Ποιος πρέπει να είναι ο στόχος του πνευματικού αγώνα του χριστιανού κατά την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή;

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΑΧΕΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΜΠΟΥ ΤΗΣ ΧΙΟΥ

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2014 Β΄ Στάση Χαιρετισμών

Θεολόγος – Καθηγητής: κ. Καρατζάς Κων/νος

Ποιος πρέπει να είναι ο στόχος του πνευματικού αγώνα του χριστιανού κατά την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή;

Αδελφοί μου, εδώ και αρκετές ημέρες, και συγκεκριμένα από την λεγόμενη Καθαρή Δευτέρα, έχει ξεκινήσει η σημαντικότερη περίοδος της λειτουργικής μας ζωής. Πρόκειται, όπως όλοι γνωρίζουμε, για την περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής ή Σαρακοστής, η οποία θεωρείται ως η σπουδαιότερη περίοδος του εκκλησιαστικού έτους, το οποίο ξεκίνησε την 1η του Σεπτέμβρη. Η ονομασία της οφείλεται στο ότι περιλαμβάνει 6 συνολικά εβδομάδες Νηστειών, 40 περίπου ημέρες δηλαδή αυστηρής νηστείας, η οποία, μάλιστα, καθιερώθηκε στις αρχές του 4ου μ. Χ. αιώνα.

Ίσως στις μέρες μας, που διανύουμε τον 21ο αιώνα, κάποιοι αγανακτήσουν. Ίσως κάποιοι αναρωτηθούν εκφράζοντας το εξής ερώτημα: Γιατί η Εκκλησία ζητά από τα μέλη της να νηστέψουν, σε μια περίοδο που ένα μεγάλο τμήμα από εκείνα στερείτε ακόμα και τα πλέον απαραίτητα για τη διαβίωσή του, λόγω της οικονομικής κρίσης που μαστίζει την Ελλάδα; Μήπως παραλογίζεται η Εκκλησία; Μήπως είναι εκτός πραγματικότητας; Μήπως είναι στον κόσμο της; 

Και η απάντηση αδερφοί μου είναι φυσικά το όχι. Η Εκκλησία ως συνεχιστής του έργου του Χριστού στη γη οτιδήποτε μας ζητάει να τηρήσουμε στα πλαίσια της χριστιανικής μας ζωής, το κάνει με μοναδικό γνώμονα και στόχο να μας οδηγήσει στην πνευματική τελειότητα και στη σωτηρία, στην ένωσή μας με το Χριστό. Και ειδικότερα τώρα, σ’ αυτήν την κρισιμότατη φάση του αγώνα μας ενάντια στην κρίση, που, εκτός από οικονομική, είναι πρωτίστως κοινωνική, ηθική και πνευματική, η στοργική μητέρα όλων μας, η Εκκλησία δεν μας αφήνει αβοήθητους. Δεν μας αφήνει στην τύχη μας. Θέλει να μας ωθήσει στο να κάνουμε ένα καινούριο ξεκίνημα, μια καινούρια πορεία για τη ζωή μας.

Πιο συγκεκριμένα, η Ορθόδοξη Εκκλησία συνδυάζει τη νηστεία αυτής της περιόδου με μια σειρά από ιδιαίτερες ακολουθίες (όπως εκείνες των Χαιρετισμών και των Κατανυκτικών Εσπερινών) και προσευχές (όπως εκείνη του Μεγάλου Κανόνα). Γιατί, άραγε, το κάνει αυτό; 

Μα, γιατί, πρώτα απ’ όλα, στοχεύει στην πνευματική μας προετοιμασία για τη Μεγάλη Εβδομάδα και το Πάσχα, την Εορτή των Εορτών, την σπουδαιότερη γιορτή του Ορθόδοξου Χριστιανισμού. Μα, γιατί επιθυμεί ανακαινισμένοι να βιώσουμε, να ζήσουμε δηλαδή και να νιώσουμε ότι γίνονται εκείνη την ώρα μπροστά μας, τα σωτήρια για όλη την ανθρωπότητα γεγονότα της Σταύρωσης και της Ανάστασης του Θεανθρώπου Χριστού και να αντλήσουμε έτσι την απαραίτητη δύναμη για να ανταπεξέλθουμε στις ουκ ολίγες δυσκολίες των καιρών. Κι ενάντια σ’ αυτές, αδερφοί μου, η Εκκλησία επιθυμεί να αγωνιστούμε όλοι μαζί σαν θρησκευτική κοινότητα και όχι ο καθένας μόνος του, μιας και η σωτηρία στο Χριστιανισμό είναι αποτέλεσμα της συλλογικής προσπάθειας κι όχι του στείρου ατομικισμού. Και η σωτηρία ξεκινάει από αυτήν εδώ τη ζωή και θα ολοκληρωθεί με τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού.

Βέβαια, το πνευματικό μας ταξίδι της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, κάθε άλλο παρά εύκολο είναι. Όλοι μας καλούμαστε από τον ίδιο το Θεό να βιώσουμε ουσιαστικά και χωρίς μεσοβέζικες λύσεις το ασκητικό πνεύμα αυτής της περιόδου. Καλούμαστε να κουραστούμε πνευματικά. Οφείλουμε να απαντήσουμε θετικά στην πρόσκληση του Χριστού για ενεργό συμμετοχή στην ενοριακή λειτουργική ζωή των Αγίων αυτών ημερών. Να δείξουμε ότι του έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη, μιας και αυτό σημαίνει η λέξη πίστη. Να το δούμε ως μια ευκαιρία για να έρθουμε ο ένας κοντά στον άλλον και όλοι μαζί να αγωνιστούμε για να ενωθούμε πνευματικά με το Θεό. Να αγωνιστούμε με τον τρόπο εκείνο, με τον οποίο την Ανάσταση του Θεανθρώπου Χριστού θα ακολουθήσει και η δική μας Ανάσταση αρχικά στην καθημερινή μας ζωή και στη συνέχεια κατά τη Δευτέρα Παρουσία.

Για να γίνουν, όμως, όλα αυτά πρέπει να μην τηρήσουμε την νηστεία και τα θρησκευτικά μας καθήκοντα την ιερότατης περιόδου που διανύουμε με πνεύμα τυπολατρικό, ευσεβιστικό και φαρισαϊκό. Δεν πρέπει, δηλαδή, να εκκλησιαστούμε, να εξομολογηθούμε, να κοινωνήσουμε, να προσευχηθούμε και να νηστέψουμε για να αυξήσουμε τον εγωισμό μας και για να μας δουν οι συνάνθρωποί μας. Δεν πρέπει να μείνουμε κλεισμένοι στον εαυτούλη μας, στο καβούκι μας και να αδιαφορούμε για ότι γίνεται γύρω μας. Και πόσο μάλλον σήμερα που ο κόσμος γύρω μας χάνεται. 

Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, αδερφοί μου, πρέπει να είμαστε με έργα πρωταγωνιστές στις προσπάθειες που γίνονται για την άρση των κοινωνικών αδικιών, για μια κοινωνία καλύτερη για εμάς και τα παιδιά μας. Δεν πρέπει να είμαστε τα ανθρωπάκια εκείνα που δεν ενοχλούν και δεν βλάπτουν κανέναν, που είναι κλεισμένα στον μικρόκοσμό τους, που σε όλα λένε ναι και σκύβουν το κεφάλι. Μόνο όταν, λοιπόν, διακρινόμαστε από εξωστρεφές και αγωνιστικό πνεύμα, τότε θα μπορέσουμε να ενωθούμε με το Θεό, να λάβουμε το έλεός του και στη συνέχεια να μεταμορφώσουμε τον κόσμο. Αυτόν τον στόχο πρέπει να υπηρετεί και μόνο ο πνευματικός μας αγώνας κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής. Γένοιτο!!!