Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΦΩΤ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
πρ. Δημοτικού Συμβούλου Χίου
Πολύς λόγος έχει γίνει τελευταία γύρω από επιφανείς –κατά κόσμον– άνδρες οι οποίοι μετά θάνατον ζήτησαν και τους έγινε πολιτική κηδεία και όχι εκκλησιαστική-θρησκευτική.
Ως επί το πλείστον, οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν καμία σχέση με το χώρο της Εκκλησίας, δε δέχονταν το σωτηριολογικό έργο Της και -κυρίως- δεν πίστευαν στη μετά θάνατον ζωή. Συνεπώς, εφόσον οι ίδιοι είχαν θέσει τον εαυτό τους εκτός Εκκλησίας εν ζωή, δεν προκαλεί καμία έκπληξη το να μην τελέσουν εκκλησιαστική-θρησκευτική κηδεία μετά θάνατον. Το μόνο ερώτημα στο οποίο δεν απάντησαν όλοι αυτοί οι «φωστήρες» του λαού (που πέραν της φιλοσοφίας την οποία είχαν, δεν είδαμε να προσφέρουν και τόσο σημαντικές θυσίες στο λαό που να δικαιολογούν τόσο μεγάλες τιμές και δόξες, όταν χιλιάδες βιοπαλαιστές καθημερινά λιμοκτονούν έχοντας δώσει και τα στερνά των υπαρχόντων τους στο κράτος ή την κοινωνία και ουδείς ενδιαφέρεται γι΄ αυτούς, απεναντίας εκείνοι έτυχαν μεγίστων δωρεών και μεγάλης αξίωσης από το λαό, τιμητικών και πολιτικών συντάξεων, κλπ.) είναι το εξής: Ολόκληρη η Εξόδιος (νεκρώσιμη) Ακολουθία της Εκκλησιάς μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια παράκληση προς το Θεό να αναπαύσει την ψυχή του ανθρώπου αυτού (εφόσον πιστεύει στη μετά θάνατον ζωή και συνεπώς μετά το θάνατο το μεν σώμα διαλύεται η δε ψυχή ζει και υπάρχει). Όταν εκείνος την απαρνιέται, τι υποδηλώνει η στάση του αυτή; Ότι όλα τελειώνουν εδώ. Ποια σχέση έχουν, λοιπόν, οι άνθρωποι αυτοί με την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό; Εμείς γνωρίζουμε από την ιστορία του Έθνους μας ότι οι πρόγονοί μας πολεμούσαν και έπεφταν στα πεδία των μαχών πρώτα για την πίστη κι έπειτα για την πατρίδα. Τι σχέση, λοιπόν, έχουν όλοι τούτοι των τελευταίων δεκαετιών με τους απελευθερωτικούς αλλά και τους κοινωνικούς αγώνες του έθνους μας; Η θεωρία που ευημερούσε επί δεκαετίες στη Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε περίτρανα και παρήλθε ανεπιστρεπτί, έχοντας αφήσει πίσω της εκατομμύρια ανοικτές πληγές στην κοινωνική υφή του κράτους που κλείνουν συν τω χρόνω.
Δικαίωμα του καθενός να επιλέγει τι θα πράξει στη ζωή του, τι και πού θα πιστεύει και πώς θα πορεύεται. Δικαίωμα και των υπολοίπων να κρίνουν τα δημόσια πρόσωπα εφόσον και οι κρίνοντες κρίνονται. Και –συμπερασματικά– δικαίωμα της Εκκλησίας να διακηρύττει ότι η πολιτική κηδεία είναι δείγμα (ή προϊόν εάν θέλετε) αθεΐας και απιστίας και πέραν των άλλων δεν έχει καμία σχέση με τον Ελληνικό Ορθόδοξο Πολιτισμό που, κατ’ ουσίαν, αυτός εγκαθίδρυσε την –όντως– δημοκρατία στη χώρα μας.
Και ασφαλώς όταν ομιλούν πολιτικοί κατά τη διάρκεια της πολιτικής «κηδείας» και απευθυνόμενοι στον νεκρό (δε λέγω αποδημήσαντα αφού δεν πιστεύει στη μετάσταση των νεκρών) αναφέρει «πέρνα απέναντι», ας μας εξηγήσουν τι εννοούν αφού δεν πιστεύουν στην ύπαρξη της άλλης ζωής, δηλαδή στην αιωνιότητα.
Πηγή: Εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου