Ὁμιλία τῆς Α.Θ.Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου κατά τήν ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Ἁγίας Τριάδος Χάλκης ἐπί τῇ μνήμῃ τοῦ Ἱεροῦ Φωτίου Θείαν Λειτουργίαν καί τήν ἐγκατάστασιν τοῦ νέου Ἡγουμένου αὐτῆς Σεβ. Μητροπολίτου Προύσης κ. Ἐλπιδοφόρου (Χάλκη, 6 Φεβρουαρίου 2011).
 |
| Δείτε το φωτογραφικό υλικό εδώ |
Ἱερώτατε ἅγιε Καθηγούμενε τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς Μητροπολῖτα Προύσης κύριε Ἐλπιδοφόρε,
Ἐντιμότατε κύριε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,
Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες,
Ἐλλογιμώτατοι κύριοι Καθηγηταί,
Ἀγαπητοί πατέρες, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ,
Ἡ τελεσθεῖσα σήμερον ἑόρτιος Θεία Λειτουργία εἰς τό Ἱερόν τοῦτο Σταυροπήγιον, τό πηχθέν πρό δώδεκα περίπου αἰώνων ὑπό τοῦ σήμερον ἑορταζομένου Ἱεροῦ Φωτίου τοῦ Ὁμολογητοῦ, τοῦ Μεγάλου ἐκ τῶν ἐν Ἁγίοις προκατόχων τῆς ἡμετέρας Μετριότητος εἰς τόν πανίερον Ἀποστολικόν καί Πατριαρχικόν Οἰκουμενικόν Θρόνον τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἔχει ἰδιαιτέραν ἐκκλησιολογικήν καί θεολογικήν σημασίαν, ὡς ἄλλωστε καί πᾶσα τέλεσις τῆς ἀναιμάκτου Θείας Εὐχαριστίας, διότι παραπέμπει τήν μνήμην καί τήν καρδίαν ἡμῶν εἰς τόν Γολγοθᾶν, καί δή εἰς τόν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος ἀνυψώθη καί ἀπέθανεν ἐν τῷ Σταυρῷ, εἶτα δέ Ἀνέστη διά τήν σωτηρίαν τοῦ κόσμου παντός.
Ἐδῶ, ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Φώτιος, ὁ Ὁμολογητής, ὁ καί Καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου αὐτῆς, ἔπηξε τόν Σταυρόν τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς, ἡ ὁποία ἔμελλε νά ἀναδειχθῇ εἰς τούς μετέπειτα αἰῶνας, καί ὡς Μονή καί ὡς Σχολή φυτώριον ἐκκλησιαστικῆς φιλομαθείας καί παιδείας καί καταρτίσεως στελεχῶν καί κηρύκων τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ὁμολογίας τῆς εἰς Αὐτόν πίστεως, ὡς ὑπῆρξε καί ἡ προσωπική ζωή καί ἡ μαρτυρία τοῦ ἰδίου: ὁμολογία τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί προάσπισις αὐτῆς ἔναντι τῶν αἱρέσεων.
Σ τ α υ ρ ό ς καί Ἀ ν ά σ τ α σ ι ς, ἀποτελοῦν τό βίωμα τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας καί τοῦ ἀληθινοῦ Χριστιανοῦ, ὁ ὁποῖος δέον νά διακρίνεται διά τό σταυροαναστάσιμον αὐτοῦ ἦθος. Ὁ Σταυρός εἶναι σημεῖον ἀναγνωρίσεως τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ ἀληθινοῦ Χριστιανοῦ. Ἡ σταυροαναστάσιμος αὕτη ἀτμόσφαιρα συναντᾶται εἰς τήν Ὀρθόδοξον Θεολογίαν, ἡ ὁποία εἶναι ἐμπειρική διά τῆς σταυρώσεως καί οὐχί στοχαστική ἤ ἠθικιστική. Ἐπί πλέον, αὐτό τό σταυροαναστάσιμον ἦθος συναντᾶται εἰς τήν μυστηριακήν καί τήν πνευματικήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας μας: εἰς τήν μυστηριακήν, δοθέντος ὅτι τά μυστήρια τελειοῦνται διά τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία παρέχεται διά τοῦ τύπου καί τοῦ σημείου τοῦ Σταυροῦ· καί εἰς τήν πνευματικήν ζωήν, ὡς θυσία καί προσφορά, ὡς κένωσις καί ὑπέρβασις ἐν Χριστῷ τῶν αἰσθήσεων καί τῶν δερματίνων χιτώνων τῆς φθορᾶς καί τῆς θνητότητος.
Ὁ Ἱερός Φώτιος, τοῦ ὁποίου σήμερον ἐπικαλούμεθα τήν μεσιτείαν καί πρεσβείαν πρός τόν Κύριον ἐν εὐχαριστίᾳ πολλῇ, ἐθεολόγησε μέ τήν σταυροαναστάσιμον νοοτροπίαν. Καί μέ τήν θεολογίαν αὐτήν ἔζησε καί ἐπολιτεύθη, ὡς καθηγητής καί ὡς Ποιμήν. Ἄν καί ἀντιμετώπισεν ἀδικίας καί περιφρονήσεις, ἄν καί ἐγεύθη χολῆς καί ὄξους, ἐκοιμήθη εὐχαριστῶν καί δοξάζων τόν Θεόν. Οὕτως ἀνεδείχθη διδάσκαλος λόγῳ καί ἔργῳ, ποιμήν θυσιάζων τήν ζωήν αὐτοῦ ὑπέρ τοῦ Μεγάλου Ποιμένος καί τῶν προβάτων αὐτοῦ, ἐκδαπανώμενος καθ᾿ ἡμέραν εἰς τήν ἐν Χριστῷ διακονίαν τοῦ λαοῦ, διδάσκων τόν λόγον τῆς ἀληθείας.
Ὡς ὀφθαλμός πάσης τῆς οἰκουμένης, ὁ Ἱερός Φώτιος, ἐνδιεφέρετο διά πάντας τούς ἀνθρώπους “εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν” αὐτούς (Α´ Τιμ. β΄, 4), διό καί ἀπέστειλεν ἱεραποστόλους εἰς τούς βορείους τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας λαούς ἵνα κηρύξωσιν Ἰησοῦν Ἐσταυρωμένον καί Ἀναστάντα καί εὐαγγελισθῶσι Χριστόν τοῖς ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου καθημένοις. Ὁ μεγαλόπνοος οὗτος ἀνήρ ἐκοπίασε πολύ, ἵνα πάντες οἱ ἄνθρωποι οἱ κατοικοῦντες ἐπί πᾶν τό πρόσωπον τῆς γῆς γνωρίσουν τήν Ἀλήθειαν, τοὐτέστι τόν Χριστόν, καί ἀπολαύσουν τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος καί τῆς φιλανθρωπίας Αὐτοῦ.
Ὁ σπόρος τῆς ἐκκλησιαστικῆς φιλομαθείας ὁ ὁποῖος ἐνυπῆρχεν εἰς τήν ἵδρυσιν τῆς Μονῆς ταύτης, ἐμφυτευθείς ὑπό τοῦ ἀνιδρυτοῦ αὐτῆς Ἱεροῦ Φωτίου, ἀνεβλάστησεν εἰς τό γόνιμον ἔδαφος αὐτῆς καί ἐκαρποφόρησεν ἐν ἔτει 1844 ὅτε ἱδρύθη ὑπό ἑνός ἑτέρου ἐκ τῶν προκατόχων ἡμῶν, τοῦ Πατριάρχου Γερμανοῦ τοῦ Δ´, τό ἱερόν “φυτώριον τῶν παρ᾿ ἡμῖν ἐκκλησιαστικῶν καί θεολογικῶν γραμμάτων”, ἡ παγκοίνως γνωστή Ἱερά Θεολογική Σχολή τῆς Χάλκης, ἡ ὁποία μέχρι τῆς διά λόγους “τυπικούς” ἐν ἔτει 1971 ἀπαγορεύσεως τῆς λειτουργίας της, προσέφερεν ἀνεκτιμήτους ὑπηρεσίας καί διακονίαν εἰς τόν Οἰκουμενικόν Θρόνον, εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν, εἰς τόν Χριστιανισμόν, εἰς τά Ἱερά Γράμματα καί εἰς τήν ἐν γένει παιδείαν τῶν καθ᾿ ἡμᾶς κάτω τούτων χρόνων. Οἱ ἀπόφοιτοι αὐτῆς ἀνεδείχθησαν Πατριάρχαι, Ἀρχιερεῖς, λευῖται τῆς Χάριτος καί διδάσκαλοι τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας ἐν τῇ καθ᾿ ἡμᾶς Ἀνατολῇ, ἐν τῇ Ἑσπερίᾳ καί ἀνά πᾶσαν τήν ὑφήλιον. Ἐπί 127 ἔτη ὑπῆρξεν ἀληθῶς τό θεολογικόν καί πνευματικόν ἐργαστήριον καί ἐπιτελεῖον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί οὐχί μόνον.
Δυστυχῶς, αἰφνιδίως, πρό τεσσαράκοντα ἐτῶν ἐχαρακτηρίσθη καί αὕτη, ὡς γνωστόν, ὑπό τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας τῆς Χώρας ἡμῶν ὡς Ἀνωτάτη Σχολή καί δι᾿ αὐτό ἐκλείσθη. Ἐν τούτοις, ἡ Σχολή αὐτή δέν εἶχεν ἱδρυθῆ δυνάμει τῆς τότε ἰσχυούσης σχετικῆς νομοθεσίας, ἀλλά ἐλειτούργει ἀπό τοῦ 1844 ὡς Μειονοτική Θρησκευτική καί κυρίως Ἱερατική (κατά τινα τρόπον ἐπαγγελματική) Σχολή, καί ὡς τοιαύτη ἀνεγνωρίζετο ὑπό τῶν Κρατικῶν Ἀρχῶν, ἐκαλύπτετο δέ ἡ λειτουργία αὐτῆς ὑπό τῶν ἄρθρων 40 καί 41 τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάννης διά τῶν προβλέψεων τῆς ὁποίας ὁρίζεται ὅτι οἱ πολῖται τῆς Χώρας ταύτης, οἱ ἀνήκοντες εἰς μή μουσουλμανικάς μειονότητας, ἔχουν ἴσον δικαίωμα νά συνιστοῦν, διευθύνουν καί ἐποπτεύουν, ἰδίαις δαπάναις, τοιαύτας σχολάς, καί ὅτι ἡ Τουρκία ἀναλαμβάνει τήν ὑποχρέωσιν ὅπως αἱ διατάξεις αὗται τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάννης ἀναγνωρισθοῦν ὡς θεμελιώδεις νόμοι τοῦ Τουρκικοῦ Κράτους καί ὅπως οὐδείς νόμος ἤ κανονισμός ἤ ἐπίσημός τις πρᾶξις διατελῶσιν ἐν ἀντιφάσει πρός τάς διατάξεις ταύτας ἤ κατισχύωσιν αὐτῶν. Ἐν τούτοις, αἱ ἐγχώριοι διατάξεις κατίσχυσαν αὐτῶν καί οὕτως αἱ πῦλαι τῆς Σχολῆς παραμένουν κεκλεισμέναι καί αὐτή σιωπῶσα. Καί ἔτσι μία Ὀρθόδοξος Θεολογική Σχολή ἐκλείσθη κατά τρόπον ἀνορθόδοξον!
Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, ἔκτοτε, διά τῶν προκατό-χων ἡμῶν Πατριαρχῶν Ἀθηναγόρου καί Δημητρίου, ἰδιαιτέρως ὅμως, ἐπιτραπήτω ἡμῖν, ἐπί τῆς εἰκοσαετοῦς καί πλέον ταπεινῆς Πατριαρχικῆς διακονίας ἡμῶν, προέβαλλε πάντοτε πρός τάς Τουρκικάς ἀρχάς διά σειρᾶς Μνημονίων καί Πατριαρχικῶν Γραμμάτων, ἀλλά καί πρός πᾶσαν ἄλλην διεθνῆ κρατικήν ἤ μή ὀργάνωσιν, τό δίκαιον αἴτημα τῆς ἐπαναλειτουργίας τῆς Σχολῆς, ἐπιζητοῦν τήν ἐπανόρθωσιν τῆς ἀδικίας. Ἐλπίζεται πλέον ὅτι ἡ φιλόλαος Κυβέρνησις τῆς Τουρκίας, ὑπό τήν σθεναράν καί ρηξικέλευθον ἡγεσίαν τοῦ Πρωθυπουργοῦ αὐτῆς κ. Recep Tayyıp Erdoğan, μελετᾷ ὑπευθύνως καί θετικῶς τήν ἐπίλυσιν τοῦ ζητήματος, ἔχουσα ὑπ᾿ ὄψει τό διεθνῶς κατωχυρωμένον ἀτομικόν δικαίωμα τοῦ ἀνθρώπου, καί ἰδίως τῶν μειονοτήτων, νά διατηροῦν θρησκευτικά σχολεῖα διδάσκοντα τήν θρησκείαν αὐτῶν. Τό πρόβλημα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Χάλκης εἶναι ἤδη ἀμέσως συνυφασμένον πρός τά γενικώτερα προβλήματά τῆς Μειονότητός μας ἐν Τουρκίᾳ, ἔνια τῶν ὁποίων ἐρρυθμίσθησαν ἤδη ὑπό τῆς Κυβερνήσεως, πρός τήν ὁποίαν καί ἀπό τῆς θέσεως ταύτης ἐκφράζομεν εὐχαριστίας.
Ἡ σημερινή ἡμέρα καί πανήγυρις, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ, ἄς εἶναι προάγγελος τῆς πολυποθήτου ἐκείνης ἡμέρας, κατά τήν ὁποίαν αἱ πῦλαι τῆς παλαιφάτου ταύτης Σχολῆς, θά ἀνοίξουν πρός ὑποδοχήν οὐχί μόνον τοῦ νέου ἡγουμένου ἀλλά καί τῶν σπουδαστῶν, καί θά ἀγάλλωνται τά πνεύματα τοῦ Ἱεροῦ Φωτίου, τοῦ Πατριάρχου Γερμανοῦ τοῦ Δ´ καί τῆς μεγάλης χορείας τῶν Σχολαρχῶν, Καθηγητῶν καί ἀποφοίτων τῆς Σχολῆς, μέ τελευταίους τούς ἀειμνήστους Σχολάρχας Μητροπολίτας Νεοκαισαρείας Χρυσόστομον, Ἰκονίου Ἰάκωβον καί Σταυρουπόλεως Μάξιμον, τούς μακαριστούς Καθηγητάς Μητροπολίτην Μύρων καί εἶτα Ἐφέσου Χρυσόστομον, Μ. Οἰκονόμον Γεώργιον Ἀναστασιάδην, Ἰωάννην Παναγιωτίδην, Ἐμμανουήλ Φωτιάδην, Κωνσταντῖνον Καλλίνικον καί Ἀριστείδην Πασσαδαῖον καί τούς ἐπιζῶντας ἐξ αὐτῶν σεβαστούς διδασκάλους καί ἡμῶν Βασίλειον Ἀναγνωστόπουλον καί Βασίλειον Σταυρίδην, τούς διατηροῦντας διά τῆς συγγραφῆς καί προσφορᾶς των ἄσβεστον τήν φλόγα καί τό πνεῦμα τῆς Χάλκης.
Ναί! ἀναμένομεν τήν ἡμέραν αὐτήν, διότι, τόν Γολγοθᾶν, τόν κάθε Γολγοθᾶν, τό κάθε Πραιτώριον, τήν πᾶσαν ἀδικίαν ἀκολουθεῖ ἡ Ἀνάστασις. Τό Καθολικόν τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς ἀναμένει τάς προσευχάς τῶν σπουδαστῶν, τά βιβλία εἰς τήν Βιβλιοθήκην ἀναμένουν τάς χεῖρας, αἱ ὁποῖαι θά τά τοποθετήσουν ἐπί τῶν ἀναγνωστηρίων πρός ἀπορρόφησιν ἐξ αὐτῶν τῆς ἀποτεθησαυρισμένης Πατερικῆς καί θύραθεν γνώσεως. Αἱ αἴθουσαι διδασκαλίας ἀνυπομονοῦν νά ἀκούσουν καί πάλιν τήν φωνήν τῶν διδασκόντων καί τῶν ἀκροωμένων τάς ἀπορίας καί ἐρωτήσεις. Οἱ διάδρομοι διερωτῶνται διατί ἔπαυσαν νά ἠχοῦν ἐπ᾿ αὐτῶν τά βήματα τῶν νέων, τῶν δι᾿ αὐτῶν πορευομένων πρός τήν ἄνωθεν σοφίαν τήν πλήρη χάριτος καί ἀληθείας. Οἱ κῆποι προσφέρουν τήν ἀνθηφορίαν των, ἀλλ᾿ οὔτε νεανικαί οὔτε πρεσβυτικαί χεῖρες θωπεύουν τά πολύχρωμα καί εὐώδη ἄνθη. Καί ταῦτα πάντα ἄνευ ὀφέλους τινός διά τήν χώραν, διά τήν κοινωνίαν. Ἀντιθέτως! Καί ἡ μέν καί ἡ δέ βλάπτονται, ζημιοῦνται ἐκ τῆς ἀδίκου σιωπῆς. Ἐάν οἱ νόμοι ἡρμηνεύοντο μετά πλείονος εὐρύτητος πνεύματος, πόσον ὡραιοτέρα θά ἦτο ἡ ζωή τῶν ἀνθρώπων!
Ἡ ἀληθής φύσις τῆς Σχολῆς μας εἶναι ὅτι αὕτη εἶναι ἀληθής σ χ ο λ ή μυήσεως εἰς τόν πνευματικόν κόσμον τῆς ἀμωμήτου Ὀρθοδόξου πίστεώς μας, εἰς τόν τρόπον ἐνεργείας τῆς Θείας Χάριτος, εἰς τόν τρόπον προσευχῆς, εἰς τόν τρόπον καταπολεμήσεως τοῦ κακοῦ διά τοῦ ἀγαθοῦ, εἰς τόν τρόπον προσεγγίσεως Θεοῦ καί ἀνθρώπων ἐν ἀγάπῃ καί εἰρήνῃ καί ἀληθείᾳ. Οὐδείς ἔχει νά φοβηθῇ ἀπό τήν λειτουργίαν μιᾶς τοιαύτης Σ χ ο λ ῆ ς. Διότι ἐξ αὐτῆς ἐξήρχοντο ἄνθρωποι μεμυημένοι εἰς τήν Θείαν Ἀγάπην ἄνθρωποι ὡλοκληρωμένοι, ἀγαθοποιοί, εἰρηνοποιοί, φιλάνθρωποι, φιλοπρόοδοι, φίλεργοι, φιλομαθεῖς, φίλοι τοῦ Θεοῦ καί φίλοι τῶν ἀνθρώπων. Τό ἦθος καί τό ἐκκλησιαστικόν φρόνημα καί ἡ δημιουργική δραστηριότης τῶν ἀποφοίτων τῆς Σχολῆς ἡμῶν συνιστοῦν ἀξιόπιστον μαρτυρίαν περί τῶν ἀποτελεσμάτων τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ καί ἀμιγῶς πνευματικοῦ καί λειτουργικοῦ προγράμματός της.
Χαιρόμεθα σήμερον, πρός τούτοις, χαράν ἰδιαιτέραν, διότι ἐνθρονίζομεν εἰς τήν ἱστορικήν ἡγουμενικήν καθέδραν τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς τῆς Παναγίας Τριάδος τόν νεωστί διορισθέντα ὑπό τῆς περί ἡμᾶς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου ἡγούμενον αὐτῆς, Ἱερώτατον ἀδελφόν Μητροπολίτην Προύσης κύριον Ἐλπιδοφόρον, εἰς τόν ὁποῖον παραδίδομεν τήν εὐθύνην ἀλλά καί τό προνόμιον, τήν ὑποχρέωσιν ἀλλά καί τήν τιμήν, νά συνεχίσῃ κοσμῶν τήν ἱστορίαν καί τήν μαρτυρίαν τῆς Μονῆς καί εὐχόμεθα νά ἴδῃ ἐπί τῶν ἡμερῶν του, κατ' αὐτάς τάς ἀπαρχάς τῆς ἡγουμενίας του, ἐπαναλειτουργοῦσαν τήν Σχολήν, τρέφουσαν καί καταρτίζουσαν τά νοσσία αὐτῆς διά τοῦ οἰκουμενικοῦ πνεύματος καί τοῦ ἤθους τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας. Ὁ ἅγιος ἀδελφός, ὁ νέος ἡγούμενος, ἔχει ὅλα τά προσόντα καί τά ἐφόδια διά νά ἐπιτύχῃ εἰς τήν ὑψηλήν ἀποστολήν του, νά ἐγκαινιάσῃ μίαν νέαν περίοδον εἰς τήν ζωήν καί τήν προσφοράν τῆς Μονῆς καί νά γράψῃ σελίδας δόξης. Δόξης ὄχι διά τόν ἑαυτόν σου, ἀδελφέ Ἅγιε Προύσης, οὔτε διά τόν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον, ἀλλά διά τήν Μονήν καί τήν Σχολήν μας, διά τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν, τήν Τροφόν τοῦ Γένους, δι' αὐτά τά ἱερώτατα πράγματα τά ὁποῖα ὀφείλομεν νά δοξάζωμεν καί νά τιμῶμεν, διότι αὐτά ὑπερετίμησαν ἡμᾶς τούς ταπεινούς διακόνους αὐτῶν. Συγχαίρομέν σοι, ἅγιε ἀδελφέ, καί δεόμεθα ὁμοῦ μετά τοῦ Σοφοῦ Σολομῶντος: “Θεέ Πατέρων καί Κύριε τοῦ ἐλέους[...], δός τῷ νέῳ ἡγουμένῳ τήν τῶν σῶν θρόνων πάρεδρον σοφίαν καί μή ἀποδοκιμάσῃς αὐτόν ἐκ παίδων σου" (πρβλ. Σοφ. Σολομ. θ΄ 1 κ.ἑξ.).
Θά ἦτο παράλειψις ἀπό μέρους τῆς ἡμετέρας Μετριότητος ἐάν δέν ἐλέγομεν καί τόν προσήκοντα λόγον εὐχαριστίας καί εὐαρεσκείας πρός τόν ἀπελθόντα Προηγούμενον ἅγιον Μοσχονησίων καί ἤδη Δέρκων κ. Ἀπόστολον διά τήν ἐπί σειράν ἐτῶν εὔορκον, πιστήν καί καρποφόρον διακονίαν αὐτοῦ ὑπό τήν ἱεράν ταύτην στέγην, τήν ὁποίαν παρέδωκεν ἀνακαινισμένην καί εὐπαρουσίαστον εἰς τόν ἄξιον διάδοχον αὐτοῦ.
Ἱερώτατοι ἅγιοι ἀδελφοί,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Τό ἐξ ἡμῶν, ἐπαναλαμβάνομεν καί σήμερον καί πάντοτε καί πάλιν καί πολλάκις:
Δόξα τῷ Θεῷ, «ὅτι ἐχαρίσθη (ἡμῖν) τό ὑπέρ Χριστοῦ, οὐ μόνον τό εἰς αὐτόν πιστεύειν, ἀλλά καί τό ὑπέρ αὐτοῦ πάσχειν,- τόν αὐτόν ἀγῶνα ἔχοντες, οἷον εἴδετε ἐν ἐμοί καί νῦν ἀκούετε ἐν ἐμοί” (Φιλιπ. α΄ 29).
Δόξα τῷ Θεῷ, διά τήν χαρισθεῖσαν ἡμῖν ἐκκλησιαστικήν διακονίαν διότι “ἔχομεν τόν θησαυρόν τοῦτον ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν, ἵνα ἡ ὑπερβολή τῆς δυνάμεως ᾖ τοῦ Θεοῦ καί μή ἐξ ἡμῶν” (Β´ Κορ. δ΄ 7-8).
Δόξα τῷ Θεῷ, διά τήν δωρηθεῖσαν ἡμῖν δωρεάν, τήν ὁποίαν ἀσκοῦμεν “ἐν παντί θλιβόμενοι ἀλλ᾿ οὐ στενοχωρούμενοι, ἀπορούμενοι ἀλλ᾿ οὐκ ἐξαπορούμενοι, διωκόμενοι ἀλλ᾿ οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι ἀλλ' οὐκ ἀπολλύμενοι, πάντοτε τήν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες, ἵνα καί ἡ ζωή τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν φανερωθῇ” (Β´ Κορ. δ΄ 8-10).
Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν!
Πηγή: www.ec-patr.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου