Του Κωνσταντίνου Ε. Φραγκομίχαλου (από την εφημερίδα Η ΑΛΗΘΕΙΑ)
ΣΕ όσα σχετικά µε το τιτλοφορούµενο θέµα έχουν κατά το τελευταίο διάστηµα γραφεί, φρονούµε ότι όλοι µας, κηδόµενοι του κύρους του επισκοπικού αξιώµατος καθώς και του συµφέροντος της τοπικής µας εκκλησίας και κοινωνίας, οφείλουµε να αναφέρουµε µετά της επιβαλλόµενης παρρησίας και κάποια ζητήµατα, τα οποία σχεδόν στο σύνολό τους είχαν στο παρελθόν ευρύτερα συζητηθεί και από τις στήλες του τοπικού µας Τύπου είχαν ως αιτήµατα κατ’ επανάληψη διατυπωθεί, όπως:
1. ∆ιοργάνωση επιµορφωτικών σεµιναρίων κατά τακτά χρονικά διαστήµατα για τους κληρικούς µας, ώστε και οι γνώσεις τους περί το λειτουργικό και ποιµαντικό τους έργο να ανανεώνονται και διευρύνονται και οι όποιες προκύπτουσες σχετικές απορίες τους εγκαίρως και υπευθύνως να επιλύονται.
2. Περιορισµός της χρήσεως των µεγαφώνων στους ναούς -ή και κατάργησή τους, όπου αυτά δεν είναι απολύτως αναγκαία. Και τούτο διότι, µε την επικρατήσασα σε πολλούς ναούς κατάχρησή τους και τη συνακόλουθη ηχορρύπανση, και η ακουστική αντοχή του εκκλησιάσµατος βάναυσα δοκιµάζεται, και η ιερότητα του χώρου πραγµατικά σπιλώνεται, και η τόσο αναγκαία για τη λατρεία κατανυκτικότητα κυριολεκτικά ακυρώνεται...
3. Προσδιορισµός και επακριβής τήρηση του ανώτατου χρονικού ορίου διάρκειας της κυριακάτικης λειτουργίας, ώστε να εκλείψει το θλιβερό φαινόµενο αυτή να παρατείνεται απροσδιορίστως σε περιπτώσεις τελέσεως µνηµοσύνων και να κρατείται ένα ολόκληρο εκκλησίασµα σε οµηρεία, προκειµένου να καταφθάσουν ιερείς και από άλλη ενορία.
4. Άσκηση ελεηµοσύνης και εν γένει φιλανθρωπίας, αλλά «εν τω κρυπτώ» κατά τη θεία επιταγή και όχι µε επιδεικτικότητα ή και µε ∆ελτία Τύπου γνωστοποίησή της.
5. Συναίνεση στην παροχή εκκλησιαστικής περιουσίας για τη δηµιουργία κοινωφελούς Ιδρύµατος, καθώς και συνηγορία υπέρ της ιδρύσεώς του, χωρίς να καταδέχεται όµως ή έστω να αποδέχεται να δίδεται το όνοµά του σε αυτό, δεδοµένου ότι ένα τέτοιο ηθικό δικαίωµα θα είχε ο δωρητής, όχι όµως ο περιστασιακός της δωρεάς διαχειριστής. ∆ιδακτικότατο εν προκειµένω παράδειγµα αποτελεί ο πραγµατικά δωρητής ιεράρχης Παντελεήµων Φωστίνης, ο οποίος δεν θέλησε να δοθεί το όνοµά του σε καµία του δωρεά ούτε εν ζωή -άπαγε της βλασφηµίας- αλλά ούτε και µετά θάνατον.
6. Αποστροφή της προσωπολατρίας εκδηλούµενης µε µεστά δουλικότητας και κολακείας εγκωµιαστικά λογύδρια και άρθρα, έκδοση φωτογραφικών λευκωµάτων, διοργάνωση αλλεπάλληλων επετειακών εκδηλώσεων προς τιµήν του, αποδοχή πλακετών και διπλωµάτων, καθώς και την κατακλείδα άσχετων και εκτός ναού εκδηλώσεων µε τη «φήµη» του. Το τελευταίο µάλιστα ενδέχεται να καταλήξει, ασύνειδα φυσικά, και σε απρέπεια -αν όχι σε ασέβεια-, στην περίπτωση που ο επευφηµούµενος εγείρεται και τον µιµούνται όλοι οι παρευρισκόµενοι, παρά το γεγονός ότι παραµένουν άπαντες καθήµενοι στη διάρκεια προηγούµενων εκκλησιαστικών ύµνων, ακόµα λ.χ. και του τροπαρίου του ιερού προσώπου, προς τιµήν του οποίου η εν λόγω εκδήλωση έχει διοργανωθεί.
7. Τοποθέτηση των ιερέων στις «προνοµιακές» ενορίες, βάσει συγκεκριµένων και εκ των προτέρων γνωστών κριτηρίων συµπεριλαµβανοµένων και των κοινωνικών, ώστε να µη διατυπώνονται παράπονα ότι κάποιοι υπερευνοούνται και άλλοι -πλέον προσοντούχοι µάλιστα ή και φαµελίτες- περιθωριοποιούνται.
8. Συνεργασία µεθ’ όλων των ιερέων, όπως επίσης και µετά του τοπικού Συνδέσµου Κληρικών, τον οποίο να βλέπει ως πολύτιµο όργανο για το κοινό καλό και όχι ως πολέµιο.
9. Αποφυγή εκρήξεων θυµού ή οργής παντού και προ πάντων εντός του ναού. τυχόν δε παρατηρήσεις σε ιερείς, διακόνους, ιεροψάλτες και οµιλητές να γίνονται µε πραότητα και κατ’ ιδίαν και όχι ενώπιον του κοινού.
10. Ενεργός συµµετοχή και δράση -µε όραµα συνάµα και φαντασία- για την προστασία, την ανάδειξη και την εύρυθµη λειτουργία των µνηµείων και ιδρυµάτων που εποπτεύει η Εκκλησία.
11. Σεβασµός της γνώµης προσώπων που κατά τεκµήριον γνωρίζουν καλύτερα εκείνου κάποιο κοινού συµφέροντος ζήτηµα ή είναι πλέον ειδήµονες, και όχι αναιτιολόγητη εµµονή στη δική του άποψη.
12. Τέλος, σεβασµός των Νόµων, των Προεδρικών ∆ιαταγµάτων και των αποφάσεων των θεσµοθετηµένων οργάνων της Πολιτείας, όπως εξ άλλου οφείλει να πράττει, ανεξαρτήτως οφικίου, πας συνειδητός πολίτης. Ευχόµενοι ο εκλεγησόµενος να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του εκκλησιαστικού πληρώµατος, διατελούµε εν αναµονή της ελεύσεώς του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου