Εὐλόγησον Πάτερ.
Οἱ τρισμακάριοι οὗτοι, καὶ θειότατοι Πατέρες καὶ ἀσκηταὶ, ὑπῆρχον ἐν τοῖς χρόνοις Μιχαὴλ τοῦ Παφλαγῶνος, καὶ τοῦ Καλαφάτου Μιχαὴλ τοῖν βασιλέοιν. Διέτεινε δὲ ἡ ζωὴ τούτων καὶ μέχρι Κωνσταντίνου τοῦ Μονομάχου, καὶ Θεοδώρας καὶ Ζωῆς τῶν βασιλίδων, ἐκ ταύτης τῆς νήσου ὁρμώμενοι, καὶ ἀσκοῦντες ἅμα οἱ τρεῖς, ἔν τινι τῶν ὀρέων τῆς νήσου καλουμένῳ Προβατείῳ, χιλίων ἤδη ἐτῶν παραῤῥυόντων, ἀπὸ τῆς τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ ἡμῶν, πρὸς ἀνθρώπους ἐπιδημίας. Οὗτοι τοίνυν οἱ ὀρεσίτροφοι, καὶ τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐρασταὶ καὶ εἰκόνες, κατὰ τὴν τῶν ἀρετῶν ὁμοιότητα, ὡς δυνατὸν ἀνθρώπῳ, τῇ ἐρημικῇ καὶ ἀγγελοπρεπεῖ διαγωγῇ λιπαρῶς ἐνήθλουν, τῆς προσύλου καὶ ἐγκοσμίου διαγωγῆς, ὅσον τοῦ οὐρανοῦ γῆ ἀφίσταται ἀφιστάμενοι καὶ πρὸς τὰς τῶν ὑπὲρ νεφῶν ἀρετῶν μετουσίας τὴν ψυχὴν, ῥυθμιζόμενοί τε καὶ ἐγγυμναζόμενοι, σπηλαίῳ τινὶ ὄρους ὑπερτάτου, καὶ ὑπερανεστηκότος ἐποψίου τῆς Μονῆς, καὶ οἰκήσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐνεδρεύοντες, καὶ τῷ ὄρει ἐκείνῳ νεμόμενοι, εἰρμῷ τινί ἀπαραβάτῳ, πρὸς μόνον τὸ πέρας τῆς αἰωνίου καὶ ἀλήκτου μακαριότητος σκηνεύοντες. Τά τε ἐν ποσὶν ἀτιμάζοντες, καὶ τὸν οὐρανὸν τῇ θέᾳ περιπολοῦντες, καὶ τὸν ἀγείρω κόσμον κατὰ νοῦν, ἀναπολοῦντες τῆς ἀθανάτου φύσεως, τῆς τοῦ σώματος ἀγχιστείας, τὴν τῆς ψυχῆς προτάξαντες. Τριὰς ἀληθῶς Ὁσίων διανοίας ὀξύτητι δεδορκεῖα τὰ ὑψηλὰ, καὶ εἰς τὴν τοῦ Μεγἀλου Ἀντωνίου, τὴν πάνυ ἀσκητικὴν διαγωγὴν, κομιδῇ ἀπηκριβωμένῃ, διὰ τῆς ἐβδομάδος ἀρτοσιτοῦσα καὶ ὑδροποτοῦσα. Μικρόν τι χαμευνοῦσα, τὸ δι᾿ ὅλον εἰς παννυχίους καὶ πανημερίους εὐχὰς, οὕτω προβαίνουσα, ὥστε μηδὲ μέχρι βλεφάρων σπένδευσθαι τῷ ὕπνῳ. Κρυστάλλοις καὶ πνεύμασι καὶ νηφετοῖς προπαρασομένη, διὰ τὸν πρὸς Θεὸν ἔρωτα.
Οὕτως ἄρα οἱ παμφαεῖς τῆς ἐπουρανίου ἀσκήσεως λαμπτῆρες ἀσκοῦντες, ἐν τῷ εἰρημένῳ ὅρει, πολλάκις ἐπεὶ νὺξ ἐπήρχετο, ἐν τῷ σύνεγγυς τῆς ὑπωρείας κειμένῳ καταντίκρυ ἄλσει, φῶς ἑώρων καταλάμπον. Κατιόντων δὲ, καὶ τῷ πυραυγεῖ καὶ ἀποστίλβοντι, πρὸς τὸν νυκτερίσιον ζόφον φωτὶ, προσπελᾶσαι προθυμουμένων, [ὡς ποτὲ Μωϋσῆς ὁ Θεόπτης] τὸ φῶς ἐκ τοῦ μέσου ἀπείη καὶ ᾤχετο, ὅθεν κατατεθαμβημένοι καὶ τεθηπότες, οὐχ ἧττον περὶ τῆς ἀπουσίας, ἢ τῆς παρουσίας, τῆς φωσφόρου ἐλλάμψεως, δεῖν ἔγνωσαν ὅλον καταίθειν τὸ ἄλσος, καὶ δὴ καίειν ἀπήρξαντο, εἰς νοῦν τοῦτο θέμενοι, ὡς εἰ ἐκ Θεοῦ τὸ φαινόμενον φῶς ἐστὶ πάντως διὰ τῆς ὑλώδους φλογὸς, ὁ τόπος οὐ καταφλεχθήσεται, ὅθεν τὸ φαινόμενον φῶς διέξεισι. Καιομένων τοίνυν ἁπάντων τῶν φυτῶν τῆς συνηρεφοῦς ἐκείνης νάπης, ἧς τὸ πῦρ κατέδραμε, μυρσίνη μηδὲν τῆς ἀκαταφλέκτου ἀπεοικεῖα βάτου, απήμαντος ἔμεινε, τῆς ἀπομαρανθείσης ἐν ἐκείνῃ φλογὸς, μὴ δυνηθείσης ὅλως τὴν λιβάδαν καὶ τὸ νοτερὸν ἐκείνης σιτίσασθαι. Τὴν δ᾿ ἐπιοῦσαν πύρωσιν λήξασαν, οἱ παναοίδιμοι Πατέρες ὁρῶντες, καὶ τὴν μύρτον πόῤῥωθεν ὀπτανόμενοι ἄφλεκτον, εἰς τὴν νάπην εἰσιᾶσι καὶ προσίεσαν. Ὁρῶσι δὲ τὴν μύρτον παντοίας καπνώδους, καὶ λιγμώδους ἀπηλλαγμένην περιδράξεως τοῦ ἐπικαύματος. Εἰκόνι δὲ τῆς Θεομήτορος ἐνατενίζουσι, τοῦ κλάδου τῆς μυρτίνης ἐξηρτημένῃ, ἧς τὸ πῦρ οὐ κατενεμήθη, μὴ ὅμως τὸ μονογενὲς, βρέφος ἐνηγκαλισμένῃ. Τότε δὴ, μετὰ πολλῆς αἰδοῦς καὶ τέρψεως ἰόντες, παρθενικὰς ὑμνῳδίας ἀνέμελπον, καὶ ἐπωμάδιον τὴν εἰκόνα ἀράμενοι, εἰς τῶν ἐαυτῶν ἐκομίσαντο σπήλαιον. Ἡ δὲ εἰκών, ἀποχωροῦσα τοῦ σπηλαίου, τῷ θάλλει τῆς μυρσίνης προσήπτετο. Ὅθεν οἱ μέγιστοι οὗτοι καὶ θεῖοι ἀσκηταὶ, ἰδιοχείρως νεοποιοῦντες, ὡς ἡ δύναμις, Σηκὸν σμικρότατον πάνυ δομησάμενοι, τοῦτο τῇ Θεομήτορι ἀφωσιώσαντο, σύνεγγυς τῆς μυρσίνης κείμενον. Καὶ παιανίζουσι χαριστήρια καὶ ὑμνοῦσιν εὐχαριστήρια, καὶ κροτοῦσι σωτήρια.
Τότε δὴ τότε, καὶ Κωνσταντῖνος ὁ Μονομάχος, τῇ ἐπιταγῇ τοῦ Βασιλέως Μιχαὴλ τοῦ Παφλαγῶνος, ἀπῳκοισμένος ἦν τοῦ Βυζαντίου, καὶ πρὸς Λέσβον τὴν νῆσον ἐξόριστος. Θεόθεν δὲ οἱ θεῖοι Πατέρες ὡς τῆς Βασιλείας, ὅσον οὔπω μέλλει κρατῆσαι. Μαθόντες, ὁ θεῖος Νικήτας, σὺν τῷ Ἰωσὴφ πρὸς Λέσβον ἀπαίρουσι, καὶ τῷ Μονομάχῳ συγγίνονται, καὶ εἰς τέρψιν τὴν λύπην τούτο ἐπειρῶντο μεταῤῥυθμίζειν, τῷ ἐκείνῳ τὴν Βασιλείαν καταφοιβάζειν, ἧς ὅσον οὔπω μεταποιήσεσθαι ἔμελλε, διὰ τοῦ παναλκεστάτου καὶ ἀναιρέτου τῶν δεινῶν Θεοῦ. [Ἦσαν δὲ ὡς ἔφθην εἰπὼν ἐκείνην προφητικῶς ἐνοπτριζόμενοι], ὁ δὲ Μονομάχος, οὐ μόνον μὴ ἐπιτυχεῖν κατὰ τὴν τῶν Ὁσίων πρόῤῥησιν [ὡς παρὰ δοξολογίαν εἶναι οἰόμενος], ἀλλὰ μήτε τῶν ἐπικρεμασθέντων οἷ δεινῶν, μήτε τοῦ ἐπηρτημένου ἐσχάτου κινδύνου ἀπαλλαγήσεσθαι, [ἐφ᾿ ᾧ προσανακλάεσθαι τοῖς κακοῖς ἐκκείμενος] ἔφασκεν. Οἱ δὲ Πατέρες, αὖ πάλιν, ἀνθίσταντο τῇ δόξῃ τοῦ Μονομάχου, τὴν ἀχθηδόνα ἀνακαλούμενοι. Ὅθεν ἄντικρυς θάῤῥει, ἔφασαν, ὦ Δέσποτα, καὶ ἡδίους τὰς ἐλπίδας ἔχε, ὅτι τῆς Βασιλείας τάχιστα, ὑπὸ τοῦ εὐεργέτου σοι Θεοῦ προσγενησομένης, ἐπαντίῤῥοπος εὐφροσύνη τῆς λύπης ἔσται σοι, καὶ ἔστω σοι νῦν, ἀκεσώδυνον τὸ οἰόνισμα, ὑπὸ Θεοῦ ἡμῖν ἀποκεκαλυμμένον.
Τότε δὴ ὁ Κωνσταντῖνος ψυχαγωγούμενος, καὶ παραθαῤῥυνόμενος, τῇ τῶν θείων Πατέρων προῤῥήσει, ὡς μὴ ἐξ ἐπιτεχνίας καὶ ὑπουλότητος μηχανοῤῥάφου, ἀλλ᾿ ἁπλότητος τοὺς λόγους διατιθεμένων, κᾀκεῖθεν γλυκυθυμίας αἰσθανόμενος, καὶ πρὸς τὸ ἐπιῤῥέον τῆς λύπης ἀντέχων, ἀλλ᾿ ὦ Πατέρες τῷ Θεῷ πολυτίμητοι, ἔφη, εἰ εὐπραγήσω, ὡς ὑμεῖς μοι προκαταγγέλετε, συλλήβδην, ὧν ἂν βουληθῆτε εὐεργετημάτων, ἐντὸς γενήσεσθε. Αὖθις δὲ οἱ Πατέρες ἀμοιβαίοις λόγοις τὸν ἀπόλαγον συμπλέξαντες, ἑμὸς ὦ μέγιστε Αὐτοκράτορ, ἔφασαν, ἐπιδεῶς ἔχομεν. Ἐμφανίσαντες αὐτῷ, καὶ λαμπρολογήσαντες, τότε τῆς εἰκόνος, καὶ τῆς ἀκαοῦς μυρσίνης μέγα θαῦμα, ἣν καταλυμῄνασθαι ὥσπερ τὰ ἄλλα τῶν πέριξ φυτῶν οὐκ ἴσχυσεν ἡ ὑπερβάλλουσα φλὸξ, ἤ διακαῦσαι, ἤ ὅλως καπνίσαι. Καὶ ἔτι τὸ λαμπρὸν καὶ παμφαῖνον φῶς καὶ τὸ κατὰ τὴν βάτον ὅραμα, κατὰ τὸν Μωϋσῆν [διαβὰς γὰρ ἔφη, τὸ ὅραμα τοῦτο ὄψομαι] τί δὲ τὸ ἐν ἐκείνῳ Ναοῦ ἔφασαν, ἡ εικὼν χρήζει, εὐρυχώρου, ὑψηλοῦ καὶ πολυμόρφου, μετὰ καλλίστης τέχνης καὶ βασιλικῆς φιλοτιμίας [βασιλικὸν δὲ μέλλει τὸ ἀνάθημα ἔσεσθαι]. Καὶ τοίχοις ἐρυμνοῖς ὠχυρωμένου, πρέπει δὲ τῇ τοιᾷδε εἰκόνι, τοιόνδε τέμενος. Τότε, αὖθις ὁ Μονομάχος, εἰ ἐγκρατὴς, ἔφη, τῆς βασιλείας [ὡς ὑμεῖς φατὲ γενήσομαι] ἀμέλει ὦ μοναχικὴ τριάς, τῷ Μωϋσῇ εἰκαζομένη, τῶν ἀσκητῶν ἐγκαλλώπισμα, εὐμενῶς ἐκ τῶν ἡμῶν εὐεργεσιῶν διατεθήσεσθε, καὶ ὁ Ναὸς τῆς Πανάγνου μου καὶ ἀκηράτου Θεομήτορος, ἀμείνω ἕξει τῆς ὑμετέρας ἐλπίδος τὴν ἐναρμόνιον σύνθεσιν. Οἱ δὲ Πατέρες, ἐναργεστέραν καὶ βεβαιοτέραν ᾐτοῦντο τὴν τοῦ Μονομάχου ὑπόσχεσιν. Ὅθεν τὸν σημαντῆρα αὐτοῦ δακτύλιον, ὡς ἐνέχειρον αὐτοῖς ἐπιδέδωκεν. Ἐπὶ ταῦταις οὖν ταῖς ὑποσχἐσεσιν οἱ θεῖοι Πατέρες πρὸς τὴν ἐνεγκαμένην ἐπανῆκον.
Οὐ μακροῦ δὲ ὕστερον παραδραμόντος τοῦ χρόνου καὶ τοῖν δυοῖν Βασιλέοιν θανόντοιν, ἡ Βασίλισσα Ζωὴ τῶν σκήπτρων τῆς βασιλείας ἐγκρατὶς γενομένη, αὐτίκα τὸν ἄνδρα διὰ τριηρῶν εἰς ἑαυτὴν μεταπέμπεται, καὶ ἀντὶ ἐξορίας καὶ δεσμῶν, τὰ σκῆπτρα αυτῷ ἐνεχείρισεν, ἄνδρα τοῦτον γνήσιον ἑαυτῆς διὰ τελείου γάμου ποιησαμένη. Ταῦτα δὴ καταμαθόντες οἱ Ὅσιοι ἀσκηταὶ, ὅσον τάχος τὴν βασιλίδαν κατέλαβον, καὶ τῷ Μονομάχῳ ἤδη βασιλεύοντι προσιᾶσι, τῆς ἐπιτελοῦς ἐπαγγελίας αὐτὸν ὑπομιμνήσκοντες, καὶ τὸ τῆς μνήμης σύμβολον ἐπιδεικνύοντες τὸν δακτύλιον. Ὁ δὲ ὑπέμνησέ με, φησὶν ὁ δακτύλιος, [τῇ ἱκετηρίᾳ ἐνεδίδοντο καὶ δυσωπουμένων τοῦ τε Μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ τῆς ὑπεράγνου Μητρός. Ὡς εὐμενῶν καὶ ἠπίων ἐπιτυχεῖν κᾀκτῶν ἐνόντων ἐξευμενίσασθαι].
Εὐθὺς οὖ πέμπει τὸν τῆς οἰκοδομητικῆς κορυφαῖον καὶ ἀρχιτέκτονα, καὶ ἄλλους τὰ δεύτερα μεταποιουμένους καλλιτεχνίας, συνεπαγόμενον, Ναὸν τῇ Θεοτόκῳ οἰκοδομήσαντας. Πέμπει δὲ καὶ πολλούς μαρμαρίνους στύλους, πάνυ διαφανεῖς. Ἀλλὰ δὴ καὶ πορφυρόχρωα μάρμααα, ἐσοπτρώδη καὶ διαφανῆ. Καὶ ἄλλα πρὸς τὴν βασιλικὴν οἰκοδομὴν φέροντα. Ἔχονται δὲ τῆς ἐπιδημίας, καὶ τῷ τῆς Χίου προσχόντες λιμένι, καὶ ἐξελθόντες φιλοπόνως ἄγαν καὶ προθύμως ἰχνηλατοῦσι τὰ πρὸς τὴν πανυπέρτατην καὶ εὐμεγέθη οἰκοδόμησιν συντείνοντα. Οἰκοδομεῖται δὲ δωδεκαετίαν ταῖς βασιλικαῖς μισθοφοραῖς καὶ δαπάναις, τοῦ Βασιλέως ἔτι ζῶντος, καὶ ὅσον εἰς καλλιτεχνίαν καὶ εὐαρμοσίαν. Ἐξήσκηται, καὶ ἴσα ταῖς πρωτίσταις οἰκοδομαῖς τῶν ἑπτὰ θεαμάτων τετίμηται, κομιδῇ χαριέντως τὸν ἱερὸν σηκὸν τῶν οἰκοδόμων δειμαμένων. Μετὰ δὲ τὴν δωδεκαετίαν, τοῦ Βασιλέως ὁσίῳ τέλει τὸν βίον καταλύσαντος, ἀλλὰ δὴ καὶ τῆς Ζωῆς πρὸ αὐτοῦ, ἡ οἰκοδομὴ πρὸς ὀλίγον ἐπαύσατο. Ἀλλ᾿ οὖν ἔρως θεῖος τῇ ἀδελφῇ τῆς Βασιλίδος Ζωῆς [τῇ Θεοδώρᾳ φημὶ] ἐγγίνεται, τὸ ἐνδέον τῆ θείᾳ οἰκοδομῇ μεγαλοπρεπῶς προσθῆναι. Καὶ δὴ εἰς τέλος ἐξέβη, τὸ λοιπὸν οἰκοδόμημα, ἄριστον καὶ πολυῄρατον.
Ἐν δὲ τῷ δευτέρῳ ἔτει τοῦ Ναοῦ οἰκοδομουμένου, ὁ πανεύφημος Βασιλεὺς, χορηγίας καὶ ἐπικουρίας, καὶ πόρους κερδῴους, καὶ δαψιλεῖς ἀφοσιώσατο, πρὸς τὰς ζωοτροφίας τῶν Μοναχῶν συντελοῦντας, τότε χωρίον τοῦ Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, τοῦ ἐπιλεγομένου Συκούση, ὡς ἐν τῷ τῆς μόστρας ντόμας, προνομίῳ διαχαρακτηρίζεται· μετοχὰς λιμήρεις, ἐντελόμιστα, οἰκιῶν φοροθεσίας, τελῶν ἀπαλλαγὰς, καὶ ἄλλας μισθαρνίας, καὶ εἰσφορὰς, καὶ ἀταραξίας, καὶ ἀναπαύλας, ἔκ τε τῆς ἀνατολῆς καὶ τῆς δύσεως, τῶν σιτηγῶν τόπων σιταγωγίας, αὐτονομίας, καὶ αὐτοκρατορίας μόνου τοῦ Ἡγουμένου τὰ τῶν Μοναχῶν διέποντός τε καὶ διϋθήνοντος. Αὐτόνομον καὶ αὐτοδέσποτον τὴν Μονὴν ἀποφῄμας, ὡς τὰ τριττὰ τῶν προνομίων δηλοῖ, ὑπὸ τῶν μετέπειτα Βασιλέων κεκυρωμένα, Ἰσαακίου δηλονότι τοῦ Κομνηνοῦ, καὶ Κωνσταντίνου τοῦ Δούκα, καὶ Ῥωμανοῦ τοῦ Διογένους, καὶ Μιχαὴλ τοῦ Δούκα, καὶ Νικηφόρου τοῦ Βοτανειάτου, καὶ Ἀνδρονίκου τοῦ Παλαιολόγου καὶ ἑτέρων κατιόντων. Καὶ οἰκείοις ἔτι προνομίοις ἐπισφραγισαμένων τὰ τριττὰ προνόμια. Προσέτι παρεκελεύσατο, μηδένα τῶν ἀποίκων, ἐν τῇ Μονῇ οἰκουρεῖν, καὶ ἰδίαν ἔχειν οἴκησιν, ἀλλὰ μήτε γύναιον μηδόλως εἰσιέναι ἔνδον τῆς Μονῆς, ἢ αὐτοῦ τοῦ Ναοῦ ἀπεφῄναντο, ὡς ἡ παλαιὰ δηλοῖ συνήθεια. Μετὰ δὲ τινὰς χρόνους ἀνεπαύσαντο ἐν Κυρίῳ ἐν διαφόροις καιροῖς, καὶ οἱ μακάριοι Πατέρες. Τὰ δὲ τίμια αὐτῶν καὶ ἅγια σώματα, κατέθεντο ἐν τῇ Μονῇ ἔνδον τοῦ Ναοῦ, ἐν τόπῳ λεγομένῳ φιάλιον. Οἱ τούτων φοιτηταὶ καὶ ὀπαδοί, ἄχρι τοῦ παρόντος σωζόμενα, καὶ ἀμυντηρίους θαυματουργίας ἐπιτελοῦντας τοῖς μετὰ πίστεως προστρέχουσιν, ὧν ταῖς πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς.
Αφιερώνεται στον Άγιο Νεκτάριο, αδελφό της Ιεράς Μονής, όπως πρεσβεύει υπέρ ημών.
ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΜΑΜΑΛΟΥΓΚΟΣ http://www.nektarios.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου