Εκδήλωση με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας για τα Άτομα με Αναπηρίες (3 Δεκεμβρίου) πραγματοποιήθηκε, υπό την αιγίδα του Μακαριωτάτου την Παρασκευή το απόγευμα στο Νοσοκομείο "Ευαγγελισμός". Το μήνυμα της ημέρας αυτής είναι η ανάγκη για δραστηριοποίηση όλων των φορέων και κοινωνικών ομάδων με σκοπό να διευκολυνθεί η ίση συμμετοχή των ατόμων με αναπηρία στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος Β, στο μήνυμά του ανέλυσε τη σημασία του ρόλου της Εκκλησίας στην αντιμετώπιση των πολλών προβλημάτων και επιπτώσεων που επιφέρει η αναπηρία στο σύγχρονο άνθρωπο, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στον μακαριστό Μητροπολίτη Θηβών κυρό Νικόδημο, ο οποίος υπήρξε ο πρώτος πνευματικός πατέρας των Ελλήνων Κωφών και δραστηριοποιήθηκε, έμαθε την Ελληνική Νοηματική Γλώσσα και άρχισε τη διακονία τους.
Ο κ. Ι. Βαρδακαστάνης, Πρόεδρος της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία, κ. Ι. Βαρδακαστάνης, αναφέρθηκε στις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης και στην αναγκαιότητα εφαρμογής νέων πολιτικών στο θέμα της αναπηρίας.
Ο Καθηγητής κ. Δαμιανός Ε. Σακάς ανέλυσε το ρόλο της ιατρικής επιστήμης. Συγκεγκριμένα αναφέρθηκε στην ερευνητική προσπάθεια που αναπτύσσεται στη Ελλάδα και σε νέες εξελιγμένες μορφές τεχνολογίας που δοκιμάζονται στην Ελλάδα για πρώτη φορά παγκοσμίως για την αντιμετώπιση της αναπηρίας μετά από έγκρισεις των αρμόδιων Ευρωπαϊκών και Αμερικάνικων Οργανισμών.
Ακολουθεί το μήνυμα του Μακαριωτάτου:
Με ιδιαίτερη χαρά βρίσκομαι σήμερα ανάμεσά σας, με την ευκαιρία της παγκόσμιας ημέρας των ανθρώπων με ειδικές δυνατότητες. Η χαρά μου αυτή εδράζεται στο γεγονός ότι οι συγκεκριμένοι συνάνθρωποί μας αποτελούν τους αγωνιστές της καθημερινότητας, οι οποίοι παρόλες τις ιδιαιτερότητές τους παλεύουν με αξιοπρέπεια και τις περισσότερες φορές τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα και από τους υπολοίπους που νιώθουν αρτιμελείς αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι.
Η αγία μας Εκκλησία βλέπει τους ανθρώπους με ειδικές δυνατότητες ως εικόνες του Θεού, όπως άλλωστε πράττει το ίδιο για όλα τα παιδιά της. Αυτό σημαίνει ότι δεν τα θεωρεί περιθωριοποιημένα άτομα, αλλά πρόσωπα που έχουν τα χαρακτηριστικά του Θεού εντός τους και τα οποία υπάρχουν για να βρίσκονται στο κέντρο της της ανθρώπινης κοινωνίας.
Η φροντίδα της Εκκλησίας μας ως προς τα πρόσωπα αυτά είναι διπλή, αφού ο κάθε άνθρωπος είναι ψυχή και σώμα. Έτσι λοιπόν, φροντίζει τις πνευματικές τους ανάγκες, προβάλλοντας το πρότυπο του Εσταυρωμένου Ιησού, ο οποίος είναι ο Θεός που εκούσια γίνεται αδύναμος για να προσφέρει τη δυνατότητα της ζωής στον άνθρωπο. Και Εκείνος ως άνθρωπος νιώθει αγωνία μπροστά το μαρτύριο του Σταυρού, και ο Ίδιος ζητά να εξαιρεθεί από αυτό, αλλά ενδυναμώνεται από την Θεική του Φύση και οδηγεί τα βήματά του στον Γολγοθά, ως θυσία για τον άνθρωπο. Αυτόν τον Χριστό προβάλλει η Μητέρα Εκκλησία στα αδύναμα παιδιά της για να λαμβάνουν θάρρος και να αποκτούν υπομονή στις δυσκολίες της καθημερινότητάς τους. Αλλά τον Σταυρό του Κυρίου μας τον δείχνει και στους συγγενείς των αδελφών μας που υποφέρουν. Για να τους εμψυχώσει και να τους βοηθήσει να διακονήσουν τα μέλη της οικογένειάς τους με αυταπάρνηση και θυσιαστικό φρόνημα.
Από την άλλη υπάρχει φροντίδα και για τις σωματικές ανάγκες των ανθρώπων με ιδιαιτερότητες. Μέσα από τα πολυάριθμα κέντρα ειδικής φροντίδας, τα οποία είναι εξοπλισμένα με το πλέον κατάλληλο ιατρικό υλικό και επανδρωμένα με το πιο εξειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό, παρέχεται από την Εκκλησία μας ανακούφιση στις πάμπολλες ανάγκες τους.
Πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού η αποστολή της Εκκλησίας μας είναι να παρέχει την σωτηρία σε κάθε παιδί της, ιδιαίτερα σε εκείνα που παρουσιάζουν ιδιαιτερότητες. Δεν το κάνει αυτό από φιλανθρωπία γιατί τα πρόσωπα αυτά δεν αξίζουν λύπηση, αλλά στέκεται δίπλα τους γιατί πιστέυει ότι είναι ισότιμα με όλα τα υπόλοιπα παιδιά της.
Ανατρέχοντας στην ιστορία μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι η Εκκλησία πάντοτε υπήρξε η αρωγός των ανθρώπων που ζητούσαν την βοήθειά της, ενώ πολλές ήταν και εκείνες οι φορές που η Ίδια έβγαινε προς τα έξω, αναζητώντας να βοηθήσει και να θεραπεύσει τις ανάγκες των ανθρώπων με ιδιαιτερότητες. Δεν μπορώ να λησμονήσω τον Πνευματικό Πατέρα, μακαριστό πρώην Μητροπολίτη Θηβών κυρό Νικόδημο, ο οποίος υπήρξε ο πρώτος πνευματικός πατέρας των Ελλήνων Κωφών. Δεν μπορούσε η ευαίσθητη καρδιά του να μην συγκινηθεί ενώπιον των κωφών που έμεναν στο περιθώριο. Γι αυτό και δραστηριοποιήθηκε, έμαθε την Ελληνική Νοηματική Γλώσσα και άρχισε τη διακονία τους. Τους δίδασκε, τους εύρισκε εργασία, τους πάντρευε, τους βάπτιζε τα παιδιά τους, τα προίκιζε, τους άφησε όλη του την περιουσία. Με δύο λόγια τους άνοιξε τον Παράδεισο από αυτόν εδώ κιόλας τον κόσμο. Γιαυτό και οι έλληνες κωφοί ακόμη τον τιμούν και μάλιστα προσεύχονται σε εκείνον γιατί θεωρούν ότι έχει παρρησία στο Θεό και πρεσβεύει για τους ίδιους.
Και υπάρχουν και άλλα παραδείγματα φωτισμένων κληρικών που προσφέρουν καθημερινή διακονία στους αδελφούς μας.
Αγαπητοί μου, η σημερινή ημέρα είναι αφορμή για προβληματισμό από όλους μας. Καιρός είναι να διερωτηθούμε τι έχουμε μέχρι τώρα πράξει στο θέμα των αδελφών μας με ιδιαιτερότητες και τι μένει να πράξουμε ακόμη. Σίγουρα θα βρούμε τον εαυτό μας να μπορεί ακόμη περισσότερα να κάνει. Και τούτο γιατί η αγάπη είναι εφευρετική. Εκείνος που αγαπά βρίσκει χίλιους τρόπους για να δείξει πόσο σέβεται τον αδελφό του και ζητά καθημερινά να τον αναπαύει.
Στο γεροντικό γίνεται μνεία κάποιου ανθρώπου ο οποίος πήγαινε σε έναν ασθενή γέροντα ασκητή φαγητό. Στο δρόμο παραπάτησε και γεμάτος από πόνο άρχισε να κλαίει. Εμφανίσθηκε τότε κάποιος άγγελος και τον ρώτησε γιατί έκλαιγε και του έδειξε την πληγή του. Τότε ο άγγελος του ζήτησε να μην κλαίει γιατί ο Θεός είχε υπολογίσει κάθε βήμα που έκανε για την αγάπη του ασθενή γέροντα.
Ο Θεός λοιπόν μετρά όχι μόνο κάθε βήμα που κάνουμε για την διακονία των άλλων, αλλά και κάθε σκέψη και αγωνία που φιλοξενούμε για την ανάπαυση των αδελφών μας.
Ο Θεός να ευλογεί τα έργα σας και καλή δύναμη και υπομονή σε όλους.
Πηγή: Ιστοσελίδα Ι. Α. Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου