Εξαιρετικά ανησυχητική ήταν η de profundis ανησυχία του Μακαριότατου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμου, που εκφράστηκε σε ανοικτή επιστολή του προς τον Πρωθυπουργό της χώρας. Η είδηση, ενώ θα έπρεπε, πιστεύω, να είχε δημοσιευθεί και ανακοινωθεί σε όλη της την έκταση- που είναι μικρή σε σχέση με τα μεγάλα ζητήματα που επισημαίνει- αναφέρθηκε επιγραμματικά και προκάλεσε ποικίλα αδικαιολόγητα σχόλια. Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η σωτηρία της Ελλάδας δεν είναι στενά θέμα των κομμάτων και των πολιτικών τους. Οι «πρώτοι» των Ελλήνων οφείλουν να παίρνουν θέση δημόσια, γιατί ο λαός, αυτό αναμένει και αυτό απαιτεί.
Θα προσπαθήσω να επιλέξω τις σπουδαιότερες αναφορές του Αρχιεπισκόπου, αν και είναι δύσκολο, καθώς κάθε γραμμή της επιστολής είναι και ένα δυνατό μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση εξουσίας, γι’ αυτό και η επιστολή θα παραμένει «επίκαιρη» για πολύ !….Αρχίζει με μια κραυγή αγωνίας: «Σπαράσσεται η καρδιά και θολώνει ο νους μας με όσα συνέβησαν και εξακολουθούν να συμβαίνουν στον τόπο μας». Ο προβληματισμός του Αρχιεπισκόπου δεν παρουσιάστηκε χθες. Έχει επανειλημμένα εκφραστεί όχι μόνον με λόγια αλλά και με πράξεις αλληλεγγύης και στήριξης στους αναξιοπαθούντες συμπατριώτες μας.
Προσεγγίζοντας την ψυχολογία κάθε Έλληνα ο Αρχιεπίσκοπος περιγράφει τις αντιδράσεις του ως εξής : « η πρωτόγνωρη καρτερία των Ελλήνων εξαντλείται, η οργή παραμερίζει τον φόβο και ο κίνδυνος κοινωνικής ανάφλεξης δεν μπορεί να αγνοείται πια, ούτε από εκείνους που διατάσσουν, ούτε από εκείνους που εκτελούν τις φονικές συνταγές τους»… Στις κρίσιμες αυτές ώρες, οφείλουμε όλοι να ξέρουμε και να καταλαβαίνουμε τι σημαίνει το γεγονός ότι η ανασφάλεια, η απόγνωση και η κατάθλιψη έχουν φωλιάσει σε κάθε ελληνικό σπίτι……και είναι θετικό που, μέσα στην τόση καταχνιά, ξεπροβάλλει η ευαισθησία, το φιλότιμο και ο αγνός πατριωτισμός των Ελλήνων.
Την ώρα που η ελληνική Κυβέρνηση καλείται να υπογράψει το νέο Μνημόνιο, που απαιτεί θυσίες υπεράνθρωπες, ο Αρχιεπίσκοπος κρούει τον κώδωνα κινδύνου και προειδοποιεί, γράφοντας ότι τις ώρες αυτές ζητούνται ακόμη πιο άδικα μέτρα στην ίδια αδιέξοδη και αποτυχημένη γραμμή του πρόσφατου παρελθόντος μας, και ότι ζητούνται ακόμη μεγαλύτερες δόσεις ενός φαρμάκου που αποδεικνύεται θανατηφόρο, και επιπλέον δεσμεύσεις που δεν λύνουν το πρόβλημα αλλά υποθηκεύουν την ελευθερία, τη δημοκρατία, την εθνική μας αξιοπρέπεια και κυριαρχία. Έτσι, το δράμα της πατρίδας μας όχι μόνον δεν τελειώνει εδώ, αλλά μπορεί να προσλάβει και νέες ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Οι πολιτικοί μας αλλά και οι εταίροι μας βρίσκονται πολύ μακράν της κοινωνίας, και όπως ο Αρχιεπίσκοπος επισημαίνει : «στη διαμόρφωση των αποφάσεων, οι φωνές των απελπισμένων Ελλήνων αγνοούνται προκλητικά. Δυστυχώς, σήμερα, οι Έλληνες δεν βρίσκουμε απάντηση ούτε στα όσα έγιναν και εξακολουθούν να γίνονται, ούτε στα όσα ζητούνται από τους ξένους. Είναι, μάλιστα, τουλάχιστον ύποπτη η εμμονή τους σε αποτυχημένες συνταγές. Είναι προκλητικές οι αξιώσεις τους σε βάρος της εθνικής μας κυριαρχίας, και αυτό είναι, ίσως, το πιο ανησυχητικό. Οι αντοχές των ανθρώπων γύρω μας εξαντλήθηκαν, όπως εξαντλήθηκαν και οι αντοχές της πραγματικής οικονομίας. Οι Έλληνες ρωτούν πού πάει η πατρίδα, τι επιτέλους μπορεί να σταματήσει το δράμα , τι μπορεί να ξαναγεννήσει την χαμένη ελπίδα! Και, βέβαια, δεν μπορεί παρά να υπάρχουν μπροστά μας και άλλοι δρόμοι. Δρόμοι πνευματικής ανάτασης, οικονομικής ανάταξης, δημιουργίας, ελπίδας και προοπτικής. Σε αυτούς τους δρόμους οφείλουμε να πορευθούμε όλοι, αποκρούοντας, ταυτόχρονα, τους έξωθεν εκβιασμούς και απορρίπτοντας τις θανατηφόρες συνταγές τους. Έχοντας, πάνω από όλα, ακλόνητη τη βεβαιότητα ότι με τη βοήθεια του Θεού και την πίστη στις δυνατότητές μας μπορούμε να τα καταφέρουμε ».
Η επιστολή του Αρχιεπισκόπου κλείνει με μια αισιόδοξη διαπίστωση, θέτοντας συγχρόνως προ των ευθυνών τους όλους τους υπεύθυνους, Έλληνες και ξένους : « Η Ελλάδα του Πολιτισμού, της Ιστορίας και των Παραδόσεων δεν μπορεί να χαθεί ούτε γιατί κάποιοι το πίστεψαν, ούτε γιατί κάποιοι μπορεί να το θέλουν. Η Ελλάδα μας μπορεί να σταθεί στα πόδια της. Μπορεί και πάλι να τραβήξει μπροστά. Αυτόν τον δρόμο αναζητούμε και προσδοκούμε οι Έλληνες σήμερα…».
Ο Θεός βοηθός, θα προσθέσω ταπεινά, ενθυμούμενη όμως παράλληλα και τον μύθο του Αισώπου «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Και η..χειρ κινείται. Είναι αυτή των χιλιάδων Ευρωπαίων και Αμερικανών φίλων μας, που αυτές τις δύσκολες ώρες θέλουν να είναι όλοι…ΕΛΛΗΝΕΣ
Καθηγήτρια Στέλλα Πριόβολου
*Η Καθηγήτρια Στέλλα Πριόβολου είναι πρόεδρος στο Τμήμα Ιταλικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Πηγή: www.aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου