ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Του Γιώργου Φωτ. Παπαδόπουλου

«Εκκλησία και Αριστερά» ήταν το θέμα του διήμερου συνεδρίου που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη, στις 22-23 Ιανουαρίου ε.ε. υπό την αιγίδα της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (αυτήν που πήγε πριν από λίγα χρόνια να καταργήσει το Υπουργείο Παιδείας και άλλαξε άποψη όταν αντέδρασαν όλη η Μακεδονία και οι πνευματικοί άνθρωποι της συμπρωτεύουσας και όχι μόνο). Ανάμεσα στους εισηγητές, Καθηγητές Πανεπιστημίων, Μητροπολίτες και στελέχη- βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.

Εύλογη η απορία: Γιατί μόνο του ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και η ΔΗΜΑΡ δεν είναι Αριστερά; Η απάντηση που δόθηκε είναι ότι το ΚΚΕ δεν θέλησε να συμμετάσχει. Γιατί; Μήπως, λένε κάποιοι, για να μην «νομιμοποιήσει« τον ΣΥΡΙΖΑ ως Αριστερά; Ή μήπως, λένε κάποιοι άλλοι, διότι δεν θα είχε τι να πει για τα εκατομμύρια των μαρτύρων του χριστιανισμού μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990 στα κράτη που ηγήθηκαν κομμουνιστές ηγέτες; (βλέπε Ρωσία, πρώην ΕΣΣΔ, Βουλγαρία, Ανατολικά κράτη, ακόμη και τη γείτονα Αλβανία όπου ο σχιζοφρενής ιατρός του ανθέλληνα και αντιχρίστου Εμβερ Χότζα, Σαλί Μπερίσα, κυνηγούσε, εξόριζε και φυλάκιζε χριστιανούς, είχε δε ξυρίσει τους ιερείς, τους έστειλε στις οικοδομές και τα δημόσια έργα δίχως αμοιβή και απαγόρευε να τελούνται η Θεία Λειτουργία και όλα τα Μυστήρια).

Θετικότατος ο διάλογος και μακάρι να συνεχιστεί, για να δουν και να μάθουν κάποιοι τι σημαίνει Ορθοδοξία, την οποία είτε αγνοούν είτε παρεξηγούν, ηθελημένα και άθελα. Όταν την γνωρίσουν ειλικρινά θα διαπιστώσουν ότι τίποτε πιο δημοκρατικό, φιλελεύθερο, δίκαιο και ανθρωπιστικό δεν υπάρχει από τον λόγο του Θεού. Όλα τα ιδεολογήματα των κομμάτων έχουν αγκυλώσεις, διαστρεβλώσεις, διαχωρισμούς. Πρόκειται για ατελείς, ανθρώπινες επινοήσεις. Δεν ενώνουν τον άνθρωπο. Μόνο ο λόγος του Θεού, ο λόγος της Ορθοδοξίας, ενώνει και σώζει. Εξάλλου, δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικός, αφού είναι λόγος «εξ αποκαλύψεως», έχει δηλαδή δοθεί από τον ίδιο τον Θεό στον άνθρωπο για τη σωτηρία του, είναι σωτηριολογικός.

Όμως, πολύ ενδιαφέρον θα είχε, επίσης, ο προγραμματισμός κι ενός συνεδρίου με θέμα «Εκκλησία και Δεξιά». Ή καλύτερα «Ορθοδοξία και Αστοχριστιανισμός», μιας και οι δεξιοί κάθε εποχής, συμπεριλαμβανομένης όσο ποτέ άλλοτε και της σημερινής, είναι οι πλέον Αστοχριστιανοί. Κάποτε, τη δεκαετία του ‘80 οι δεξιοί θεωρούνταν ευλαβείς και οι Μαρξιστές άθεοι. Και γινόταν τότε ο λεγόμενος «Χριστιανομαρξιστικός διάλογος», αν και τον είχαν προκαλέσει δημοκράτες χριστιανοί, πιστοί άνθρωποι και βαθιά Έλληνες. Λαμπρό παράδειγμα εκλεκτού Έλληνα, δημοκράτη, πατριώτη και πιστού Ορθόδοξου χριστιανού-ομολογητή ήταν ο μακαριστός Πρόεδρος της «Χριστιανικής Δημοκρατίας» Νικόλαος Ψαρουδάκης. Αιωνία του η μνήμη. Σήμερα αυτές οι δύο πολιτικές κάστες (Δεξιά και Αριστερά) δε διαφέρουν και πολύ στη στάση τους έναντι της Εκκλησίας. Οι περισσότεροι στο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και τη ΔΗΜΑΡ το δείχνουν ότι δεν πιστεύουν. Δικαίωμά τους. Η πίστη είναι υπόθεση προσωπική, δεν αντιλέγω. Και απαιτεί θυσίες που κάποιοι δεν έχουν τη διάθεση και το σθένος να κάνουν. Το δε ΠΑΣΟΚ ψήφισε -διαχρονικά- πολλούς Νόμους που προσπάθησαν να κάμψουν, να αμβλύνουν ζητήματα της πίστης, αλλά εις μάτην. Όμως, εκείνο που κλόνισε συθέμελα τον - κατά ελλαδικό κόσμο - χώρο της Εκκλησίας ήταν η διακυβέρνηση της ΝΔ, η οποία φάνηκε χειρότερη όλων των άλλων που άσκησαν δημόσια διοίκηση. Διότι είχε τον μανδύα του ευσεβή, ενώ ήταν το μεγαλύτερο φίδι στον κόρφο Της…! Οι εποχές άλλαξαν, ξέφτισαν και οι κομματικές γραμμές. Όσο για τη Χρυσή Αυγή τι να πει κανείς. Οι άνθρωποι είναι αδύνατον να είναι χριστιανοί, τουλάχιστον Ορθόδοξοι, γιατί μπορεί να είναι Ουνίτες, Ρωμαιοκαθολικοί ή κάτι άλλο, αν και ο τρόπος τους θυμίζει μουσουλμάνους, Ισλάμ και Τουρκία. Εάν ήσαν συνειδητοί Ορθόδοξοι θα γνώριζαν ότι, η φυλετική καταγωγή δεν εξασφαλίζει τη σωτηρία. «Κάνετε καρπούς αξίους της μετανοίας και μη λέτε μέσα σας: «πατέρα έχουμε τον Αβραάμ«. Γιατί σας λέγω ότι ο Θεός μπορεί κι από τούτες τις πέτρες να κάνει παιδιά για τον Αβραάμ», έλεγε ο Κύριος. Με άλλα λόγια: Η προσωπική στάση του καθενός οδηγεί στη σωτηρία και όχι η ένταξη του σε περιούσιο λαό λόγω εξ αίματος καταγωγής (όπως πιστεύουν οι Χρυσαυγίτες και παλαιότερα ο Χίτλερ). Εξ ού και η καταδίκη του εθνοφυλετισμού από την Εκκλησία. Όποιοι είναι Ορθόδοξοι αυτό το γνωρίζουν. Και δεν συγχέουν την αγάπη και την προάσπιση της πατρίδας μας (κάτι το ιερό, απαραίτητο αλλά και αναφαίρετο) με την μισαλλοδοξία και τον ρατσισμό.

Εν πάση περιπτώσει, πρέπει να καταστεί σαφές ότι, την Εκκλησία δεν Την ενδιαφέρει το πολιτικό πιστεύω του καθενός, αρκεί να είναι χριστιανός, να πιστεύει συνειδητά και το πολιτικό του γίγνεσθαι να μην έρχεται σε αντίθεση με τον λόγο του Θεού, του Ευαγγελίου και της Αγίας Γραφής. Από εκεί και πέρα είτε κάποιος είναι <<μπλέ>>, είτε <<πράσινος>>, είτε <<κόκκινος>>, είτε <<κίτρινος>>, είτε <<μαύρος>>, η Εκκλησία, όπως έλεγε και ο μακαριστός Γέροντάς μας, π. Αυγουστίνος Καντιώτης, είναι σαν την <<κλώσα>> που αγκαλιάζει όλα Της τα παιδιά, ανεξάρτητα τι χρώμα έχουν. Εάν συμβαίνει κάτι άλλο, ακόμη και από πλευράς ανθρώπων της Εκκλησίας, είναι όχι μόνο λανθασμένο αλλά και αντιευαγγελικό. <<Απόδοτε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ>>.-