Του Γιώργου Φωτ. Παπαδόπουλου- πρώην Δημοτικού Συμβούλου Χίου
Την Κα Μαίρη Παπακωνσταντίνου, γνωστή και περίφημη γλύπτρια με καταγωγή από τη Χίο, είχα την ευκαιρία και την τιμή να γνωρίσω πριν από δέκα περίπου χρόνια, όταν ξεκίνησαν οι διεργασίες για τη φιλοτέχνηση της προτομής του Πανεπιστημιακού και Ακαδημαϊκού Κων/νου Αμάντου, στο Ζυφιά, εκ του Δήμου Καμποχώρων. Πρόκειται για μια εξαίρετη κυρία η οποία έχει καταξιωθεί στον χώρο της τέχνης και μάλιστα έχει τιμηθεί με τον υπέρτιμο τίτλο της <<Γυναίκας της Ευρώπης>> πριν από χρόνια.
Μέσα στα τόσα πολλά και αξιόλογα έργα της είναι και ο ανδριάντας που χρηματοδότησε ιδιωτικός φορέας και – με άδεια και έγκριση του Δημοτικού Συμβουλίου Χίου (επί δημαρχίας Γιάννη Μπουμπάρη) – τοποθετήθηκε στο γεωγραφικό τρίγωνο μπροστά από τις κτιριακές εγκαταστάσεις του Ναυτικού Ομίλου Χίου.
Ήλθε το πλήρωμα του χρόνου και, όταν τούτο αποφασίστηκε από τέσσερα (4) συναρμόδια Υπουργεία -πριν από δεκατέσσερα (14) χρόνια-, ευοδώθηκαν οι διεργασίες φιλοτέχνησης ενός νέου, έφιππου, ανδριάντα, αναζητώντας τον κατάλληλο χώρο τοποθέτησής του, με επικρατέστερο αυτόν της κεντρικής πλατείας που φέρει το όνομα του Στρατηγού. Πλην όμως οι αρμόδιοι τεχνικοί και άλλοι υπηρεσιακοί παράγοντες προέβαλαν αντιρρήσεις τις οποίες έκαναν τελικά αποδεκτές οι θεσμικοί φορείς της πολιτείας. Έτσι, αποφασίστηκε ο νέος ανδριάντας να τοποθετηθεί στη θέση του παλιού και ο παλιός να τοποθετηθεί στον φυσικό χώρο της βιωτής του αειμνήστου τιμωμένου (τον ελληνικό στρατό), δηλαδή στην είσοδο της Ταξιαρχίας Χίου. Καμία μείωση του έργου, κανένας ψόγος. Απεναντίας, θεωρώ ότι η τιμή που του έγινε είναι μεγαλύτερη από τον χώρο που είχε προηγουμένως τοποθετηθεί μιας και ένα άγαλμα – όπως αναφέρουν οι γνωρίζοντες, τεχνικοί και εικαστικοί – δεν αποδίδει την αξία του μόνο ως κατασκευή αλλά, κυρίως, από τον περιβάλλοντα χώρο στον οποίο τοποθετείται. Και θεωρώ ότι, εκεί που πήγε σήμερα, αποδίδει τα μέγιστα και τιμάται δεόντως η μνήμη του εικονιζομένου. Ας μην ξεχνάμε ότι εκεί, πλησίον, γίνεται έπαρση της ελληνικής σημαίας δις καθημερινώς, διέρχονται ανώτεροι και ανώτατοι αξιωματικοί διαρκώς, αποδίδονται τιμές συνεχώς, ενώ βρίσκεται πάνω από τη συμβολή τεσσάρων οδών (Αεροπόρου Χαλκιά, Ριζαρίου, Ρίμινι και Γεωργίου Κονδύλη) σε περίοπτη θέση και με πληθώρα κόσμου να μεταβαίνει από και προς την πόλη εκ του συγκεκριμένου σημείου. Δεν διακρίνεται, λοιπόν, καμία μείωση ή προσβολή του έργου, απεναντίας τιμάται δεόντως. Προσωπικά δε, θα έχω καθημερινή συντροφιά μου τον Πλαστήρα και τον Γεώργιο Γκιάλα μιας και το σπίτι μου είναι ακριβώς απέναντί τους και το μπαλκόνι μου τους έχει θέα !
Από την άλλη γεννάται το εξής εύλογο ερώτημα: Όταν ιδιώτες (σύλλογοι, κλπ) τοποθετούν αγάλματα σε δημόσιους χώρους με άδεια του Δήμου ή του Δημοσίου, δεν έχει το δικαίωμα ο χορηγών την άδεια φορέας- ιδιοκτήτης να κρίνει πότε και πως είναι ηθικά, αισθητικά και λειτουργικά πιο προσοδοφόρος ο χώρος και να τον επαναχρησιμοποιήσει ανάλογα ? Οι αποφάσεις λαμβάνονται ες αεί ? Θα του στερήσει το δικαίωμα κάποιος ιδιώτης να αναθεωρήσει κάποια παλαιότερη απόφασή του εάν υπάρχουν νέα δεδομένα στο διάβα του χρόνου και της εξέλιξης ? Ας είμαστε περισσότερο λογικοί και εξωστρεφείς. Δεν περιστρέφονται όλα γύρω από τον εαυτό μας ! Κλείνοντας ήθελα να πω τούτο: Πληροφορηθήκαμε από τον τοπικό τύπο ότι, ενδεχομένως, η Κα Παπακωνσταντίνου απαιτήσει χρήματα μέσω ευρωπαϊκών δικαστηρίων κ.λπ. για τη μεταφορά του αγάλματος ! Θεωρώ μέγιστο λάθος την κίνηση αυτή. Θα στραφεί κατά ποίων: Του Δήμου, του Στρατού, τεσσάρων Υπουργείων, της κοινής γνώμης που εκφράζεται πλειοψηφικά από θεσμικούς φορείς ? Και γιατί ? Ποιος την προσέβαλε ή δεν σεβάστηκε το έργο της ? Για όνομα του Θεού ! Αν είναι δυνατόν. Κανένας δεν προσέβαλε ούτε την ίδια ούτε το έργο της το οποίο ετιμάτο και πάλι θα τιμάται στο μέλλον επισταμένως. Γι΄ αυτούς τους λόγους και επειδή η Κα Παπακωνστανίνου είναι, όντως, κυρία με ήθος και αξιοπρέπεια -ευρέως αναγνωρισμένη- θεωρώ ότι, δεν θα προβεί σε καμία ενέργεια η οποία το μόνο που, ενδεχομένως, προκαλέσει θα είναι η αμαύρωση της υστεροφημίας της. –
Την Κα Μαίρη Παπακωνσταντίνου, γνωστή και περίφημη γλύπτρια με καταγωγή από τη Χίο, είχα την ευκαιρία και την τιμή να γνωρίσω πριν από δέκα περίπου χρόνια, όταν ξεκίνησαν οι διεργασίες για τη φιλοτέχνηση της προτομής του Πανεπιστημιακού και Ακαδημαϊκού Κων/νου Αμάντου, στο Ζυφιά, εκ του Δήμου Καμποχώρων. Πρόκειται για μια εξαίρετη κυρία η οποία έχει καταξιωθεί στον χώρο της τέχνης και μάλιστα έχει τιμηθεί με τον υπέρτιμο τίτλο της <<Γυναίκας της Ευρώπης>> πριν από χρόνια.
Μέσα στα τόσα πολλά και αξιόλογα έργα της είναι και ο ανδριάντας που χρηματοδότησε ιδιωτικός φορέας και – με άδεια και έγκριση του Δημοτικού Συμβουλίου Χίου (επί δημαρχίας Γιάννη Μπουμπάρη) – τοποθετήθηκε στο γεωγραφικό τρίγωνο μπροστά από τις κτιριακές εγκαταστάσεις του Ναυτικού Ομίλου Χίου.
Ήλθε το πλήρωμα του χρόνου και, όταν τούτο αποφασίστηκε από τέσσερα (4) συναρμόδια Υπουργεία -πριν από δεκατέσσερα (14) χρόνια-, ευοδώθηκαν οι διεργασίες φιλοτέχνησης ενός νέου, έφιππου, ανδριάντα, αναζητώντας τον κατάλληλο χώρο τοποθέτησής του, με επικρατέστερο αυτόν της κεντρικής πλατείας που φέρει το όνομα του Στρατηγού. Πλην όμως οι αρμόδιοι τεχνικοί και άλλοι υπηρεσιακοί παράγοντες προέβαλαν αντιρρήσεις τις οποίες έκαναν τελικά αποδεκτές οι θεσμικοί φορείς της πολιτείας. Έτσι, αποφασίστηκε ο νέος ανδριάντας να τοποθετηθεί στη θέση του παλιού και ο παλιός να τοποθετηθεί στον φυσικό χώρο της βιωτής του αειμνήστου τιμωμένου (τον ελληνικό στρατό), δηλαδή στην είσοδο της Ταξιαρχίας Χίου. Καμία μείωση του έργου, κανένας ψόγος. Απεναντίας, θεωρώ ότι η τιμή που του έγινε είναι μεγαλύτερη από τον χώρο που είχε προηγουμένως τοποθετηθεί μιας και ένα άγαλμα – όπως αναφέρουν οι γνωρίζοντες, τεχνικοί και εικαστικοί – δεν αποδίδει την αξία του μόνο ως κατασκευή αλλά, κυρίως, από τον περιβάλλοντα χώρο στον οποίο τοποθετείται. Και θεωρώ ότι, εκεί που πήγε σήμερα, αποδίδει τα μέγιστα και τιμάται δεόντως η μνήμη του εικονιζομένου. Ας μην ξεχνάμε ότι εκεί, πλησίον, γίνεται έπαρση της ελληνικής σημαίας δις καθημερινώς, διέρχονται ανώτεροι και ανώτατοι αξιωματικοί διαρκώς, αποδίδονται τιμές συνεχώς, ενώ βρίσκεται πάνω από τη συμβολή τεσσάρων οδών (Αεροπόρου Χαλκιά, Ριζαρίου, Ρίμινι και Γεωργίου Κονδύλη) σε περίοπτη θέση και με πληθώρα κόσμου να μεταβαίνει από και προς την πόλη εκ του συγκεκριμένου σημείου. Δεν διακρίνεται, λοιπόν, καμία μείωση ή προσβολή του έργου, απεναντίας τιμάται δεόντως. Προσωπικά δε, θα έχω καθημερινή συντροφιά μου τον Πλαστήρα και τον Γεώργιο Γκιάλα μιας και το σπίτι μου είναι ακριβώς απέναντί τους και το μπαλκόνι μου τους έχει θέα !
Από την άλλη γεννάται το εξής εύλογο ερώτημα: Όταν ιδιώτες (σύλλογοι, κλπ) τοποθετούν αγάλματα σε δημόσιους χώρους με άδεια του Δήμου ή του Δημοσίου, δεν έχει το δικαίωμα ο χορηγών την άδεια φορέας- ιδιοκτήτης να κρίνει πότε και πως είναι ηθικά, αισθητικά και λειτουργικά πιο προσοδοφόρος ο χώρος και να τον επαναχρησιμοποιήσει ανάλογα ? Οι αποφάσεις λαμβάνονται ες αεί ? Θα του στερήσει το δικαίωμα κάποιος ιδιώτης να αναθεωρήσει κάποια παλαιότερη απόφασή του εάν υπάρχουν νέα δεδομένα στο διάβα του χρόνου και της εξέλιξης ? Ας είμαστε περισσότερο λογικοί και εξωστρεφείς. Δεν περιστρέφονται όλα γύρω από τον εαυτό μας ! Κλείνοντας ήθελα να πω τούτο: Πληροφορηθήκαμε από τον τοπικό τύπο ότι, ενδεχομένως, η Κα Παπακωνσταντίνου απαιτήσει χρήματα μέσω ευρωπαϊκών δικαστηρίων κ.λπ. για τη μεταφορά του αγάλματος ! Θεωρώ μέγιστο λάθος την κίνηση αυτή. Θα στραφεί κατά ποίων: Του Δήμου, του Στρατού, τεσσάρων Υπουργείων, της κοινής γνώμης που εκφράζεται πλειοψηφικά από θεσμικούς φορείς ? Και γιατί ? Ποιος την προσέβαλε ή δεν σεβάστηκε το έργο της ? Για όνομα του Θεού ! Αν είναι δυνατόν. Κανένας δεν προσέβαλε ούτε την ίδια ούτε το έργο της το οποίο ετιμάτο και πάλι θα τιμάται στο μέλλον επισταμένως. Γι΄ αυτούς τους λόγους και επειδή η Κα Παπακωνστανίνου είναι, όντως, κυρία με ήθος και αξιοπρέπεια -ευρέως αναγνωρισμένη- θεωρώ ότι, δεν θα προβεί σε καμία ενέργεια η οποία το μόνο που, ενδεχομένως, προκαλέσει θα είναι η αμαύρωση της υστεροφημίας της. –
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου