Με τις κομματικές αγκυλώσεις και αγκιστρώσεις του Κ.Κ.Ε. νομίζω ότι δεν αξίζει τον κόπο να ασχολούμαστε συνεχώς. Έχουμε δαπανήσει τόνους μελανιού και δεκάδων εργατοωρών προκειμένου να αποδείξουμε (σε όποιον είναι καλοπροαίρετος και εξετάζει τα γεγονότα της ιστορίας, αλλά και τις ιδεολογίες εν γένει, αντικειμενικά και ουδέτερα, δίχως παρωπίδες και εμπάθεια κατά ουδενός) ότι οι άνθρωποι ζουν στο "δικό τους κόσμο", έναν κόσμο ουτοπίας που ούτε η ιστορία αλλά ούτε η εθνική συνείδηση παραδέχεται. Δημοκρατικό δικαίωμα του καθενός, βεβαίως, να πιστεύει ότι θέλει και να το διατυμπανίζει, δεν μπορεί όμως να παραχαράσσει την ιστορία επειδή έτσι νομίζει ότι του συμφέρει πολιτικά ή επειδή έφτασε στο ναδίρ του και προσπαθεί να ανανήψει.
Διέδωσαν, πρόσφατα, οι αλήστου μνήμης "σύντροφοι" στα σχολεία μια επιστολή, με αφορμή την εθνικοθρησκευτική εορτή της 25ης Μαρτίου και ούτε λίγο ούτε πολύ αμφισβήτησαν την προσφορά της Εκκλησίας στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821 για εθνική παλιγγενεσία και τον ξεσηκωμό των Ελλήνων.
Λησμόνησαν, ασφαλώς, να αναφέρουν εάν άντλησαν στοιχεία από ιστορικές πηγές και ποιες ήσαν αυτές.
Λησμόνησαν, επίσης, ότι όλοι οι Έλληνες αγωνιστές του 1821 τόνιζαν πριν από κάθε ενέργειά τους ότι αγωνίζονται "πρώτα για του Χριστού την πίστη την Αγία και έπειτα για της Πατρίδος την Ελευθερία".
Λησμόνησαν ότι, στα χρόνια της σκλαβιάς, που δεν υπήρχε ελληνικό σχολείο, τα φτωχά ελληνόπουλα μάθαιναν γράμματα στο αναλόγιο της Εκκλησίας, το ιερό Ψαλτήρι και τα βιβλία της Εκκλησίας.
Λησμόνησαν ότι πριν από κάθε μεγάλη μάχη, που εστέφετο με επιτυχία (ή και προσωρινή αποτυχία που, όμως, είχε και αυτή τη συμβολή της διότι ξεσήκωνε τους "ισχυρούς της γης" …), οι οπλαρχηγοί και οι αγωνιστές νήστευαν, προσεύχονταν, έκλαιγαν και αφού κοινωνούσαν των Αχράντων Μυστηρίων ρίχνονταν στη μάχη έτοιμοι για τον θάνατο (βλέπε ενδεικτικά Κανάρης, Μιαούλης, Βαρβάκης, Κολοκοτρώνης, Αθανάσιος Διάκος, Γρηγόριος Παπαφλέσσας, Μπουμπουλίνα, Μιαούλης, Νικηταράς, Μακρυγιάννης, Κουντουριώτης, Γέροντας Σαμουήλ στο Κούγκι κ.α. ων ούκ έστιν αριθμός).
Λησμόνησαν ότι η Εκκλησία θυσίασε δεκάδες χιλιάδων Κληρικών και Μοναχών στον ιερό αγώνα, πολεμιστές στο πεδίο της μάχης αλλά και στα μετόπισθεν, ότι το λάβαρο της επανάστασης σήκωσε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄ ήταν ο μεγάλος εθνοιερομάρτυρας του γένους, ότι εδώ στη Χίο ο Μητροπολίτης Πλάτωνας με τον Διάκονό του Μακάριο Γαρρή απαγχονίστηκαν με τον ίδιο με τον Πατριάρχη τρόπο, στο Βροντάδο ο ιερέας Σταμάτιος Χαρτουλάρης εσφάγη την ώρα που λειτουργούσε και διάβαζε το Ευαγγέλιο (την Μεγ. Πέμπτη, στον Αγ. Γεώργιο Βροντάδου), ενώ στον Άγιο Μηνά και τη Νέα Μονή, τον Ανάβατο και το Μελανιός εκατοντάδες Κληρικοί σφαγιάστηκαν ανηλεώς. Μάλιστα οι Κληρικοί αντιμετωπίζονταν με μεγαλύτερη θηριωδία από τους Τούρκους Αγαρηνούς.
Λησμόνησαν ότι ο Ηγούμενος του Αγ. Μηνά της Χίου "ανεσκολοπίσθη", τον έβαλαν βιαίως να καθίσει επάνω σε μια σούβλα την οποία πέρασαν μέσα στο έντερό του, επειδή υπέθαλψε και πήγε να σώσει Έλληνες, Χιώτες, από το μαχαίρι του Τούρκου, στη Μονή.
Λησμόνησαν ότι στα Αρμόλια, στη Μονή Βρεττού, τα άγια λείψανα των Μοναχών που σφαγιάσθηκαν όταν τοποθετούνται πλησίον λεκάνης, στην οποία τελείται Αγιασμός, το νερό του Αγιασμού βράζει ενώπιον όλων !!!
Λησμόνησαν ότι, σύμφωνα με τον ποιητή μας Βαλαωρίτη, η επανάσταση του 1821 οφείλεται "στα αίματα και τα ράσα".
Λησμόνησαν ότι, σύμφωνα με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, "ο Θεός έχει υπογράψει την ελευθερία της Ελλάδος και ο Θεός δεν παίρνει την υπογραφή του πίσω".
Λησμόνησαν ότι, σύμφωνα με τον Αδαμάντιο Κοραή, "Μόνον του Ευαγγελίου η διδαχή ημπορεί να σώσει την αυτονομίαν του Γένους. Οι Έλληνες πολέμησαν όχι μόνον υπέρ πατρίδος αλλά πρωτίστως υπέρ πίστεως".
Λησμόνησαν ότι, εκείνος που ξεσήκωνε επί σειρά ετών πριν την επανάσταση και ήταν ο πρόδρομος και μεσσίας του 1821 ήταν ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο διδάσκαλος του Γένους, που φόνευσαν ανηλεώς οι εχθροί της Ελλάδος διότι ξεσήκωνε το λαό και ίδρυσε πάνω από 1.000 ελληνικά σχολεία, πιστεύοντας ότι η ελευθερία θα έλθει και από την ορθή μόρφωση και διαπαιδαγώγηση των Ελλήνων μαζί με την ακράδαντη πίστη τους.
Λησμόνησαν ότι, τα περισσότερα οπλαρχηγεία και ορμητήρια των αγωνιστών ήσαν στα Μοναστήρια της Εκκλησίας μας. Τα Μοναστήρια αυτά διέθεσαν το σύνολο, σχεδόν, της περιουσίας τους στον αγώνα του έθνους. Ας ανατρέξει κάποιος σε όλη της Ελλάδα, από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη και από το Ιόνιο μέχρι τα Μικρασιατικά παράλια να δει: Δεν υπάρχει τόπος που να μην θυσίασε η Εκκλησία Αρχιερείς, Ιερείς, Μοναχούς, περιουσία, ιερά, όσια.
Λησμόνησαν, τέλος, ότι η Εκκλησία μας προσέφερε μια σειρά (χιλιάδες ολάκερες) νεομαρτύρων που μαρτύρησαν επειδή δεν αρνήθηκαν την πίστη τους στον Χριστό και την Ορθοδοξία. Μάλιστα ο πρώτος νεομάρτυρας (την ημέρα της άλωσης της Κων/πολης, στις 29 Μαΐου 1453) ήταν Χιώτης, ο Ανδρέας ο Αργέντης. Από τότε και για 400 χρόνια χιλιάδες νεομάρτυρες προστέθηκαν στο πάνθεον των Αγίων και ηρώων μας. Με το σκεπτικό των "συντρόφων" του Κ.Κ.Ε. δεν θα υπήρχε πρόβλημα κάποιος να αλλάξει την πίστη του και να γίνει Μουσουλμάνος αρκεί να μην τον πειράξουν σαν Έλληνα. Μα, αυτές τις βλακείες μόνον ένας Μαρξιστής θα μπορούσε να πει (ή και Χρυσαυγίτης), κάποιος που θεωρεί τη θρησκεία "όπιο (ναρκωτικό) του λαού". Και σίγουρα όχι κάποιος Έλληνας που γνωρίζει ότι για τους Τούρκους (παλαιούς αλλά και σημερινούς) δεν υπάρχει ευνοούμενος ή ευνομούμενος πολίτης που να μην είναι Μουσουλμάνος. Και από ότι βλέπουμε έχει πολλά ΄΄παπαγαλάκια΄΄ στη χώρα μας η θεωρία αυτή, μη συμμορφούμενα (τα "νεοπαπαγαλάκια" αυτά) με τις περιστάσεις που είναι οδυνηρές για τον τόπο, αλλά και μη συμμορφούμενα από τα ποσοστά επιλεξιμότητας και εκλογιμότητας που τους δίδει ο λαός και που τους έχει κατατάξει στον "πάτο του βαρελιού".
Εν κατακλείδι, ευχόμενος να μην χρειαστεί να επανέλθω διότι θα πω τότε περισσότερα από την ελληνική ιστορία και με ονόματα, αφιερώνω στους φίλτατους "συντρόφους" τα κατωτέρω λόγια του γενναίου Στρατηγού Μακρυγιάννη: "… Και βρίζουν, οι πουλημένοι εις τους ξένους, και τους παπάδες μας, όπου τους ζυγίζουν άναντρους και απόλεμους. Εμείς τους παπάδες τους είχαμε μαζί εις κάθε μετερίζι, εις κάθε πόνον και δυστυχίαν. Όχι μόνον δια να βλογάνε τα όπλα τα ιερά, αλλά και αυτοί με ντουφέκι και γιαταγάνι, πολεμώντας ωσάν λιοντάρια. Ντροπή Έλληνες !".-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου