας συνάντησής μας και ο θάνατος την πρόλαβε. Η καρδία του Αντώνη δεν άντεξε. Κι έφυγε δίχως να μιλήσουμε. Γι΄ αυτό πάντοτε φωνάζουμε και λέμε και ξαναλέμε ότι, κάθε άνθρωπος πρέπει να είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμος για το μεγάλο ταξίδι στο επέκεινα. Διότι κανένας δεν έκανε συμφωνία με τον θάνατο και κανένας δεν γνωρίζει πότε θα έλθει η στιγμή αυτή. Είτε είναι γέρος είτε είναι νέος, οι ημέρες της ζωής αυτής είναι σαν μια ημέρα στα μάτια του Θεού, σαν τη χθεσινή ημέρα.
Η πληγωμένη καρδιά του Αντώνη σταμάτησε. Και πραγματικά ο χώρος των εκδόσεων από σήμερα είναι φτωχότερος, μετά το φευγιό του αγαπητού Αντώνη. Όπως και ο χώρος των λίγων συνετών ιδεολόγων που έχουν απομείνει. Όμως, πιστεύω ακράδαντα ότι, τόσο ο αδελφός του Γιάννης, όσο και οι λοιποί συγγενείς, φίλοι και συνεργάτες, δεν θα αφήσουν την εκδοτική τους προσπάθεια, το μεγαλείο αυτό της ψυχής τους, να πάει χαμένη και θα συνεχίσουν με ακόμη μεγαλύτερο πάθος να σταθούν στα πόδια τους. Αυτή θα είναι η μεγαλύτερη τιμή για τον Αντώνη. Και γι΄ αυτό πρέπει να πασχίσουμε όλοι, όπως καθένας από εμάς μπορεί, από το όποιο μετερίζι βρίσκεται.-
Χίος, 30-09-2013
Γιώργος Φωτ. Παπαδόπουλος
Μέλος Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου