Απλός και καταδεκτικός

Η ΑΠΛΟΤΗΤΑ και η καταδεκτικότητα που διακρίνει τον Σεβασμιότατο Χίου κ. Μάρκο αποδείχτηκε για μια φορά ακόμα καθώς αποδέχτηκε την ταπεινή πρόσκληση κάποιων ψαράδων και όχι μόνο της Αγίας Ερμιόνης να πιει ένα κρασί μαζί τους. Έτσι πήγε και στριμώχθηκε στην «παράγκα» τους και κάθισε πάνω σε μια απλή πάγκα κάνοντας παρέα μαζί τους και πίνοντας ένα κρασάκι.
Και είναι η πρώτη φορά που ένας Μητροπολίτης είναι τόσο κοντά στο ποίμνιό του. Μπορείς να μην του πεις ένα μπράβο; Σχετική αναφορά και στα «Καθημερινά» 

"Καθημερινά" του Δημήτρη Φρεζούλη
dimfre@yahoo.gr

Άπαιχτος…

Ξέρω ότι ο χαρακτηρισμός που έβαλα για τίτλο δεν είναι δόκιμος, αλλά ας μου τον επιτρέψετε τόσο εσείς, όσο και ο δεσπότης μας, γιατί γι’ αυτόν πρόκειται. Είναι ένας χαρακτηρισμός όμως που τα περιλαμβάνει όλα και ας μην προσφέρεται για να χαρακτηρίσεις έναν επίσκοπο. Κι αυτό γιατί όσο περνούν οι μέρες διαπιστώνουμε ότι ο κ. Μάρκος ακολουθεί μια άλλη φιλοσοφία και έχει άλλη αντίληψη κάποιων πραγμάτων που μέχρι πρόσφατα ήταν άγνωστα για τη δική μας τουλάχιστον εκκλησία. Και βέβαια είναι κάτι καινούργιο, γιατί μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε αυστηρούς και βλοσυρούς δεσποτάδες, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις απλησίαστους… Αφήστε που βγάζει σπυράκια όταν του προσφέρεται κάτι προσωπικά και δεν δέχεται ούτε λεφτά, ούτε δώρα, ούτε επίσημα τραπεζώματα με αστακούς κλπ. όπως κάποιοι άλλοι… Πρόθεσή μου, βέβαια, δεν είναι να ξύσω παλιές πληγές. Τις προάλλες του απηύθυνα μια πρόσκληση να έρθει ένα βραδάκι σε ένα ψαράδικο στέκι της Αγίας Ερμιόνης, όπου μαζευόμαστε τα βράδια. Πολύ ευχαρίστως μου είπε και αμ έπος αμ έργον. Την παραμονή του Άι Στράτη μας έκανε την τιμή. Και ήρθε στην «παράγκα», κάθισε μαζί μας, χωρίς καμία επισημότητα, απλός και καταδεκτικός, ανοιχτός με όλους. Ήπιε ένα κρασάκι, δοκίμασε τα χταποδάκια και τα καλαμαράκια και τα χόρτα του βουνού, άνοιξε κουβέντα χωρίς δασκαλίστικο ύφος, μας έκανε να αισθανθούμε άνετα, λέτε και ήταν ένας δικός μας άνθρωπος και ένας καλός φίλος. Οι υπόλοιποι τα «έπαιξαν», κατά το κοινώς λεγόμενο, και τσιμπιόνταν για να ξυπνήσουν με την ευαισθησία, την καλοσύνη, την απλότητά του. Και κάθισε μαζί μας, παρακαλώ, τρεις ολόκληρες ώρες! Και όπως κατάλαβα το χάρηκε και το ευχαριστήθηκε κι εκείνος. Με λίγα λόγια ο δεσπότης μας είναι το «κάτι άλλο». Και ας φροντίσουμε να τον προσέχουμε. Και να μην τον φέρνουμε σε δύσκολη θέση…

Πηγή: "Η ΑΛΗΘΕΙΑ" (15/12/2011)