Και με τον Θεό και με τον Σατανά!

Του Σταμάτη Κουτσοδόντη

     Στο προηγούμενο φύλλο της εκδόσεως της εφημερίδας διαβάζοντας το άρθρο του κ. Γ. Παπαδόπουλου περί της «Πλάνης του Παλαιού ημερολογίου (και τα από αυτή απορρέοντα περί της Ι. Σκήτης των Αγίων Πατέρων της Χίου), ήρθαν κάποιες σκέψεις στο νου μου, τις οποίες επιθυμώ πλέον, να μοιραστώ με τους αναγνώστες, όσο κι’ αν εκ προοιμίου γνωρίζω ότι θα δυσαρεστήσουν σφόδρα τον φίλτατο Γεώργιο.

Θα ακολουθήσω λοιπόν κι’ εγώ την συμβουλή του, αφού ήλθε ο καιρός του λαλείν.

Το κείμενό του κονταροχτυπιέται, ενώ ο γράφων ορθά εν μέρει πραγματεύεται κάποια γεγονότα κατά του οικουμενισμού, τον οποίον από την μια σωστά καταδικάζει, αλλά συνάμα εναγκαλίζεται (!) ως βασιλικότερος του βασιλέως - δεσπότη της Χίου π. Μάρκου, με υπαιτιότητα του οποίου ταλανίζεται η πίστις των λιγοστών πια ασχολούμενων με τα εκκλησιαστικά πράγματα, εξ’ αφορμής και του διωγμού κατά της Σκήτης των Αγίων Πατέρων, όπου η εμπάθεια, το μίσος, η επιθετικότητα, το φαρμάκι και η υποκρισία περίσσευσαν, λες και οι παληοημερολογίτες δεν πιστεύουν στον Τριαδικό Θεό, αλλά είναι αλλόθρησκοι.

     Ο μεν δεσπότης σιωπά και κουρνιάζει  μπροστά στο θόρυβο που ο ίδιος δημιούργησε, λαμβάνοντας έντονα τα μηνύματα της οργής των συμπολιτών μας που αγαπούν τη Μονή, ο δε κ. Παπαδόπουλος προκαλεί με απύθμενο θράσος στο όνομα του Θεού (!) ως Γενικός Εισαγγελέας.  

     Ας μη λησμονούμε ότι στο όνομα του Θεού, πως και οι Σταυροφόροι επιδόθηκαν στις χειρότερες αποτροπιαστικές βαρβαρότητες. Ήταν αυτοί που βανδάλισαν την Κωνσταντινούπολη. Σήμερα βέβαια που οι καιροί άλλαξαν, οι σύγχρονοι «Ορθόδοξοι Ταλιμπάν και Τζιχαντιστές» της γραφίδας, επιδίδονται σε βαρβαρότητες χειρότερες από την σωματική βία, σ’ αυτήν της ψυχής. Προφανώς και πάλι στο όνομα του Θεού!

     Ομολογουμένως με το γραπτό του ο κ. Παπαδόπουλος υπερέβη τα εσκεμμένα, με φανατισμό, πείσμα και τρομερή εχθρότητα προς τους παλαιοημερολογίτες (Γνησίους Ορθοδόξους Χριστιανούς). Μέσα από λίγες γραμμές, που φανέρωσαν τον ψυχικό του κόσμο, αμαύρωσε και ακύρωσε παντελώς ολόκληρο το συγγραφικό του έργο. 

Δεν θα μπω στον κόπο και στη δοκιμασία να επεκτείνω το γραπτό μου κουράζοντας τους αναγνώστες καθιστώντας το μακρόσυρτο. Εξ’ άλλου σταράτες θεολογικές απαντήσεις, έλαβε ο κ. Παπαδόπουλος  μέσω του ηλεκτρονικού τύπου, για το ίδιο άρθρο του, από τον κ. Παναγιώτη Μακρή και Μιχάλη Καρακατσάνη, από 10/3/2016 όπου και σιώπησε, έχασε τη λαλιά του, παρά τους αρχικούς λεονταρισμούς του, του τύπου: «Αυτά επί του παρόντος και εφόσον απαιτηθεί, θα επανέλθω, με περισσότερα.-» (Ιστολόγιο: http://syndesmosklchi.blogspot.gr/2016/03/blog-post_8.html)

Περιττεύει λοιπόν κάθε προσπάθεια, διότι ως Πλανεμένος και αντιμετωπίζοντας ως μπολιασμένος μονόπλευρα την Αλήθεια και την Χριστιανική Αγάπη, θα δώσει και πάλι ερμηνείες κατά το δοκούν. Θα τοποθετηθώ μόνο σε απλά σημεία που όπως προείπα, το κείμενό του σ’ αυτά, κραυγαλέα κονταροκτυπιέται.

Ενώ κατακρίνει τον Οικουμενισμό, πρακτικώς τον εναγκαλίζεται. Αυτός ο ίδιος είναι, που ενώ καταδικάζει τον οικουμενισμό του πατριάρχη Βαρθολομαίου επειδή συμπροσεύχεται με τον αιρεσιάρχη πάπα λέγοντάς μου: «Κι εγώ διαφωνώ με τα καμώματα του Βαρθολομαίου», ο ίδιος αυτός είναι που τον υπεδέχθη και τον χειροφίλησε κατά την επίσκεψή του στη Χίο. Βρήκε την δικαιολογία: «Ο Κληρικός όσο ανάξιος και να είναι, είναι ρέκτης της θείας χάριτος». 

Εδώ έχουμε να κάνουμε με δύο εντελώς διαφορετικές έννοιες. Άλλο πράγμα ο «Ανάξιος» ιερωμένος που καθίσταται ρέκτης της Θείας Χάριτος και άλλο ο «Αιρετικός» ιερωμένος που ως τέτοιος κατά τους Ι. Κανόνες, του πρέπει καθαίρεση.

Σημειώνω ενδεικτικά πως οι παπικοί έχουν αλλοιώσει τον τύπο των Μυστηρίων, όπως αντί Θεία Κοινωνία, (Σώμα και Αίμα) παρέχουν στους πιστούς βιομηχανοποιημένο άρτο (όστια: άζυμος άρτος) και αντί Βαπτίσματος δέχονται ράντιμα κλπ.

Κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας: «Ο Λέγων ή Πράττων παρά τα διατεταγμένα, καν νηστεύει, καν προφητεύει, καν παρθενεύει, καν σημεία ποιεί, λύκος σοι φαινέσθω, εν προβάτου δορά, φθοράν προβάτων κατεργαζόμενος». Δηλαδή, αυτός ο οποίος λέγει ή κάνει πράγματα ξένα προς την παράδοση της Εκκλησίας, όσο και αγνός να φαίνεται, εσύ να τον θεωρείς ως λύκο μεταμορφωμένο σε πρόβατο, με σκοπό να σε ξεγελάσει.

Καμώνεται ο κ. Παπαδόπουλος, πως Τιμά τους Αγίους, οι οποίοι αποκήρυξαν την αίρεση του παπισμού, συνεπώς εκείνος πρακτικά τους εμπαίζει, αποδεχόμενος την «ευλογία» ιερωμένων που συλλειτούργησαν με τους αιρετικούς, ενώ θα έπρεπε να είχαν καθαιρεθεί κατά τους Ι. Κανόνες.

«Ο Κοινωνών  ακοινωνήτω, ακοινώνητος έστε». Δηλαδή όποιοι αποδέχεται αυτούς που συμπροσεύχονται με αιρετικούς καθίστανται και αυτοί, κατά τους Πατέρες, αιρετικοί.

Οι λόγοι των Αγίων, και των Ιερών Κανόνων είναι σαφέστατοι: Αν ένας κληρικός εισέλθει σε συναγωγή Ιουδαίων, ή προσευχηθεί με αιρετικούς, καθαιρείται, αλλά κατά τις περιστάσεις οι διδαχές τους πηγαίνουν «περίπατο».

     Τούτα ισχύουν και για τον κ. Παπαδόπουλο και για τον δεσπότη π. Μάρκο, οι οποίοι συμπορεύονται και που σαν λάστιχο τραβούν τους Κανόνες και τους Λόγους των Αγίων, αναλόγως με το τι τους βολεύει. Κατέστησαν προκλητικοί με τις αθεολόγητες απόψεις και πράξεις τους. Η τακτική τους θυμίζει το «Ολίγον έγκυος» και το «Πολύ έγκυος» που σατυρικά χρησιμοποιεί ο λαός.

     Περί δε του Γέροντος Αμβροσίου του οποίου την ιεροσύνη μου είπε ο κ. Παπαδόπουλος πως ΔΕΝ την αναγνώριζε, τον αναφέρει στο γραπτό, ως Γέροντα Αμβρόσιο. Θα εκτιμούσα και θα αποδεχόμουν την ευθύτητά του, έστω και αν  διαφωνούσα μαζί του, αν θα τον αποκαλούσε με το βαπτιστικό του όνομα. Οποίο ολίσθημα διά τους οφθαλμούς των ανθρώπων!   

Ομοίως και το ημερολόγιο της Μητροπόλεως Χίου τον ανέφερε μέχρι το 2015 ως Ηγούμενο Αμβρόσιο. Πως είναι δυνατόν να ήταν Ηγούμενος αν δεν ήταν Μοναχός; Αλλά και την χειροθεσία ως Μοναχό και την Χειροτονία ως ιερέα, έλαβε από τον ίδιο Επίσκοπο, τον κοιμηθέντα Αστορίας Πέτρο Αστυφείδη.  Επί τη ευκαιρία συμπληρώνω πως τούτο το αντικρουόμενο νόημα είναι και άποψη των γνωστών εφιαλτών (συνεργατών, κατά την Μητρόπολη). Γέροντα τον προσφωνούσαν κι’ εκείνοι, αλλά παρασυναγωγή, αιρετικούς και σχισματικούς χαρακτηρίζουν τους παλαιοημερολογίτες.

Πότε εν τέλει τον θεωρούσαν «Γέροντα» και πότε «κοσμικό»; αφού κάποιοι απ’ αυτούς χρησιμοποιούσαν και το βαπτιστικό του όνομα: Αγγελή; (καθόσον δεν του αναγνώριζαν ιεροσύνη) Ας τα ξεκαθαρίσουν πρώτα στο μυαλό τους. Πρόκειται περί μεγάλης Τρικυμίας εν Κρανίω! Και περί διπλοπροσωπίας ο λόγος!  Στη μικρή κοινωνία μας ευτυχώς γνωριζόμαστε. Διαλαλούν τις ιδέες τους, αλλά έστω κι αργά εκδηλώθηκαν και απομονώθηκαν.

     Τελειώνοντας προκαλώ όλους όσους διασπείρουν διάφορες ειδήσεις περί λεηλασίας της Μονής, ότι έχουν μεταφερθεί πλείστα όσα πράγματα και κειμήλια της Μονής σε άλλο σημείο εντός της πόλης, να καταγγείλουν τα συμβάντα στην αρμόδια Εισαγγελική Αρχή, ώστε να διαταχθεί έρευνα. Αρετή και Τόλμη χρειάζονται. Ανδρεία, Παλληκαρήσια ψυχή, Τσαγανό και Μπέσα ε;

Ας κατανοήσουν οι πάντες ότι η Μονή των Αγίων Πατέρων δεν είναι ακέφαλη. Ο καινούργιος Ηγούμενος της Σκήτης, Γέρων Αθανάσιος μετά της 4μελούς αδελφότητας είναι άνθρωποι ευλαβέστατοι, άοκνοι και συνεχιστές του έργου των προγενεστέρων. Η πνευματική ζωή της Μονής και η παρουσία της γίνεται αντιληπτή σε κάθε προσκυνητή.

20 Μαρτίου 2016.

Η ανωτέρω δημοσίευση γίνεται σε συνέχεια του παρακάτω ηλεκτρονικού μηνύματος:

Παρακαλώ όπως δημοσιεύσετε το άρθρο μου, επί του οποίου απαντά ο κ. Παπαδόπουλος, χωρίς πρώτα να έχει καταχωρηθεί η τοποθέτησή μου. Και με τον Θεό και με τον Σατανά! Του Σταμάτη Κουτσοδόντη.