Αγαπητή «ΑΛΗΘΕΙΑ» στο φύλλο σας της 21ης -01-2010, διάβασα τη συνομιλία που είχε η δημοσιογράφος σας, με το Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Χίου κκ. Διονύσιο και με έκπληξη είδα να αποκαλεί Ιερείς της Μητροπόλεως Χίου – Ψαρών και Οινουσσών «ΑΣΧΕΤΟΥΣ».
Στο επίσημο ημερολόγιο της Ι. Μ. Χίου του 2010, διάβασα με προσοχή το ονοματεπώνυμο όλων των Ιερέων. Εκείνο που διαπίστωσα ήταν δίπλα στο όνομα τους υπάρχουν μόνο τα γράμματα Α – Β – Γ και Δ, ανάλογα με τη μισθολογική κατηγορία εκάστου. Δεν είδα πουθενά την λέξη «ΑΣΧΕΤΟΣ» και σκέφτηκαν μήπως είναι κανένα καινούργιο «οφίκιο» το οποίο δε γνωρίζουμε; «ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΡΗΣ» στον κατάλογο των οφικίων υπάρχει, «ΑΣΧΕΤΟΣ» όμως όχι. Αν υπάρχει και δε το γνωρίζουμε, έχει καλώς. Εάν όμως είναι ένας καινούργιος χαρακτηρισμός, Δεσποτικός, για τους Ιερείς, τι να πω; Πέρασαν τριάκοντα (30) χρόνια Ποιμαντορίας, τώρα, ανακάλυψε την ύπαρξη αυτής της τάξεως των Ιερέων; Δε θέλω και δεν μπορώ να πιστέψω, πως «Ένας Μητροπολίτης σοβαρά σκεπτόμενος, εξεφράσθη έτσι για τους Ιερείς και μάλιστα πολλοί εξ αυτών είναι και επιλογή του και χειροτονίες του. Ίσως το είπε χαριτολογώντας... διότι εάν το είπε «εν γνώσει λόγου» είναι και βαρύ και άδικο.
Θα σας παρακαλούσα όμως να μου δώσετε λίγο χρόνο και λίγο χώρο.
Το 1960, σε μία ιερατική σύναξη, ο τότε Μητροπολίτης Χίου Παντελεήμων Φωστίνης, μιλώντας για τη δύναμη της Θείας Χάριτος, που λαμβάνουν οι Ιερείς κατά τη χειροτονία τους αναφέρθηκε στο εξής γεγονός.
Σε κάποια Μητρόπολη, εκτός των Ιερέων Διακόνων και Μοναχών, υπήρχε και ένας ασκητής, σε ένα μικρό νησάκι όπως π.χ. τα Αντίψαρα. Ονομαζόταν Ησύχιος. Για πολλά χρόνια της Ποιμαντορίας του, δε φρόντισε να γνωρίσει τον ασκητή αυτόν. Αποφάσισε λοιπόν, κάποια ημέρα, να τον επισκεφθεί.
Πήρε δύο συνοδούς και με το καΐκι έφτασαν στο νησάκι. Το ασκητήριο βρισκόταν περίπου εφτακόσια (700) μέτρα από την παραλία. Ανέβηκαν την πλαγιά, μπήκαν μέσα στην εκκλησία και αντίκρισαν έναν μοναχό, γονυπετή, μπροστά στην εικόνα του Χριστού, προσευχόμενο και λέγοντα «Κύριε μη με ελεήσεις».
Ο Μητροπολίτης γύρισε, είδε τους συνοδούς του, χαμογέλασε και τους είπε «ΑΣΧΕΤΟΣ». Ο γέροντας, βυθισμένος στην προσευχή του, δεν αντελήφθη τους επισκέπτες του. Τότε ο Μητροπολίτης, κτύπησε το μπαστούνι του στο δάπεδο της εκκλησίας. Άκουσε τον θόρυβο ο Ασκητής, γύρισε και είδε το Μητροπολίτη. Του φίλησε το χέρι και τον καλωσόρισε στο ασκητήριό του.
Κουβέντιασαν λίγο και ο Μητροπολίτης με τη συνοδεία του σηκώθηκαν να φύγουν. Φεύγοντας ο Μητροπολίτης είπε στον ασκητή «Πατέρα Ησύχιε, όταν προσεύχεσαι, να λες «Κύριε ελέησόν με», γιατί όπως το λες είναι λάθος. Μάλιστα – μάλιστα Δέσποτά μου. Έφυγαν. Ο Ησύχιος καθόταν στην αυλή της εκκλησίας, μέχρι που έφτασαν σχεδόν στην παραλία.
Γύρισε στην εκκλησία, έσκυψε να προσευχηθεί, μα ξέχασε πώς του είχε πει ο Δεσπότης να προσεύχεται.
Σηκώθηκε, κατηφόρισε στην παραλία, μα το καΐκι, είχε απομακρυνθεί.
Τότε, όσο πιο γρήγορα, μπορούσε έτρεχε, στην επιφάνεια της θάλασσας, για να προλάβει τον Δεσπότη.
Ο ναύτης του καϊκιού, τον είδε και φώναξε τον καπετάνιο και το Μητροπολίτη. Όταν είδαν τον ασκητή να περπατά στη θάλασσα, γύρισαν πίσω.
Όταν έφθασαν κοντά, με δάκρυα στα μάτια ο ασκητής, φώναξε στο Μητροπολίτη: «Δέσποτά μου, συχώρα με, αλλά ξέχασα πώς μου είπες να προσεύχομαι». Ο Μητροπολίτης κούνησε το κεφάλι του, τον κοίταξε για λίγο σιωπηλός, κύλησαν κάποια δάκρυα στα μάτια του και γύρισε και είπε στον Ησύχιο. Πήγαινε και κάνε ό,τι έκανες μέχρι σήμερα.
Τι συμπέρασμα βγαίνει από αυτή την ιστορία; Βγάλτε το εσείς.
Εγώ μόνο τούτο θέλω να πω. Οι μεγάλοι, όποια θέση και να έχουν, πρέπει πριν εκφραστούν να σκέπτονται πολύ, διότι η σκέψη γεννά Σοφία και η Σοφία Σύνεση...
Του Πρεσβυτέρου
Μάρκελλου Μαλαφή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου