ΑΝΑΣΤΑΣΗ: ΕΝΑ ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝ ΑΙΤΗΜΑ

Του Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου.

Ο Χριστός αναστήθηκε για λογαριασμό του ανθρώπου. Μετά την απομάκρυνσή του από τον Θεό, ο άνθρωπος περισσότερο χαμηλά να πέσει δεν είχε, πιο πολύ να πεθάνει δεν γινόταν. Η μόνη του διέξοδος ήταν να αναστηθεί. Μα δεν γνώριζε τον «τρόπο».

Αυτήν τη διαδικασία επιστροφής την ανέλαβε ο ίδιος ο Θεός, για χάρη του ανθρώπου. Γι’ αυτό «φόρεσε σώμα», προκειμένου ολόκληρη η υπόσταση του ανθρώπου να επιστραφεί και να σωθεί.

Η Ανάσταση του Χριστού αποτελεί υπαρξιακή επανάσταση στην πορεία της ανθρωπότητος. Ήταν το «ανθρωπίνως» αδύνατο. Ανέτρεψε τη φυσική τάξη, κατέστησε ανενεργούς τους φυσικούς νόμους, ακύρωσε την υπαρξιακή νομοτέλεια, αναποδογύρισε τη μέχρι τότε σχέση Θεού - ανθρώπου, έφερε τα πάνω κάτω, άλλαξε την εξάρτηση του φθαρτού από το άφθαρτο, αποκατέστησε «άδικα» τον αίτιο της αποστασίας στην προτεραία δόξα του, παλινόρθωσε τον άνθρωπο στη σύνολη δημιουργία.

Όλα αυτά όχι ερήμην του ανθρώπου. Η Μαρία της Ναζαρέτ είχε συγκατανεύσει στον Χαιρετισμό του Αγγέλου και είχε κατασταθεί Θεοτόκος. Ποτέ ο Θεός δεν θα καταστρατηγούσε την ελευθερία της βουλήσεως του ανθρώπου που ο ίδιος δημιούργησε, χωρίς την έγκρισή του.

Η Ανάσταση του Χριστού ήταν το γεγονός της Ιστορίας που κατέστη το Θαύμα του κόσμου. Ένα θαύμα επαναστατικό, επειδή είχε να κάνει με τη σχέση Θεού και ανθρώπου. Ίσως γι’ αυτό οι λαοί της γης, τα τελευταία 2.000 χρόνια, πάντοτε εμπνέονταν από την Ανάσταση του Χριστού. Οι χριστιανικοί πληθυσμοί του πλανήτη, είτε προφάσει είτε αληθεία, ζούσαν την Ανάσταση. Οι μη χριστιανικοί γνώριζαν γι’ αυτήν στο πολιτισμικό τους υποσυνείδητο. 

Όλοι αντλούσαν από την Ανάσταση τις ρηξικέλευθες ανατροπές και εκφάνσεις της, προκειμένου να απαντήσουν στα επείγοντα ερωτήματα και αιτήματα των καιρών τους.

Πριν οι Έλληνες αρχίσουν την εκστρατεία κατά της γλώσσας τους, θα μπορούσαν να διακριβώσουν ότι η ελληνική λέξη επανάσταση ενέχει τη λέξη ανάσταση. Σήμερα που οι λέξεις και οι έννοιες έχασαν το νόημά τους, μονάχα ψυχανεμιζόμαστε τη σχέση των δύο αυτών πνευματικών καταστάσεων.

Η παγκόσμια Ιστορία διδάσκει ότι κάθε επανάσταση έχει αυτούς που την κάνουν κι αυτούς που την εκμεταλλεύονται. Γι’ αυτό στις μέρες μας οι επαναστάσεις ολοένα και λιγοστεύουν. Απομένει να δοκιμάσουμε πάλι την αρχέγονη προτροπή για Ανάσταση που δεν πρόδωσε ποτέ τον άνθρωπο. Αρκεί να επιχειρηθεί ως έγερση σε καθετί πεσμένο. Ως ξαναζωντάνεμα για καθετί πεθαμένο. 

Η Ανάσταση δεν επιβάλλεται έξωθεν, επιτυγχάνεται από τον έσω άνθρωπο. Δεν αφήνει θύματα, δεν σκυλεύει συνειδήσεις, δεν θίγει υπολήψεις. Δεν προκαλεί αιματοχυσίες ούτε καταστροφές. Είναι μια εσωτερική αγωνιώδης προσπάθεια ανασυστάσεως της ανθρώπινης ψυχής. Χρειάζεται να αποψιλωθούν οι φαντασιώσεις του νου. Να αποστασιοποιηθούν οι εγωισμοί που τον κατατρύχουν. Απαιτείται η επαναφορά του ανθρώπου στα όριά του. 

Τότε παίρνουν νόημα οι αξίες του βίου. Ο άνθρωπος απολαμβάνει τις απλούστερες λεπτομέρειες της ζωής του. Ερμηνεύει τα πάντα γύρω του. Δεν είναι θεατής της ζωής αλλά πρωταγωνιστής και ρυθμιστής της.

Η Ανάσταση, ως πνευματικό μέγεθος, δεν βρίσκεται στο τέλος των υποχρεώσεών μας αλλά στην αρχή των καθηκόντων μας. Ανάλογα με τη στάση μας απέναντί της αποκτούν περιεχόμενο και σκοπό οι χαρές, οι λύπες, η υγεία, η αρρώστια, το γέλιο, το δάκρυ, ο γάμος, η τεκνοποιία, ο πλούτος, η φτώχεια, η ζωή κι ο θάνατος. Κυρίως αυτός.

Υποπτεύομαι ότι στην κρίσιμη καμπή της ελληνικής Ιστορίας μας, η μόνη επανάσταση που θα αποκαταστήσει την αναισθησία που βιώνουμε, είναι η επανατοποθέτησή μας απέναντι στο γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού. Εξάλλου, δεν τη γιορτάζουμε ως επετειακό γεγονός, αλλά ως σωτηριολογικό. Διαφορετικά, μας είναι άχρηστη η γιορτή. 

Όλοι αναγνωρίζουμε ότι για να αποκατασταθεί η κατάντια στην οποία μας οδήγησε η εγχώρια πολιτική ανευθυνότητα, απαιτείται μια επανάσταση. Ο λαός μας δεν έχει τη δύναμη να την πραγματώσει. Οι πολιτικοί μας ποντάρουν στη λήθη των ψηφοφόρων τους και δεν φαίνεται να εισέπραξαν αρκούντως το μήνυμα των Αγανακτισμένων. Ας ελπίσουμε να λάβουν, έστω τώρα, το ηχηρό μήνυμα των σιωπηλών. Το ελληνικό Δημόσιο δεν έχει ελπίδες διόρθωσης, μάλλον περιμένει, μετά τις εκλογές, να το ενταφιάσει μια ομάδα από τις δύο που μέχρι τώρα το σκύλευαν. Οι νέοι μας φεύγουν από τη χώρα, επειδή δεν αντέχουν την μπόχα της σήψης. Οι ηλικιωμένοι βυθίζονται σε ανυποληψία και πανικό. Οι ώριμοι τρέμουν από φόβο για το αβέβαιο αύριο. Όλοι αναλογιζόμαστε τα λάθη μας, αλλά τώρα πια το κακό έγινε! Τα εκλογικά πένθιμα εμβατήρια άρχισαν να παιανίζουν τον νεκρικό τους ρυθμό. Οι προεκλογικές υποσχέσεις ακούγονται σαν μοιρολόγια ενός έθνους που ξεψυχά. Οι ευρωπαίοι εργολάβοι κηδειών πιάνουν τα πόστα στα υπουργεία μας για να χαρίσουν αξιοπρεπή κηδεία στη χώρα και στο παλαιό εκείνο όραμα της ΕΕ! Περισσότερο να πεθάνουμε δεν γίνεται. Πιο χαμηλά να πέσουμε δεν έχει. Μόνο να σηκωθούμε μπορούμε. Μόνο να αναστηθούμε γίνεται. Γι’ αυτό Χριστός Ανέστη! 

Πηγή: ΤΟ ΠΑΡΟΝ (15/4/2012)