Του Γιώργου Φωτ. Παπαδόπουλου-πρ. Δημοτικού Συμβούλου Χίου
Υπάρχουν δύο ειδών παλικάρια. Αυτά που πέφτουν στη μάχη. Και που το παράδειγμά τους αποτελεί λαμπρό σημάδι μίμησης. Κι αυτά που μάχονται αλλά γλυτώνουν κατά τη μάχη με τον εχθρό. Τούτα έχουν ταχθεί να καθοδηγήσουν, στη συνέχεια, με το παράδειγμά τους την κοινωνία, να τη φωτίσουν με τον λόγο και τα έργα τους, να μεταλαμπαδεύσουν στις επόμενες γενιές αξίες και ιδανικά ιερά, στοιχεία που συνιστούν τον πολιτισμό, την κουλτούρα, την ιστορία -εν τέλει- ενός έθνους ή μιας φυλής. Δίχως αυτούς τους ανθρώπους ο ηρωισμός θα λογιζόταν μόνο ως θεωρία, δίχως σάρκα και οστά.
<<Πατρός τε και μητρός και των άλλων απάντων τιμιότερον εστίν η πατρίς>> αναφέρει ο επικός Όμηρος. Η αγάπη για την πατρίδα ξεπερνά κάθε άλλη, φυσικού προσώπου. Τουλάχιστον έτσι την αντιλαμβάνονται οι αγωνιστές και οι ήρωες.
Ένας από τους ανθρώπους εκείνους που τίμησαν και τιμήθηκαν από την πατρώα γη είναι και ο, προσφάτως αποδημήσας εις Κύριον, αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, Αντώνης Γλύκας.
Μαζί με μια ισχυρή ομάδα γενναίων προσώπων, δεν σκέφθηκαν ούτε τα νιάτα τους ούτε οτιδήποτε άλλο μπροστά στην αγάπη για την πατρίδα και τη λευτεριά από τα φασιστικά άρβυλα της Γερμανικής Κατοχής. Καλαμπόκας, Καρασούλης, Κουσκουσάκης, Κουκής, Παληατσάρας, Λίναρης, Σταματία Γλύκα (η μητέρα του κυρ Αντώνη) και μια σειρά άλλων αγωνιστών (είναι αδύνατον να τους απαριθμήσει κάποιος μέσα σε λίγες μόνο γραμμές, κυρίως διότι θα ξεχάσει πολλούς και θα παρεξηγηθεί), σύγχρονοι και κείνοι του Λάκη Σάντα και του Μανώλη Γλέζου, αποτέλεσαν φάρο φωτεινό για τις μεταγενέστερες γενιές, αλτρουισμού και ανείπωτης αγάπης για την πατρίδα.
<<Έφυγε>> πρόσφατα και ο Αντώνης Γλύκας για τον άλλο κόσμο, τον κόσμο της αιωνιότητας και της αφθαρσίας.
Θεωρώ μεγάλη μου τιμή, που συμμετείχα στο ίδιο δημοτικό ψηφοδέλτιο, που και ο κυρ Αντώνης συμμετείχε για τελευταία φορά κατά την ενασχόλησή του με τα κοινά (το 2002), με το συνδυασμό του Μάρκου Μεννή. Όπως και για το γεγονός ότι, πολλές φορές, συζητήσαμε για ζητήματα που αφορούσαν την τοπική ιστορία, την τοπική Εθνική Αντίσταση, αλλά και για ανακρίβειες που –ενίοτε- λέγονται από ορισμένους σε επετειακές εκδηλώσεις και όχι μόνο. Το σπίτι του, στο Μέσα Λατόμι, όπως λέγεται, ήταν πάντοτε ορμητήριο κοινωνικών αγώνων. Πόσες φορές περάσαμε από εκεί, σε περίοδο δημοτικών εκλογών, συναντώντας ανθρώπους !
Ο κυρ Αντώνης Γλύκας, πλήρης ημερών, αναχώρησε για την τρυφή του παραδείσου. Και ήδη κοσμεί η μορφή του το πάνθεο των αγωνιστών της πατρίδας μας. Δεν θα ευχηθώ να είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει, διότι ένας τέτοιος λόγος δεν είναι Ορθόδοξος, δεν αρμόζει σε χριστιανό. Η ψυχή απέρχεται του σώματος και η φύση του άψυχου σώματος παραδίδεται στη γη εξ ης ελήφθη. Στο χώμα αυτό δεν υπάρχει πλάτος, μήκος, όγκος, βάρος, για τον απερχόμενο προσφιλή μας.
Όμως, θα ευχηθώ το παράδειγμα του ηρωισμού, της ανδρείας και της φιλοπατρίας του να μιμηθούν σύγχρονοι νεοέλληνες, όταν οι περιστάσεις το απαιτήσουν (και που φαίνεται ότι δεν θα αργήσει αυτή η ώρα), αποδεικνύοντας τοιουτοτρόπως ότι, είναι άξιοι απόγονοι ενδόξων προγόνων.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου