Του Γιώργου Φωτ. Παπαδόπουλου
Η είδηση ήλθε ως <<κεραυνός εν αιθρία>>: Πέθανε η Αργυρώ.
Βρισκόμουν στην Αθήνα όταν έμαθα ότι η καρδιά της Αργυρώς σταμάτησε να λειτουργεί. Της Αργυρώς που την θαύμαζα πραγματικά και που την θεωρούσα ένα δικό μου άνθρωπο. Και που δεν πρόφθασα να αποχαιρετήσω στον Αγ. Λουκά Λιβαδίων.
Την είχα γνωρίσει πριν από περίπου 25-30 χρόνια, μικρός μαθητής του Δημοτικού, όταν πήγαινε στο ιατρείο του πατέρα μου (στην οδό Δαμαλά) με τον- επίσης μακαρίτη σήμερα- σύζυγό της Μανώλη. Τη θυμάμαι και στην Τοπική του Φόρου- Λέτσαινας (του ΠΑ.ΣΟ.Κ.), πρωτοπόρο στους αγώνες που τότε ήσαν αγνοί και τίμιοι ! (πόσα όνειρα και πόσες προσδοκίες δεν έπλασε και το δικό μου παιδικό μυαλό μέσα σε εκείνο το ταπεινό σπιτάκι της Τοπικής του Φόρου). Αλλά και μετέπειτα τη θυμάμαι να μοιράζει καθημερινά τη <<Δημοκρατική>> κι ένα διάστημα τη <<Χιαχτίδα>> και την <<Μυροβόλο>>, όλες εκείνες τις εφημερίδες που ήμουν συνδρομητής μέχρι το τέλος.
Τι ήταν αυτό που με έκανε να την θαυμάζω ? Πολλά πράγματα. Εκείνα, όμως, που με έκαναν να την θαυμάζω περισσότερο την Αργυρώ, αλλά και τον Μανώλη, ήταν δύο πράγματα.
Το πρώτο ήταν η ιδεολογική τους ταυτότητα. Πίστεψαν σε ένα Κίνημα δίχως να επιδιώκουν προσωπικά οφέλη, ενστερνίστηκαν τις ιδέες του σοσιαλισμού όπως ήταν στην ουσία τους και όπως εκφράζονται αληθινά, όχι όπως τις κατάντησαν οι ψευτοπολιτικάντηδες (και που οι πραγματικοί σοσιαλιστές τους σιχάθηκαν διότι, εδώ και πολλά χρόνια, διαπίστωσαν ότι μετέβαλαν το κίνημα σε ΄΄άρμα΄΄ με το οποίο προώθησαν τις δικές τους ορέξεις και όχι τις ανάγκες του λαού που ζητά κοινωνική ισονομία και δικαιοσύνη). Δε ζήτησαν μόνιμους διορισμούς και θέσεις, ούτε επεδίωξαν πρωτοκαθεδρίες. Ζήτησαν να εξασφαλίσουν τον επιούσιο με ένα μεροκάματο, που πολλές φορές κι αυτό μπορεί να μην είχαν, να ζήσουν με αξιοπρέπεια, τιμιότητα και προπάντων πολλή δουλειά.
Το δεύτερο ήταν ο αλτρουισμός τους. Ειδικά η Αργυρώ και για ποιον δεν έτρεχε ! Επειδή κινείτο στις γειτονιές ήξερε πρόσωπα και πράγματα. Κουβαλούσε πράγματα, βοηθούσε σε διεκπεραιώσεις ιατρικών ζητημάτων (εξετάσεων, φαρμάκων, κ.α.) σε ανήμπορους ανθρώπους ή μη έχοντες μεταφορικό μέσο να κινηθούν οι ίδιοι, ανθρώπων φτωχών, παράλυτων, ανέργων. Πόσες φορές δεν ήλθε στην Πρόνοια να ενδιαφερθεί, να ρωτήσει, να καταθέσει δικαιολογητικά, να μεριμνήσει για άλλους. Ποτέ για τον εαυτό της ! Πάντοτε για τους άλλους. Και δίχως κανένα προσωπικό συμφέρον ! Πόσες φορές δεν παρηγόρησε έστω και με μια της φράση πληγωμένους από τα χτυπήματα της ζωής ανθρώπους ! Αλλά και ο Μανώλης, τον καιρό που μπορούσε. Πόσες φορές δεν έβαλε πλάτη σε δουλειές φίλων και αδύναμων (σωματικά αλλά –κυρίως- οικονομικά) ανθρώπων, σε οικοδομικές εργασίες ή μεταφορές, δίχως να ζητήσει δραχμή ! Βρίσκεις στις ημέρες μας, πλέον, τέτοιους ανθρώπους ? Νομίζω πολύ δύσκολα.
Πολύ δύσκολα βρίσκεις εκείνους που ασπάζονται την Ορθοδοξία, πιστεύουν και λατρεύουν τον αληθινό Θεό και κάνουν πράξη αυτή τους την πίστη, μέσα από έργα ευποιίας και φιλανθρωπίας, κινούμενοι από αγάπη και μόνο.
Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι η Αργυρώ πήγε να συναντήσει τον Μανώλη κι από κοινού τους αντικρίζω νοερά, με τα μάτια της ψυχής- αυτά που βλέπουν πολύ περισσότερο από τα γήινα, τα χοϊκά- με αυτά που βλέπουν τα πάντα, να προγεύονται την μακαριότητα που ετοίμασε ο Κύριος για εκείνους.
Καλό κατευόδιο, Αργυρώ, και χαιρέτησέ μας τον Μανώλη εκεί που θα πας !
Εμείς θα σε θυμόμαστε πάντοτε με αγάπη, στις προσευχές και τη ζωή μας!-
Γιώργος Φωτ. Παπαδόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου