Ο θάνατος τον μήνα αυτόν και η εκκλησιαστική κηδεία με δύο μάλιστα Αρχιεπισκόπους του θεατρικού συγγραφέως και σκηνοθέτου Θ. Αγγελοπούλου, τον οποίον ο μακαριστός Επίσκοπος Φλωρίνης Αυγουστίνος είχε αφορίσει το 1990 για το γύρισμα – κάτω από τη Μητρόπολή του και σχεδόν στην αυλή της εκκλησίας του –, της αντεθνικής ταινίας <<Το μετέωρο βήμα του πελαργού>>, έδωσε αφορμή σε ορισμένους να πουν πολλά εις βάρος του γέροντος Ιεράρχου και να <<αποκαλυφθώσιν εκ πολλών καρδιών διαλογισμοί>>. Και ταύτα εν ονόματι της τέχνης, στην οποία αποδίδουν υπεραξία, επί υποτιμήσει των παραδόσεων του γένους τους και παραχαράξει της ιστορίας του τόπου τους.
Τι μπορούμε να πούμε εμείς για το θλιβερό τέλος ενός συνανθρώπου ? Μόνο το έλεος του Κριτού ζώντων και νεκρών πρέπει να ζητούμε. Ανεξιχνίαστα τα κρίματά Του. Εκείνος ορίζει τη ζωή και το τέλος μας και Εκείνος θα κρίνει τον καθένα κατά τα πεπραγμένα του. Για τους επικριτάς όμως του αοιδίμου ποιμενάρχου και τους κηδεύσαντας αυτόν εν πάση τιμή θα πούμε αυτά μόνο.
Τουλάχιστον σήμερα, που όλοι βλέπουμε πού μας οδηγούν οι διεθνιστικές ιδέες που πρέσβευε και το σαρκικό φρόνημα που εξέφραζε ο Θ. Αγγελόπουλος – για τα οποία ακριβώς ο επίσκοπος εξανέστη και προέβη στον αφορισμό του –, θα περίμενε κανείς να έχουμε αλλάξει γνώμη.
Δεν είναι λοιπόν αυτές οι ιδέες και αυτά τα φρονήματα που ευθύνονται για τη σημερινή χρεοκοπία αυτού του τόπου ? Δεν είστε σεις, συμπατριώτες, που δυσανασχετείτε για την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας και κατηγορείτε τους πολιτικούς σας επί προδοσία ? Δεν είστε σεις που εξορκίζετε την εκποίηση του δημοσίου πλούτου και της γης σας στους ξένους ? Δεν είστε σεις, αδελφοί, που διαμαρτύρεστε για την εθνολογική αλλοίωση της χώρας από την ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση ? Δεν δυσανασχετείτε, εργάτες, για την ανεργία, την εισβολή των πολυεθνικών εταιρειών, την αυτοκρατορία των τραπεζιτών ? Δεν φωνάζετε σεις, συμπολίτες, όταν ολόκληρες συνοικίες μεταβάλλονται σε γκέτο μουσουλμάνων ? Εσείς δεν στενοχωρηθήκατε όταν προ ετών ο Αλβανός μαθητής θα κρατούσε στο σχολείο την ελληνική σημαία ? Και δεν θα στενοχωρηθείτε όταν αύριο ο μαθητής εκείνος θα επανέλθει εδώ ως ηγέτης κόμματος των ομοεθνών του ? Δεν είστε σεις, άνθρωποι του πνεύματος και των γραμμάτων, που διαπιστώνετε την απουσία οράματος, την έλλειψη στόχων, την κατίσχυση της ύλης και του χρήματος ? Και δεν είστε σεις, μακαριώτατοι, που λέτε και γράφετε ότι η κρίσις που βιώνουμε στο βάθος είναι όχι υλική και οικονομική αλλά πνευματική και ηθική ?
Αλλ΄ αυτά εξέφραζε τότε με <<Το μετέωρο βήμα του πελαργού>> ο Θ. Αγγελόπουλος. Η σπορά εκείνων των ιδεών καρποφόρησε τούτα τα ζιζάνια. Και αντί τώρα να δικαιώσετε εκείνον που έβλεπε λίγο πιο πέρα και προέβλεπε τις σημερινές εξελίξεις, τον επικρίνετε. Τόσο, λοιπόν, μικρόνους ήταν ο Αυγουστίνος και δεν μπορούσε να καταλάβει την μεγαλοφυΐα του σκηνοθέτου, και τόσο ευφυείς εσείς που εξακολουθείτε και τώρα να τον εκθειάζετε, αδίδακτοι από τα παθήματα του λαού μας ?
Ο Επίσκοπος Αυγουστίνος ήταν άνθρωπος αγάπης. Δεν εξέδωσε τον αφορισμό από στενοκεφαλιά και μίσος. Τον χρησιμοποίησε ως παιδαγωγικό και ασφαλιστικό μέτρο. Κρίμα που ακόμα δεν κατανοήθηκαν τα ελατήρια και η ενέργειά του.
(Από το περιοδικό ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ, Αρ. τεύχους 703, Φεβρουάριος 2012)
Σχόλιο επιμελητή έκδοσης: Καταρχήν οφείλω να πω ένα μεγάλο εύγε στην ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ με το κείμενο της οποίας συμφωνώ κατά πάντα. Ειλικρινά, δεν είχα σκοπό να ασχοληθώ με τον θάνατο του Θ. Αγγελόπουλου. Έχω μάθει να τιμώ την τέχνη και τα γράμματα, όμως υπεράνω κάθε τέχνης και γραμμάτων έχω μάθει να τιμώ το Δόγμα και την πατρίδα μου. Συνεπώς, τιμώ κάθε άνθρωπο της τέχνης μέχρις εκεί που πρέπει και λαμβάνοντας υπόψη ότι είναι ένας απλός άνθρωπος και όχι ΄΄ημίθεος΄΄ όπως προβάλλουν τα ΜΜΕ κάθε άνθρωπο της τέχνης που εκείνοι θέλουν. Αλλά, εκείνο που με εξόργισε ήταν η εμετική συμπεριφορά των επικριτών του μακαριστού Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου. Εάν υπήρχε ένας Αρχιερέας με Α κεφαλαίο στην Ελλάδα (για να μην πω στον κόσμο) τις προηγούμενες τέσσερις δεκαετίες, αυτός ήταν ο Αυγουστίνος Καντιώτης. Ο μακαριστός αυτός Γέροντάς μας, εφάρμοσε πλήρως το Ευαγγέλιο πρώτα στη δική του ζωή και στη συνέχεια ζήτησε να το εφαρμόσουν και οι πιστοί. Υπήρξε υποδειγματικός, καλοκάγαθος αλλά και ακέραιος. Δεν ανεχόταν καμία παραποίηση και καμία υποχώρηση στα της πίστης αλλά και στα της πατρίδας. Η Φλώρινα, επί των ημερών του, διέπρεψε στο στάδιο των αγώνων και των αρετών. Όσοι είχαν αγαθή προαίρεση – ακόμη κι εκείνοι που δεν ήσαν κοντά στην Εκκλησία – ομολόγησαν τον αγώνα, το ορθό φρόνημα και την μαχητικότητά του για την προάσπιση της γης της Μακεδονίας μας. Κυρίως, όμως, για την Ορθοδοξία η οποία ήθελε να εκφράζεται από την ορθοπραξία, διαφορετικά ήταν νεκρή.
Ήλθαν, λοιπόν, κάποιοι ΄΄λελέδες΄΄ που έμαθαν τα περί τέχνης στα καπνιστήρια και τα μπαράκια να πιάσουν στο στόμα τους τον Αυγουστίνο. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι το γεγονός ότι επί είκοσι χρόνια είχαν καταπιεί τη γλώσσα τους διότι ήξεραν ότι θα πάρουν την απάντηση που τους αρμόζει εάν ξεκινήσουν τις γνωστές καλλιτεχνικές παραφιλολογίες τους. Κι έτσι σιωπούσαν. Ήλθαν, λοιπόν, σήμερα, λαλίστατοι όντες, λάβροι κατά του Αυγουστίνου, γιατί ? Διότι ο Αυγουστίνος βρίσκεται εδώ και ενάμιση χρόνο στην αγκαλιά του Θεού, εγκαταλείποντας τούτο τον μάταιο και χαμερπή κόσμο σε ηλικία 104 ετών. Οπότε δεν μπορούν να πάρουν την απάντηση που πρέπει οι … <<κύριοι>> αυτοί.
Άκουσα δε και μια κυρία σε εκπομπή <<ψευτοτηλεπερσόνας>> της ιδιωτικής τηλεόρασης να μιλά για τον μακαριστό Γέροντα με τα χειρότερα λόγια επειδή την αφόρισε εξαιτίας του γεγονότος ότι συμμετείχε σε γύρισμα σκηνής με υποτιθέμενη προβολή παρά φύσιν περιεχομένου (με την έννοια ότι προσωποποιούσε το θύμα ενός παιδεραστή). Και η <<ψευτοτηλεπερσόνα>> συμφωνούσε δίχως να ξέρει ουσιαστικά ποιος είναι όχι μόνο ο Αυγουστίνος Καντιώτης αλλά - κυρίως - τι πρεσβεύει η Αγία Γραφή για το συγκεκριμένο ζήτημα, δηλαδή πως επιτιμάται η πράξη αυτή αλλά και η προβολή της στο ευρύ κοινό (οπότε εξωθείται ο εσωτερικός κόσμος των τηλεθεατών και εξάπτεται η φαντασία και οι ορμές των ανθρώπων). Ο Γέροντας έπραξε τα δέοντα και σύμφωνα με την Αγία Γραφή και σύμφωνα με την συνείδησή του.
Κλείνοντας λέγω τούτο, από πνευματικής και καθαρά εκκλησιαστικής άποψης: Δεν γνωρίζω τι προσέφερε ο εκλιπών σκηνοθέτης στην τέχνη ούτε τον κρίνω ως άνθρωπο, καθότι αμαρτωλότερος πάντων ειμί εγώ και δεν είμαι ικανός να κρίνω αλλότριον οικέτην. Πάντως, εύχομαι οι Αρχιερατικές ευχές που ανέπεμψαν οι δύο Αρχιεπίσκοποι κατά την εξόδιο ακολουθία του να αποτελέσουν τον κρούστη επί της θύρας του Κυρίου προς τον οποίον απευθύνθηκαν, παρακαλώντας για τη σωτηρία και την ανάπαυση της ψυχής του.-
Γιώργος Φωτ. Παπαδόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου