Προηγείται το σχετικό δελτίο τύπου του Ι.Σ.Κ.Ε. και ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας του Προέδρου του Ιερού Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Σελλή κατά την τελετή αναγόρευσης του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ζιχνών και Νευροκοπίου κ. Ιεροθέου σε Επίτιμο Μέλος του Ι.Σ.Κ.Ε.
ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΟΥ π. ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Ι.Μ. ΖΙΧΝΩΝ 23.5.2011
Σεβασμιώτατε Ποιμενάρχα της Θεοσώστου ταύτης Ιεράς Μητροπόλεως, άγιε Ζιχνών και Νευροκοπίου κ. Ιερόθεε!
Δεν έχω λόγια να ευχαριστήσω για την αγάπη σας στο Πρόσωπο μου αλλά και την αμέριστη βοήθεια Σας τόσο προς τον Ι.Σ.Κ.Ε όσο και προς τον τοπικό Ιερό Σύνδεσμο της Μητροπόλεως Σας.
Πέρα από τις ευχαριστίες δεχθείτε και την βαθειά μου ευγνωμοσύνη για την αμέριστο φιλοξενία Σας και την ευκαιρία που μου δίνετε σήμερα να επικοινωνήσω με τους Κληρικούς της Ιεράς Μητροπόλεως Σας.
Θέλω ακόμα να σας ευχαριστήσω γιατί θεωρώ πως είστε από τους Επισκόπους εκείνους που δεν έχουν ενδοιασμούς απέναντι στον Ιερό Σύνδεσμο Κληρικών Ελλάδος, αλλά κατανοείτε, ότι η ύπαρξη του εις ουδέν αντιβαίνει, εις το έργο της Εκκλησίας μας, και των Επισκόπων, τουναντίον βοηθά το έργο των Κληρικών, από μια άλλη σκοπιά, έτσι όπως την ορίζει το Καταστατικό του.
Όπως π.χ. πρόσφατα˙ να αποσπάσουμε την διαβεβαίωση του Υπουργείου Οικονιμικών πως παρά τις φήμες που ευρέως κυκλοφορούσαν δεν πρόκειται να εξαιρέσουν τους Κληρικούς από την μισθοδοσία. Να συμβάλλουμε στην ένταξη μας στο νέο μισθολόγιο κ.α.
Επιτρέψτε μου ακόμα να πω πως θεωρώ την παρουσία μου εδώ πλεονασμό αφού στην Μητρόπολη σας υπάρχει ο εξαίρετος κληρικός και άνθρωπος ο Ταμίας του ΙΣΚΕ π. Γεώργιος Βαμβακίδης ένας πολύτιμος, ανεκτίμητος συνεργάτης και φίλος, ο οποίος έχει γνώση του αντικειμένου, και θα μπορούσε κάλλιστα να με απαλλάξει από την βάσανον της μεταφοράς.
Αυτό όμως Σεβασμιώτατε δεν αναιρεί το ότι η χαρά μου είναι μεγάλη για το ότι σήμερα ευρίσκομαι εδώ ανάμεσα σας.
Οφείλω όμως να ευχαριστήσω τον π. Γεώργιο για την καλή συνεργασία που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια, αγωνιζόμενοι για τα δίκαια του Εφημεριακού Κλήρου, και για τη στήριξη που μου παρέσχε στις δύσκολες στιγμές που αντιμετωπίσαμε και αντιμετωπίζουμε σαν Δ.Σ. του Ι.Σ.Κ.Ε.
Είθε ο Θεός να τον ενδυναμώνει και να αναδεικνύει πάντα τέτοιους Κληρικούς αγωνιστές, με ήθος ώστε να δίδουν λόγον μαρτυρίας εν παντί.
Σεβασμιώτατε! Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί !
Θεωρούμε τους εαυτούς μας αγωνιστές και προσπαθούμε να συσπειρώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερους Κληρικούς στον Σύνδεσμο μας γιατί πιστεύουμε πως
΄΄ Στους χρόνους αυτούς, που ζούμε, της φθοράς και της αποχριστιανικοπή-σεως των πάντων η φωνή των πολλών γίνεται τείχος στην λαίλαπα των κακών.
Τα εγγεγραμμένα μέλη του Συνδέσμου μας δεν αποστασιοποιούμεθα από το σώμα της Εκκλησίας. Δεν είμαστε φατρία. Είμαστε όργανο επίσημα ιδρυμένο το 1890, σε μία εποχή κατά την οποία τα δεινά δεν ήταν λιγότερα για τον τόπο μας. Οι πατέρες μας, σαν να ήταν προφήτες, δημιούργησαν τον Σύνδεσμο αυτό για την πνευματική πρόοδο και προκοπή του Ιερού Κλήρου και την σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ των αδελφών και συλλειτουργών. Εμείς σήμερα εν πολλοίς δυστυχώς, ακόλουθοι του ωχαδελφισμού, τον αφήνουμε να σβήνει.΄΄
Σε μια εποχή κατά την οποία αμφισβητούνται τα πάντα ο ρόλος του Εφημερίου αποκτά ιδιαίτερη σημασία γιατί πρέπει να γίνει τείχος στη λαίλαπα που προσπαθεί να καταλύσει ότι Ελληνικό και Ορθόδοξο.
Σήμερα σε μια εποχή κατά την οποία η πρόσβαση στο διαδίκτυο είναι εφι-κτή σε όλους μας, είναι δυσοίωνο και φοβερό να παρακολουθεί κανείς το μίσος με το οποίο ορισμένα blogs καταφέρονται εναντίον της Εκκλησίας και του Ιερού Κλήρου.
Η ύπαρξη και η προσφορά του Ιερού Κλήρου διαστρεβλώνεται και πολλάκις δαιμονοποιείται.
Στο στόχαστρο των ισχυρών της Ευρώπης όχι μόνο οι εργαζόμενοι αλλά και ο Χριστιανισμός.
Το απότοκο του διαφωτισμού και της βιομηχανικής επαναστάσεως κτυπά για τα καλά την πόρτα μας.
Ο Θεός ο οποίος γι’ αυτούς θεωρείτε αποκύημα της φαντασίας των ανθρώπων, δημιούργημα των ανθρώπων για να πιαστούν σε ώρες ανάγκης απ΄ αυτόν, ο Θεός τώρα πλέον θεωρείτε νεκρός.
Σύμφωνα με αυτή τη λογική ένας νεκρός Θεός δεν χρειάζεται ιερατείο να τον υπηρετεί.
Αδελφοί είναι τραγικές οι συνθήκες που διαμορφώνονται στην μέχρι σήμερα Ορθόδοξη Ελλάδα μας.
Παρά την φαινομενικώς καλή διάθεσή τους προς εμάς, δυστυχώς. μας κυβερνούν άνθρωποι με αντιεκκλησιαστικό για να μην πω αντιχριστιανικό πνεύμα, και δεν εννοώ βέβαια μόνο τους σήμερα ούτε όλους τους σήμερα κυβερνώντες.
Κατηγορούν εμάς τους Κληρικούς ότι ζούμε εις βάρος των άλλων δημοσίων υπαλλήλων χωρίς να προσφέρουμε έργο στην Ελληνική κοινωνία. (έχοντας άγνοια, η εσκεμμένα ξεχνώντας, όσα διαχρονικά έχει προσφέρει ο Ιερός Κλήρος στο έθνος μας.)
Για τον λόγο αυτό επειδή ανήκουμε κατ’ αυτούς στην αντιπαραγωγική τάξη των Ελλήνων μερικοί ισχυρίζονται, πως δεν υπάρχει λόγος να μισθοδοτούμεθα από το κράτος.
Παλιές συμβάσεις που διασφαλίζουν νομικά την μισθοδοσία των Κληρικών γίνεται προσπάθεια να παρουσιαστούν ως αίολες.
Στο όνομα της οικονομικής επανορθώσεως του κράτους λεηλατούνται στην κυριολεξία οι μισθοί και οι συντάξεις των μικρομεσαίων, δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων, χωρίς να εγγίζονται οι έχοντες και αυτοί που διεσπάθησαν το δημόσιο χρήμα.
Πολλοί πιστεύουν πως η οικονομική κρίση είναι αποτέλεσμα της πνευματικής κρίσης η οποία για πολλά χρόνια προηγήθηκε.
Γεγονός είναι πως απεμπολίσαμε τις ρίζες μας και απομυζούμε αντί για καρπούς θύελλες.
Όσοι είμεθα ενεργά μέλη του Ι.Σ.Κ.Ε, έχουμε την αίσθηση, μερικές φορές, ότι καταποντιζόμεθα. Πλέουμε μόνοι στο πέλαγος χωρίς την βοήθεια κανενός. Ο λόγος μας πολλές φορές ακούγεται ως φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Μας θυμούνται μόνον όταν κάποια καταιγίδα πλησιάζει, και μας θυμούνται για δικό τους φυσικά όφελος ή όταν κάποια απόφαση δική μας ταράσσει τα ήρεμα γι’ αυτούς ύδατα.
Δεν γνωρίζω γιατί μερικοί βλέπουν τον Ιερό Σύνδεσμο υπο γωνίαν … με καχυποψία. Δεν αρνούμεθα ότι στο παρελθόν έγιναν λάθη, ιδίως σε επικοινωνιακό επίπεδο, αλλά και εμείς δεν αποποιούμεθα των ευθυνών μας για τυχόν ακούσια λάθη.
Δεν νομίζω όμως ότι η αποστασιοποίηση πολλών αδελφών οφείλεται σ΄αυτό.
Επιτρέψτε μου να υπενθυμίσω ορισμένα πράγματα απευθυνόμενος σε Ποιμένες, πολλοί από τους οποίους είναι μεγαλύτεροι από μένα στην ηλικία
Τι είναι αλήθεια ο Κληρικός; Είναι ένας δημόσιος υπαλληλίσκος ο οποίος κάνει το οχτάωρο του και μετά ξεκουράζεται στην ζεστή γωνιά του σπιτιού του;
Όσοι τα σκέφτονται αυτά, και δυστυχώς και αρκετοί Κληρικοί όλων των βαθμών, ξεχνούν ότι`
Ο κληρικός καλείται να υλοποιήσει το τριπλό αξίωμα του Κυρίου δηλαδή το αξίωμα του λειτουργού, του διδασκάλου και του ποιμένα.
Έτσι από τη στιγμή της χειροτονίας του επωμίζεται μια μεγάλη ευθύνη και αποστολή.
Με άλλα λόγια κουβαλάει ολόκληρη τη ζωή του ένα βαρύ σταυρό, ένα ασήκωτο φορτίο αφού στην πράξη και όχι μόνο στα λόγια πρέπει να είναι λειτουργός, δάσκαλος και ποιμένας.
Η ασυνέπεια λόγων και έργων είναι η σημαντικότερη κοινωνική ασθένεια της εποχής μας. «Το δάσκαλε που δίδασκες και νόμον δεν εκράτεις» έχει δυστυχώς ευρεία εφαρμογή, έχει διαβρώσει τον κοινωνικό ιστό και έχει παραλύσει τη λειτουργία των θεσμών της κοινωνίας.
Ελάχιστοι ευθυγραμμίζουν τη ζωή τους και τις πράξεις τους σύμφωνα με τα λόγια του και τον επαγγελματικό ρόλο τους ή σύμφωνα με το λειτούργημά τους.
Άλλα λέμε και άλλα πράττουμε και αυτή η αναντιστοιχία, η ασυνέπεια αναιρεί το επάγγελμά μας, το λειτούργημά μας, το ρόλο μας, την αποστολή μας.
Ειδικότερα για τους κληρικούς τι σημαίνει λειτουργία;
Τι σημαίνει να είσαι λειτουργός;
Είναι απλώς μια ευσεβής πράξη που γίνεται από συνήθεια, από «επαγγελματικό» καθήκον ή η πράξη αυτή συνδέεται οντολογικά με την υπόλοιπη ζωή τους;
Αυτός είναι ο πρώτος προβληματισμός, εάν δηλαδή η ζωή του κληρικού βρίσκεται σε αντιστοιχία με ό,τι απαιτεί ο ρόλος του ως λειτουργού του Υψίστου.
Καλείται ακόμα ο λειτουργός να είναι δάσκαλος.
Τι σημαίνει αυτό; Να ξέρει πολλά γράμματα και να έχει πολλά πτυχία;
Η πλατιά βέβαια μόρφωση και Παιδεία δεν βλάπτει, αρκεί να μη μετατραπούν οι κληρικοί σε «διανοούμενους» που διαχέουν στους πιστούς τη σοφία τους και γίνονται «τεχνικοί» της τελετουργικής και «στοχαζόμενοι» της θεολογικής γνώσης αποκομμένοι από το μέγα μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και την αποστολή και το βαθύτερο ρόλο της ιεροσύνης τους.
Τέλος η κλήση του κληρικού καρφώνεται στο αξίωμα του ποιμένα. Εδώ κατ’ εξοχήν ισχύει το «ό έχω τούτο σοι δίδωμι». (Πράξ. γ’, 6).
Και εκείνο που έχει να δώσει ο κληρικός δεν είναι μόνον οι ιεροπραξίες και διάφορα... πιστοποιητικά και ληξιαρχικές πράξεις!!
Το θέμα της ποιμαντικής αποστολής είναι τεράστιο και δεν λύνεται εύκολα. Και τούτο γιατί οι κληρικοί είναι οι άμεσα εμπλεκόμενοι στις διαδικασίες ποιμαντικής ανανέωσης και έχουν δικαίωμα και καθήκον να συμμετάσχουν οργανικά σ’ αυτήν, κατά το μέτρο των δυναμεών τους.
Ο αιώνας της μαζικής κουλτούρας που έρχεται, η εποχή των ψευδοσωτήρων, της τηλεοπτικής αλαζονείας και του ψεύδους δεν αντιμετωπίζεται με βωβούς υπαλληλίσκους, αποδέκτες και παραγωγούς διοικητικών πράξεων, αλλά αντιμετωπίζεται από ποιμένες κρυστάλλινης ταυτότητας και υψηλού αισθήματος ευθύνης και τέτοιοι πρέπει να είναι οι κληρικοί της ορθόδοξης λατρείας.
Κυρίως όμως πρέπει να προέχουν ώστε να υπάρχει ισοζύγιο λόγων και έργων στην καθημερινή τους ζωή.
Η διοικούσα εκκλησία οφείλει να επενδύσει σ’ αυτόν τον τομέα γιατί έτσι θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τα διάφορα προβλήματα που αφορούν τον άνθρωπο και την κοινωνία γενικότερα.
Ο Ιερέας δεν είναι ένα συνηθισμένο πρόσωπο. Παρά τις αμαρτίες, οι οποίες αναπόφευκτα ως άνθρωπο τον βαρύνουν, παρά τις ατέλειες και τις βρότειες (ανθρώπινες) αδυναμίες του, εξαιτίας της αγίας ιεροσύνης που φέρει, βρίσκεται ανάμεσα στο Θεό και στους ανθρώπους. Μεταξύ ουρανού και γης! Γιατί η ιεροσύνη «τελείται μεν επί της γης, τάξιν δε επουρανίων έχει πραγμάτων…».
Τελείται μεν πάνω στη γη, αλλά ανήκει στα έργα των ουρανίων δυνάμεων. Και τούτο είναι πολύ φυσικό, εφόσον δεν την ίδρυσε ούτε άνθρωπος, ούτε άγγελος, ούτε αρχάγγελος, ούτε καμιά άλλη κτιστή δύναμη, αλλά την ίδρυσε το ίδιο το Πανάγιο Πνεύμα, το οποίο και έκαμε ανθρώπους που ακόμα ζουν με το σώμα τους, ικανούς να επιτελούν υπηρεσία Αγγέλων, όπως μας πληροφορεί ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Ο ιερέας επιτελεί έργο Αγγέλων. Ή μάλλον και υψηλότερο των Αγγέλων, διότι οι Άγγελοι δεν έχουν εξουσία να τελούν τη Θεία Λειτουργία, ενώ εκείνος μετέχει στην ιεροσύνη του Χριστού και θυσιάζει τον Αμνό του Θεού! Οι Άγγελοι δεν έχουν εξουσία να συγχωρούν αμαρτίες, ενώ ο λειτουργός της Εκκλησίας έχει εξουσία όχι μόνο να συγχωρεί, αλλά και να μη συγχωρεί («δεσμείν και λύειν»), και η απόφασή του έχει αντίκρυσμα στην κρίση του Θεού! Είναι οικονόμος των Μυστηρίων του Θεού!
Προσφέρει στον Κύριο την προσευχή της Εκκλησίας- την ευχαριστία, τη δοξολογία και τα αιτήματά μας, και φέρνει στο λαό τη χάρη, την ειρήνη, τη συγχώρηση, την καταλλαγή, την ίαση, τη δωρεά, «πάσαν δόσιν αγαθήν και παν δώρημα τέλειον, εκ του Πατρός των φώτων».
Προσφέρει τον κόσμο στο Θεό και κατεβάζει το Θεό στον κόσμο! Μεταβάλει σε ουρανό τη γη και θεώνει τον άνθρωπο!
Βασιλείς και άρχοντες και οι σπουδαίοι της γης, όλοι από τη μια μεριά, δεν μπορούν να ισοσταθμίσουν την αξία της αποστολής ενός ιερέως από την άλλη!
Γιατί εκείνος, μόνος του, απλός και άσημος συχνά κατά κόσμον, μπορεί όχι μόνο τον κόσμο και τους επί γης να οικονομήσει κατά Θεόν, αλλά και τους προ πολλού απελθόντες! Όταν λειτουργεί, ακόμη και ο τελευταίος και αμαρτωλός πάπας -αν θέλετε- φωτίζεται και η ίδια η κόλαση, και βρίσκουν κάποια αναψυχή και παρηγοριά κι αυτοί οι απολεσθέντες!
Γι’ αυτό και ο Πατέρας του Γένους μας Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός λέει: «Αν συναντήσω στο δρόμο ένα παπά και τον Βασιλέα, τον παπά θα τιμήσω περισσότερο κι αυτόν θα χαιρετήσω πρώτα.
Αν συναντήσω έναν Άγγελο και έναν Ιερέα, πρώτα τον ιερέα θα χαιρετήσω και θα προσκυνήσω και μετά τον Άγγελο »!
Εμείς οι Έλληνες, πέρα από τους θρησκευτικούς λόγους, έχουμε κι άλλους λόγους να σεμνυνόμαστε για τους ιερείς μας. Ο ιερός κλήρος της Ρωμιοσύνης, ο ταπεινός Έλληνας πάπας, δεν βαστάζει μόνο του Ιησού Χριστού τα στίγματα, μα και του μαρτυρικού μας Γένους!
Η καρδιά του έπαλλε και πάλλει πάντα στον ρυθμό της καρδιάς του ποιμνίου του! Πάντοτε μοιράστηκε με τα πρόβατά του τις τύχες τους!
Πατέρας κι αδελφός και δάσκαλος μαζί! Συναγωνιστής και μάρτυρας και θύμα!
Ο Ελληνικός Κλήρος δεν υπήρξε ποτέ τάξη ευγενών, ούτε ταυτίσθηκε με τους ισχυρούς της γης.
Ρακενδύτης συχνά και αποχειροβίωτος, πολύτεκνος και ταπεινός, αμέτρητες φορές έβαψε το ράσο του με το ιερό του αίμα στους εθνικούς αγώνες!
Φιλότιμα κράτησε αναμμένο το καντήλι της πίστης, καλλιέργησε τις ελληνορθόδοξες αξίες, διατήρησε τη γλώσσα την ελληνική, δίδαξε έργω και λόγω την τεθλιμμένη οδό του Κυρίου…
Όλα τα παραπάνω είναι αρκετά για να υπογραμμίσουν ποιά πρέπει να είναι η στάση του καθενός όταν παρουσιάζεται ένα ράσο.
Όταν φαίνεται στο δρόμο ένας που έχει το βαρύ προνόμιο να είναι επωμισμένος την ευθύνη της σωτηρίας μας και της μεταμορφώσεως του κόσμου μας σε «καινή κτίση».
Ένας που έχει το προνόμιο να φέρει το πένθος των αμαρτιών μας μαζί με το πένθος του Γένους μας και τους στεναγμούς της Ρωμιοσύνης!
Όμως το ράσο συχνά γίνεται αντικείμενο χλεύης εκ μέρους της πονηρής και αγνώμονος γενεάς μας.
Με άλλοθι (εκ των υστέρων!) κάποιες τραγικές περιπτώσεις πεπτωκότων ιερωμένων, χυδαία λόγια, ανόητες προλήψεις, ακόμη και αισχρές χειρονομίες όχι σπάνια, εκδηλώνονται στη θέα και μόνο του κληρικού!
Οδυνηρό σύμπτωμα, που ασφαλώς προδίδει υποβόσκουσα βαρύτατη πνευματική νόσο του νεώτερου Ελληνισμού!
Κι όταν η μνήμη λειτουργεί, θυμούνται οι παλιότεροι, όχι χωρίς πικρία, ότι και οι αλλόθρησκοι κατακτητές του τόπου μας τιμούσαν τους ιερείς μας και τους Αρχιερείς και δεν αποτελούσε παράξενο φαινόμενο νά βλεπες Τούρκο να σέβεται έναν παπά και να ζητάει την προσευχή του!…
Ο λόγος του Θεού είναι κατηγορηματικός: «Μ’ όλη σου την ψυχή να ευλαβείσαι τον Κύριο και να τιμάς τους Ιερείς Του. Μ’ όλη σου τη δύναμη ν’ αγαπήσεις Αυτόν ! που σ’ έπλασε και να μην εγκαταλείψεις τους λειτουργούς Του. Να φοβάσαι τον Κύριο και να δοξάζεις τον ιερέα Του…». Και αλλού: «Στους προφήτες μου μην κάνετε κακό!» (Α’ Παραλειπ. 16: 22) Τους λειτουργούς μου, τους κήρυκες του λόγου μου, τους απεσταλμένους μου, μην τους κακομεταχειρίζεσθε!
Το χειρότερο στις περιπτώσεις ασεβούς συμπεριφοράς έναντι των Κληρικών είναι ότι οι εκδηλώσεις της ασέβειας δεν απευθύνονται προς το πρόσωπο του ιερωμένου (συχνά ούτε καν τον γνωρίζουν οι τολμητίες), αλλά προς το ράσο! Προς την Ιεροσύνη! Επομένως δεν είναι καθόλου υπερβολικό να πει κανείς ότι αυτό είναι μια απ’ τις χειρότερες περιπτώσεις βλασφημίας. Ένα είδος βλασφημίας κατά του Αγίου Πνεύματος, το οποίο χορηγεί το χάρισμα της Ιεροσύνης! Και είναι σαφής και απερίφραστος ο λόγος τού Θεανθρώπου: «Όποιος μιλήσει προσβλητικά κατά του Αγίου Πνεύματος, αυτόν ο Θεός δεν θα τον συγχωρήσει ούτε στον τωρινό ούτε στον μελλοντικό κόσμο»! (Ματθ. 12: 32).
Το ιερατείο είναι πανάρχαιος θεσμός που ακολουθεί το θεσμό των αυτοπτών και αυτήκοων αποστόλων, έχοντας μάλιστα να επιτελέσει ένα σπουδαίο και πολύ δύσκολο έργο, αφού είναι υποχρεωμένο να πραγματώσει το κήρυγμα του Χριστού, να το φέρει δηλαδή σε διάλογο με την κοσμική πραγματικότητα, αποσκοπώντας όχι μόνο στη συνάντηση ουρανού και γης και την αναγέννηση του κοσμικού αλλά και στη δυνατότητα αντιμετώπισης των προβλημάτων της καθημερινότητας.
Ως προς τη θέση και τις λειτουργίες του, λοιπόν, το ιερατείο είναι άνθρωποι του λαού που με τη χειροτονία τους γίνονται ξεχωριστοί, διαφορετικοί. Όλα πλέον υπό κανονικές συνθήκες είναι έργα και σκέψεις του ιερέα και όχι ενός κοινού ανθρώπου. Έργα θεανθρώπινα και όχι απλώς ανθρώπινα.
Αυτή η διαφορετικότητα εκφράζεται σε όλες τις βαθμίδες και είναι κοινή.
Δεν αναφέρεται δε μόνο στην άσκηση του ιερατικού λειτουργήματος με τη στενή έννοια του όρου, αλλά και στην καθημερινή πράξη.
Ο κληρικός δεν εξουσιάζει αλλά εξουσιάζεται. Δεν υπηρετείται αλλά υπηρετεί.
Δεν ταπεινώνει αλλά ταπεινώνεται. Δεν θυσιάζει άλλους για τον εαυτό του αλλά θυσιάζεται για τους άλλους.
Δεν επιβαρύνει, δεν φορτώνει δηλαδή βάρη στους άλλους, αλλά επιβαρύνεται ο ίδιος, αναλαμβάνει δηλαδή τα βάρη και τις ευθύνες των άλλων.
Δεν προβάλλει δικαιώματα, αλλά αγωνίζεται για τα δικαιώματα των πιστών, κρατώντας για τον εαυτό του μόνο τις υποχρεώσεις.
Δεν αγωνίζεται για το δικό του συμφέρον αλλά για τα συμφέροντα των άλλων. Δεν έχει μπροστά του το ατομικό αλλά το κοινό καλό.
Με λίγα λόγια, υπάρχει για να εργάζεται ανιδιοτελώς, διαρκώς και ακούραστα το έργο της σωτηρίας των ανθρώπων που του εμπιστεύεται η Εκκλησία.
Πρότυπο για όλα τα παραπάνω είναι η στάση του Χριστού που αντιστοιχούσε απόλυτα στα λόγια του: «῾Ο υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι», εἶπε ὁ ῎Ιδιος ἀναφερόμενος στήν ἀποστολή Του, «ἀλλὰ διακονῆσαι, καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν».
Κοινή συνισταμένη όλων αυτών των λειτουργιών είναι η διακονία των πιστών, ακόμη και αν πρόκειται για διοίκηση.
Η εξουσία με το κοσμικό της περιεχόμενο δεν χωράει σε καμιά από τις παραπάνω λειτουργίες. Η ιεροσύνη ανεξάρτητα από τα κίνητρα των ανθρώπων και την αξία τους είναι χάρισμα και επομένως διακονία.
Χάρισμα γιατί «οὐχ ἑαυτῷ τις λαμβάνει τὴν τιμήν, ἀλλὰ καλούμενος ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, καθάπερ καὶ ᾿Ααρών» αλλά και γιατί «οὐ τοῦ θέλοντος οὐδὲ τοῦ τρέχοντος, ἀλλὰ τοῦ ἐλεοῦντος Θεοῦ»
Διακονία δε γιατί το χάρισμα ποτέ δεν οικειοποιείται και δεν χρησιμοποιείται ούτε και εργαλειοποιείται υπέρ του φορέα του.
Το χάρισμα έχει να κάνει με διαχείριση και όχι με κατοχή. Το χάρισμα προσφέρεται ως έχει και όχι «μεταχειρισμένο», προσφέρεται δε απροϋπόθετα και φυσικά ανιδιοτελώς.
- Κανένας δεν αμφισβητεί τις υλικές ανάγκες των κληρικών και ιδιαίτερα των έγγαμων.
Ωστόσο πρέπει να σημειωθεί πως η κάλυψή τους, σύμφωνα με τη λογική του Θεού και όπως αυτή εκφράστηκε στα κείμενα των πατέρων, δεν είναι υπόθεση δική τους αλλά του Θεού.
Δική τους μοναδική μάλιστα φροντίδα είναι η ικανοποίηση των αναγκών του ποιμνίου.
Ο κληρικός κατά τον Γρηγόριο το Θεολόγο «οὐ γὰρ ζητεῖ τὸ ἑαυτοῦ»,… ζητεῖ δέ τό τῶν τέκνων οὕς ἐν Χριστῷ διά τοῦ Εὐαγγελίου ἐγέννησεν. Οὗτος ὅρος πάσης πνευματικῆς προστασίας πανταχοῦ τό καθ᾿ ἑαυτόν παρορᾶν πρός τό τῶν ἄλλων συμφέρον»
Αυτή η λογική αποτελούσε σχεδόν κανόνα κατά το παρελθόν, όταν για την κάλυψη των αναγκών των ιερέων δεν φρόντιζε ο κρατικός μηχανισμός αλλά ο λαός.
Πιστεύω να συμφωνείτε, τουλάχιστον οι γεροντότεροι, ότι εκείνη η φροντίδα ήταν πληρέστερη αφού ήταν φροντίδα του Θεού και όχι του Καίσαρα.
Δήλωνε δε επιπλέον τη βαθύτερη σχέση μεταξύ ποιμνίου και ποιμένα, σχέση που εικόνιζε περισσότερο την αλληλοπεριχώρηση, την αντίδοση ιδιωμάτων, την εκκλησιαστική συνοχή, την οικογενειακή σχέση.
Αυτό θα ήταν ένα αποφασιστικό βήμα για τον απεγκλωβισμό του Κλήρου από την υπαλληλοποίηση, η αρχικά τουλάχιστον τον περιορισμό της.
Διότι μόνο τότε η ιερωσύνη θα επανεύρει τον χαρισματικό-πνευματικό της χαρακτήρα και η Ενορία θα ξαναποκτήσει τον προς τα μέσα και προς τα έξω δυναμισμό της κόντρα στις ενορίες μαμούθ» των αστικών κέντρων .
Ο στόχος οφείλει να είναι το πως ο ναός θα γίνει το απόλυτο κέντρο της ζωής των ανθρώπων.
Το κύριο μέλημα οφείλει να είναι πως η λειτουργική σύναξη και ευχαριστιακή κοινωνία θα ξαναγίνει ο σκοπός της υπάρξεως της Ενορίας.
Η Λειτουργία είναι η ζωή της Εκκλησίας, η εμπειρία της, το μυστήριό της, η ελπίδα της, η στιγμή της αλήθειάς της και μόνο μέσα στην Λειτουργία της Εκκλησίας κατανοείται η θέση της σ' αυτόν τον κόσμο και η σχέση της με αυτόν τον κόσμο και η ύπαρξή της «υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας. »
Σεβασμιώτατε!!
Δεχθείτε την ανυστερόβουλη υική μου ευχαριστία για την ανυπέρβλητη μεγαθυμία και ανοχή στο πρόσωπο μου.
Σας ευχαριστώ που ανοίξατε την πόρτα της Ιεράς Σας Μητροπόλεως, στον Πρόεδρο ενός θεσμικού οργάνου στον χώρο της Εκκλησίας, την στιγμή που άλλοι αδελφοί αποστρέφουν το πρόσωπο τους και μόνο στο άκουσμα του.
Σας ευχαριστώ που σαν Μητροπολίτης αυτής εδώ της ακριτικής Ιεράς Μητροπόλεως, ουδέποτε θέσατε πρόσκομμα στους θέλοντας να εγγραφούν στον Ιερό Σύνδεσμο διότι προφανώς γνωρίζατε καλώς πως, δεν δημιουργούσατε αντιπάλους και εχθρούς, αλλά πως δίνατε την ευκαιρία στους Κληρικούς της Μητροπόλεως Σας, να αγωνιστούν για την Ιεροσύνη τους από ένα άλλο μετερίζι.
Αυτό ήταν το σκεπτικό Σεβασμιώτατε το οποίο με οδήγησε στο να ζητήσω, από την Γ.Σ. του Φεβρουαρίου, την ανακήρυξη Σας, αλλά και άλλων Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών, με την ίδια διάθεση προς τον Σύνδεσμο μας, σε επίτιμο μέλος του Ιερού Συνδέσμου των Κληρικών της Ελλάδος, κάτι το οποίο υλοποιούμε σήμερα, και σας παρακαλώ να αποδεχθείτε την απόφαση μας αυτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου