Ιστολόγιο "Σύνδεσμος Κληρικών Χίου" 15 χρόνια (2008-2023) συνεχούς και συνεπούς παρουσίας στο διαδίκτυο στην ηλεκτρονική διεύθυνση https://syndesmosklchi.blogspot.gr/
Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου Ἦχος πλ. δ'. Ἡ τοῦ στόματός σου καθάπερ πυρσός ἐκλάμψασα χάρις, τὴν οἰκουμένην ἐφώτισεν, ἀφιλαργυρίας τῷ κόσμῳ θησαυροὺς ἐναπέθετο, τὸ ὕψος ἡμῖν τῆς ταπεινοφροσύνης ὑπέδειξεν. Ἀλλὰ σοῖς λόγοις παιδεύων, Πάτερ, Ἰωάννη Χρυσόστομε, πρέσβευε τῷ Λόγῳ Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Σύνδεσμος Κληρικών της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου, Ψαρών και Οινουσσών, έτος ιδρύσεως 2007

Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ γράφει η εφημερίδα "Πολίτης"


Η ΕΑΡΙΝΗ
σύναξις των... ιερέων

ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ

Επιμένοντας στις απόψεις και τις θέσεις τους συσπειρώνονται ακόμη περισ σότερο οι ιερείς που απαρτίζουν το Σύνδεσμο Κλη ρικών Χίου μετά και τη χθεσινή μεγάλη Γενική Συνέλευση που πραγματοποίησαν στον Αγ. Γεώργιο του Βροντάδου, στην οποία αποφάσισαν ότι συμφωνούν με το πλαίσιο, τις διεκδικήσεις και τους στόχους του Διοικη τι κού Συμβουλίου.
Ο Σύνδεσμος επιμένει να ζητεί την απομάκρυνση των αρχιερατικών επιτρόπων πατέρων Δ. Γεόμελου και Μ. Στεφανιώρου και δεσμεύονται να ανακοινώσουν τα επόμενα βήματά τους με ανακοίνωση τις επόμενες ημέρες.
Όσο το κλίμα μεταξύ της Ιεράς Μητρόπολης και του Συνδέσμου παραμένει «ψυχροπολεμικό», οι αντεγκλήσεις δε θα λάβουν τέλος.
Όλα είναι στο χέρι του Μητροπολίτη… σελ. 6

Μία εβδομάδα μετά τα εξώδικα από τους πατέρες της Μητρόπολης προς το Σύνδεσμο Κληρικών και τα μέλη του Συνδέσμου έδωσαν δυναμικό “παρών” στη Γενική τους Συνέλευση
που πραγματοποιήθηκε χθες το πρωί στην ενοριακή αίθουσα του Αγ. Γεωργίου Βροντάδου.
Στη σκιά του εξώδικου
Εννοείται ότι τους κληρικούς απασχόλησε το ζήτημα της αποστολής εξώδικου κατά του Συνδέσμου από τους δύο αρχιερατικούς επιτρόπους πατέρες Γεόμελο και Στεφανιώρο. Συζητήθηκαν οι μετέπειτα κινήσεις του Συνδέσμου και για καθαρά διαδικαστικούς λόγους εγκρίθηκε και τυπικά η ανακοίνωση που εκδόθηκε την επομένη της εξώδικου.
Σταθεροί στις θέσεις τους
Κατά τη διάρκεια της Γενικής Συνέλευσης επαναπροσδιορίστηκαν οι στόχοι, οι οποίοι δεν έχουν αλλάξει από την πρώτη μέρα ίδρυσης του Συλλόγου. Μπορεί οι τελευταίες εγκύκλιοι της Μητρόπολης που αφορούσαν στο Προσκύνημα της Αγίας Μαρκέλλας και συγκεκριμένα εκείνο που αναφέρει ότι οι ιερείς θα πρέπει να δηλώσουν τις ημερομηνίες που επιθυμούν για να εφημερεύουν στο προσκύνημα της Αγίας Μαρκέλλας, εκλαμβάνεται ως προσπάθεια προσέγγισης από το Μητροπολίτη ή και νίκη των κληρικών, όμως οι ίδιοι επιμένουν στην ικανοποίηση και των υπόλοιπων αιτημάτων τους με κυρίαρχο αυτό της προκήρυξης των κενών ενοριακών θέσεων.
Κανένα σχόλιο
Σχετικά με τα επίμαχα θέματα πάντως, ο πρόεδρος του συνδέσμου π. Γ. Κωνσταντίνου ήταν φειδωλός στις δηλώσεις του παραπέμποντας σε δελτίο Τύπου που θα ακολουθήσει τη συνε-
δρίαση της Γ.Σ. των κληρικών.
Πηγή: εφημερίδα "Πολίτης" ΤΡΙΤΗ 31 MAPTIOY 2009, σελ. 6
Σχόλιο της εφημερίδας:
Η συμμετοχή των κληρικών στη γενική συνέλευσή τους ήταν μαζική και φαίνεται από το γεμάτο πάρκινγκ έξω από την ενοριακή αίθουσα του Αγ. Γεωργίου Βροντάδου. Η μικρή διάρκεια της γενικής συνέλευση φανερώνει σύμπνοια απόψεων... Να φανερωνόταν κι η άλλη
πλευρά να κάναμε Ανάσταση....

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009

Ανακοινωθέν Έκτακτης Γενικής Συνέλευσης Συνδέσμου Κληρικών Χίου

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΚΛΗΡΙΚΩΝ
ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
ΧΙΟΥ, ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Βροντάδος 30 Μαρτίου 2009
ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ
Την Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009 και ώρα 10π.μ. στην ενοριακή αίθουσα του Ιερού Καθεδρικού Ναού Αγίου Γεωργίου Βροντάδου πραγματοποιήθηκε η Έκτακτη Γενική Συνέλευση των μελών του Συνδέσμου Κληρικών της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου, Ψαρών και Οινουσσών.
Κατόπιν διαλογικής συζητήσεως όλων των θεμάτων η Γενική Συνέλευση ομόφωνα αποφασίζει :

1) Εγκρίνει όλες τις αποφάσεις και ενέργειες του Διοικητικού Συμβουλίου από την προηγούμενη Γενική Συνέλευση, της 19ης Δεκεμβρίου 2008, μέχρι σήμερα.
2) Εμμένει στην ικανοποίηση των θέσεων – αιτημάτων του Συνδέσμου, όπως αυτά έχουν διατυπωθεί στα ανακοινωθέντα των Γ. Σ. και στα δελτία τύπου του Δ. Σ. και ιδιαίτερα στο σχετικό υπόμνημα που έχει κατατεθεί από 8/12/2008 στην Ιερά Μητρόπολη Χίου.
3) Θεωρεί ως θετικό βήμα την αναγνώριση και ικανοποίηση επιμέρους αιτημάτων, όπως αυτή εκφράστηκε με σχετικές αποφάσεις του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. κ. Διονυσίου για την τήρηση του κανονισμού 142/1999 της Ιεράς Συνόδου για τα οφφίκια και τη συμμετοχή των ιερέων στη λειτουργική εξυπηρέτηση του προσκυνήματος της Αγίας Μαρκέλλας.
4) Εξουσιοδοτεί το Διοικητικό Συμβούλιο να επιδιώξει στενή συνεργασία για την από κοινού με άλλους φορείς αντιμετώπιση κοινωνικών προβλημάτων, εντείνοντας την κοινωνική και πνευματική δράση του Συνδέσμου.
5) Εξουσιοδοτεί το Δ. Σ. για την εκμίσθωση χώρου εντός της πρωτεύουσας του νησιού, ο οποίος θα αποτελέσει γραφείο του Συνδέσμου και χώρο συνάντησης και συνεργασίας των αδελφών συμπρεσβυτέρων και επικοινωνίας του Συνδέσμου με άλλους φορείς της κοινωνίας μας.
6) Εγκρίνει την μετάθεση της ημερομηνίας διεξαγωγής του επιστημονικού συνεδρίου, «Οι Κολλυβάδες και η σχέση τους με τη Χίο, επ’ ευκαιρία της συμπληρώσεως 200 ετών από την οσιακή κοίμηση του ιερομονάχου Νήφωνα του Χίου», από την Πέμπτη 3 ως και την Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2009, αντί των 10 – 13/9/09, με χώρο διεξαγωγής το Ομήρειο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Χίου.
7) Εξουσιοδοτεί το Δ. Σ. για την συνέχιση της δράσεως «προσκύνημα στην αγιοτόκο Χίο» με την κατάρτιση και υλοποίηση σχετικού προγράμματος προσκυνηματικών εκδρομών.
8) Επικροτεί την από 21 Μαρτίου 2009 απάντηση του Διοικητικού Συμβουλίου του Συνδέσμου στην εναντίον των μελών του εξώδικο δήλωση και επισημαίνει ότι: Ο εκκλησιαστικός διάλογος δεν εξελίσσεται σε αίθουσες Δικαστηρίων και η λειτουργία του Συνδέσμου Κληρικών Χίου δεν υποκύπτει σε απειλές. Η διεκδίκηση της αναβάθμισης της ποιότητας του λειτουργήματος μας, η διαφάνεια και η διατύπωση δημοσίου λόγου δεν φιμώνεται. Όλες οι δημόσιες τοποθετήσεις του Διοικητικού Συμβουλίου, ελήφθησαν από τα αρμόδια όργανα του Συνδέσμου και πάντοτε στα πλαίσια της νόμιμης λειτουργίας του.

Μετά τιμής
Το Διοικητικό Συμβούλιο
Ο Πρόεδρος
π. Γεώργιος Κωνσταντίνου
Τα Μέλη
π. Ιωάννης Κοντός
π. Δημήτριος Πύρρος
π. Δημήτριος Μαρμαράς
π. Μαρκέλλος Μαλαφής
π. Αλέξανδρος Κατσαρός
π. Γεώργιος Γεώργαλος

Κυριακή 29 Μαρτίου 2009

ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΣΙΝΑΪΤΟΥ


ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ἡ πόλις ποὺ ἐγέννησε καὶ ἀνέθρεψε τὸν θεῖον αὐτὸν ἄνδρα πρὶν ἀπὸ τὴν ἀθλητικὴ καὶ ἀσκητική του ζωὴ δὲν μπορῶ νὰ ἀναφέρω μὲ ἀκρίβεια καὶ ἀσφάλεια. Τὴν πόλι ὅμως ὅπου τώρα ζῆ καὶ ἡ ὁποία τὸν τρέφει μὲ ἀμβροσία, τὴν ἐγνώρισε πρὶν ἀπὸ ἐμᾶς ὁ μέγας Ἀπόστολος Παῦλος· διότι ὁπωσδήποτε εὑρίσκεται τώρα καὶ αὐτὸς σ᾿ ἐκείνη τὴν ἐπουράνιο Ἱερουσαλήμ, στὴν ὁποία ὑπάρχει ἡ ἐκκλησία τῶν πρωτοτόκων, τῶν ὁποίων «τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει».
Ἐκεῖ χορταίνοντας τὰ ἀχόρταστα μὲ ἄϋλη αἴσθησι καὶ βλέποντας τὰ ἀθέατα κάλλη, ἀπολαμβάνει τὶς ἀντάξιες ἀμοιβὲς τῶν ἱδρώτων του. Καὶ ἀφοῦ σὰν ἄκοπο βραβεῖο τῶν κόπων τοῦ ἐκέρδισε τὴν οὐράνιο κληρονομία, χορεύει αἰώνια μαζὶ μ᾿ ἐκείνους, τῶν ὁποίων πλέον «ὁ ποὺς ἔστη ἐν εὐθύτητι». Πῶς δὲ κέρδισε αὐτὴν τὴν μακαριότητα ὁ ἀοίδιμος, αὐτὸ θὰ τὸ ἐκθέσω στὴν συνέχεια.
Αὐτὸς λοιπὸν ὁ ὅσιος Πατὴρ σὲ ἡλικία περίπου δέκα ἓξ περίπου ἐτῶν προσέφερε τὸν ἑαυτόν του στὸν Χριστὸν ὡς «θυσίαν εὐάρεστον καὶ δεκτήν», μὲ τὸ νὰ εἰσέλθῃ στὸν ζυγὸ τῆς μοναχικῆς πολιτείας στὸ ὅρος Σινᾶ. Ἀπὸ αὐτὴ δὲ τὴν διαμονή του στὸν ὁρατὸ τόπο, πορευόταν καὶ κατευθυνόταν πρὸς τὸν ἀόρατο Θεόν. Καὶ τὴν μὲν ξενιτεία ἀκολούθησε σὰν προστάτιδα τῶν νοερῶν νεανίδων, δηλαδὴ τῶν ἀρετῶν τῆς ψυχῆς. Μὲ αὐτὴν τὴν ξενιτεία ἀπέβαλε ὅλη τὴν ἄσεμνη παρρησία καὶ ἐφόρεσε τὴν εὐπρεπῆ ταπείνωσι καὶ ἔτσι ἀπὸ τὴν εἴσοδο ἀκόμη ἀπεδίωξε τὸν δαίμονα τῆς αὐταρεσκείας καὶ τῆς ἐμπιστοσύνης στὸν ἑαυτό του. Ὑπετάγη καὶ ἐμπιστεύθηκε τὴν ψυχή του ἐν Κυρίῳ στὸν πνευματικό του πατέρα σὰν σὲ ἕναν ἄριστο κυβερνήτη, καὶ ἔτσι ἀκίνδυνα ἐταξείδευε τὸ μεγάλο, ἐπικίνδυνο καὶ τρικυμιῶδες ταξείδι τῆς παρούσης ζωῆς.
Τόσο πολὺ δὲ ἀπέθανε γιὰ τὸν κόσμο καὶ τὰ προσωπικά του θελήματα, σὰν νὰ εἶχε ψυχὴ χωρὶς λογικὴ καὶ χωρὶς θέλησι καὶ ἀποξενωμένη τελείως ἀπὸ τὶς φυσικὲς κλίσεις καὶ ἐπιθυμίες. Ἂν καὶ ἐνωρίτερα ἀπὸ τὴν οὐράνια τούτη «ἀμάθεια» εἶχε ἀποκτήσει καλὰ τὴν ἐγκύκλιο κοσμικὴ σοφία-πράγμα παράδοξο, διότι ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἡ ὑπερηφάνεια τῆς κοσμικῆς σοφίας ἐκφυλίζει τὴν ἐν Χριστῷ ταπείνωσι.
Ἀφοῦ λοιπὸν ἔτσι ἐπολιτεύθηκε ἐπὶ δεκαεννέα χρόνια καὶ στολίσθηκε μὲ τὰ κατορθώματα τῆς μακαρίας ὑποταγῆς, ὅταν πλέον ὁ ἅγιος Γέροντας ποὺ τὸν ἐπαιδαγώγησε εἶχε φύγει ἀπὸ αὐτὴν τὴν ζωή, τότε ἐξέρχεται καὶ ὁ ἴδιος στὸν ἀγώνα τῆς ἡσυχαστικῆς ζωῆς, κρατώντας στὰ χέρια του, σὰν ὅπλα δυνατά, τὶς ἱερὲς εὐχὲς τοῦ Γέροντός του, γιὰ νὰ καταρρίψει μὲ αὐτὲς τὰ ὀχυρώματα τοῦ σατανᾶ.
Ἐκλέγει τὴν παλαίστρα τῆς ἐρημιτικῆς του ἀσκήσεως σὲ ἀπόστασι πέντε «σημείων» (δηλαδὴ ὀκτὼ χιλιομέτρων), ἀπὸ τὸ Κυριακὸ τῆς Μονῆς, στὴν τοποθεσία ποὺ λεγόταν Θολᾶς, καὶ διαβιοῖ ἐκεῖ σαράντα ὁλόκληρα χρόνια, χωρὶς ὀκνηρία καὶ ἀμέλεια, πυρπολούμενος πάντοτε ἀπὸ τὸν διακαῆ ἔρωτα καὶ τὴν φλόγα τῆς θείας ἀγάπης. – Ἀλλὰ ποιὸς εἶναι ἱκανὸς νὰ περιγράψῃ καὶ νὰ ἐγκωμιάσῃ μὲ λόγια τους μόχθους ποὺ κατέβαλε στὸ μέρος αὐτὸ ὁ Ὅσιος; Πῶς δὲ νὰ ἔλθουν στὴν ἐπιφάνεια ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ κόποι, οἱ ὁποῖοι ἐσπείροντο ἀφανῶς χωρὶς κανεὶς νὰ τοὺς βλέπει; Ὅμως παίρνοντας σὰν μικρὲς ἀφορμὲς μερικὰ ἀπὸ τὰ γνωστὰ κατορθώματά του, ἂς ἀκούσουμε τὴν ὀσιωτάτη ζωὴ τοῦ μεγάλου Ὁσίου.
* * *
Ἔτρωγε ἀπ᾿ ὅλα ὅσα ἐπιτρέπονται στοὺς μοναχούς, πολὺ ὀλίγο ὅμως. Ἔτσι ὥστε μὲ μεγάλη σοφία νικοῦσε συγχρόνως τὸ κέρας τῆς ἀλαζονείας καὶ τῆς οἰήσεως. Διότι μὲ ὀλίγη τροφὴ συνέθλιβε παντοιοτρόπως τὴν μανιώδη καὶ ἄπληστη δέσποινα, τὴν κοιλία, καὶ μαζὶ μὲ τὴν στέρησι τῆς ἔλεγε: «σιώπα, πεφίμωσο», κλεῖσε δηλαδὴ τὸ στόμα σου. Καὶ μὲ τὸ ὅτι ἔτρωγε ὀλίγο καὶ ἀπ᾿ ὅλα τὰ φαγητὰ νικοῦσε καὶ ὑπεδούλωνε τὴν τυραννία τῆς κενοδοξίας. Ἐπὶ πλέον δὲ μὲ τὴν ἀπόλυτη μοναξιὰ καὶ τὴν ἀποφυγὴ συναντήσεων μὲ ἄλλα πρόσωπα, ἔσβησε τὴν φλόγα καὶ τὴν κάμινο τῆς σαρκικῆς ἐπιθυμίας, μέχρι ποὺ τὴν ἔκανε ὁριστικὰ στάχτη καὶ τὴν ἀπεκοίμισε.
Ἀνδρείως ὁ ἀνδρεῖος ἀπέφυγε, μὲ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὴν στέρηση τῶν ἀναγκαίων γιὰ τὴν συντήρησή του, καὶ τὴν προσκύνησι τῶν εἰδώλων, (δηλαδὴ τὴν φιλαργυρία καὶ τὴν προσκόλλησι στὰ ὑλικά).
Τὴν ψυχή του τὴν ἀνέστησε ἀπὸ τὸν θάνατο ποὺ τὴν ἀπειλοῦσε κάθε στιγμή, δηλαδὴ ἀπὸ τὴν ἀκηδία καὶ τὴν ἀδράνεια, κεντώντας την μὲ τὸ κεντρὶ τῆς μνήμης τοῦ θανάτου.
Μὲ τὴν ἀπονέκρωσι πάλι κάθε «προσπαθείας», ἴσως καὶ μὲ κάποια αἴσθησι τῶν αὐλῶν καὶ οὐρανίων ἀγαθῶν, ἔκοψε τὰ δεσμὰ τῆς λύπης. Ἐνωρίτερα δὲ εἶχε θανατώσει μὲ τὸ ξίφος τῆς ὑπακοῆς, τὴν τυραννικὴ ὀργή.
Μὲ τὸ σῶμα ποὺ δὲν ἔβγαινε ἔξω καὶ μὲ τὸ λόγο ποὺ ἀκόμη περισσότερο δὲν ἐξερχόταν ἀπὸ τὸ στόμα του, ἐθανάτωσε τὴν βδέλλα τῆς κενοδοξίας ποὺ ἁπλώνει παντοῦ τὸν ἱστό της σὰν ἀράχνη.
Τί ἀπέμεινε λοιπόν; Ἡ νίκη καὶ τὸ βραβεῖο κατὰ τῆς ὀγδόης κακίας, ἡ τελεία δηλαδὴ κάθαρσις ἀπὸ τὴν ἀντίθεο ὑπερηφάνεια. Τὴν κάθαρσι αὐτὴ τὴν ἄρχισε μὲν ὁ ἴδιος μὲ τὴν ὑπακοή, σὰν ἄλλος Βεσελεήλ, τὴν ἀπετελείωσε δὲ ὁ Κύριος της ἐπουρανίου Ἱερουσαλήμ, ποὺ ἦλθε ὁ ἴδιος αὐτοπροσώπως καὶ ὕψωσε ἐναντίον τῆς ὑπερηφανείας τὴν ταπείνωσι, χωρὶς τὴν ὁποία δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ νικηθῆ ὁ διάβολος καὶ ἡ συμμορία του.
* * *
Ἀλλὰ καὶ σὲ ποιὸ μέρος τοῦ στεφάνου ποῦ πλέκω νὰ τοποθετήσω τὴν πηγὴ τῶν δακρύων τοῦ Ὁσίου; Χάρισμα ποὺ δὲν εὑρίσκεται σὲ πολλούς. Τῶν δακρύων αὐτῶν τὸ ἀπόκρυφο ἐργαστήριο σώζεται ἀκόμη μέχρι σήμερα καὶ εἶναι ἕνα πολὺ μικρὸ σπήλαιο ποὺ εὑρίσκεται σὲ κάποια ἄκρη, στοὺς πρόποδες τοῦ ὅρους, καὶ σὲ τόση ἀπόστασι ἀπὸ τὸ ἰδικό του καὶ ἀπὸ κάθε κελλί, ὅση χρειαζόταν γιὰ νὰ φράξῃ τὰ αὐτιά του στὶς φωνὲς τῆς κενοδοξίας, νὰ φθάνῃ δὲ μέχρι τὸν οὐρανὸ μὲ τοὺς ὀλολυγμούς, μὲ τὶς κραυγὲς καὶ τὶς ἐπικλήσεις τῆς θείας βοηθείας καὶ ἄλλα παρόμοια, σὰν αὐτὰ ποὺ παρατηροῦνται σὲ ὅσους τοὺς κτυποῦν μὲ ξίφη καὶ πυρωμένα σίδερα καὶ τοὺς βγάζουν τὰ μάτια.
Ὁ ὕπνος ποὺ ἔπαιρνε ἦταν τόσος, ὅσος χρειαζόταν γιὰ νὰ μὴ βλαφθῇ τὸ μυαλό του ἀπ᾿ τὴν ἀγρυπνία. Πρὸ τοῦ ὕπνου δέ, προσευχόταν πολὺ καὶ τακτοποιοῦσε τὰ κείμενα ποὺ ἔγραφε, διότι αὐτὸ εἶχε σὰν φίμωτρο τῆς ἀκηδίας. Ὅλη ἡ πορεία τῆς ζωῆς τοῦ ἦταν προσευχὴ ἀέναος καὶ ἔρως ἀνέκφραστος πρὸς τὸν Θεόν. Αὐτὸν νύκτα καὶ ἡμέρα ἐνατένιζε μέσα στὸν καθαρώτατο καθρέπτη τῆς ἁγνότητός του, χωρὶς νὰ θέλῃ νὰ χορτάσῃ, ἢ καλύτερα χωρὶς νὰ μπορῇ νὰ τὸν χορτάσῃ.
* * *
Κάποιος μοναχὸς ὀνομαζόμενος Μωυσῆς, ἔνοιωσε στὴν καρδιά του νὰ ἀνάβῃ ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν θεοφόρο αὐτὸν Πατέρα καὶ τὸν ἐκλιπάρησε πολύ, χρησιμοποιώντας γιὰ μεσίτες πολλοὺς ἀπὸ τοὺς πατέρες, νὰ τὸν δεχθῇ σὰν μαθητή του, γιὰ νὰ διδαχθῇ ἀπὸ αὐτὸν τὴν ἀληθινὴ φιλοσοφία. Πιέζοντάς τον λοιπὸν μὲ τὶς παρακλήσεις ἐκείνων, τὸν ἔκαμψε τὸν μακάριο, ὥστε νὰ τὸν προσλάβη κοντά του ὡς ὑποτακτικό.
Συνέβη δὲ κάποτε νὰ τὸν διατάξῃ ὁ ἅγιος Πατὴρ νὰ μεταφέρη κατάλληλο χῶμα γιὰ νὰ καλλιεργήσουν λάχανα. Ὁ Μωυσῆς πράγματι ἔφθασε στὸν τόπο ποὺ τοῦ ὑπέδειξε καὶ πρόθυμα ἐκτελοῦσε τὴν ἐντολὴ ποὺ ἔλαβε. Ὅταν ὅμως πέρασε ἡ ὥρα καὶ ἦλθε τὸ καταμεσήμερο, ὅποτε ἡ ζέστη ἐφλόγιζε σὰν καμίνι τὸν τόπο, διότι ἦταν Αὔγουστος μήνας, ὁ Μωυσῆς ἐλύγισε καὶ κουρασμένος πολὺ ἀπὸ τὴν μεταφορὰ τοῦ χώματος, σκέφθηκε ὅτι ἔπρεπε ὀλίγο νὰ ξεκουρασθῇ. (Γιὰ νὰ ἔχῃ δὲ σκιά), ξάπλωσε κάτω ἀπὸ ἕναν τεράστιο λίθο καί, ὅπως ἦταν φυσικό, ἀπεκοιμήθηκε. Ἀλλ᾿ ὁ φιλάνθρωπος Θεός, ὁ ὁποῖος δὲν θέλει νὰ πικραίνωνται μὲ τίποτα οἱ γνήσιοι δοῦλοι του, ἐπρόφθασε μὲ τὴ συνήθη εὐσπλαχνία του τὸ κακό, τὴν ὥρα ἀκριβῶς ἐκείνη ποὺ ἐκινδύνευε ἡ ζωὴ τοῦ Μωυσῆ. Ἔγινε αὐτό, θὰ σᾶς τὸ διηγηθῶ ἀμέσως. Ὁ μέγας Πατὴρ ἡμῶν Ἰωάννης, ἐνῶ καθόταν στὸ κελλί του, κατὰ τὴν συνήθειά του, μελετώντας καὶ συνομιλώντας μὲ τὸν ἑαυτό του καὶ μὲ τὸν Θεόν, ἔπεσε σ᾿ ἕναν ἐλαφρότατο ὕπνο, ὅποτε βλέπει κάποιον ἱεροπρεπῆ ἄνδρα, ποὺ προσπαθοῦσε νὰ τὸν ξυπνήσῃ καὶ σὰν νὰ τὸν εἰρωνευόταν γιὰ τὸν ὕπνο, τοῦ ἔλεγε: «Ἰωάννη, πῶς κοιμᾶσαι ἀμέριμνος, ἐνῶ ὁ Μωυσῆς εὑρίσκεται σὲ κίνδυνο»; Πετάχτηκε τότε ἀπὸ τὸν ὕπνο καὶ ἄρχισε ἀμέσως νὰ προσεύχεται, χρησιμοποιώντας τὴν προσευχὴ σὰν ὅπλο γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ μαθητοῦ του.
Ἀργὰ τὸ βράδυ, ὅταν ἐπέστρεψε ὁ Μωυσῆς, τὸν ἐρώτησε μήπως τοῦ συνέβη τίποτε τὸ φοβερὸ ἢ ἀνέλπιστο. «Ἕνας λίθος τεράστιος –τοῦ ἀπήντησε ἐκεῖνος –κατὰ τὶς μεσημβρινὲς ὧρες τῆς ἡμέρας θὰ μὲ ἐπλάκωνε καὶ θὰ μὲ συνέτριβε, ἐνῶ κοιμώμουν βαθειὰ ἀπὸ κάτω του, ἐὰν δὲν ἄκουγα –ἔτσι μοῦ φάνηκε- τὴν φωνή σου. Πετάχθηκα τότε μ᾿ ἕνα ὁρμητικὸ καὶ ἀπότομο πήδημα καὶ ἀπομακρύνθηκα, ὅποτε τὴν ἴδια στιγμὴ εἶδα τὸν βράχο νὰ ἀποσπᾶται καὶ νὰ πέφτει στὸ χῶμα». Ἀκούοντας τὸ αὐτὸ ὁ τόσο ταπεινὸς Ὅσιος, δὲν ἀνέφερε τίποτε ἀπὸ τὴν ὀπτασία του στὸν ὑποτακτικό του, μέσα του ὅμως μὲ ἔντονες κραυγὲς καὶ αἰσθήματα ἀγάπης ἀνυμνοῦσε καὶ εὐγνωμονοῦσε τὸν Θεόν.
* * *
Ἦταν ἀκόμη καὶ ἰατρὸς τῶν κρυφῶν παθῶν ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ.
Κάποτε ἕνας μοναχὸς ποὺ ὠνομαζόταν Ἰσαὰκ δοκίμαζε δυνατὸ σαρκικὸ πόλεμο καὶ ἦταν γι᾿ αὐτὸ γεμάτος θλίψι καὶ ἀθυμία. Ἦλθε γρήγορα στὸν Ὅσιο καὶ μὲ δάκρυα καὶ ἀναστεναγμοὺς τοῦ φανέρωσε τὸν ἐσωτερικό του πόλεμο. Ὁ πανθαύμαστος ἀφοῦ ἐθαύμασε τὴν πίστη καὶ τὴν ταπείνωσί του, «Ἔλα, ἀδελφέ μου -τοῦ λέγει- νὰ προσευχηθοῦμε ἀπὸ κοινοῦ καὶ ὁ ἀγαθὸς καὶ εὐσπλαχνικὸς Θεὸς δὲν θὰ παραβλέψῃ τὴν ἱκεσία μας». Δὲν εἶχαν τελειώσει ἀκόμη τὴν προσευχή τους. Ὁ ταλαιπωρημένος μοναχὸς ἐκείτετο μὲ τὸ πρόσωπο στὸ ἔδαφος. Καὶ ὁ εὐσπλαχνικὸς Θεὸς ἱκανοποίησε τὸ αἴτημα τοῦ δούλου του, καὶ ἀπέδειξε ἔτσι ἀληθινὸ τὸν προφήτη Δαβίδ (πρβλ. Ψαλμ. ρμδ´ 19). Ὁ ὄφις δέ, ὁ δαίμων δηλαδὴ τοῦ σαρκικοῦ πολέμου, κτυπημένος μὲ τὸ μαστίγιο τῆς θερμῆς προσευχῆς τοῦ Ὁσίου δραπέτευσε. Ὁ πρώην ἀσθενὴς ἀντελήφθηκε τὸν ἑαυτό του ἐντελῶς θεραπευμένο καὶ ἀνενόχλητο πλέον. Ἐθαύμαζε γι΄ αὐτὸ καὶ γεμάτος ἔκπληξι εὐγνωμονοῦσε τὸν Θεὸν ποὺ ἐδόξασε τὸν δοῦλο του, καὶ τὸν δοῦλο του ποὺ ἐδοξάσθηκε.
Μερικοὶ δὲ πονηροὶ ἄνθρωποι κεντημένοι ἀπὸ φθόνο ἐναντίον τοῦ ἀειμνήστου Πατρός, ποὺ σκορποῦσε πλούσια τὸν λόγο τῆς χάριτος καὶ ἐπότιζε ὅλους ὅσους τὸν ἐπλησίαζαν μὲ τὰ ἄφθονα νάματα τῆς διδασκαλίας του, τὸν κατηγοροῦσαν ὡς «λάλον καὶ φλύαρον», προσπαθώντας μὲ τὸν τρόπο αὐτόν, νὰ σταματήσουν τὴν τόση ὠφέλεια ποὺ προσέφερε.
Ἐκεῖνος δὲ γνωρίζοντας ὅτι «πάντα ἰσχύει ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντι Χριστῷ» καὶ μὴ θέλοντας νὰ παιδαγωγῇ μόνο μὲ τὰ λόγια ὅσους τὸν ἐπλησίαζαν γιὰ ὠφέλεια, ἀλλὰ πολὺ περισσότερο μὲ τὴν σιωπὴ καὶ τὴν μελέτη τοῦ παραδείγματός του, ἐπὶ πλέον δὲ –καθὼς λέγει καὶ ἡ Γραφὴ-γιὰ νὰ κόψει τὴν ἀφορμὴ «τῶν ζητούντων ἀφορμήν», ἐσιώπησε γιὰ ὁρισμένο διάστημα καὶ σταμάτησε τὸ μελιστάλακτο ῥεῖθρο τοῦ διδασκαλικοῦ του λόγου. Καὶ τὸ ἔκανε αὐτό, διότι ἔκρινε καλύτερο νὰ ζημιώσῃ γιὰ ὀλίγο αὐτοὺς ποὺ ἐπιθυμοῦσαν τὰ καλά, τοὺς ὁποίους μὲ τὴν σιωπὴ ἴσως θὰ ὠφελοῦσε, παρὰ νὰ ἐξερεθίσῃ περισσότερό τους ἀγνώμονας ἐκείνους ἐπικριτὰς καὶ νὰ αὐξήσῃ ἔτσι τὴν μανία τῆς κακίας τους. Ἐκεῖνοι τότε ἐσεβάσθηκαν καὶ ἐξετίμησαν τὴν ὑποχωρητικότητα καὶ τὴν μετριοφροσύνη τοῦ ἀνδρός, συναισθάνθηκαν ὅτι ἔφραξαν μία πηγὴ τόσης ὠφελείας καὶ ἔγιναν αἴτιοι μεγάλης βλάβης σὲ ὅλους, καὶ ἄρχισαν νὰ τὸν ἱκετεύουν καὶ νὰ τὸν παρακαλοῦν μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους νὰ συνεχίσῃ τὸν λόγο τῆς διδαχῆς του, ὥστε νὰ μὴν ζημιώνωνται μὲ τὴν σιωπή του, ἐκεῖνοι ποὺ ἐπιζητοῦσαν τὰ σωτήρια λόγια του.
Τότε ὑπεχώρησε ἀμέσως αὐτὸς ποὺ δὲν εἶχε μάθει νὰ ἀντιλέγῃ καὶ συνέχισε πάλι τὴν προηγούμενη τακτική του.
Ἐπειδὴ λοιπὸν τόσο πολὺ τὸν ἐθαύμαζαν, διότι ὑπερτεροῦσε ὅλους σὲ ὅλα, ὅλοι μαζὶ οἱ μοναχοὶ σὰν ἕνα νέο Μωυσῆ τὸν ἀνέβασαν διὰ τῆς βίας στὸν ἡγουμενικὸ θρόνο. Ἔτσι αὐτοὶ ποὺ ἐγνώριζαν νὰ διακρίνουν καλὰ τὶς ἱκανότητες τοῦ καθενός, ἐτοποθέτησαν τὸν λύχνο ἐπάνω στὴν λυχνία τῆς ἡγουμενίας καὶ δὲν διεψεύσθησαν στὶς ἐλπίδες τους. Διότι ἀνέβηκε καὶ αὐτὸς στὸ θεοβάδιστο Ὄρος, (ὅπως ὁ Μωυσῆς), εἰσῆλθε στὸν ἄδυτο γνόφο καὶ ἔλαβε τὴν θεοτύπωτη νομοθεσία καὶ θεωρία, προχωρώντας ἐπάνω στὶς βαθμίδες τῆς νοητῆς ἀναβάσεως. Μὲ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ ἄνοιξε τὸ στόμα του, προσείλκυσε τὸ Πνεῦμα καὶ ἄφησε νὰ ἐξέλθῃ λόγος ἀγαθὸς ἀπὸ τὸν ἀγαθὸ θησαυρὸ τῆς καρδιᾶς του.
Τὸ τέλος τοῦ ἐπιγείου βίου του τὸν εὑρῆκε ἐπάνω στὸ ἔργο τῆς καθοδηγήσεως τῶν Ἰσραηλιτῶν, δηλαδὴ τῶν μοναχῶν. Δὲν ὡμοίασε ὅμως στὸν Μωυσῆ σὲ ἕνα σημεῖο: Στὸ ὅτι αὐτὸς ἀσφαλῶς ἀνέβηκε εἰς τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἐνῶ ἐκεῖνος –δὲν γνωρίζω πὼς –ἔχασε τὴν κάτω Ἱερουσαλήμ.
* * *
Μάρτυρες αὐτῶν ποὺ λέγω εἶναι ὅλοι ὅσοι ἀπήλαυσαν ἀπὸ αὐτὸν τὶς ἀπηχήσεις καὶ τὶς διδασκαλίες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἐσώθηκαν, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἀκόμη σώζονται. Ἄριστος μάρτυς τῆς σωτηρίας ποὺ προξενοῦσε καὶ τῆς διδασκαλικῆς σοφίας ποὺ εἶχε, εἶναι καὶ ὁ νέος Δαβίδ· ἐπὶ πλέον καὶ ὁ καλός μας ποιμὴν Ἰωάννης, ὁ ὁποῖος παρεκάλεσε θερμὰ καὶ ἔπεισε τὸν Μέγα νὰ κατεβῆ ἀπὸ τὸ Σινᾷ, νὰ ἔλθη νοερῶς πλησίον μας καὶ σὰν ἄλλος νέος Θεόπτης νὰ μᾶς φέρει τὶς θεογραφὲς πλάκες, οἱ ὁποῖες ἐξωτερικὰ μὲν περιέχουν τὰ πρακτικά, ἐσωτερικὰ δὲ τὰ θεωρητικὰ διδάγματα.
ΕΤΕΡΑ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
ΗΛΘΕ ΚΑΠΟΤΕ ὁ ἀββὰς Μαρτύριος, ὁ Γέροντας τοῦ ἀββᾶ Ἰωάννου, στὸν μέγα Ἀναστάσιο, καὶ ἐκεῖνος ὅταν τοὺς εἶδε λέγει στὸν ἀββᾶ Μαρτύριο: «Πές μου, ἀββᾶ Μαρτύριε, ἀπὸ ποῦ εἶναι αὐτὸς ὁ νέος καὶ ποιὸς τὸν ἔκειρε μοναχό»; Καὶ ἐκεῖνος τοῦ ἀπήντησε: «Δοῦλός σου εἶναι, πάτερ, καὶ ἐγὼ τὸν ἔκειρα».«Πωπώ! ἀββᾶ Μαρτύριε –τοῦ λέγει μὲ θαυμασμὸ- ποιὸς νὰ τὸ εἰπῆ ὅτι Ἡγούμενο τοῦ Σινᾶ ἔκειρες»! Καὶ δὲν διεψεύσθη ὁ Ἅγιος, διότι ὕστερα ἀπὸ σαράντα χρόνια ἔγινε Ἡγούμενός μας.
Ἄλλοτε πάλι τὸν ἴδιο Ἰωάννη τὸν ἐπῆρε μαζί του ὁ Γέροντας, τοῦ ὁ ἀββᾶς Μαρτύριος, καὶ ἐπῆγαν στὸν μέγα Ἰωάννη τὸν Σαββαΐτη ποὺ ἔμενε τότε στὴν ἔρημο τοῦ Γουδᾶ.
Μόλις λοιπὸν τὸν εἶδε ὁ Γέροντας, σηκώθηκε ἔβαλε νερό, ἔνιψε τὰ πόδια τοῦ Ἰωάννου καὶ κατεφίλησε τὸ χέρι του, ἐνῶ τοῦ ἀββᾶ Μαρτυρίου δὲν τοῦ ἔνιψε τὰ πόδια. Ὅταν δὲ τοῦ ἐζήτησε ἐξήγησι γι᾿ αὐτὸ ὁ μαθητής του Στέφανος, ὁ Γέροντας ἀπήντησε: «Πίστευσε, τέκνο μου ὅτι ἐγὼ δὲν γνωρίζω ποιὸς εἶναι αὐτὸς ὁ νέος. Ἐγὼ τὸν ἡγούμενο τοῦ Σινᾶ ὑποδέχθηκα καὶ τὰ πόδια τοῦ Ἡγουμένου ἔνιψα».
Καὶ ὁ ἀββᾶς Στρατήγιος, τὴν ἡμέρα ποὺ ἐκάρη μοναχὸς ὁ ἀββᾶς Ἰωάννης, σὲ ἡλικία εἴκοσι ἐτῶν, προεῖπε περὶ αὐτοῦ, ὅτι θὰ ἀναδειχθεῖ μεγάλος ἀστήρ.
Ἀλλὰ καὶ κάτι πιὸ θαυμαστὸ ἀκόμη: Τὴν ἡμέρα ποὺ ἐγκαθιδρύθη ὡς Ἡγούμενός μας καὶ εἶχαν ἔλθει στὸ Μοναστήρι μας ἑξακόσιοι περίπου ξένοι, ὅταν ἐκάθησαν στὴν τράπεζα καὶ ἔτρωγαν, ἔβλεπε κάποιον μὲ κοντὰ μαλλιά, τυλιγμένο μὲ ἕνα σεντόνι ὅπως οἱ Ἰουδαῖοι, ὁ ὁποῖος ἔτρεχε παντοῦ καὶ διέταζε ἐξουσιαστικὰ τοὺς μαγείρους, τοὺς οἰκονόμους, τοὺς κελλαρίτας, καὶ τοὺς ἄλλους διακονητάς. Ὅταν λοιπὸν ἔφυγε ὁ κόσμος καὶ ἐκάθησαν οἱ διακονηταὶ νὰ φάγουν, ἀνεζητεῖτο αὐτὸς ποὺ ἔτρεχε παντοῦ καὶ διέταζε, καὶ δὲν εὑρισκόταν. Τότε ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ, Πατὴρ ἡμῶν Ἰωάννης, μᾶς εἶπε: «Ἀφῆστέ τον. Δὲν ἔκανε τίποτε τὸ παράξενο ὁ κύριος Μωυσῆς μὲ τὸ νὰ διακονήσῃ στὸν ἰδικό του τόπο»!
Σὲ κάποια ἄλλη περίστασι ὅταν εἶχε πέσει ξηρασία στὰ μέρη τῆς Παλαιστίνης ἀφοῦ τὸν παρεκάλεσαν οἱ περίοικοι, προσευχήθηκε καὶ ἔπεσε πλούσια βροχή. Καὶ δὲν εἶναι ἀπίστευτο αὐτό, διότι «θέλημα τῶν φοβουμένων αὐτὸν ποιήσει ὁ Κύριος καὶ τῆς δεήσεως αὐτῶν εἰσακούσεται».
Πρέπει νὰ γνωρίζουμε καὶ τοῦτο: ὅτι ὁ Ἰωάννης τῆς Κλίμακος εἶχε ἀδελφὸ κάποιον θαυμαστὸ ἀββᾶ Γεώργιο, τὸν ὁποῖον ζώντας ἀκόμη ἐγκατέστησε Ἡγούμενο τοῦ Σινᾶ, καὶ ὁ ἴδιος ἀπεσύρθη στὴν ἡσυχία, τὴν ὁποία ἐξ ἀρχῆς ὁ σοφὸς εἶχε λάβει ὡς σύζυγό του.
Ὅταν δὲ ἐπρόκειτο νὰ πορευθεῖ στὸν Κύριον ὁ νέος μας Μωυσῆς, ὁ ὀσιώτατος Ἡγούμενος Ἰωάννης, εὑρισκόταν δίπλα του κλαίγοντας ὁ ἀββᾶς Γεώργιος, ὁ ἀδελφός του, καὶ τοῦ ἔλεγε: «Μὲ ἀφίνεις λοιπὸν καὶ φεύγεις; Ἐγὼ παρακαλοῦσα, ἐσὺ νὰ προπέμψης ἐμένα. Διότι ἐγὼ κύριέ μου δὲν μπορῶ χωρὶς ἐσένα νὰ ποιμάνω τὴν συνοδία. Καὶ τώρα ἀντίθετα προπέμπω ἐσένα»! Τοῦ ἀπήντησε τότε ὁ ἀββᾶς Ἰωάννης: «Νὰ μὴ λυπῆσαι καὶ νὰ μὴν ἀνησυχῇς, διότι ἐὰν βρῶ παῤῥησία ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, δὲν θὰ σὲ ἀφήσω πίσω μου νὰ συμπληρώσεις χρόνο». Μέσα σὲ δέκα μῆνες ἀπῆλθε καὶ αὐτὸς πρὸς τὸν Κύριο.

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

Πρωτοφανής ανταπόκριση για την «Ώρα της Γης»


Γράφει η http://www.kathimerini.gr/

Hμερομηνία : 27-03-09


Επτά φορές περισσότεροι Δήμοι - από την πρώτη φορά - έχουν δηλώσει συμμετοχή. Αύξηση 344% στη μηχανή αναζητήσης για την «Ώρα της Γης», συγκριτικά με πέρυσι.
Από τις Πυραμίδες μέχρι την Ακρόπολη και από τον Πύργο του Άιφελ μέχρι τον Πύργο Sears, τα φώτα θα παραμείνουν κλειστά για μία ώρα, καθώς περισσότεροι από 2.800 Δήμοι σε 84 χώρες σχεδιάζουν το Σάββατο να συμμετάσχουν στη 2η διοργάνωση της «Παγκόσμιας Ώρας για τη Γη».
«Όλοι οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τις τεράστιες διαστάσεις που έχει πάρει το πρόβλημα αυτό καθώς και τις συνέπειες στις ζωές τους», αναφέρει ο διευθύνων σύμβουλος της WWF, Κάρτερ Ρόμπερτς.
Επτά φορές περισσότεροι Δήμοι - από την προηγούμενη φορά - έχουν δηλώσει συμμετοχή στη συμβολική αυτή κινητοποίηση. Ο γ.γ. του ΟΗΕ, ο κ. Μπαν Κι- Μουν, ήταν ενθαρρυντικός σε ό, τι αφορά μια δίκαιη και αποτελεσματική συμφωνία για τις κλιματικές αλλαγές και προώθησε ένα βίντεο στο U-tube για την συμμετοχή στην «Ώρα της Γης».
«Η Ώρα της Γης είναι ένας τρόπος για τους πολίτες του κόσμου να στείλουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα. Ζητούν δράση για το περιβάλλον», τόνισε ο Μπαν Κι - Μουν. Παράλληλα, κι άλλα βίντεο αναρτήθηκαν από διασημότητες όπως ο ηθοποιός Κέβιν Μπέικον, ενώ η μηχανή αναζήτησης Yahoo - σύμφωνα με στοιχεία - επισημαίνει ότι υπήρξε αύξηση 344% στις αναζητήσεις για την «Ώρα της Γης» τους μήνες Φεβρουάριο και Μάρτιο συγκριτικά με πέρυσι.
Νέες έρευνες καταδεικνύουν τα ολοένα αυξανόμενα αποτελέσματα των κλιματικών αλλαγών, όπως υποστηρίζει ο Ρίτσαρντ Μος, αντιπρόεδρος της WWF στον τομέα των κλιματικών αλλαγών. «Έχουμε τοποθετήσει δορυφόρους, πλοία, και μόνιτορ προκειμένου να καταγράψουμε καθετί που ο άνθρωπος δεν μπορεί ούτε να σκεφτεί», προσθέτει.
Ωστόσο, δε συμφωνούν όλοι και προγραμματίζονται οργανωμένες αντιδράσεις για την ημέρα του Σαββάτου. Ο 56χρονος Μπομπ Γκέρενσερ, ιδιοκτήτης καταστήματος παγωτών στα προάστια της Φιλαδέλφεια, πιστεύει ότι η απειλή της παγκόσμιας υπερθέρμανσης βασίζεται σε λαθεμένες επιστημονικές θεωρίες και αποκαλεί την «Ώρα της Γης» μια ανοησία.
«Θα πω σε όποιον ξέρω στη γειτονιά μου να ανοίξει όλα τα φώτα και να σπαταληθεί τόση ενέργεια όση χρειάζεται για να υπογραμμίσει τον παραλογισμό αυτής της ενέργειας», δήλωσε ο ίδιος.
Η Ώρα της Γης 2009 έχει κερδίσει την ανταπόκριση και υποστήριξη διεθνών οργανισμών, μη κερδοσκοπικών οργανώσεων, σχολείων, επιστημόνων και διασημοτήτων. Σύμφωνα με την επιχείρηση ηλεκτρισμού, η ζήτηση για ηλεκτρικό ρεύμα έπεσε κατά 5% μόνο στο Σικάγο και το Β. Ιλινόις κατά τη διάρκεια της περσινής διοργάνωσης, μειώνοντας κατά 380.000 κιλά τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα. «Οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν θετικές και εποικοδομητικές δράσεις», καταλήγει ο διευθύνων σύμβουλος της WWF, Κάρτερ Ρόμπερτς.

Γράφει η εφημερίδα "Δημοκρατική"

Ικανοποιούνται αιτήματα Συνδέσμου
Αθόρυβες ενωτικές κινήσεις Μητροπολίτη
Θοδωρής Πυλιώτης
Μπορεί να μην εξετάζει επίσημα η Μητρόπολη Χίου τα αιτήματα του Συνδέσμου Κληρικών αλλά μόλις μία μέρα μετά τις δηλώσεις του Σεβασμιότατου κ. Διονυσίου ότι δεν γνωρίζει ποια είναι τα αιτήματα αυτά θαρρείς και ικανοποιούνται!
Ο λόγος για δύο εγκυκλίους που έλαβαν πρόσφατα οι ιερείς του νησιού, όπου η μεν πρώτη αφορούσε το Προσκύνημα της Αγίας Μαρκέλλας και η δεύτερη τα οφφίκια.
Σύμφωνα με πληροφορίες για πρώτη φορά στα χρονικά, καλούνται οι ιερείς να δηλώσουν τις ημερομηνίες που επιθυμούν να εφημερεύουν στο προσκύνημα της Αγίας Μαρκέλλας και την περίοδο από 1 Μάιου έως και 15 Οκτωβρίου.
Συγκεκριμένα ο Σύνδεσμος ανέφερε στο σχετικό υπόμνημα που είχε στείλει προς το Μητροπολίτη: «...Πρέπει να μπορούν να υπηρετήσουν όλοι οι ιερείς με προτεραιότητα στους ιερείς της Αμανής και τους καταγόμενους από αυτήν, τους πολύτεκνους, τρίτεκνους και σε κάθε περίπτωση με αξιοκρατικά κριτήρια».
Το δεύτερο θέμα που έθετε αφορούσε τα Οφφίκια. «Η ακολουθούμενη πρακτική για το προβάδισμα των οφφικιούχων πρεσβυτέρων έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον κανονισμό 142/1999 Περί απονομής εκκλησιαστικών οφφικίων εν τη Εκκλησία της Ελλάδος (4), όπου στο άρθρο 10, παράγραφος 2 ορίζει ρητά», ποιοι προηγούνται, σημείωνε ο Σύνδεσμος και ζητούσε την εφαρμογή του Κανονισμού.
Και πράγματι με εγκύκλιο σημείωμα ο κ. Διονύσιος παραδέχεται ότι υπάρχουν παράπονα οφφικιούχων και ζητά οι οφφικιούχοι να λαμβάνουν τη σωστή θέση, κάτι που πρέπει να εφαρμόσει ο αρμόδιος ιερέας για «θέματα ευταξίας».
Αυτό που μας σημείωναν ιερείς- μέλη του Συνδέσμου είναι ότι δεν είναι θέμα να φύγουν οι πατέρες από τα Γραφεία της Μητρόπολης. Το θέμα αφορά τη φιλοσοφία που πρέπει να διέπει την Εκκλησία που είναι βαθύτατα δημοκρατική.
Οι δύο εγκύκλιοι του Μητροπολίτη δείχνουν ότι με την πρακτική φροντίδα και την ενεργή ανάμιξή του μπορεί να υπάρξει συνεργασία και επίλυση προβλημάτων. Αρκεί να υπάρχει συνέχεια και να μην μείνουμε μόνο στα... Οφφίκια.
Εφημερίδα Δημοκρατική Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009, σελίδα 3

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009

Συνέντευξη του Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιερόθεου


Συνέντευξη παραχώρησε ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος στην εφημερίδα «Χώρα», όπου απαντά για την υπόθεση Αττικής, για τον Αρχιεπίσκοπο καθώς και για τον νέο Πατριάρχη Μόσχας κ. Κύριλλο.
Η συνέντευξη έχει ως εξής:
Ερώτηση: Τον τελευταίο καιρό απασχολεί έντονα την επικαιρότητα η υπόθεση του πρώην μητροπολίτη Αττικής κ. Παντελεήμονα, τον οποίον ουσιαστικά "αθώωσε" με την απόφασή του το Συνοδικό Δικαστήριο. Σχετικά με αυτό το ζήτημα αναλάβατε πρωτοβουλία σύνταξης επιστολής που υπογράφηκε από πολλούς μητροπολίτες. Γιατί προχωρήσατε σε αυτή την κίνηση; Πιστεύετε ότι πρέπει να αλλάξη η απόφαση του Συνοδικού Δικαστηρίου; Βλέπετε, μετά από αυτές τις εξελίξεις, διασάλευση της ενότητας και ηρεμίας της Ιεραρχίας;

Απάντηση: Η υπόθεση που σχετίζεται με τον πρ. Μητροπολίτη Αττικής κ. Παντελεήμονα απασχολεί την επικαιρότητα τουλάχιστον τα τελευταία επτά (7) χρόνια σε διάφορες φάσεις.
Όταν το 2002-2003 ήμουν Συνοδικός Μητροπολίτης δύο υποθέσεις του πήγαν στο Αρχείο και μειοψήφισα και στις δύο περιπτώσεις. Νομίζω ότι τόσο οι δύο παλαιότερες όσο και η νέα αρχειοθέτηση ήταν και είναι πρόκληση και σε μας τους Αρχιερείς και στον λαό. Κατά την γνώμη μου είναι αδιανόητο άνθρωποι του ποιμνίου μας να πεινούν και να δυσκολεύονται να αναθρέψουν τα παιδιά τους και οι Κληρικοί, μάλιστα οι άγαμοι, να έχουν αποταμιευμένα υψηλά ποσά.
Η επιστολή που εστάλη στην Ιερά Σύνοδο και υπογράφεται από 28 Αρχιερείς, καθώς και άλλες επιστολές που εστάλησαν, ήταν μια αυθόρμητη πράξη, χωρίς να υπάρχη κάτι προσχεδιασμένο και οργανωμένο.
Η συντριπτική πλειοψηφία της Ιεραρχίας προκλήθηκε. Έτσι η πράξη αυτή έγινε για την διατήρηση της ενότητας της Ιεραρχίας και όχι για την διασάλευσή της. Αυτό αποδείχθηκε και εκ των υστέρων.
Τελικά, νομίζω, ότι η Ιερά Σύνοδος και η Ιεραρχία θα αντιμετωπίση το θέμα αυτό με σοβαρότητα, διάκριση και νηφαλιότητα, σεβόμενη το εκκλησιαστικό δίκαιο. Η Εκκλησία γνωρίζει από κρίσεις, αλλά και από υπερβάσεις των κρίσεων.

Ερώτηση: Ποιά είναι η άποψή σας, ύστερα από την απόφαση του Αρείου Πάγου, με την οποία κατέστη αμετάκλητη η απόφαση του Εφετείου Αθηνών για τον Μητροπολίτη πρ. Αττικής Παντελεήμονα;

Απάντηση: Το άρθρο 160 του Νόμου 5383/1932 «Περί των Εκκλησιαστικών Δικαστηρίων..­.» είναι σαφέστατο και εφαρμοστέο. Άλλωστε, η Εκκλησία με τον Νόμο αυτό, τον οποίον αποδέχθηκε για 75 χρόνια, δικάζει όλες τις υποθέσεις των Κληρικών της και είναι εκκλησιαστικός νόμος. Δυστυχώς δεν μπορεί να κάνη στο σημείο αυτό εξαίρεση.

Ερώτηση: Με αυτά τα φαινόμενα και άλλα –όπως αυτά που αποκαλύφθηκαν για την υπόθεση της Μονής Βατοπαιδίου– οι πιστοί δείχνουν να σκανδαλίζονται και να απομακρύνονται από την Εκκλησία. Πως το σχολιάζετε; Πως μπορεί να αποφευχθή αυτό;

Απάντηση: Η Εκκλησία είναι ένας Θεανθρώπινος Οργανισμός, στον οποίο λειτουργεί συνδυασμένα το θείο με το ανθρώπινο στοιχείο.
Γίνονται δια μέσου των αιώνων διάφορα λάθη από Κληρικούς και λαϊκούς, αλλά μέσα στην Εκκλησία υπάρχουν και θετικά γεγονότα, τα οποία καταγράφονται στα συναξάρια των αγίων, και αυτά την προσδιορίζουν.
Είναι επόμενο μερικοί να σκανδαλίζονται από άστοχες ενέργειες Κληρικών, μοναχών και λαϊκών, αλλά τελικά όλοι πρέπει να καταλάβουμε ότι η Εκκλησία είναι πνευματικό νοσοκομείο-θεραπευτήριο, όπου υπάρχουν ασθενείς, γίνονται εγχειρήσεις, θεραπεύονται κλπ. Το ερώτημα είναι:
Γιατί να σκανδαλίζεται κανείς από τα νοσοκομεία επειδή υπάρχουν ασθενείς, οι γιατροί αγωνίζονται για την θεραπεία, και μάλιστα τελικά μερικοί πεθαίνουν; Έτσι πρέπει να βλέπουμε και τον εκκλησιαστικό χώρο.
Υπάρχουν γιατροί, άρρωστοι που θεραπεύονται, γίνονται πνευματικές εγχειρήσεις, αλλά μερικοί πεθαίνουν πνευματικά. Όλα αυτά είναι θέματα προσωπικής ελευθερίας.

Ερώτηση: Πριν λίγο καιρό ο κ. Ιερώνυμος συμπλήρωσε έναν χρόνο από την εκλογή του στον θρόνο του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος. Τι θεωρείτε ότι χαρακτηρίζει αυτό το διάστημα; Έχει μπει σε νέους δρόμους η Εκκλησία;

Απάντηση: Η Εκκλησία ακολουθεί τον δικό της δρόμο, την δική της πορεία, τον δικό της ρυθμό, ως Σώμα Χριστού κατευθύνεται από την κεφαλή της που είναι ο Χριστός.
Εμείς τα μέλη της, Κληρικοί και λαϊκοί, μερικές φορές χάνουμε τον δρόμο μας, αποπροσανατολιζόμαστε η αγωνιζόμαστε να συντονιστούμε στον ρυθμό της Εκκλησίας.
Αν εξετάσουμε τους τρεις τελευταίους Αρχιεπισκόπους (Σεραφείμ-Χριστόδουλο-Ιερώνυμο) παρατηρούμε ότι είχαν και έχουν διάφορα χαρίσματα, εργάσθηκαν και εργάζονται σύμφωνα με τον χαρακτήρα τους και την προσωπικότητά τους, αγαπούν τον Θεό και τους ανθρώπους ποικιλοτρόπως. Έτσι φαίνεται το μεγαλείο της Εκκλησίας, αφού όλοι ωφελούνται

Ερώτηση: Ορισμένοι Ιεράρχες χαρακτηρίζουν τον Αρχιεπίσκοπο "σιωπηλό", καθώς, όπως λένε, δεν εκφράζει απόψεις για πολιτικά ζητήματα. Συμμερίζεστε αυτές τις απόψεις;

Απάντηση: Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος έχει κάνει μια σημαντική πορεία μέσα στον χώρο της Εκκλησίας, με τον δικό του χαρακτήρα, την δική του προσωπικότητα. Γνωρίζει πότε να ομιλή ως Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πότε ως Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου, καθώς επίσης γνωρίζει πότε να ομιλή και πότε να σιωπά.
Γενικά, δεν μπορούμε να αναμειγνυόμαστε σε πολιτικά-κομματικά ζητήματα. Φυσικά, άλλο είναι η πολιτική ως επίθετο –ζωή της πόλης– για την οποία έχουμε λόγο, και άλλο είναι η πολιτική ως ουσιαστικό –κομματικοποίηση– για την οποία είμαστε ανοικτοί, αφού η Εκκλησία είναι ενότητα των πάντων.
Η Εκκλησία αγκαλιάζει και αγαπά όλα τα μέλη της που ανήκουν σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Δεν είναι μικρομάγαζο κανενός.

Ερώτηση: Οι σχέσεις της Εκκλησίας της Ελλάδος με το Οικουμενικό Πατριαρχείο φαίνεται ότι έχουν αποκατασταθεί. Που πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;

Απάντηση: Η αποκατάσταση των σχέσεων είχε αρχίσει από το τελευταίο διάστημα της αρχιεπισκοπείας του μακαριστού Χριστοδούλου και συνεχίζεται με σταθερά και ειλικρινή βήματα. Αυτό οφείλεται στο ότι όλοι κατάλαβαν ότι δεν μπορούν να παίζουν με τους εκκλησιαστικούς θεσμούς, ιδίως με το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Ερώτηση: Μετά τον θάνατο του μακαριστού Αλεξίου, στην θέση του Πατριάρχη Μόσχας αναδείχθηκε ο κ. Κύριλλος, ο οποίος παλαιότερα είχε διατυπώσει σκληρές εκφράσεις κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Πως βλέπετε να διαμορφώνονται οι σχέσεις των Ορθοδόξων Εκκλησιών, μετά την εκλογή του κ. Κυρίλλου;

Απάντηση: Ο νέος Πατριάρχης Μόσχας κ. Κύριλλος έχει μεγάλη εκκλησιαστική πείρα, αφού ήταν Πρόεδρος της Επιτροπής για τις διορθόδοξες και διαχριστιανικές σχέσεις, και ελπίζω τώρα ως Πατριάρχης θα χαράξει την δική του εκκλησιαστική πολιτική.
Γιατί άλλο είναι το να ενεργή κανείς εκτελώντας αποφάσεις τρίτων και άλλο να έχει ουσιαστικό ρόλο και προσωπική ευθύνη στην διαμόρφωση των σχετικών αποφάσεων.
Τελικά πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι η θέση του Οικουμενικού Πατριαρχείου έχει καθορισθή από τις Οικουμενικές Συνόδους, καθώς επίσης ότι η Κωνσταντινούπολη είναι η Νέα Ρώμη (όχι «δεύτερη») και γι' αυτό δεν μπορεί να ύπαρξη «Τρίτη» Ρώμη, αφού δεν υπάρχει και δεύτερη, δηλαδή υπάρχει Παλαιά και Νέα Ρώμη.

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

Ρήγας Βελεστινλής - ο Θούριος, ο Όρκος


Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά
"Οταν η Διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούει τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάζη τα άρματα και να τιμωρήση τους τυράννους του, είναι (το) πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του, και το πλέον απαραίτητο από όλα τα χρέη του (...)".
Τα παραπάνω λόγια δεν είναι μόνο ένα απόσπασμα από τη "Χάρτα των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων του Ρήγα Φεραίου. Είναι απόφαση σκλάβου κόντρα στη σκλαβιά, στάση εξύψωσης του ανθρώπου, παρακαταθήκη της ίδιας της ιστορίας σε όλους εμάς, τους επόμενους.
Οταν, όμως, ο Ρήγας Φεραίος, το 1797, γράφει τη "Χάρτα των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων", μιλάει για τον ελεύθερο άνθρωπο και γίνεται ουσιαστικά ο πρωτεργάτης της Ελληνικής Επανάστασης. Γι' αυτή του την "ιδιότητα", το 1798 φυλακίζεται και δολοφονείται.
Ποιος ήταν, όμως, εκείνος ο σπουδαίος οραματιστής και διαφωτιστής; Πώς οδηγήθηκε στο θάνατο εκείνος που έκανε σημαία ελληνική το "Κάλλιο 'ναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή,/ παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή!"; Ο Ρήγας Φεραίος γεννήθηκε το 1757 στο Βελεστίνο της Θεσσαλίας. Λένε, μάλιστα, πως πολύ νέος έπνιξε έναν Τούρκο γιατί τον προσέβαλε. Ξενιτεύεται από την Ελλάδα το 1774, χρονιά που υπογράφεται η Ρωσοτουρκική Συνθήκη Ειρήνης. Τότε ξεριζώθηκαν χιλιάδες Ελληνες. Μόνο στην Αυστροουγγαρία μετανάστευσαν 80.000 άνθρωποι. Ο Ρήγας Φεραίος βρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Το 1786 πηγαίνει στη Βλαχία, όπου θα γίνει ο κήρυκας της επανάστασης. Μιας επανάστασης με πλατύ απελευθερωτικό χαρακτήρα που αφορούσε σε όλους του λαούς των Βαλκανίων. Ενα χρόνο αργότερα ξεσπάει οπόλεμος των τριών Αυτοκρατοριών. Η Ρωσία και η Αυστρία αντιμέτωπες με την Τουρκία. Πριν ακόμα τελειώσει ο πόλεμος, ο Ρήγας ήταν γραμματικός του Βαρόνου Λάνγκενφελντ. Μαζί με τον βαρόνο θα μείνει επτά μήνες στη Βιέννη, όπου γνωρίζεται με τα πιο ζωντανά στοιχεία της ελληνικής παροικίας και εκδίδει το "Φυσικής απάνθισμα", βιβλίο στο οποίο γράφει την περίφημη ρήση"όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά". Το 1791 γυρίζει στο Βουκουρέστι και το 1792 η Ρωσία υπογράφει συνθήκη ειρήνης με την Τουρκία, ακολουθώντας την απόφαση της Αυστρίας. Μονομιάς καταρρέουν οι ελπίδες των λαών των Βαλκανίων για απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό.
Αλλά ο απόηχος της Γαλλικής Επανάστασης φτάνει δυνατός τους υπόδουλους λαούς. Και ο Ρήγας από διαφωτιστής γίνεται επαναστάτης. Η ώρα της δράσης έχει φτάσει και τα εθνεγερτικά του όνειρα ξεσπούν. Ονειρα, που τον Αύγουστο του 1796 τα καταγράφει σε χάρτες και χειρόγραφα και τα παίρνει μαζί του στην Βιέννη. Ο πρόξενος Μαρκέλιους ειδοποιεί το υπουργείο Εξωτερικών της Αυστρίας λέγοντας: "στις αρχές της εβδομάδας ένας γραμματικός, Ρήγας, πρόσωπο ύποπτο, ξεκίνησε από 'δω για την Βιέννη, όπου σκοπεύει να τυπώσει ελληνικό γεωγραφικό χάρτη". Στην πρωτεύουσα της Αυστρίας θα γράψει τον "Θούριο", μια επαναστατική προκήρυξη γραμμένη σε στίχους. Ο Γιάννης Κορδάτος χαρακτηρίζει τον "Θούριο" ως "παμβαλκανικό εγερτήριο".
Ηταν καιρός, όμως, να γυρίσει στην Ελλάδα. Χάρτες, επαναστατικές προκηρύξεις και χειρόγραφα, τα βάζει όλα σε κάσες για να τα στείλει στον εμπορικό αντιπρόσωπο στην Τεργέστη, Αντώνη Νιώτη, μέσω του αντιπροσώπου Αργέντη, διευκρινίζοντας όμως ότι τελικός παραλήπτης θα ήταν ο έμπορος και λόγιος Αντώνιος Κορωνιός.
Εχει αρχίσει να παίζεται η τελευταία πράξη της ζωής του Ρήγα Φεραίου. Εκανε το μοιραίο λάθος να στείλει γράμμα στον Κορωνιό και στην πραγματικότητα να στείλει στο θάνατο τον εαυτό του και εφτά συντρόφους του. Ο Κορωνιός έλειπε και ο συνέταιρός του, Δημήτρης Οικονόμου, μιλάει στην αστυνομία της Τεργέστης για ένα "παράξενο" εμπόρευμα.
19 Δεκέμβρη 1797. Ο Ρήγας συλλαμβάνεται μόλις φθάνει στην Τεργέστη. Προφταίνουν, μαζί με τον Περαιβό να πετάξουν καταλόγους με ονόματα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Αρχίζουν οι ανακρίσεις. "Ποιους έχεις συνεργάτες;", τον ρωτάνε. "Ολο το ΕΘνος" τους απαντάει.
Για αυτό το Εθνος, σύμφωνα με τα σχέδιά του, ετοιμαζόταν να πάει στη Μάνη και να ελευθερώσει το Μοριά. Επειτα να περάσει στη Στερεά Ελλάδα, να σμίξει με τους Σουλιώτες και να ξεσηκώσει Επανάσταση σε Ηπειρο, Ρούμελη, Μακεδονία και Αλβανία.
Στις 14/2/1798 οδηγείται στη φυλακή της Βιέννης, ενώ είχαν ήδη συλληφθεί οι πιο στενοί συνεργάτες του. Τους κρατούμενους τους χώρισαν σε δύο ομάδες: σε εκείνους με αυστριακή καταγωγή, οι οποίοι θα εξορίζονταν και στους ραγιάδες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τους οποίους θα παρέδιδαν τους Τούρκους.
Ο Ρήγας και εφτά σύντροφοί του ανήκαν στη δεύτερη ομάδα και παραδόθηκαν στον Τούρκο καϊμακτσή του Βελιγραδίου. Οι νέοι δήμιοι τους οδήγησαν στα μπουντρούμια του Κάστρου της Neboisa, στη συμβολή Δούναβη και Σάβα.
Νύχτα 24ης Ιούνη 1798. Οι δήμιοι εισβάλουν στο Κάστρο. Στραγγαλίζουν τον Ρήγα και τους άλλους και τους πετάνε στον Δούναβη. Νόμισαν ότι μαζί με τους επαναστάτες πέταξαν και την επανάσταση.
Είκοσι τρία χρόνια αργότερα τα όνειρα του Ρήγα Φεραίου γίνονται πραγματικότητα. Οι Ελληνες επαναστατούν.
ΘΟΥΡΙΟΣ
ἤτοι ὁρμητικὸς πατριωτικὸς ὕμνος πρῶτος, εἰς τὸν ἦχον
ΜΙΑ ΠΡΟΣΤΑΓΗ ΜΕΓΑΛΗ
Ὡς πότε παλικάρια, νὰ ζοῦμε στὰ στενά,
μονάχοι σὰ λεοντάρια, σταῖς ράχαις στὰ βουνά;
Σπηλιαῖς νὰ κατοικοῦμε, νὰ βλέπωμεν κλαδιά,
νὰ φεύγωμ᾿ ἀπ᾿ τὸν κόσμον, γιὰ τὴν πικρὴ σκλαβιά;
Νὰ χάνωμεν ἀδέλφια, πατρίδα καὶ γονεῖς,
τοὺς φίλους, τὰ παιδιά μας, κι ὅλους τοὺς συγγενεῖς;
Καλλιῶναι μίας ὥρας ἐλεύθερη ζωή,
παρὰ σαράντα χρόνοι, σκλαβιὰ καὶ φυλακή.
Τί σ᾿ ὠφελεῖ ἂν ζήσῃς, καὶ εἶσαι στὴ σκλαβιά;
στοχάσου πῶς σὲ ψαίνουν, καθ᾿ ὥραν στὴν φωτιά.
Βεζύρης, δραγουμάνος, ἀφέντης κι᾿ ἂν σταθῇς
ὁ τύραννος ἀδίκως σὲ κάμνει νὰ χαθῇς.
Δουλεύεις ὅλ᾿ ἡμέρα, σὲ ὅ,τι κι᾿ ἂν σὲ πῇ,
κι᾿ αὐτὸς πασχίζει πάλιν, τὸ αἷμα σου νὰ πιῇ.
Ὁ Σοῦτζος, κι᾿ ὁ Μουρούζης, Πετράκης, Σκαναβῆς
Γκίκας καὶ Μαυρογένης, καθρέπτης, εἶν᾿ νὰ ἰδῇς.
Ἀνδρεῖοι καπετάνοι, παπᾶδες, λαϊκοί,
σκοτώθηκαν κι᾿ ἀγάδες, μὲ ἄδικον σπαθί.
Κι᾿ ἀμέτρητ᾿ ἄλλοι τόσοι, καὶ Τοῦρκοι καὶ ῾Ρωμιοί,
ζωὴν καὶ πλοῦτον χάνουν, χωρὶς κᾀμμιὰ ῾φορμή.
Ἐλᾶτε μ᾿ ἕναν ζῆλον, σὲ τοῦτον τὸν καιρόν,
νὰ κάμωμεν τὸν ὅρκον, ἐπάνω στὸν σταυρόν.
Συμβούλους προκομμένους, μὲ πατριωτισμὸν
νὰ βάλωμεν εἰς ὅλα, νὰ δίδουν ὁρισμόν.
Οἱ νόμοι νἆν᾿ ὁ πρῶτος, καὶ μόνος ὁδηγός,
καὶ τῆς πατρίδος ἕνας, νὰ γένῃ ἀρχηγός.
Γιατὶ κ᾿ ἡ ἀναρχία, ὁμοιάζει τὴν σκλαβιά,
νὰ ζοῦμε σὰν θηρία, εἶν᾿ πλιὸ σκληρὴ φωτιά.
Καὶ τότε μὲ τὰ χέρια, ψηλὰ στὸν οὐρανὸ
νἂς ποῦμ᾿ ἀπ᾿ τὴν καρδιά μας, ἐτοῦτα στὸν Θεόν·
Ἐδῶ συκώνονται οἱ πατριῶται ὀρθοί, καὶ ὑψώνοντες τὰς χεῖρας πρὸς τὸν οὐρανόν, / κάμνουν τὸν ὅρκον.
Ὅρκος κατὰ τῆς τυραννίας καὶ τῆς ἀναρχίας.
Ὦ βασιλεῦ τοῦ κόσμου, ὁρκίζομαι σὲ σέ,
στὴν γνώμην τῶν τυράννων, νὰ μὴν ἐλθῶ ποτέ.
Μήτε νὰ τοὺς δουλεύσω, μήτε νὰ πλανηθῶ,
εἰς τὰ ταξίματά τους, γιὰ νὰ παραδοθῶ.
Ἐν ὅσῳ ζῶ στὸν κόσμον, ὁ μόνος μου σκοπός,
γιὰ νὰ τοὺς ἀφανίσω, θὲ νἆναι σταθερός.
Πιστὸς εἰς τὴν πατρίδα, συντρίβω τὸν ζυγόν,
ἀχώριστος γιὰ νἆμαι, ὑπὸ τὸν στρατηγόν.
Κι᾿ ἂν παραβῶ τὸν ὅρκον, ν᾿ ἀστράψ᾿ ὁ οὐρανός,
καὶ νὰ μὲ κατακάψῃ, νὰ γένω σὰν καπνός.
Τέλος τοῦ ὅρκου
Σ᾿ ἀνατολὴ καὶ δύσι, καὶ νότον καὶ βοριά,
γιὰ τὴν πατρίδα ὅλοι, νἄχωμεν μιὰ καρδιά.
Στὴν πίστιν του καθ᾿ ἕνας, ἐλεύθερος νὰ ζῇ,
στὴν δόξαν τοῦ πολέμου, νὰ τρέξωμεν μαζί.
Βουλγάροι κι᾿ Ἀρβανῆτες, Ἀρμένοι καὶ ῾Ρωμιοί,
Ἀράπηδες καὶ ἄσπροι, μὲ μιὰ κοινὴν ὁρμή,
Γιὰ τὴν ἐλευθερίαν, νὰ ζώσωμεν σπαθί,
πῶς εἴμαστ᾿ ἀντριωμένοι, παντοῦ νὰ ξακουσθῇ.
Ὅσ᾿ ἀπ᾿ τὴν τυραννίαν, πῆγαν στὴν ξενητιὰ
στὸν τόπον του καθ᾿ ἕνας, ἂς ἔλθῃ τώρα πλιά.
Καὶ ὅσοι τοῦ πολέμου, τὴν τέχνην ἀγροικοῦν
ἐδῶ ἂς τρέξουν ὅλοι, τυράννους νὰ νικοῦν.
Ἡ ῾Ρούμελη τοὺς κράζει, μ᾿ ἀγκάλαις ἀνοιχταῖς,
τοὺς δίδει βιὸ καὶ τόπον, ἀξίαις καὶ τιμαῖς.
Ὡς πότ᾿ ὀφφικιάλος, σὲ ξένους Βασιλεῖς;
ἔλα νὰ γένῃς στῦλος, δικῆς σου τῆς φυλῆς.
Κάλλιο γιὰ τὴν πατρίδα, κᾀνένας νὰ χαθῇ
ἢ νὰ κρεμάσῃ φοῦντα, γιὰ ξένον στὸ σπαθί.
Καὶ ὅσοι προσκυνήσουν, δὲν εἶναι πλιὸ ἐχθροί,
ἀδέλφια μας θὰ γένουν, ἂς εἶναι κ᾿ ἐθνικοί.
Μὰ ὅσοι θὰ τολμήσουν, ἀντίκρυ νὰ σταθοῦν,
ἐκεῖνοι καὶ δικοί μας, ἂν εἶναι, ἂς χαθοῦν.
Σουλιώταις καὶ Μανιώταις, λιοντάρια ξακουστὰ
ὡς πότε σταῖς σπηλιαῖς σας, κοιμᾶστε σφαλιστά;
Μαυροβουνιοῦ καπλάνια, Ὀλύμπου σταυρ᾿ ἀητοί,
κι᾿ Ἀγράφων τὰ ξεφτέρια, γεννῆτε μιὰ ψυχή.
Ἀνδρεῖοι Μακεδόνες, ὁρμήσετε γιὰ μιά,
καὶ αἷμα τῶν τυράννων, ρουφῆστε σὰ θεριά.
Τοῦ Σάββα καὶ Δουνάβου, ἀδέλφια Χριστιανοί,
μὲ τ᾿ ἄρματα στὸ χέρι, καθ᾿ ἕνας ἂς φανῇ,
Τὸ αἷμα σας ἂς βράσῃ, μὲ δίκαιον θυμόν,
μικροὶ μεγάλ᾿ ὁμῶστε, τυράννου τὸν χαμόν.
Λεβέντες ἀντριωμένοι, Μαυροθαλασσινοί,
ὁ βάρβαρος ὡς πότε, θὲ νὰ σᾶς τυραννῇ.
Μὴν καρτερῆτε πλέον, ἀνίκητοι Λαζοί,
χωθῆτε στὸ μπογάζι, μ᾿ ἐμᾶς καὶ σεῖς μαζί.
Δελφίνια τῆς θαλάσσης, ἀζδέρια τῶν νησιῶν,
σὰν ἀστραπὴ χυθῆτε, χτυπᾶτε τὸν ἐχθρόν.
Τῆς Κρήτης καὶ τῆς Νύδρας, θαλασσινὰ πουλιά,
καιρὸς εἶν᾿ τῆς πατρίδος, ν᾿ ἀκοῦστε τὴν λαλιά.
Κι᾿ ὅσ᾿ εἶστε στὴν ἀρμάδα, σὰν ἄξια παιδιά,
οἱ νόμοι σᾶς προστάζουν, νὰ βάλετε φωτιά.
Μ᾿ ἐμᾶς κ᾿ ἐσεῖς Μαλτέζοι, γεννῆτ᾿ ἕνα κορμί,
κατὰ τῆς τυραννίας, ῥιχθῆτε μὲ ὁρμή.
Σᾶς κράζει ἡ Ἑλλάδα, σᾶς θέλει σᾶς πονεῖ,
ζητᾷ τὴν συνδρομήν σας, μὲ μητρικὴν φωνή.
Τί στέκεις Παζβαντζιόγλου, τόσον ἐκστατικός;
τεινάξου στὸ Μπαλκάνι, φώλιασε σὰν ἀητός.
Τοὺς μπούφους καὶ κοράκους, καθόλου μὴν ψηφᾷς,
μὲ τὸν ῥαγιὰ ἑνώσου, ἂν θέλῃς νὰ νικᾷς.
Συλήστρα καὶ Μπραΐλα, Σμαῆλι καὶ Κιλί,
Μπενδέρι καὶ Χωτῆνι, ἐσένα προσκαλεῖ.
Στρατεύματά σου στεῖλε, κ᾿ ἐκεῖνα προσκυνοῦν
γιατὶ στὴν τυραννίαν, νὰ ζήσουν δὲν μποροῦν.
Γγιουρντζῆ πλιὰ μὴ κοιμᾶσαι, συκώσου μὲ ὁρμήν,
τὸν Προύσια νὰ μοιάσῃς, ἔχεις τὴν ἀφορμήν.
Καὶ σὺ ποῦ στὸ Χαλέπι, ἐλεύθερα φρονεῖς
πασιᾶ καιρὸν μὴ χάνεις, στὸν κάμπον νὰ φανῇς.
Μὲ τὰ στρατεύματά σου, εὐθὺς νὰ συκωθῇς,
στῆς Πόλης τὰ φερμάνια, ποτὲ νὰ μὴ δοθῇς.
Τοῦ Μισιριοῦ ἀσλάνια, γιὰ πρώτη σας δουλειά,
δικόν σας ἕνα μπέη, κάμετε βασιλιά.
Χαράτζι τῆς Αἰγύπτου, στὴν Πόλ᾿ ἂς μὴ φανῇ,
γιὰ νὰ ψοφήσ᾿ ὁ λύκος, ὁποῦ σᾶς τυραννεῖ.
Μὲ μιὰ καρδίαν ὅλοι, μιὰ γνώμην, μιὰ ψυχή,
χτυπᾶτε τοῦ τυράννου, τὴν ῥίζα νὰ χαθῇ.
Ν᾿ ἀνάψωμεν μιὰ φλόγα, σὲ ὅλην τὴν Τουρκιά,
νὰ τρέξ᾿ ἀπὸ τὴν Μπόσνα, καὶ ὡς τὴν Ἀραπιὰ
Ψηλὰ στὰ μπαϊράκια, συκῶστε τὸν σταυρόν,
καὶ σὰν ἀστροπελέκια, χτυπᾶτε τὸν ἐχθρόν.
Ποτὲ μὴ στοχασθῆτε, πῶς εἶναι δυνατός,
καρδιοκτυπᾷ καὶ τρέμει, σὰν τὸν λαγὸν κι᾿ αὐτός.
Τρακόσοι Γγιρτζιαλῆδες, τὸν ἔκαμαν νὰ ἰδῇ,
πῶς δὲν μπορεῖ μὲ τόπια, μπροστᾶ τους νὰ εὐγῇ.
Λοιπὸν γιατί ἀργῆτε, τί στέκεσθε νεκροί;
ξυπνήσετε μὴν εἶστε ἐνάντιοι κ᾿ ἐχθροί.
Πῶς οἱ προπάτορές μας, ὁρμοῦσαν σὰ θεριά,
γιὰ τὴν ἐλευθερίαν, πηδοῦσαν στὴ φωτιά.
Ἔτζι κ᾿ ἡμεῖς, ἀδέλφια, ν᾿ ἁρπάξωμεν γιὰ μιὰ
τ᾿ ἄρματα, καὶ νὰ βγοῦμεν ἀπ᾿ τὴν πικρὴ σκλαβιά.
Νὰ σφάξωμεν τοὺς λύκους, ποῦ στὸν ζυγὸν βαστοῦν,
καὶ Χριστιανοὺς καὶ Τούρκους, σκληρᾶ τοὺς τυραννοῦν.
Στεργιᾶς καὶ τοῦ πελάγου, νὰ λάμψῃ ὁ σταυρός,
καὶ στὴν δικαιοσύνην, νὰ σκύψῃ ὁ ἐχθρός.
Ὁ κόσμος νὰ γλυτώσῃ, ἀπ᾿ αὔτην τὴν πληγή,
κ᾿ ἐλεύθεροι νὰ ζῶμεν, ἀδέλφια εἰς τὴν γῆ.
Πέρας μὲν ὧδε,
H δὲ αὖ πράξις τέρας.

Τρίτη 24 Μαρτίου 2009

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου (Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιεροθέου)

Η εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου είναι Δεσποτικοθεομητορική εορτή. Αυτό σημαίνει ότι είναι Δεσποτική επειδή αναφέρεται στον Δεσπότη Χριστό, ο οποίος συνελήφθη στην γαστέρα της Θεοτόκου, και θεομητορική εορτή επειδή αναφέρεται στο πρόσωπο εκείνο που συνετέλεσε στην σύλληψη και την ενανθρώπηση του Λόγου του Θεού, δηλαδή την Παναγία.

Η Θεοτόκος Μαρία έχει μεγάλη αξία και σπουδαία θέση στην Εκκλησία, ακριβώς γιατί ήταν το πρόσωπο εκείνο που περίμεναν όλες οι γενεές, και αυτή έδωσε στον Λόγο του Θεού την ανθρώπινη φύση. Έτσι, το πρόσωπο της Θεοτόκου συνδέεται στενά με το Πρόσωπο του Χριστού. Και η αξία της Παναγίας δεν οφείλεται μόνον στις αρετές της, αλλά κυρίως στον καρπό της κοιλίας της. Γι’ αυτό, η Θεοτοκολογία συνδέεται στενώτατα με την Χριστολογία. Όταν κάνουμε λόγο για τον Χριστό δεν μπορούμε να αγνοήσουμε αυτήν που του έδωσε σάρκα, και όταν κάνουμε λόγο για την Παναγία, αναφερόμαστε ταυτόχρονα και στον Χριστό, γιατί από Αυτόν αντλεί Χάρη και αξία. Αυτό φαίνεται καθαρά στην ακολουθία των Χαιρετισμών, στην οποία υμνείται η Θεοτόκος, αλλά πάντοτε εν συνδυασμώ με το ότι είναι μητέρα του Χριστού: "Χαίρε ότι υπάρχεις βασιλέως καθέδρα, χαίρε ότι βαστάζεις τον βαστάζοντα πάντα".

Αυτός ο σύνδεσμος Χριστολογίας και Θεοτοκολογίας φαίνεται και στην ζωή των αγίων. Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα των αγίων, που είναι τα πραγματικά μέλη του Σώματος του Χριστού, είναι ότι αγαπούν την Παναγία. Είναι αδύνατον να υπάρχη άγιος ο οποίος δεν την αγαπά.

α) Τί σημαίνει ευαγγελισμός

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου είναι η αρχή όλων των Δεσποτικών εορτών. Στο απολυτίκιο της εορτής ψάλλουμε: "σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον και του απ’ αιώνος μυστηρίου η φανέρωσις...". Το περιεχόμενο της εορτής αναφέρεται στο γεγονός κατά το οποίο ο αρχάγγελος Γαβριήλ – ο άγγελος εκείνος με τον οποίο συνδέονται όλα τα γεγονότα που έχουν σχέση με την ενανθρώπηση του Χριστού – επισκέφθηκε με εντολή του Θεού την Παναγία και την πληροφόρησε ότι έφθασε ο καιρός της σαρκώσεως του Λόγου του Θεού, και ότι αυτή θα γίνη η μητέρα Του. (βλ. Λουκά α', 26-56).

Η λέξη "ευαγγελισμός" αποτελείται από δύο επί μέρους λέξεις, ήτοι εύ και αγγελία, και δηλώνει την καλή είδηση, την καλή αγγελία. Πρόκειται για την πληροφορία που δόθηκε δια του αρχαγγέλου ότι ο Λόγος του Θεού θα ενανθρωπήση για την σωτηρία του ανθρώπου. Ουσιαστικά πρόκειται για την εκπλήρωση της υποσχέσεως του Θεού, που δόθηκε μετά την πτώση του Αδάμ και της Εύας (βλ. Γεν. γ', 15), η οποία λέγεται πρωτευαγγέλιο. Γι’ αυτό, η πληροφορία της ενανθρωπήσεως του Λόγου του Θεού είναι η μεγαλύτερη είδηση μέσα στην ιστορία.

Κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, το ευαγγέλιο του Θεού είναι πρεσβεία του Θεού και παράκληση στους ανθρώπους δια του σαρκωθέντος Υιού Του. Παράλληλα είναι και η καταλλαγή των ανθρώπων με τον Πατέρα, ο Οποίος δίνει ως μισθό την αγέννητη θέωση σε αυτούς που υπακούουν στον Χριστό. Η θέωση λέγεται αγέννητη γιατί δεν γεννάται, αλλά φανερώνεται στους αξίους. Επομένως, η θέωση που προσφέρεται δια του ενανθρωπήσαντος Χριστού δεν είναι γέννηση, αλλά φανέρωση δια της ενυποστάτου ελλάμψεως σε αυτούς που είναι άξιοι αυτής της αποκαλύψεως.

Η καλή αγγελία, το ευαγγέλιο, ο ευαγγελισμός είναι διόρθωση των γεγονότων που έγιναν στην αρχή της δημιουργίας του ανθρώπου, στον αισθητό Παράδεισο της Εδέμ. Εκεί από γυναίκα άρχισε η πτώση και τα αποτελέσματά της, εδώ από γυναίκα άρχισαν όλα τα αγαθά. Έτσι, η Παναγία είναι η νέα Εύα. Εκεί υπήρχε ο αισθητός Παράδεισος, εδώ η Εκκλησία. Εκεί ο Αδάμ, εδώ ο Χριστός. Εκεί η Εύα, εδώ η Μαρία. Εκεί ο όφις, εδώ ο Γαβριήλ. Εκεί ο ψιθυρισμός του δράκοντος-όφεως στην Εύα, εδώ ο χαιρετισμός του αγγέλου στην Μαρία (Ιωσήφ Βρυένιος). Με αυτόν τον τρόπο διορθώθηκε το σφάλμα του Αδάμ και της Εύας.

β) Η θέωση της Παναγίας

Ο αρχάγγελος Γαβριήλ απεκάλεσε την Παναγία "κεχαριτωμένη". Της είπε: "Χαίρε, κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σού, ευλογημένη συ εν γυναιξίν" (Λουκ. α', 28-29). Η Παναγία αποκαλείται "κεχαριτωμένη" και χαρακτηρίζεται "ευλογημένη", αφού ο Θεός είναι μαζί της.

Κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, και άλλους αγίους Πατέρας, η Παναγία είχε ήδη χαριτωθή, και δεν χαριτώθηκε την ημέρα του Ευαγγελισμού. Παραμένοντας μέσα στα άγια των αγίων του Ναού έφθασε στα άγια των αγίων της πνευματικής ζωής, που είναι η θέωση. Εάν το προαύλιο του Ναού προοριζόταν για τους προσηλύτους και εάν ο κυρίως Ναός για τους ιερείς, τα άγια των αγίων προορίζονταν για τον αρχιερέα. Εκεί εισήλθε η Παναγία, δείγμα ότι έφθασε στην θέωση. Είναι γνωστόν ότι στην χριστιανική εποχή ο νάρθηκας προοριζόταν για τους κατηχουμένους και τους ακαθάρτους, ο κυρίως ναός για τους φωτισθέντας, τα μέλη της Εκκλησίας, και τα άγια των αγίων γι’ αυτούς που έφθασαν στην θέωση.

Έτσι, η Παναγία είχε φθάσει στην θέωση και πριν ακόμη δεχθή την επίσκεψη του αρχαγγέλου. Για τον σκοπό αυτό χρησιμοποίησε μια ειδική μέθοδο Θεογνωσίας και Θεοκοινωνίας, όπως ερμηνεύει θαυμάσια και θεόπνευστα ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Πρόκειται για την ησυχία, την ησυχαστική οδό. Κατάλαβε η Παναγία ότι δεν μπορεί κανείς να φθάση στον Θεό με την λογική, την αίσθηση, την φαντασία και την ανθρώπινη δόξα, αλλά δια του νού. Έτσι νέκρωσε όλες τις δυνάμεις της ψυχής που προέρχονται από την αίσθηση, και δια της νοεράς προσευχής ενεργοποίησε τον νού. Με αυτόν τον τρόπο έφθασε στην έλλαμψη και την θέωση. Και γι’ αυτό αξιώθηκε να γίνη Μητέρα του Χριστού, να δώση την σάρκα της στον Χριστό. Δεν είχε απλώς αρετές, αλλά την θεοποιό Χάρη του Θεού.

Η Παναγία είχε το πλήρωμα της Χάριτος του Θεού, συγκριτικά με τους ανθρώπους. Βέβαια, ο Χριστός, ως Λόγος του Θεού, έχει όλο το πλήρωμα των Χαρίτων, αλλά και η Παναγία έλαβε το πλήρωμα της Χάριτος από το πλήρωμα των Χαρίτων του Υιού της. Γι’ αυτόν τον λόγο σε σχέση με τον Χριστό είναι κατώτερη, αφού ο Χριστός είχε την Χάρη κατά φύσιν, ενώ η Παναγία κατά μετοχήν, σε σχέση όμως με τους ανθρώπους είναι ανώτερη.

Η Παναγία είχε το πλήρωμα της Χάριτος, εκ του πληρώματος των Χαρίτων του Υιού της, προ της συλλήψεως, κατά την σύλληψη και μετά την σύλληψη. Πρό της συλλήψεως το πλήρωμα της Χάριτος ήταν τέλειο, κατά την σύλληψη ήταν τελειότερο, και μετά την σύλληψη ήταν τελειότατο (άγ. Νικόδημος αγιορείτης). Με αυτόν τον τρόπο η Παναγία ήταν παρθένος κατά το σώμα και παρθένος κατά την ψυχή. Και αυτή η σωματική της παρθενία είναι ανώτερη και τελειότερη από την ψυχική παρθενία των αγίων, που επιτυγχάνεται με την ενέργεια του Παναγίου Πνεύματος.

γ) Θεοτόκος και προπατορικό αμάρτημα

Κανείς άνθρωπος δεν γεννάται απηλλαγμένος από το προπατορικό αμάρτημα. Η πτώση του Αδάμ και της Εύας και οι συνέπειες αυτής της πτώσεως κληρονομήθηκαν σε όλο το ανθρώπινο γένος. Φυσικό ήταν και η Παναγία να μην είναι απηλλαγμένη από το προπατορικό αμάρτημα. Ο λόγος του Αποστόλου Παύλου είναι σαφής: "πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού" (Ρωμ. γ', 23). Στο αποστολικό αυτό χωρίο φαίνεται ότι το αμάρτημα νοείται ως στέρηση της δόξης του Θεού, και ακόμη ότι κανείς δεν είναι απηλλαγμένος από αυτό. Έτσι, λοιπόν, και η Παναγία γεννήθηκε με το προπατορικό αμάρτημα. Πότε όμως απαλλάχτηκε από αυτό; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό πρέπει να ελευθερωθή από σχολαστικές αντιλήψεις.

Κατ’ αρχάς πρέπει να πούμε ότι το προπατορικό αμάρτημα ήταν η στέρηση της δόξης του Θεού, η αλλοτρίωση από τον Θεό, η απώλεια της Θεοκοινωνίας. Αυτό όμως είχε και σωματικές συνέπειες, γιατί στο σώμα του Αδάμ και της Εύας εισήλθε η φθορά και ο θάνατος. Όταν στην Ορθόδοξη Παράδοση γίνεται λόγος για κληρονόμηση του προπατορικού αμαρτήματος, δεν εννοείται η κληρονόμηση της ενοχής της προπατορικής αμαρτίας, αλλά κυρίως οι συνέπειές της, που είναι η φθορά και ο θάνατος. Όπως όταν αρρωσταίνη η ρίζα του φυτού, αρρωσταίνουν και τα κλαδιά και τα φύλλα, το ίδιο έγινε με την πτώση του Αδάμ. Ασθένησε όλο το ανθρώπινο γένος. Η φθορά και ο θάνατος που κληρονομεί ο άνθρωπος είναι το εύκρατο κλίμα της καλλιέργειας των παθών, και με αυτόν τον τρόπο σκοτίζεται ο νούς του ανθρώπου.

Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο η πρόσληψη από τον Χριστό, με την ενανθρώπησή Του, αυτού του θνητού και παθητού σώματος, χωρίς την αμαρτία, συνετέλεσε στο να διορθωθούν οι συνέπειες του αμαρτήματος του Αδάμ. Θέωση υπήρχε και στην Παλαιά Διαθήκη, όπως και φωτισμός του νού, αλλά δεν είχε καταργηθή ο θάνατος, γι’ αυτό και οι θεόπτες Προφήτες πήγαιναν στον Άδη. Με την ενανθρώπηση του Χριστού και την Ανάστασή Του, θεώθηκε η ανθρώπινη φύση και έτσι δόθηκε η δυνατότητα σε κάθε άνθρωπο να θεωθή. Επειδή με το άγιο Βάπτισμα γινόμαστε μέλη του θεωθέντος και αναστημένου Σώματος του Χριστού, γι’ αυτό και λέμε ότι δια του αγίου Βαπτίσματος απαλλάσσεται ο άνθρωπος από το προπατορικό αμάρτημα.

Όταν προσαρμόσουμε αυτά στην περίπτωση της Παναγίας, μπορούμε να καταλάβουμε την σχέση της με το προπατορικό αμάρτημα και την ελευθέρωσή της από αυτό. Η Παναγία γεννήθηκε με το προπατορικό αμάρτημα, είχε όλες τις συνέπειες της φθοράς και του θανάτου στο σώμα της. Με την είσοδό της στα άγια των αγίων έφθασε στην θέωση. Αυτή όμως η θέωση δεν ήταν αρκετή για την απαλλαγή από τις συνέπειές του, που είναι η φθορά και ο θάνατος, ακριβώς γιατί δεν είχε ενωθή η θεία με την ανθρώπινη φύση στην υπόσταση του Λόγου. Έτσι, την στιγμή που με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος η θεία φύση ενώθηκε με την ανθρώπινη φύση, στην γαστέρα της Παναγίας, η Παναγία πρώτη γεύεται την ελευθέρωσή της από το λεγόμενο προπατορικό αμάρτημα και τις συνέπειές του. Άλλωστε, την στιγμή εκείνη έγινε αυτό που απέτυχε να κάνη ο Αδάμ και η Εύα με τον ελεύθερο προσωπικό τους αγώνα. Γι’ αυτό, η Παναγία την στιγμή του Ευαγγελισμού έφθασε σε μεγαλύτερη κατάσταση από εκείνην στην οποία βρισκόταν ο Αδάμ και η Εύα πριν την πτώση. Αξιώθηκε να γευθή το τέλος του σκοπού της δημιουργίας, όπως θα δούμε σ’ άλλες αναλύσεις.

Γι’ αυτό, για την Παναγία δεν χρειάστηκε να γίνη Πεντηκοστή, δεν χρειάστηκε να βαπτισθή. Αυτό που βίωσαν οι Απόστολοι την ημέρα της Πεντηκοστής, που έγιναν μέλη του Σώματος του Χριστού δια του Αγίου Πνεύματος, και αυτό που έγινε σε όλους εμάς κατά το μυστήριο του Βαπτίσματος, έγινε για την Παναγία την ημέρα του Ευαγγελισμού. Τότε απαλλάχθηκε από το προπατορικό αμάρτημα, όχι με την έννοια ότι απαλλάχθηκε από την ενοχή, αλλά ότι απέκτησε την θέωση στην ψυχή και το σώμα, λόγω της ενώσεώς της με τον Χριστό.

Μέσα στα πλαίσια αυτά πρέπει να ερμηνευθή και ο λόγος του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, ότι την ημέρα του Ευαγγελισμού η Παναγία έλαβε το Άγιον Πνεύμα, το Οποίο την καθάρισε και της έδωσε δύναμη δεκτική της θεότητος του Λόγου, συγχρόνως δε και γεννητική. Δηλαδή, η Παναγία έλαβε από το Άγιο Πνεύμα καθαρτική χάρη, αλλά και δεκτική και γεννητική του Λόγου του Θεού, ως ανθρώπου.

δ) Υπακοή και ελευθερία της Θεοτόκου

Η απάντηση της Παναγίας στην πληροφορία του αρχαγγέλου ότι θα αξιωθή να γεννήση τον Χριστό ήταν εκφραστική: "Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμά σου" (Λουκ. α', 38). Φαίνεται εδώ η υπακοή της Παναγίας στον λόγο του αρχαγγέλου, αλλά και η υπακοή της στον Θεό, για ένα γεγονός που ήταν παράδοξο και παράξενο για την ανθρώπινη λογική. Έτσι υποτάσσει την λογική της στο θέλημα του Θεού.

Μερικοί ισχυρίζονται ότι κατά την στιγμή εκείνη όλοι οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά και όλη η ανθρωπότητα περίμεναν με αγωνία να ακούσουν την απάντηση της Παναγίας, έχοντας φόβο μήπως αρνηθή και δεν υπακούση στο θέλημα του Θεού. Ισχυρίζονται ότι επειδή κάθε φορά που ο άνθρωπος βρίσκεται σε τέτοιο δίλημμα, ακριβώς επειδή έχει ελευθερία, μπορεί να πη το ναι ή το όχι, όπως άλλωστε έγινε στην περίπτωση του Αδάμ και της Εύας, το ίδιο μπορούσε να συμβή και στην Παναγία. Αλλά όμως η Παναγία δεν ήταν δυνατόν να αρνηθή, όχι γιατί δεν είχε ελευθερία, αλλά γιατί είχε την πραγματική ελευθερία.

Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός κάνει διάκριση μεταξύ φυσικού και γνωμικού θελήματος. Γνωμικό θέλημα έχει κανείς όταν διακρίνεται για την άγνοια ενός πράγματος, για την αμφιβολία και τελικά για την αδυναμία επιλογής. Πρόκειται για μια αμφιταλάντευση περί του πρακτέου. Φυσικό θέλημα έχει κανείς όταν οδηγήται κατά τρόπο φυσικό, χωρίς αμφιταλαντεύσεις, χωρίς άγνοια, στην πραγματοποίηση της αλήθειας.

Φαίνεται, λοιπόν, ότι το φυσικό θέλημα συνδέεται με το "θέλειν", ενώ το γνωμικό θέλημα με το "πώς θέλειν", και μάλιστα όταν γίνεται με αμφιβολίες και αμφιταλαντεύσεις. Επόμενο είναι ότι το φυσικό θέλημα συνιστά την τελειότητα της φύσεως, ενώ το γνωμικό θέλημα συνιστά την ατέλεια της φύσεως, αφού προϋποθέτει άνθρωπο που δεν έχει γνώση της αλήθειας, δεν είναι βέβαιος γι’ αυτό που πρέπει να αποφασίση.

Ο Χριστός καίτοι είχε δύο θελήματα, λόγω των δύο φύσεων, ανθρωπίνης και θείας, εν τούτοις είχε φυσικό θέλημα, από την άποψη που μελετάμε εδώ καί, βέβαια, δεν είχε γνωμικό θέλημα. Ως Θεός ήξερε πάντοτε το θέλημα του Θεού Πατρός και δεν υπήρχε ποτέ αμφιβολία μέσα Του ούτε αμφιταλάντευση. Αυτό κατά χάριν βιώνεται και από τους αγίους, ιδιαιτέρως από την Παναγία. Επειδή η Παναγία είχε φθάσει στην θέωση, γι’ αυτό ήταν αδύνατο να αρνηθή το θέλημα του Θεού και να μη συγκατατεθή για την ενανθρώπηση. Είχε την τέλεια ελευθερία, και γι’ αυτό η ελευθερία της ενεργούσε πάντοτε κατά φύσιν και όχι παρά φύσιν. Εμείς επειδή δεν έχουμε φθάσει στην θέωση έχουμε ατελή ελευθερία, το λεγόμενο γνωμικό θέλημα, γι’ αυτό και αμφιταλαντευόμαστε για το πρακτέο. Η ερώτησή της "πώς εσται μοι τούτο, επεί άνδρα ου γινώσκω" (Λουκ. α', 34), δείχνει ταπείνωση, αδυναμία της ανθρωπίνης φύσεως, αλλά και το παράδοξο του πράγματος, επειδή υπήρχαν θαυματουργικές συλλήψεις στην Παλαιά Διαθήκη, όχι όμως ασπόρως.

ε) Η σύλληψη του Λόγου έγινε δημιουργικώς

Κατά την ημέρα του Ευαγγελισμού έχουμε άμεση σύλληψη του Χριστού με την δύναμη και ενέργεια του Παναγίου Πνεύματος. Σ’ ένα θεοτοκίο ψάλλουμε: "Του Γαβριήλ φθεγξαμένου σοι παρθένε το χαίρε σύν τη φωνή εσαρκούτο ο των όλων Δεσπότης". Αυτό σημαίνει ότι δεν παρενεβλήθησαν μερικές ώρες και ημέρες για να γίνη η σύλληψη, αλλά έγινε ακριβώς εκείνη την στιγμή.

Ο αρχάγγελος Γαβριήλ είπε στον Ιωσήφ, τον μνήστορα της Υπεραγίας Θεοτόκου. "Μη φοβηθής παραλαβείν Μαριάμ την γυναίκα σου, το γαρ εν αυτή γεννηθέν εκ Πνεύματος εστίν Αγίου" (Ματθ. α', 20). Η Παναγία γέννησε κατά άνθρωπο τον Χριστό, αλλά η σύλληψη έγινε εκ Πνεύματος Αγίου.

Ο Μ. Βασίλειος, ερμηνεύοντας αυτήν την φράση, και κυρίως το "γεννηθέν εκ Πνεύματος αγίου", λέγει ότι κάθε πράγμα που προέρχεται από κάτι άλλο, δηλώνεται με τρεις λέξεις. Η μία είναι το "δημιουργικώς", όπως ολόκληρη η κτίση δημιουργήθηκε από τον Θεό με την ενέργειά Του. Η άλλη είναι το "γεννητώς", όπως ο Υιός γεννήθηκε προ πάντων των αιώνων από τον Πατέρα. Η τρίτη είναι το "φυσικώς", όπως η ενέργεια βγαίνει από κάθε φύση, ήτοι η λαμπρότητα από τον ήλιο, και γενικότερα η ενέργεια από τον ενεργούντα. Για την σύλληψη του Χριστού εν Αγίω Πνεύματι η αληθινή έκφραση είναι ότι ο Χριστός συνελήφθη με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος "δημιουργικώς", και όχι γεννητώς και φυσικώς.

Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός διδάσκει ότι ο Υιός και Λόγος του Θεού συνέπηξε για τον Εαυτό του, με τα αγνά και καθαρώτατα αίματα της Θεοτόκου, σάρκα που είναι εμψυχωμένη από λογική και νοερά ψυχή, όχι σπερματικώς, αλλά δημιουργικώς δια του Αγίου Πνεύματος.

Βέβαια, όταν κάνουμε λόγο για σύλληψη του Χριστού στην γαστέρα της Θεοτόκου με την δύναμη και δημιουργική ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, δεν πρέπει να απομονώνουμε το Άγιον Πνεύμα από την Αγία Τριάδα. Είναι γνωστόν από την πατερική διδασκαλία ότι κοινή είναι η ενέργεια του Τριαδικού Θεού. Η δημιουργία του κόσμου και η αναδημιουργία του ανθρώπου και του κόσμου έγινε και γίνεται με την κοινή ενέργεια του Τριαδικού Θεού. Επομένως, όχι μόνον το Άγιον Πνεύμα εδημιούργησε το δεσποτικό σώμα του Χριστού, αλλά και αυτός ο ίδιος ο Πατήρ και ο Υιός, δηλαδή ολόκληρη η Αγία Τριάδα. Η διατύπωση αυτής της αλήθειας είναι ότι ο Πατήρ ευδόκησε την σάρκωση του Υιού Του, ο Υιός και Λόγος του Θεού αυτούργησε την σάρκωσή Του και το Άγιον Πνεύμα την ετελεσιούργησε.

Η σύλληψη του Χριστού στην κοιλία της Θεοτόκου έγινε με ησυχία και κρυφιότητα και όχι με κρότο και ταραχή. Κανείς, ούτε από τους αγγέλους ούτε από τους ανθρώπους, μπόρεσε να καταλάβη εκείνη την στιγμή αυτά τα μεγάλα που επετελέσθησαν. Ο Προφητάναξ Δαυίδ προφήτευσε αυτό το γεγονός λέγοντας: "Καταβήσεται ως υετός επί πόκον, ωσεί σταγών η στάζουσα επί την γήν" (Ψαλμ. οα', 6). Όπως η βροχή που πέφτει επάνω σ’ ένα ποκάρι από μαλλί δεν προκαλεί θόρυβο, ούτε και καμμιά φθορά, το ίδιο έγινε και κατά τον ευαγγελισμό και την σύλληψη. Ο Χριστός με την σύλληψή Του δεν προκάλεσε θόρυβο ούτε και καμμιά φθορά στην παρθενία της Παναγίας. Γι’ αυτό και η Παναγία ήταν και έμεινε Παρθένος προ του τόκου, κατά τον τόκο και μετά τον τόκο. Είναι τα τρία αστέρια τα οποία ο αγιογράφος σχηματίζει πάντοτε στο μέτωπο και στους δύο ώμους της Παναγίας.

στ) Η θέωση της ανθρωπίνης φύσεως "άμα τη προσλήψει"

Η ένωση της θείας με την ανθρώπινη φύση στην υπόσταση του Λόγου, μέσα στην κοιλία της Θεοτόκου, συνιστά την άμεση θέωση της ανθρωπίνης φύσεως. Δηλαδή, από την πρώτη στιγμή που ενώθηκε η θεία με την ανθρώπινη φύση υπάρχει θέωση της ανθρωπίνης φύσεως. Είναι χαρακτηριστικός ο λόγος του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού: "άμα σάρξ, άμα Θεού Λόγου σάρξ". Αυτό σημαίνει ότι δεν παρενεβλήθη ένα διάστημα μετά από την σύλληψη για να θεωθή το ανθρώπινο πρόσλημμα, αλλά αυτό έγινε αμέσως κατά την ώρα της συλλήψεως.

Συνέπεια και συνέχεια αυτού του γεγονότος είναι ότι η Παναγία πρέπει να λέγεται Θεοτόκος, αφού αυτή γέννησε πραγματικά τον Θεό, τον Οποίο κυοφόρησε εννέα μήνες στην κοιλία της, και όχι έναν άνθρωπο που είχε την Χάρη του Θεού. Γι’ αυτό η Παναγία λέγεται Θεοτόκος και όχι Χριστοτόκος. Το χριστολογικό δόγμα έχει συνέπεια και στο θεοτοκολογικό. Η Παναγία είναι Θεοτόκος, ακριβώς γιατί συνέλαβε εν Αγίω Πνεύματι τον Χριστό.

Αυτό πρέπει να τονισθή, γιατί παλαιά έγινε μεγάλη θεολογική συζήτηση για το αν η Παναγία πρέπει να λέγεται Θεοτόκος, λόγω υπάρξεως αιρετικών διδασκαλιών, η δε τελική κατοχύρωση της διδασκαλίας ότι η Παναγία εγέννησε Θεό, και ότι αμέσως με την πρόσληψη της ανθρωπίνης φύσεως υπάρχει θέωσή της, έγινε στην Γ' Οικουμενική Σύνοδο. Ο αιρετικός Νεστόριος, χρησιμοποιώντας φιλοσοφικούς όρους και ανθρώπινο στοχασμό, υποστήριζε ότι η Παναγία ήταν άνθρωπος και γι’ αυτόν τον λόγο ήταν αδύνατο να γεννήση τον Θεό. Το βρέφος που υπήρχε μέσα της δεν ήταν Θεός, αλλά άνθρωπος. Απλώς ο Θεός "παρήλθεν" ή "συμπαρήλθεν" δια της Θεοτόκου. Βέβαια, υπήρχε πρόβλημα στην θεολογία του για τις σχέσεις μεταξύ των δύο φύσεων στον Χριστό. Ο Νεστόριος πίστευε ότι η σάρκα του Χριστού ήταν απλώς συνημμένη με την φύση της θεότητος. Ο Λόγος ήταν Θεός, αλλά ήταν συνημμένος με τον άνθρωπο και κατοικούσε μέσα του. Με τέτοιες προϋποθέσεις ονόμαζε την Παναγία Χριστοτόκο και όχι Θεοτόκο.

Όμως, ο Χριστός είναι Θεάνθρωπος, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, και η κάθε φύση ενεργούσε "μετά της θατέρου κοινωνίας" στην υπόσταση του Λόγου. Το θέμα αυτό θα το δούμε όταν θα κάνουμε λόγο για την γέννηση του Χριστού. Εδώ όμως πρέπει να υπογραμμισθή ότι η ανθρώπινη φύση θεώθηκε αμέσως με την ένωσή της με την θεία φύση στην υπόσταση του Λόγου, μέσα στην κοιλία της Θεοτόκου. Γι’ αυτό η Παναγία είναι και λέγεται Θεοτόκος, αφού γέννησε κατά άνθρωπον τον Θεό.

ζ) Η υπέρ φύσιν και κατά φύσιν κυοφορία

Η άμεση θέωση της ανθρωπίνης φύσεως από την θεία φύση του Λόγου δεν σημαίνει ότι καταργούνται τα ιδιώματα της ανθρωπίνης φύσεως. Αυτό δείχνει ότι η σύλληψη και κυοφορία, αλλά και η γέννηση του Χριστού έγινε κατά φύσιν και υπέρ φύσιν. Υπέρ φύσιν, γιατί έγινε δημιουργικώς από το Πανάγιο Πνεύμα και όχι σπερματικώς. Κατά φύσιν, γιατί η κυοφορία έγινε κατά τον τρόπο που κυοφορείται το βρέφος.

Υπάρχει όμως ένα σημείο που πρέπει να υπογραμμισθή. Σε κάθε βρέφος υπάρχουν μερικά στάδια, έως ότου έλθη η ώρα να γεννηθή. Κατ’ αρχάς γίνεται η σύλληψη, στην συνέχεια μετά από ένα χρονικό διάστημα ο εξεικονισμός των μελών του σώματός του, έπειτα αναπτύσσεται ολίγον κατ’ ολίγον, και κατά τον βαθμό της αναπτύξεώς του ακολουθεί η κίνηση, και τέλος, όταν ολοκληρωθή, εξέρχεται από την κοιλία της μητέρας του.

Ενώ στο θείο βρέφος έχουμε ολίγον κατ’ ολίγον αύξηση, εν τούτοις δεν παρενεβλήθη διάστημα μεταξύ συλλήψεως και εξεικονισμού των μελών. Ο Μ. Βασίλειος λέγει ρητώς: "ευθύς γαρ τέλειον ήν τη σαρκί το κυοφορούμενον, ου ταις κατά μικρόν διαπλάσεσι μορφωθέν". Αυτό πρέπει να το δούμε από την άποψη ότι εξεικονίσθησαν τα μέλη του σώματός Του αμέσως, δημιουργήθηκε τέλειος άνθρωπος, αλλά όμως δεν βρέθηκε αμέσως στην διάπλαση των εννέα μηνών. Αναπτυσσόταν ολίγον κατ’ ολίγον, ενώ είχε απαρτισθή το σώμα Του από την αρχή.

η) Η σύλληψη ανήδονος, η κυοφορία άκοπος και η γέννηση ανώδυνος

Η σύλληψη του Χριστού στην κοιλία της Θεοτόκου έγινε από το Πανάγιο Πνεύμα δημιουργικώς και όχι σπερματικώς, γιατί έπρεπε να αναλάβη ο Χριστός την καθαρά φύση που είχε ο Αδάμ προ της παραβάσεως. Βέβαια, ο Χριστός προσέλαβε σάρκα παθητή και θνητή, όπως αυτή έγινε μετά την παράβαση του Αδάμ, για να νικήση την φθορά και τον θάνατο, αλλ’ όμως ήταν άκρως καθαρά και αμίαντος, όπως ήταν προ της παραβάσεως. Έτσι, η σάρκα του Χριστού από απόψεως καθαρότητος ήταν όπως το προ της παραβάσεως σώμα του Αδάμ, από απόψεως δε θνητότητος και φθαρτότητος ήταν το μετά την παράβαση σώμα του Αδάμ.

Επομένως, η σύλληψη έγινε δια του Αγίου Πνεύματος, γιατί ο τρόπος με τον οποίο γεννάται σήμερα ο άνθρωπος (διά του σπέρματος) είναι μετά την παράβαση. Κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, η κίνηση της σαρκός προς γέννηση δεν είναι απηλλαγμένη τελείως της αμαρτίας, γιατί, ενώ ο νούς έχει ταχθή από τον Θεό να ηγεμονεύη τον άνθρωπο, συμπεριφέρεται "ανυποτάκτως" κατά την διάρκεια της κινήσεως της σαρκός. Έτσι, η καθαρά φύση του Χριστού έχει σχέση με την δημιουργική και όχι σπερματική σύλληψη.

Ακριβώς αυτό το γεγονός συνδέεται στενώτατα με το ότι η σύλληψη, κυοφορία και γέννηση του Χριστού από την Παναγία ήταν ανήδονος, άκοπος και ανώδινος. Ο Χριστός, λοιπόν, συνελήφθη, κυοφορήθηκε ως βρέφος και γεννήθηκε ανηδόνως, ακόπως, ανωδίνως. Συνελήφθη ασπόρως για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον, για να αναλάβη την καθαρά ανθρώπινη φύση, και δεύτερον, για να γεννηθή αφθόρως και ανωδίνως.

Η Παναγία όπως συνέλαβε τον Χριστό ανηδόνως, χωρίς ηδονή, το ίδιο και τον κράτησε εννέα μήνες στην κοιλία της ακόπως και αβάρως. Δεν αισθανόταν βάρος, παρά το ότι το θείο βρέφος αναπτυσσόταν φυσιολογικά και είχε το βάρος ενός αναπτυσσομένου εμβρύου. Εφαρμόσθηκε έτσι η προφητεία του Προφήτου Ησαΐου: "Ιδού Κύριος κάθηται επί νεφέλης κούφης" (Ησ. ιθ', 1). Με τον όρο "νεφέλη κούφη" εννοείται η ανθρώπινη σάρκα, που ήταν τόσο πολύ ελαφρά, ώστε δεν προξένησε κανένα βάρος και κόπο στην Παναγία, κατά το διάστημα της εννεαμήνου κυοφορίας.

Η άσπορη και ανήδονη σύλληψη της Παναγίας και η άκοπη κυοφορία συνδέεται στενά με την άφθορη και ανώδινη γέννηση του Χριστού. Κατά τον άγιο Γρηγόριο Νύσσης υπάρχει στενή σχέση μεταξύ ηδονής και οδύνης, αφού κάθε ηδονή έχει συνημμένο και τον πόνο. Ο Αδάμ αισθάνθηκε ηδονή και ακολούθησε ο πόνος σε όλο το ανθρώπινο γένος. Έτσι και τώρα δια της ελευθερώσεως από την ηδονή προέρχεται χαρά στο ανθρώπινο γένος. Η γέννηση του Χριστού δεν έφθειρε την παρθενία της Θεοτόκου, όπως ακριβώς η σύλληψη δεν έγινε με ηδονή, και η κυοφορία με βάρος και κόπο. Εκεί που ενεργεί το Πανάγιο Πνεύμα "νικάται φύσεως τάξις".

θ) Η Θεοτόκος τύπος του μέλλοντος αιώνος

Η διάρκεια της κυοφορίας της Παναγίας είναι προτύπωση της αδιαλείπτου κοινωνίας που θα έχουν οι άγιοι στην Βασιλεία του Θεού.

Είναι γνωστό και δεδομένο ότι η μητέρα που έχει κυοφορούμενο βρέφος έχει στενή και οργανική σχέση μαζί του. Σύγχρονοι επιστήμονες έχουν αποδείξει ότι το βρέφος επηρεάζεται πάρα πολύ όχι μόνο από την σωματική κατάσταση της μητέρας του, αλλά και από την ψυχολογική της συγκρότηση. Και επειδή το θείο βρέφος συνελήφθη εκ Πνεύματος Αγίου, αλλά μεγάλωσε κατά τον φυσικό τρόπο, δηλαδή είχε κοινωνία με το σώμα της Παναγίας, γι’ αυτό και υπάρχει στενή σχέση μεταξύ του Χριστού και της Θεοτόκου. Φυσικά, αυτό πρέπει να το δούμε από την άποψη ότι η Παναγία δίνει το αίμα της στον Χριστό, αλλά και ο Χριστός την Χάρη και ευλογία Του σε αυτήν. Κυοφορούμενος ο Χριστός δεν έπαυσε να βρίσκεται ταυτόχρονα στον θρόνο του Θεού ενωμένος με τον Πατέρα Του και το Άγιον Πνεύμα.

Η ανθρώπινη φύση ενώθηκε με την θεία φύση ατρέπτως, ασυγχύτως, αδιαιρέτως, αχωρίστως, αμέσως από την στιγμή της συλλήψεως. Αυτό σημαίνει ότι πρώτη η Παναγία γεύθηκε τα αγαθά της θείας ενανθρωπήσεως, την θέωση. Αυτό που οι Μαθηταί του Χριστού γεύθηκαν κατά την Πεντηκοστή, και εμείς μετά το Βάπτισμα, κατά την διάρκεια του μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας, όταν κοινωνούμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, και αυτό που θα ζουν οι άγιοι στην Βασιλεία των Ουρανών, το ζούσε η Παναγία από την πρώτη στιγμή της συλλήψεως και κυοφορίας.

Επομένως, ο Χριστός εννέα ολόκληρους μήνες, μέρα και νύχτα, έτρεφε με το αγιασμένο αίμα Του την Παναγία. Αυτό είναι προτύπωση της αδιαλείπτου θείας Κοινωνίας και της αδιαλείπτου σχέσεως και κοινωνίας των αγίων με τον Χριστό που θα γίνη κυρίως στην άλλη ζωή. Γι’ αυτό και η Παναγία είναι προτύπωση του μέλλοντος αιώνος. Από αυτό το πρίσμα είναι Παράδεισος.

ι) Προσωπική μέθεξη του Ευαγγελισμού

Ο άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης, μιλώντας για τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, προχωρεί και σε μια προσωπική και υπαρξιακή προσέγγιση του γεγονότος αυτού. Γιατί, δεν αρκεί μόνο να εορτάζουμε εξωτερικά τα γεγονότα της θείας ενανθρωπήσεως, αλλά να τα πλησιάζουμε υπαρξιακά και πνευματικά. Γι’ αυτόν τον λόγο συνέλεξε πολλά χωρία αγίων στα οποία γίνεται λόγος γι’ αυτήν την υπαρξιακή προσέγγιση.

Είναι χαρακτηριστικός ο λόγος του Προφήτου Ησαΐου: "Δια τον φόβον σου, Κύριε, εν γαστρί ελάβομεν και ωδινήσαμεν και ετέκομεν, πνεύμα σωτηρίας σου εποιήσαμεν επί της γής" (Ησ. κστ', 18). Κατά την ερμηνεία των αγίων Πατέρων σπόρος είναι ο λόγος του Θεού και μήτρα είναι ο νούς και η καρδία του ανθρώπου. Δια της πίστεως ο λόγος του Θεού σπείρεται στην καρδιά του ανθρώπου και την καθιστά έγκυο από τον φόβο του Θεού. Πρόκειται για τον φόβο να μη μείνη ο άνθρωπος μακρυά από τον Θεό. Δια του φόβου αυτού αρχίζει ο αγώνας για την κάθαρση της καρδιάς και την απόκτηση των αρετών, που ομοιάζει με πόνο, ωδίνες τοκετού. Με αυτόν τον τρόπο γεννιέται το πνεύμα της σωτηρίας, που είναι η θέωση και ο αγιασμός.

Η μόρφωση του Χριστού μέσα μας γίνεται με πνευματικές ωδίνες. Ο Απόστολος Παύλος λέγει: "τεκνία μου, ούς πάλιν ωδίνω, άχρις ου μορφωθή Χριστός εν υμίν" (Γαλ. δ', 19). Ωδίνες είναι ο ασκητικός αγώνας, και μόρφωση είναι η θέωση και ο αγιασμός.

Κατά τους αγίους Πατέρας (άγιο Γρηγόριο Νύσσης, άγιο Μάξιμο Ομολογητή, άγιο Συμεών τον νέο Θεολόγο, όσιο Νικήτα τον Στηθάτο κλπ.), αυτό που συνέβη σωματικά στην Παναγία, αυτό γίνεται πνευματικά σε κάθε έναν του οποίου η ψυχή παρθενεύει, δηλαδή καθαρίζεται από τα πάθη. Ο Χριστός, που μια φορά γεννήθηκε κατά σάρκα, θέλει να γεννάται πάντα κατά πνεύμα, από αυτούς που θέλουν, και έτσι γίνεται βρέφος, διαπλάττοντας τον εαυτό του μέσα σ’ εκείνους δια των αρετών.

Η πνευματική σύλληψη και γέννηση γίνεται αντιληπτή από το ότι σταματά η ρύση του αίματος, δηλαδή παύουν να υπάρχουν επιθυμίες για την διάπραξη της αμαρτίας, δεν ενεργούν τα πάθη στον άνθρωπο, μισεί ο άνθρωπος την αμαρτία και θέλει διαρκώς να πράττη το θέλημα του Θεού. Αυτή δε η σύλληψη και γέννηση αποκτάται με την εφαρμογή των θείων εντολών, κυρίως με την επιστροφή του νοός στην καρδιά και με την αδιάλειπτη μονολόγιστη προσευχή. Τότε ο άνθρωπος γίνεται ναός του Παναγίου Πνεύματος.

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου είναι ευαγγελισμός του ανθρωπίνου γένους, πληροφορία ότι ενηνθρώπησε ο Υιός και Λόγος του Θεού. Αυτή η παγκόσμια εορτή πρέπει να συντελέση στην προσωπική εορτή, στον προσωπικό ευαγγελισμό. Πρέπει να δεχθούμε τα προοίμια της σωτηρίας μας, που είναι η μεγαλύτερη είδηση στην ζωή μας.

Σεπτέμβριος 1994

Πηγή: www.vic.com/~tscon/pelagia/htm/b26.e.i_despotikes_eortes.01.htm

"Θεέ και κύριε…" στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας "Πολίτης"

08 ......ΔΕΥΤΕΡΑ 23 ΜΑΡΤΙΟΥ 2009 πολίτης

Θεέ και κύριε…

ΙΕΡΑ ΕΞΩΔΙΚΑ ΚΑΙ ΦΑΡΜΑΚΕΡΑ ΒΕΛΗ ΠΡΟΚΑΛΕΙ Η ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ

Το είχαμε προβλέψει εξαρχής ότι η σιωπή του Μητροπολίτη μας δεν θα είναι... χρυσός. Πέσαμε μέσα, αφού η φωτιά μεταξύ των ιερέων της Μητροπόλεως και του Συνδέσμου Κληρικών όχι απλώς δεν έσβησε αλλά αντίθετα σιγόκαιγε, φούντωσε και απειλεί να πυρπολήσει κάθε έννοια συνοχής στο χιακό κλήρο.
Τη φαινομενική ηρεμία των τελευταίων ημερών, λόγω Σαρακοστής, διαδέχτηκε η αποστολή εξωδίκου από τους πρωτοπρεσβυτέρους κ.κ. Δ. Γεόμελο και Μ. Στεφανιώρο προς το επταμελές Διοικητικό Συμβούλιο του Συνδέσμου Κληρικών Χίου, με το οποίο τους καλούν «όπως εντός 5 ημερών το αργότερο από τη λήψη του (σ.σ. την περασμένη Παρασκευή) δια δημοσιευμάτων σε ένα έκαστο από τα Μ.Μ.Ε. που χρησιμοποίησαν εις βάρος τους να ανακαλέσουν όλους τους εις βάρους τους χαρακτηρισμούς.»
Σε διαφορετική περίπτωση, δηλώνουν αποφασισμένοι να προσφύγουν στη δικαστική οδό προκειμένου να αναζητήσουν την αποκατάσταση της ηθικής τους βλάβης με την απειλή χρηματικής ποινής και προσωπικής κράτησης και την ποινική τους τιμωρία!

«Στόχος σας η απομάκρυνσή μας»

Οι δυο ιερείς των μητροπολιτικών γραφείων ισχυρίζονται ότι τα μέλη της Διοίκησης του Συνδέσμου είχαν με τις δηλώσεις τους ως μόνο στόχο να θίξουν την προσωπικότητά τους και την ηθική τους υπόσταση.
«Εάν είχατε συγκεκριμένες καταγγελίες εις βάρος μας, που να επισύρουν κατά νόμο συνέπειες εις βάρος μας, οφείλατε και οφείλετε να τις υποβάλετε αρμοδίως εναντίον μας, προκειμένου, εάν μεν αποδειχθεί ότι ευσταθούν να απολαύσωμε άξια ως επράξαμεν, ενώ δια-
φορετικά να υποστεί την ανάλογη τιμωρία ο κατήγορος. Μέχρι τότε, όμως, κανένα δίκαιο και καμία ηθική δεν σας επιτρέπει να σπιλώνετε την υπόληψή μας και να μας διασύρετε δημοσίως με αοριστολογίες. (…) Ο μόνος στόχος σας ήταν δια του δημόσιου εξευτελισμού μας να μας εξουθενώσετε ηθικώς, ώστε να επιτύχετε την απομάκρυνσή μας από τη θέση μας. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να απευθυνθείτε προς ημάς μέσα από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Θα μπο ρούσατε να ξεκινήσετε από μας και τότε να γίνει διάλογος. Διάλογος με ανταλλαγή ριπών από τηλεοράσεως, με κορώνες και χαρακτηρισμούς, δεν νοείται. Ο διάλογος γίνεται κατά πρόσωπο. Αντιθέτως, εσείς επιλέξατε να επιτεθεί τε», απαντούν μέσω του Εξωδίκου οι δυο ιερείς των μητροπολιτικών γραφείων.

Απώλεια ελέγχου

Το ερώτημα αν το Εξώδικο εστάλη εν γνώσει του Μητροπολίτη, λίγη σημασία διαθέτει. Όσο ο Σεβασμιώτατος δεν παρεμβαίνει στην υπόθεση εκχωρεί στις δυο αντιμαχόμενες πλευρές ευκαιρίες να εντείνουν τη σύγκρουσή τους, δίνοντας στο πλήρωμα της χιακής εκκλησίας την εντύπωση ενός εμφυλίου σπαραγμού χωρίς όρια.
Κυρίως ο Σεβασμιώτατος, με την επιλογή της σιωπής, δίνει την αίσθηση της απώλειας του ελέγχου, σε μια στιγμή που η «ποιμαντορική ράβδος» όφειλε να θεραπεύσει καταστάσεις πριν αυτές οξυνθούν. Ποιος άραγε πιστεύει ότι, ως έχουν τα πράγματα, είναι δυνατή η ομαλή λειτουργία του ιερού κλήρου, με απειλές ποινικής καταδίκης ή εκτόξευση βαρέων χαρακτηρισμών να σκανδαλίζουν το πλήρωμα; Είναι πια προφανές ότι, αν δεν υπάρξει άμεση παρέμβαση του κ.κ. Διονυσίου, η χιακή εκκλησία εισέρχεται σε περίοδο βαθιάς κρίσης, σε μια περίοδο που ο τόπος την έχει περισσότερο από ποτέ ανάγκη.

«Η απαίτηση δήλωσης μετανοίας προκαλεί κλήρο και πιστούς»

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ

Ακόμα μεγαλύτερη κάνει την ανάγκη παραιτήσεως των π. Δ. Γεόμελου και Μιχ. Στε φανιώρου η αποστολή του Εξωδίκου, εκτιμά με την ακόλουθη απάντηση του το Δ.Σ. του Συνδέσμου Κληρικών. Σ’ αυτήν αναφέρει:
Την 20/3/2009 με ιδιαίτερη έκπληξη ελάβαμε Εξώδικο Δήλωση μετά Διαμαρτυρίας και Προ σκλήσεως των π. Δημητρίου Γεόμελου και π. Μιχαήλ Στεφανιώρου. Στην Εξώδικο αυτή οι πατέρες των Γραφείων της Μητρόπολης αντί να αντιληφθούν το ρόλο, την υποχρέωση και τις ευθύνες τους από τη μέχρι τώρα πρακτική τους, προβαίνουν σε απειλές κατά του νομίμου Συνδέσμου μας. Απειλές που δεν περιορίζονται μόνο στη μήνυση και την αγωγή για χρηματική τους ικανοποίηση, αλλά μας δηλώνουν ρητώς ότι θα αιτηθούν την προσωποκράτησή μας!
Ο Σύνδεσμος από την αρχή της ίδρυσής του, εξέθεσε τις προτάσεις και τις θέσεις του, πρώτα στον Μητροπολίτη και στη συνέχεια σε δημόσιο διάλογο. Ο λόγος που εκφέραμε ως κληρικοί είχε πάντοτε ως σκοπό την αναβάθμιση της Εκκλησίας μας και του λειτουργήματός μας και όχι την προσωπική αντιπαράθεση και την εμπάθεια που διακρίνουμε στην Εξώδικο των εν λόγω πατέρων.
Θεωρούμε ότι οι μετακλητές θέσεις των γραφείων της Μητρόπολης δεν πρέπει να δημιουργούν στους κατόχους τους την πεποίθηση της μονιμότητας και γι’ αυτό τον λόγο, η θέση μας είναι ότι πρέπει να θεσπισθεί από το Μητροπολίτη πενταετής θητεία για κάθε μετακλητή θέση. Πιστεύου με δε ότι οι εν λόγω πατέρες δεν ωφελούν με την παραμονή τους στις μετακλητές θέσεις ούτε την Εκκλησία, ούτε τον Μητροπολίτη ούτε το χριστεπώνυμο πλήρωμα. Εμείς ποτέ δεν συκοφαντήσαμε με τις εκφράσεις που αναφέρονται, κανέναν ιερέα ή
λαϊκό. Ποτέ δεν θίξαμε την τιμή και την υπόληψη κανενός, διότι κάτι τέτοιο δεν αρμόζει ούτε στο λειτούργημά μας ούτε στην προσωπικότητά μας. Αυτό που πιστεύαμε και πιστεύουμε, μετά και την Εξώδικο και την απειλή μήνυσης, αγωγής και προσωποκράτησης είναι το αυτονόητο, ότι δηλαδή πρέπει να παραιτηθούν από τις θέσεις τους και να αναλάβουν την ευθύνη της πράξεώς τους.
Ο εκκλησιαστικός διάλογος δεν εξελίσσεται σε αίθουσες Δικαστηρίων και η λειτουργία του Συνδέσμου Κληρικών Χίου δεν υποκύπτει σε απειλές. Η διεκδίκηση της αναβάθμισης της ποιότητας του λειτουργήματός μας, η διαφάνεια και η διατύπωση δημοσίου λόγου δεν φιμώνεται. Όλες οι δημόσιες τοποθετήσεις μας, ελήφθησαν από τα αρμόδια όργανα του Συνδέσμου και πάντοτε στα πλαίσια της νόμιμης λειτουργίας μας. Δημόσιες ή ιδιωτικές δηλώσεις μετανοίας, σαν και αυτές που αιτούνται οι πατέρες των Γραφείων της Μητρόπολης, θυμίζουν άλλες εποχές και προκαλούν πιστούς και κλήρο. Εμείς δεν θα ακολουθήσουμε το ολισθηρό μονοπάτι της δικαστικής οδού που περπατούν μόνοι τους οι δύο Πρωτοπρεσβύτεροι. Ακόμη και όταν ο π. Γεόμελος παρομοίασε 39 μέλη του Συνδέσμου από άμβωνος με Εωσφορικό Τάγμα, εμείς προτιμήσαμε το δημόσιο διάλογο και όχι τη χρήση του άμβωνα ή τις απειλές διώξεων. Το ίδιο θα συνεχίσουμε να πράττουμε και τώρα, χωρίς να καμφθεί διόλου η προσπάθεια αντιπροσώπευσης των μελών μας και διεκδίκησης των δίκαιων και ευλόγων αιτημάτων μας.
Μετά τιμής
Το Διοικητικό Συμβούλιο
Πηγή: Εφημερίδα "Πολίτης" 23/03/09 σελ. 1 και 8

Γράφει η εφημερίδα "Η Αλήθεια"

23/03/2009
ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΠΡΟΣ ΙΕΡΕΙΣ ΓΡΑΦΕΙΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ:
Παραιτηθείτε, δε θα μας φιμώσετε

ME THN κοινή γνώμη άναυδη, τους πιστούς σκανδαλισμένους, και τον Μητροπολίτη Χίου άφαντο... ο Σύνδεσμος Κληρικών δεν ακολούθησε τη δικαστική οδό, που διάλεξαν οι ιερείς των γραφείων της Μητροπόλεως, αλλά στο γνωστό εξώδικό τους, τις απειλές μηνύσεων, αγωγών, αποζημιώσεων και φυλακίσεων (!) απάντησαν με την παρακάτω ανακοίνωση:
«Την 20/3/2009 με ιδιαίτερη έκπληξη ελάβαμε Εξώδικο Δήλωση μετά Διαμαρτυρίας και Προσκλήσεως των π. Δημητρίου Γεόμελου και π. Μιχαήλ Στεφανιώρου. Στην Εξώδικο αυτή οι πατέρες των Γραφείων της Μητρόπολης αντί να αντιληφθούν το ρόλο, την υποχρέωση και τις ευθύνες τους από τη μέχρι τώρα πρακτική τους, προβαίνουν σε απειλές κατά του νομίμου Συνδέσμου μας. Απειλές που δεν περιορίζονται μόνο στη μήνυση και την αγωγή για χρηματική τους ικανοποίηση, αλλά μας δηλώνουν ρητώς ότι θα αιτηθούν την προσωποκράτησή μας! Ο Σύνδεσμος από την αρχή της ίδρυσης του, εξέθεσε τις προτάσεις και τις θέσεις του, πρώτα στο Μητροπολίτη και στη συνέχεια σε δημόσιο διάλογο.
Ο λόγος που εκφέραμε ως κληρικοί είχε πάντοτε ως σκοπό την αναβάθμιση της Εκκλησίας μας και του λειτουργήματός μας και όχι την προσωπική αντιπαράθεση και την εμπάθεια, που διακρίνουμε στην Εξώδικο των εν λόγω πατέρων. Θεωρούμε ότι οι μετακλητές θέσεις των γραφείων της Μητρόπολης δεν πρέπει να δημιουργούν στους κατόχους τους την πεποίθηση της μονιμότητας και για αυτό το λόγο, η θέση μας είναι ότι πρέπει να θεσπισθεί από το Μητροπολίτη πενταετής θητεία για κάθε μετακλητή θέση. Πιστεύουμε δε ότι οι εν λόγω πατέρες δεν ωφελούν με την παραμονή τους στις μετακλητές θέσεις ούτε την Εκκλησία, ούτε το Μητροπολίτη, ούτε το χριστεπώνυμο πλήρωμα.
Εμείς ποτέ δε συκοφαντήσαμε με τις εκφράσεις που αναφέρονται κανέναν ιερέα ή λαϊκό. Ποτέ δε θίξαμε την τιμή και την υπόληψη κανενός, διότι κάτι τέτοιο δεν αρμόζει ούτε στο λειτούργημά μας ούτε στην προσωπικότητά μας. Αυτό που πιστεύαμε και πιστεύουμε, μετά και την Εξώδικο και την απειλή μήνυσης, αγωγής και προσωποκράτησης είναι το αυτονόητο, ότι δηλαδή πρέπει να παραιτηθούν από τις θέσεις τους και να αναλάβουν την ευθύνη της πράξεώς τους.
Ο εκκλησιαστικός διάλογος δεν εξελίσσεται σε αίθουσες Δικαστηρίων και η λειτουργία του Συνδέσμου Κληρικών Χίου δεν υποκύπτει σε απειλές. Η διεκδίκηση της αναβάθμισης της ποιότητας του λειτουργήματός μας, η διαφάνεια και η διατύπωση δημοσίου λόγου δε φιμώνεται. Όλες οι δημόσιες τοποθετήσεις μας, ελήφθησαν από τα αρμόδια όργανα του Συνδέσμου και πάντοτε στα πλαίσια της νόμιμης λειτουργίας μας.
Δημόσιες ή ιδιωτικές δηλώσεις μετανοίας, σαν και αυτές που αιτούνται οι πατέρες των Γραφείων της Μητρόπολης, θυμίζουν άλλες εποχές και προκαλούν πιστούς και κλήρο.
Εμείς δε θα ακολουθήσουμε το ολισθηρό μονοπάτι της δικαστικής οδού που περπατούν μόνοι τους οι δύο Πρωτοπρεσβύτεροι. Ακόμη και όταν ο π. Γεόμελος παρομοίασε 39 μέλη του Συνδέσμου από άμβωνος με Εωσφορικό Τάγμα, εμείς προτιμήσαμε το δημόσιο διάλογο και όχι τη χρήση του άμβωνα ή τις απειλές διώξεων.
Το ίδιο θα συνεχίσουμε να πράττουμε και τώρα, χωρίς να καμφθεί διόλου η προσπάθεια αντιπροσώπευσης των μελών μας και διεκδίκησης των δίκαιων και ευλόγων αιτημάτων μας».
Μετά τιμής
Το Διοικητικό Συμβούλιο
π. Γεώργιος Κωνσταντίνου
π. Ιωάννης Κοντός
π. Δημήτριος Πύρρος
π. Δημήτριος Μαρμαράς
π. Μαρκέλλος Μαλαφής
π. Αλέξανδρος Κατσαρός
π. Γεώργιος Γεώργαλος

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009

Γράφει σήμερα η εφημερίδα "Δημοκρατική"

Με εξώδικο απάντησαν οι ιερείς Γεόμελος & Στεφανιώρος
Σύνδεσμος Κληρικών: Να παραιτηθούν από τα Γραφεία της Μητρόπολης

Με εξώδικη διαμαρτυρία απάντησαν στο Σύνδεσμο Κληρικών Χίου οι ιερείς Δημήτριος Γεόμελος και Μιχαήλ Στεφανιώρος. Οι ως άνω κατηγορούν τα μέλη του Συνδέσμου ότι έχουν επιδοθεί σε μία ανελέητη προσωπική επίθεση κατά του προσώπου τους, και έχουν προσβάλλει βάναυσα την τιμή και την υπόληψή τους εκ προθέσεως, με επανειλημμένα διαβήματα στα ΜΜΕ, με μόνο στόχο τον δημόσιο εξευτελισμό τους και την ηθική τους εξουθένωση ώστε να επιτύχουν την απομάκρυνση τους από τη θέση τους (Στα Γραφεία της Μητρόπολης).
Οι ιερείς κ.κ. Γεόμελος και Στεφανιώρος καλούν το Σύνδεσμο εντός 5 ημερών να ανακαλέσει, διαφορετικά θα προσφύγουν στη δικαιοσύνη. Σημειώνουν ακόμα στο εξώδικο ότι οδηγήθηκαν σε αυτή την πράξη επειδή τη σιωπή τους τόσο καιρό, την ερμήνευσε ο Σύνδεσμος ως ενοχή. «Αυτό μας οδήγησε στη σκέψη ότι είναι καθήκον μας πρωτίστως απέναντι στο λειτούργημα μας και δευτερεύοντος προς τους οικείους μας να υπερασπιστούμε την τιμή και την υπόληψη μας, την αξιοπρέπεια των οικογενειών μας και κυρίως το κύρος μας ως ιερείς. Το γεγονός μάλιστα ότι διανύουμε την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής είναι ευκαιρία αποκαταστάσεως των πραγμάτων από μέρους σας, ώστε να φθάσουμε στο Άγιο Πάσχα με ειρήνη και αγαλλίαση…»
Από την πλευρά του ο Σύνδεσμος Κληρικών με απάντηση που έστειλε και στη «Δ», αναφέρει μεταξύ άλλων:
«…Ο Σύνδεσμος από την αρχή της ίδρυσης του, εξέθεσε τις προτάσεις και τις θέσεις του, πρώτα στον Μητροπολίτη και στη συνέχεια σε δημόσιο διάλογο. Ο λόγος που εκφέραμε ως κληρικοί είχε πάντοτε ως σκοπό την αναβάθμιση της Εκκλησίας μας και του λειτουργήματος μας και όχι την προσωπική αντιπαράθεση και την εμπάθεια, που διακρίνουμε στην Εξώδικο των εν λόγω πατέρων. Θεωρούμε ότι οι μετακλητές θέσεις των γραφείων της Μητρόπολης δεν πρέπει να δημιουργούν στους κατόχους τους την πεποίθηση της μονιμότητας και για αυτό τον λόγο, η θέση μας είναι ότι πρέπει να θεσπισθεί από το Μητροπολίτη πενταετής θητεία για κάθε μετακλητή θέση.
Πιστεύουμε δε ότι οι εν λόγω πατέρες δεν ωφελούν με την παραμονή τους στις μετακλητές θέσεις ούτε την Εκκλησία, ούτε τον Μητροπολίτη ούτε το χριστεπώνυμο πλήρωμα.
Εμείς ποτέ δεν συκοφαντήσαμε με τις εκφράσεις που αναφέρονται κανέναν ιερέα ή λαϊκό. Ποτέ δεν θίξαμε την τιμή και την υπόληψη κανενός, διότι κάτι τέτοιο δεν αρμόζει ούτε στο λειτούργημα μας ούτε στην προσωπικότητά μας. Αυτό που πιστεύαμε και πιστεύουμε, μετά και την Εξώδικο και την απειλή μήνυσης, αγωγής και προσωποκράτησης είναι το αυτονόητο, ότι δηλαδή πρέπει να παραιτηθούν από τις θέσεις τους και να αναλάβουν την ευθύνη της πράξεως τους.
Ο εκκλησιαστικός διάλογος δεν εξελίσσεται σε αίθουσες Δικαστηρίων και η λειτουργία του Συνδέσμου Κληρικών Χίου δεν υποκύπτει σε απειλές. Η διεκδίκηση της αναβάθμισης της ποιότητας του λειτουργήματος μας, η διαφάνεια και η διατύπωση δημοσίου λόγου δεν φιμώνεται. Όλες οι δημόσιες τοποθετήσεις μας, ελήφθησαν από τα αρμόδια όργανα του Συνδέσμου και πάντοτε στα πλαίσια της νόμιμης λειτουργίας μας.
Δημόσιες ή ιδιωτικές δηλώσεις μετανοίας, σαν και αυτές που αιτούνται οι πατέρες των Γραφείων της Μητρόπολης, θυμίζουν άλλες εποχές και προκαλούν πιστούς και κλήρο…»