«ΕΞ ΟΝΥΧΟΣ ΤΟΝ ΛΕΟΝΤΑ!»

Του Σεβ. Μητροπολίτου Σύρου κ. Δωροθέου (άρθρο στην εφημ. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 26 Ιαν.)

Καμία, ίσως, άλλη εκδήλωση της ανθρώπινης ψυχής δεν είναι τόσο πηγαία και αυθόρμητη, όσο η νοσταλγική της τάση να αναζητεί και να προσπαθεί να προσεγγίσει και να γνωρίσει το Δημιουργό της.

«Στις περιπλανήσεις σου μπορεί να συναντήσεις πόλεις ατείχιστες, χωρίς γραφή, χωρίς βασιλιάδες, χωρίς σπίτια, χωρίς ιδιοκτησίες, που δεν χρειάζονται νόμισμα, που δεν γνωρίζουν θέατρα και γυμναστήρια. Πόλη όμως χωρίς ιερά και θεούς, που δεν καταφεύγει σε προσευχές, όρκους, μαντείες, θυσίες για την απόκτηση αγαθών ούτε για την αποτροπή των κακών, δεν υπήρξε ποτέ κανείς που να είδε ούτε θα υπάρξει ποτέ», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Πλούταρχος, για την καθολικότητα, διαχρονικότητα και υπερτοπικότητα του φαινομένου της θρησκείας.

Ο Σοφοκλής, ωσαύτως, αναφέρει με τα χείλη της Αντιγόνης ότι η θρησκεία «δεν είναι τωρινό ή χθεσινό φαινόμενο, αλλ’ υπήρχε από παλιά και κανείς δεν γνωρίζει από πότε παρουσιάστηκε»!

Έμφυτη, λοιπόν, η θρησκευτικότητα στον άνθρωπο!

Ατομικό, θεμελιώδες και αναφαίρετο δικαίωμά του, κατά ταύτα, είναι η θρησκευτική ελευθερία, το δικαίωμά του, δηλαδή, να πρεσβεύει όποια θρησκεία θέλει ή να είναι άθρησκος, να εκδηλώνει ή να αποκρύπτει, να μεταβάλλει ή να αποβάλλει τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, χωρίς να υφίσταται καμία συνέπεια γι' αυτές.

Η αναγνώριση αυτού του δικαιώματος αποτελεί τη λυδία λίθο μιας αληθινά δημοκρατικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας που δεν ανέχεται απλά, αλλά προστατεύει δυναμικά το δικαίωμα έκφρασης των θρησκευτικών πεποιθήσεων των μελών της, όπως ακριβώς επιτρέπει και διασφαλίζει το δικαίωμα έκφρασης των πολιτικών, φιλοσοφικών ή άλλων πεποιθήσεων και επιλογών τους.

Μια αληθινά δημοκρατική κοινωνία δεν φοβάται τη θρησκεία, δεν καπηλεύεται την ανεξιθρησκία, ούτε υπονομεύει τη θρησκευτική ελευθερία, απαγορεύοντας τη δημόσια έκφρασή της, θεωρώντας την, ίσως, ταμπού, και ανάγοντάς την υποκριτικά αυταρχικά σε “ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο”, σε μια εποχή, μάλιστα, που, περισσότερο από ποτέ, “ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον”...

Ποιά εχέγγυα δημοκρατικότητας, άραγε, προσφέρουν κράτη θεωρούμενα δημοκρατικά και ανεκτικά, όταν απαγορεύουν την έκφραση των θρησκευτικών πεποιθήσεων των μουσουλμάνων ή των χριστιανών, ποινικοποιώντας την “μαντήλα” ή τον επιστήθιο χριστιανικό σταυρό;

Και πώς νοείται, υπ` αυτές τις συνθήκες η θρησκευτική ελευθερία, αν δεν συνοδεύεται από ελευθερία έκφρασης;

Υποστηρίζουν, βέβαια, οι οπαδοί μιας τέτοιας ανελεύθερης ελευθερίας ότι έτσι αποφεύγονται οι θρησκευτικές συγκρούσεις, οι διαμάχες και οι πόλεμοι, που μάτωσαν και ματώνουν ακόμα και σήμερα τις σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας.

Και ξεχνούν ότι αιτία των θρησκευτικών συγκρούσεων δεν ήταν, ούτε είναι η ελευθερία έκφρασης της θρησκείας, αλλά η απαγόρευσή της, ξεχνούν ότι ομοιομορφία και σιωπή υπάρχουν μόνο στα νεκροταφεία....

Πολλοί, θεωρούν ότι η ύπαρξη και αναγνώριση ενός θρησκεύματος ως επισήμου ή επικρατούντος, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, σχετικοποιεί και νοθεύει τη θρησκευτική ελευθερία, και κρίνουν ότι στο σημερινό Ελληνικό Κράτος δεν υπάρχει θρησκευτική ελευθερία, εφ` όσον αναγνωρίζεται η Ορθοδοξία ως επικρατούσα θρησκεία.

Θα μπορούσαν, επ` αυτού, να ειπωθούν πολλά, τόσο για την άρρηκτη σχέση Ελληνισμού και Ορθοδοξίας, μια σχέση ζωής, όπως αποκαλύπτεται και μέσα από το ρόλο του Κυρηναίου, που έχει αναλάβει σήμερα η Εκκλησία στην ανακούφιση του ματωμένου και αίροντος το σταυρό του Ελληνικού Λαού, όσο και για το ότι ουδέποτε στην Ελλάδα ο ανώτατος άρχοντας ήταν και κεφαλή της Εκκλησίας, όπως συμβαίνει στο Ηνωμένο Βασίλειο, χωρίς κανείς να διανοείται να ψέξει την Αγγλία για καταπίεση της θρησκευτικής ελευθερίας...

Συχνά, όμως, οι άγονες ιδεοληψίες μας εμποδίζουν να δούμε την πραγματικότητα, μια πραγματικότητα, που αποδεικνύει ότι το Ελληνικό Κράτος αναγνωρίζει και προστατεύει στην πράξη τη θρησκευτική ελευθερία, όρο αναγκαίο για την εξασφάλιση της κοινωνικής συνοχής.

Και δεν αναφερόμαστε μόνο στην από τριακονταετίας και πλέον πρόνοιά του για τη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών σε Ρωμαιοκαθολικούς μαθητές Σχολείων των Κυκλάδων ή των Επτανήσων.

Αναφερόμαστε, κυρίως, στην πρόνοιά του, στα χρόνια αυτά τα δύσκολα και χαλεπά, για τη διδασκαλία του Κορανίου σε μουσουλμάνους μαθητές Σχολείων της Θράκης, με την ανάληψη και της σχετικής δαπάνης, με νόμο, που πρόσφατα ψήφισε η Βουλή των Ελλήνων και που ούτε όσο άξιζε εκτιμήθηκε, ούτε όσο έπρεπε αναγνωρίστηκε!

Άλλο, λοιπόν ανεξιθρησκία, που σημαίνει ανοχή στις διάφορες θρησκείες, που πρεσβεύουν τα μέλη μιας κοινωνίας, και άλλο θρησκευτική ελευθερία, που υπαγορεύει την ενεργητική διασφάλιση της ελεύθερης έκφρασης και διαμόρφωσης των θρησκευτικών πεποιθήσεων των μελών της!

Εξ όνυχος τον λέοντα, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι Έλληνες!

Αυτός ο νόμος, που διασφαλίζει και εξασφαλίζει τη θρησκευτική παιδεία των Ελλήνων Μουσουλμανοπαίδων, αρκεί για να αποδείξει και στους πλέον δύσπιστους, εντός και εκτός συνόρων, ότι η Ελλάδα, παρά τα όποια και προσώρας προβλήματα αντιμετωπίζει, παραμένει, λόγοις και έργοις, πιστή στις ελληνικές και πανανθρώπινες αξίες της ελευθερίας, της ισονομίας και της δημοκρατίας!

Πηγή: www.imsyrou.gr