Αφού, λοιπόν, τη μεταμόρφωσε σωματικά και ψυχικά, μ’ ένα πρωτάκουστο, αξιοθαύμαστο τρόπο, κάτι που προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση στο χωριό της (Βλ. «Σημείον Μέγα», σελ. 15Ο και 168), την αξίωσε φοβερών αποκαλύψεων, τις οποίες, «κατ’ επιθυμίαν του», κατέγραψε σε έξι βιβλία μέχρι σήμερα, για τη διάδοση των θαυμασίων του (βλ. περισσότερα στην ίδια ιστοσελίδα : Ο Άγιος Ραφαήλ χρησιμοποίησε την Αικ. Λύτρα σα μεσίτην κ.α.).
Το δεύτερο πρόσωπο της παρούσας ιστορίας, ο αείμνηστος Φώτης Κόντογλου, είναι πολύ γνωστός στον κόσμο σαν ζωγράφος, εξαίρετος αγιογράφος, συντηρητής μνημείων και έργων τέχνης, διάσημος λογοτέχνης και σύγχρονος Ομολογητής της «Ορθοδόξου πίστεως». Στο INTERNET υπάρχουν πολλές ιστοσελίδες με πληροφορίες για το βίο του και το πολύπλευρο πνευματικό του έργο. Γι’ αυτό, εδώ θα περιοριστούμε στις πιο απαραίτητες, που συνδιάζονται άμεσα με το θέμα μας.
Κατά γενική ομολογία, ο Κόντογλου διακρινόταν για τη μεγάλη του πίστη και ευλάβεια, καθώς και τη βαθιά γνώση των Γραφών και των Πατερικών Κειμένων. Εμπνεόταν από την Ελληνική, πολιτιστική κληρονομιά και προσηλώθηκε με φανατισμό σ’ ό,τι θεωρούσε καθαρά Ελληνικό, βγαλμένο από την παράδοση του Βυζαντίου και της «Ορθοδόξου Εκκλησίας».
Γεννήθηκε το 1895 στις Κυδωνίες της Μ. Ασίας (Αϊβαλί) και το 1921 μετείχε στη Μικρασιατική εκστρατεία. Μετά την κατάρρευση του μετώπου, πήγε μαζί με άλλους πρόσφυγες στη Μυτιλήνη και για ένα διάστημα, πριν έρθει στην Αθήνα, έμενε στη Θερμή.
Από την κατοχή και μετά, το πλούσιο λογοτεχνικό του έργο αναφέρεται πλέον σε Χριστιανικά θέματα. Είχε ήδη αρχίσει να καταγράφει διάφορες θαυμαστές ιστορίες, όταν διάβασε στις Εφημερίδες για την εύρεση του Ι. Λειψάνου του Αγίου Ραφαήλ και τα πρώτα θαύματα που έγιναν στη Θερμή Λέσβου. Όπως ήταν επόμενο, εντυπωσιάστηκε πολύ κι επειδή, καθώς αναφέραμε, είχε κάποιο σύνδεσμο με το μέρος αυτό, αισθάνθηκε ξεχωριστή συγκίνηση και φούντωσε μέσα του ο ιερός πόθος τής διαιώνισής τους, προκειμένου ν’ αποστομωθούν τα στόματα των απίστων, που δε λείπουν από καμμία εποχή.
Αποφάσισε, λοιπόν, να συγκεντρώσει, με ιδιαίτερο ζήλο και κατάνυξη, τις ενυπόγραφες, σημαντικότερες αφηγήσεις όλων όσων είδαν όνειρα και οράματα, που αφορούσαν τους τρεις Νεοφανείς Μεγαλ/ρες της Λέσβου, καθώς και άλλα πρόσωπα τα οποία μαρτύρησαν στον αγιασμένο λόφο των Καρυών, σ’ ένα βιβλίο που πρωτοκυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1962, από τις Εκδόσεις «ΑΣΤΗΡ», με τίτλο «Σημείον μέγα», τα θαύματα των Αγίων της Θερμής, Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης.
Παράλληλα, έταξε ν’ αγιογραφήσει και την Εικόνα τους (8.9.6Ο), με βάση την περιγραφή που έκαναν τα άτομα τα οποία τους είχαν δει ολοζώντανους, «κατ’ όναρ ή καθ’ ύπαρ». Αξίωσαν όμως και τον ίδιον να τους δει, για να τους απεικονίσει καλύτερα. ΄Οπως δε αναφέρει, στη σελ. 37 του βιβλίου του, τους αγιογράφησε μαζί με το μαθητή του Κων/νο Γεωργακόπουλο από τη Χώρα Μεσσηνίας.
Σίγουρα, όλ’ αυτά δεν ήταν τυχαία. Οι Άγιοι τον επέλεξαν και στις δύο περιπτώσεις που αναφέραμε, όπως προκύπτει μεταξύ άλλων και από τις εξής μαρτυρίες, που αναφέρονται στο βιβλίο του :
Εκείνες τις μέρες η Βασιλική Ράλλη είδε στον ύπνο της, ότι βρισκόταν στην ακροθαλασσιά τής Θερμής. Ξαφνικά άρχισε να λάμπει ο ουρανός, σα να έριχναν αμέτρητα πυροτεχνήματα. Άνοιξε, λες, η Ανατολή, ακριβώς εκεί που βρισκόταν τ’ Αϊβαλί και μέσα σε μία μεγάλη λάμψη υψωνόταν μία Εικόνα, η οποία ερχόταν προς τη Θερμή, πετώντας πάνω από τη θάλασσα. Όταν πλησίασε, είδε ότι ήταν των δύο Αγίων, οπότε άρχισε να φωνάζει : Άγιε Ραφαήλ, Άγιε Νικόλαε και τότε ξύπνησε (σελ. 86).
Η Μαρία Τσολάκη είδε, ότι βρέθηκε στο λόφο των Καρυών, όπου παρουσιάστηκε ο Άγιος Νικόλαος και της είπε : Ήμουν στην Αθήνα μαζί με τον Άγιο Ραφαήλ, όπου έγινε η Εικόνα μας και τώρα ήρθα. Το ίδιο επανέλαβε και στη Μαρία Δουργκούνα (σελ. 1Ο3 και 1Ο4).
Αργότερα, ο Άγιος Ραφαήλ είπε «καθ’ ύπνον» στη Μαρία Τσολάκη, ότι από την ώρα που μπήκε ο Δεσπότης στο αεροπλάνο με την Εικόνα τους βρισκόταν δίπλα του (σελ. 1Ο9).
Η Βασ. Ράλλη, την 1.9.196Ο, ενώ ήταν άρρωστη, είδε σε όνειρο τους δύο Αγίους και μεταξύ άλλων ο ΄Αγ. Νικόλαος της είπε : Να σηκωθείς να γράψεις αμέσως την κατάθεσή σου. Μην αργοπορείς. Πρέπει να φύγουν γρήγορα τα χαρτιά για τον κ. Κόντογλου (σ.87).
Διαβάζοντας τις αμέτρητες, χειρόγραφες, ενυπόγραφες μαρτυρίες, όπως επισημαίνει, μεταξύ άλλων, στο βιβλίο του, τον εντυπωσίασε ιδιαίτερα το γεγονός, ότι τα περισσότερα άτομα που είδαν όνειρα ή οράματα ήταν αγράμματοι ή ολιγογράμματοι άνθρωποι και πρόσφυγες καταδιωγμένοι από τους Τούρκους, δηλ. ομοιοπαθείς με τους Αγίους, οι οποίοι κατέφυγαν στη Μυτιλήνη μετά την άλωση της Κων/πολης. Αλλά και ο ίδιος, που αξιώθηκε να ιστορήσει τα θαυμάσιά τους, πρωτοπήγε εκεί μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, με λίγους δικούς του, αφήνοντας πίσω τους άλλους, οι οποίοι μαρτύρησαν για την πίστη και την πατρίδα. Εξάλλου, πρόσφυγας ήταν και ο μακαριστός Μητροπολίτης Ιάκωβος Κλεομβρότου, που είχε θρηνήσει κι εκείνος αγαπητά του πρόσωπα.
Προκειμένου να συγκεντρώσει τις πληροφορίες που χρειάζονταν για τη συγγραφή τού βιβλίου του, ο μακαριστός κυρ-Φώτης, όπως τον έλεγαν οι γνωστοί του, αλληλογραφούσε με το Δεσπότη, αλλά και με άλλους, μεταξύ των οποίων και η Αικ. Λύτρα, την οποία είχε επισκεφθεί στο σπίτι της στα Πάμφιλα κι είχε αναπτυχθεί ανάμεσά τους μία ειλικρινής, Χριστιανική φιλία.
Επειδή και τα δύο πρόσωπα που αναφέρθηκαν παραπάνω είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τους τρεις Αγίους της Θερμής, έτυχε δε, μαζί με τα βιβλία τής κας Λύτρα, να έρθουν στα χέρια μου και κάποιες από τις επιστολές τού Κόντογλου, τις κατέγραψα στη συνέχεια για δύο λόγους : Αφενός, γιατί το περιεχόμενό τους παρουσιάζει ενδιαφέρον από θεολογικής πλευράς κι αφετέρου για να βοηθήσουν τον αναγνώστη να σχηματίσει μία προσωπική γνώμη για την Αικατερίνη - η οποία έγινε δοχείο τής Θείας Χάρης - και, καθώς συμπεραίνουμε από τα γραφόμενά του, την εκτιμούσε ιδιαίτερα και τη μακάριζε ο Φ. Κόντογλου. Την παρότρυνε μάλιστα να σχεδιάζει και να του στέλνει αυτά που έβλεπε, ας ήταν άτεχνα, γιατί για ‘κείνον είχαν ιδιαίτερη αξία, επειδή προέρχονταν από τον άλλον κόσμο, τον αληθινό, καθώς γράφει, χαρακτηριστικά.
Θα δοκιμάζεσθε μέχρι τέλους της ζωής σας
Αθήναι, 10 Φεβρουαρίου 1962.
Αγαπητοί εν Χριστώ, τω αθανάτω Κυρίω ημών, Παναγιώτη και Αικατερίνη Λύτρα, χαίρετε.
Με μεγάλην εν Κυρίω χαράν ανέγνωσα τας επιστολάς σας και εδόξασα τον Θεόν, διότι η γνωριμία μας έγινεν εις το άγιον ΄Ονομά του και όχι με τον συνηθισμένον τρόπον τούτου του κόσμου, όπου συγχέεται η φιλία με το συμφέρον και η ψυχή με το σώμα. Και αι φωτογραφίαι μάς εχαροποίησαν, διότι δείχνουν τον παλαιόν και τον νέον άνθρωπον, τον «ανακαινισθέντα εν Χριστώ», όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος.
Μη νομίσετε, αγαπητοί, ότι παρήλθεν η δοκιμασία σας. Θα δοκιμάζεσθε μέχρι τέλους της ζωής σας.
Ο κόσμος είνε πολύ αμαρτωλός και πάντοτε θα σας πειράζει με τας κρίσεις του, με τα περιπαίγματα και με τας ανοήτους εξυπνάδας του. Αλλά το μόνον που έχομεν είνε να τας υπομένωμεν με χαράν και βέβαια θα έχομεν χαράν, όταν υποφέρωμεν δια τον Χριστόν και με αυτόν τον τρόπον φανερώνομεν την πίστιν μας εις Εκείνον και ότι δια το Όνομά του υπομένομεν πάσαν θυσίαν. Διότι, τί αγάπη θα ήτο, εάν δεν την επληρώναμεν με υπομονήν εις τους πειρασμούς και συγγνώμην προς εκείνους οι οποίοι μας πειράζουν; Ώστε να παρακαλούμεν δι’ αυτούς να απολαύσουν το φως που στερούνται, οι δυστυχείς, «οι βλέποντες και μη βλέποντες και ακούοντες, αλλά μη εννοούντες».
Ο Χριστιανός έχει γίνει νέος άνθρωπος, που απέκτησε πνευματικάς αισθήσεις. Όλα είνε διαφορετικά εις αυτόν από τους άλλους ανθρώπους, που έχουν μόνον υλικάς αισθήσεις. Δια τον Χριστιανόν είνε χαρά κάθε ταλαιπωρία που υπομένει, διότι αξιώνεται να πάσχει ολίγα από τα πολλά που έπαθαν οι ΄Αγιοι και ο ΄Ιδιος ο Χριστός, ο οποίος, ενώ είνε Θεός Παντοδύναμος και τρέμουν ενώπιόν του αι Ουράνιαι Δυνάμεις, εν τούτοις, δια να μας γλυτώσει από τον θάνατον, έγινεν άνθρωπος ωσάν εμάς και εβασανίσθη και εκαρφώθη εις τον Σταυρόν. Εάν ο Χριστός εσταυρώθη και επεριπαίχθη, είνε σπουδαίον πράγμα να εμπαιχθώμεν ημείς δια το πανάγιον όνομά του, ή χαρά μας, τιμή και αγαλλίασις;
Όθεν, αδελφοί, χαίρεσθε δια τους πειρασμούς, γνωρίζοντες ότι αυτοί μας αποδεικνύουν γνωστούς φίλους του Θεού. Εις την αρχήν που ευρίσκεσθε της νέας ζωής σας, ο πόλεμος του διαβόλου θα είνε σφοδρότερος, δια να σας κάμει να απαυδήσετε και να γίνετε πάλιν υπήκοοι του, όπως άλλοτε. Σταθήτε γενναίως. Ποίος έχει τέτοιον σύμμαχον και προστάτην, όπως είνε ο Παντοδύναμος Θεός; Αυτόν ας προσκυνούμεν αεννάως και ας τον δοξάζομεν και ας ασπαζόμεθα το υποπόδιον των ποδών του, ώστε να μας ελεήσει και να μας βάλει εις μίαν μικράν γωνίαν του Παραδείσου. Αμήν.
Μετ’ αγάπης Φ. Κόντογλου
Καθώς φαίνεται από τ’ αναφερόμενα στην παραπάνω επιστολή, την έγραψε όταν πήρε τις ενυπόγραφες αφηγήσεις της Αικατερίνης, οι οποίες υπάρχουν στο βιβλίο της : «Η εν Χριστώ θαυμαστή μεταμόρφωσις της Αικ. Λύτρα...».
Δε γνωρίζουμε τί ακριβώς του έγραφε, αλλά από την απάντησή του συμπεραίνουμε, ότι πρέπει να του ανέφερε και για τα προβλήματα που αντιμετώπιζε τόσο εκείνη, όσο και ο σύζυγός της Παναγιώτης, από τους απίστους, οι οποίοι, όπως ήταν επόμενο, όταν είδαν μία γυναίκα, κοσμική μέχρι χθες, να μεταμορφώνεται σωματικά και ψυχικά και να επικοινωνεί με τους Αγίους, άρχισαν να τους περιγελούν («Σημείον Μέγα», σελ. 15Ο και 168). Γι’ αυτό και ο Κόντογλου προσπάθησε να τους ενθαρρύνει και να στερεώσει την πίστη τους, όπως δε αναφέρει και σ’ άλλες επιστολές του, που θα διαβάσετε παρακάτω, παρόμοια, σοβαρά προβλήματα αντιμετώπιζε συνέχεια και ο ίδιος.
Το «Σημείον Μέγα» και «Η εν Χριστώ θαυμαστή μεταμόρφωσις της Αικ. Λύτρα...»
Αθήναι, 24 Φεβρουαρίου 1962
Αδελφή εν Χριστώ Αικατερίνη,
Χαίρε την χαράν την αληθινήν, που την απογεύονται μόνον οι ταπεινοί και ελεηθέντες από τον Κύριον.
Ελάβομεν την επιστολήν σας, καθώς και την αφήγησιν των θαυμασίων τα οποία ηξιώθης, ω μακαρία ψυχή, και ανεπέμψαμεν δόξαν τω Κυρίω, που μας φανερώνει τρανώτατα την δόξαν του και την παντοδυναμίαν του δια μέσου των Αγίων του.
Θα σας έγραφα πολλά, αλλά θα το αφήσω δι’ άλλην φοράν, επειδή θέλω να συγκεντρωθώ από τας πολλάς φροντίδας, εννοώ τας πνευματικάς φροντίδας, που με περισπούν.
Προ δύο ημερών ετελείωσα, συν Θεώ, το βιβλίον των θαυμάτων των Αγίων Ραφαήλ και Νικολάου, έργον πολύ κουραστικόν, λόγω των συγκεχυμένων ημερομηνιών των εκθέσεων εκείνων οπού είδαν ενύπνια και οράματα. Αλλά, με τόσον ζήλον και πόθον έγραφα νυχθημερόν, ώστε τώρα που ετελείωσα το πρώτον μέρος τού βιβλίου μού κακοφαίνεται, διότι δεν συνεχίζω το γράψιμον. Σήμερον παρέδωσα το κείμενον εις τον εκδότην κ. Παπαδημητρίου, ευσεβέστατον Χριστιανόν, όστις, όπως κι εγώ, δεν θέλει μήτε δραχμήν δια την έκδοσιν του βιβλίου, το οποίον θα στοιχίσει ουκ ολίγα. Εγώ δε, θα έγραφα δωρεάν εις όλην την ζωήν μου δια τους αγαπητούς Αγίους των Καρυών. Θα γίνει το παν, όπως είνε έτοιμον προ του Πάσχα, ώστε να το προμηθευτούν οι προσκυνηταί τής Λαμπροτρίτης. Όσα χρήματα συναχθούν θα δοθούν εις τον Μητροπολίτην δια την Μονήν.
Δια το ιδικόν σας κείμενον θα φροντίσω μετά χαράς να τυπωθεί από τον ίδιον εκδότην και να σας σταλούν τα αντίτυπα. Γράψατέ μας μόνον πόσα αντίτυπα θέλετε και όλα θα γίνουν ευλογημένα.
Μάλιστα θα ειπώ εις τον κ. Παπαδημητρίου να σας γράψει εκείνος σχετικώς δια την εκτύπωσιν και ακόμα θα σας συμβούλευα, όταν τυπωθεί το βιβλίον, να στείλετε τας διευθύνσεις του εξωτερικού και εκείνος ν’ αναλάβει την αποστολήν, καθ’ όσον στέλλει βιβλία εις όλον τον κόσμον και με ολίγα ταχυδρομικά, επειδή είνε ανεγνωρισμένος Εκδοτικός Οίκος. Εις σας να στείλει όσα αντίτυπα θέλετε. Γράψατέ του, όταν θα σας γράψει, την γνώμην σας δι’ όλα και το βιβλίο σας θα φθάσει εις τα πέρατα του κόσμου, να φωτίσει τας ψυχάς. «Εις πάσαν την γην εξελεύσεται η φήμη των θαυμάτων...». Και, άπαξ θα τυπωθεί το κείμενόν σας χωριστά και θα στοιχειοθετηθεί, τότε εύκολα μπορεί να μπει και εις το βιβλίον των Αγίων, εις το τέλος, δηλ. εις την χρονολογικήν σειράν που ανήκει.
Διότι, επειδή καταφθάνουν εκθέσεις θαυμάτων αλλεπάλληλοι καθημερινώς εκ Μυτιλήνης (αλλά και μερικά εξ Αθηνών), απεφάσισα να κλείσω τον πρώτον τόμον μέχρι του Φεβρουαρίου του 1962 και τώρα μαζεύω όσα μου στέλνουν χειρόγραφα μέσα εις νέους φακέλλους, δια να εκδώσωμεν, εάν θέλει ο Θεός, δεύτερον συμπληρωματικόν βιβλίον, όταν ευδοκήσει η Θεοτόκος να φανερώσει την θαυματουργόν Εικόνα της και να γράψωμεν και τα της ευρέσεως, μαζί με τα ενύπνια και άλλα θαύματα που θα γίνουν εις το μεταξύ.
Λοιπόν, θα σας γράψει ο κ. Αλέξ. Παπαδημητρίου δια το τύπωμα και δια το τί θα στοιχίσει (πάντοτε το ευθυνότερον) και του απαντάτε σεις, όπως σας φωτίσει ο Κύριος.
Χαίρε, νύμφη του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.
Με την εν Χριστώ άφθαρτον αγάπην : Φώτιος Κόντογλου μετά της συζύγου του Μαρίας.
Από την επιστολή αυτή μαθαίνουμε, ότι ο αείμνηστος κυρ-Φώτης σχεδίαζε να γράψει και δεύτερο τόμο, για όσα θαυμαστά συνέβησαν μετά το Φεβρουάριο του 1962, είχε δε αρχίσει να συγκεντρώνει το σχετικό υλικό. Σ’ αυτόν θα έβαζε και την «Εν Χριστώ θαυμαστήν μεταμόρφωσιν της Αικ. Λύτρα, γραφείσαν από την ιδίαν, παθούσαν και ουχί μαθούσαν τα θεία», που σημαίνει, ότι δεν έμαθε «παπαγαλικώς» τα της θρησκείας, αλλά τα έκανε ζωή της, όπως το ερμηνεύει στη σελ. 18 του βιβλίου του.
Δυστυχώς όμως, έπαθε ένα πολύ σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα, όπου τραυματίστηκε και η γυναίκα του και τον Ιούλιο του 1965 πέθανε (70 χρόνων) από κάποιο μετεγχειρητικό πρόβλημα, οπότε, καθώς φαίνεται, δεν πραγματοποιήθηκαν τα σχέδιά του.
Το «Σημείον μέγα» είναι το πρώτο, ευλογημένο βιβλίο των τριών Αγίων, γι’ αυτό, παρόλο που έκτοτε γράφτηκαν κι άλλα με το ίδιο θέμα, εξακολουθεί να τυπώνεται από τις Εκδόσεις «Παπαδημητρίου» και σήμερα κυκλοφορεί η 13η έκδοση αυτού (2014). Όπως δε γράφει η Βασ. Ράλλη, στο βιβλίο της, που θ’ αναφερθεί παρακάτω, χιλιάδες αντίτυπα αυτού πωλήθηκαν στο Εσωτερικό και στο Εξωτερικό «υπέρ ανεγέρσεως του Μοναστηριού».
Αλλά και το βιβλίο τής Αικατερίνης, που είχε ήδη κυκλοφορήσει με την επιμέλειά του, από τις Εκδόσεις «ΑΣΤΗΡ», το 1962, όπως ο ίδιος είχε προβλέψει, έφθασε στα πέρατα του κόσμου, μ’ αποτέλεσμα να πιστέψουν αμέτρητοι και να στείλουν στην Αικατερίνη τον οβολό τους για την ανέγερση του Ι. Ναού και του Μοναστηριού των Αγίων.
Έτσι αποδείχτηκαν αληθινά αυτά που γράφει ότι της είχε πει ο Άγιος Ραφαήλ στις 3.9.1962, λίγες μέρες δηλ. πριν από τη θεμελίωση της Εκκλησίας των Αγίων (16.9.1962) :
«Γράψε σ’ όλον τον ντουνιά και στείλε τα βιβλία, για να σου στείλουν χρήματα να γίνει η Εκκλησία... Εγώ θα πάω, κόρη μου, μαζί με τα γραπτά σου... για να στηθεί η Εκκλησιά και πια να ησυχάσω...».
Η δε Αγία Ειρήνη της είπε αργότερα (12/1962) :
Θεία Αικατερίνη (έτσι την αποκαλούσε), ήρθα από την Αυστραλία και σου έφερα πολλά λεπτά για την Εκκλησία. Όλος ο κόσμος και μένα με λυπάται, διότι με έκαψαν ζωντανή μέσα στο πιθάρι. Μη σε φοβίζει, θεία μου, τίποτα στη ζωή σου, γιατί έγινες τέκνον του Θεού κι έσωσες την ψυχήν σου... (Από το βιβλίο της «Μηνύματα», σελ. 79 και 81).
Είναι λοιπόν δυνατόν, αφού το βιβλίο της είχε την ευλογία των Αγίων, να μη βρει ανταπόκριση στις καρδιές των ανθρώπων; Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται, εξάλλου, κι απ’ αυτά που αναφέρει η Βασ. Ράλλη στο δικό της βιβλίο, με τίτλο «Καρυές ο λόφος των Αγίων» και συγκεκριμένα στο κεφάλαιο που αφορά το έργο τής Ερανικής Επιτροπής, όπου διαβάζουμε τα εξής : «Για την ανέγερση των πρώτων κτιρίων τού Μοναστηριού συνετέλεσε πολύ, αποδίδοντας σημαντικό ποσό και ο έρανος που έκανε τότε η Αικ. Λύτρα, με την άδεια του Μητρ. Ιακώβου Κλεομβρότου».
Καθώς δε ομολογούν άνθρωποι που ζουν ακόμα κι έβλεπαν τί συνέβαινε στο σπίτι της, την επισκέπτονταν καθημερινά πάρα πολλοί (πολλές φορές με πούλμαν), προκειμένου να τη γνωρίσουν από κοντά ή να την παρακαλέσουν να μεσολαβήσει στους Αγίους για κάποιο πρόβλημά τους, έπαιρνε δε αναρίθμητα γράμματα από παντού, προπάντων από το Εξωτερικό και δεν άφηνε κανένα χωρίς απάντηση.
Μπορεί το βιβλιαράκι τής κας Λύτρα να μη μπήκε, τελικά, στο «Σημείον Μέγα», αλλά τόσο η ίδια, όσο και ο σύζυγός της αναφέρονται σ’ αρκετά σημεία αυτού, όπως : Στη σελ. 39 τ’ όνομά της, καθώς και άλλων προσώπων που είδαν όνειρα ή οράματα. Στις σελ. 126 και 212 η θαυμαστή θεραπεία τού Παναγιώτη από τον Άγιο Ραφαήλ. Στη σελ. 131 οι 5ΟΟ δρχ. που έδωσε ο Παναγιώτης για τις ανασκαφές, όταν τα χρήματα είχαν τελειώσει. Στις σελ. 150-151 η διήγηση της ίδιας για τις πρώτες πνευματικές της εμπειρίες. Στη σελ. 168, στο κεφάλαιο «Φοβερά και εξαίσια», η θαυμαστή «εν Χριστώ» μεταμόρφωσή της, όπως εξιστορείται, περιληπτικά, από το Φ. Κόντογλου.
O Φώτης Κόντογλου μετά από κάποια βράβευση
Η Αικατερίνη κατέστη αξία να βαστάσει την Εικόνα τής Θεοτόκου
Αθήναι 10 Ιουνίου 1962.
Αγαπητοί εν Χριστώ κ. Παναγιώτη και Αικατερίνη, χαίρετε εν Κυρίω την αληθινήν χαράν.
Έλαβα τα πολύτιμα δώρα σας, τα οποία είνε, αληθώς, τιμιώτερα αργυρίου και χρυσίου και λίθων πολυτελών, καθώς και τας επιστολάς σας, ο δε Κύριος και οι υπηρέται του Άγιοι, Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη, να σας ανταποδώσουν την χαράν ταύτην.
Το τετράδιον είνε πλήρες χάριτος, θείας εμπνεύσεως και κατανυκτικής αγαλλιάσεως. Θάμβος και και κατάπληξις καταλαμβάνει την ψυχήν του πιστού Χριστιανού, που αδιαφορεί δια τα περιπαίγματα του κόσμου. Είνε τούτο ο πρώτος φόρος που πληρώνει δια την πίστιν του. Αλλά ο Κύριος δεν βγαίνει ψεύστης. «Ο Θεός ου μυκτηρίζεται». Ο Απόστολος Παύλος γράφει : «Τί γαρ ει επίστευσάν τινες; Μη η απιστία αυτών την πίστιν του Θεού καταργήσει;». Δηλ. μήπως έχουν την δύναμιν να αλλάξουν την αλήθειαν εις ψέμμα, να σβύσουν από την καρδιά των πιστών όσα βλέπουν και αξιώνονται, με βεβαιότητα, εκ μέρους του Θεού;
Μακαρία η Αικατερίνη, η σωθείσα Αικατερίνη, η αξιωθείσα να μεταβληθεί, από μίαν συνηθισμένην και μικρολόγον γυναίκα, εις κήρυκα της αμωμήτου πίστεως μας. Καλότυχη και τρισκαλότυχη, που με την δύναμιν του Θεού που την διάλεξε, μπόρεσε να ξεκολλήσει από τη λάσπη τούτου του ψεύτικου κόσμου και να επικοινωνεί με τα αθάνατα σκηνώματα των Αγίων εις τα ουράνια.
Μακαρία και τρισμακαρία, που την κατέστησεν ο Κύριος μάρτυρα των θαυμασίων του (διότι μάρτυς είνε εκείνος που βεβαιώνει με πεποίθησιν την πίστιν του), γενομένη τοιουτοτρόπως καθηγήτρια των σοφών, που διδάσκουν την άσοφον σοφίαν τούτου του κόσμου, που είνε ψεύτικος και θαρρούν πως είνε αληθινός και αιώνιος.
Μόνον να παρακαλούμεν να της χαρίζει ο Κύριος ταπείνωσιν, διότι, εάν χαθεί από την ψυχήν αυτό το θεϊκόν δώρον, όλα θα σβύσουν ως καπνός και θα μείνει όπως ήτο πριν και τρισχειρότερα.
Και σεις, αδελφέ Παναγιώτη, είσθε καλότυχος, αν, όπως πιστεύω, αισθάνθηκες την χάριν που έλαβες. Και όλοι οι απλοί άνθρωποι γύρω σας, που βλέπουν και ακούουν τας αποκαλύψεις των Αγίων κι εκείνοι είνε μακάριοι. Από ανθρώπους συνηθισμένους, που κατεγίνοντο εις μάταια και μικρολόγα πράγματα, έγιναν και αυτοί μάρτυρες των μυστηρίων του Θεού. Τί μεγάλο αξίωμα! Ο καθένας από αυτούς είνε Θεολόγος, ομιλεί δηλ. περί του Θεού. Αληθινός Θεολόγος, όχι με διπλώματα και χαρτιά.
Μοναχά ημείς ήμαστε ανάξιοι να λογαριασθούμε με σας, γιατί ήμαστε αμαρτωλοί εγωϊσταί, σπουδασμένοι στην μωράν γνώσιν, δοξαζόμενοι από τον κόσμον, γεμάτοι από κάθε κακίαν, μολυσμένοι από τα πάθη και από τους πειρασμούς. Δια τούτο, παρακαλείτε για μας εις την προσευχήν σας δια να εύρωμεν έλεος…
Έγραψα εις τους Ράλλη, ότι έχω καιρόν να λάβω γράμμα και ανησυχώ. Μανθάνω από αλλού, ότι έγιναν και άλλα θαύματα σπουδαία. Γράψετέ μου δυο λέξεις δια τον βράχον που ανοίγει, δια τον άπιστον που είδε τον ΄Αγιον και τον επέπληξε κλπ.
Εις τον Πατέρα Κωνσταντίνον δώσετε τα σέβη, εμού και της συμβίας μου. Ο Υμνογράφος π. Γεράσιμος εξ Αγίου ΄Ορους μου έγραψε, ότι εδιάβασε το βιβλίον με δάκρυα και ότι γράφει την Ακολουθίαν των Αγίων. Ο Δεσπότης μου στέλλει γράμματα τακτικά, μου ανέφερε δε και περί του θαύματος της Αικατερίνης και την επάνοδον της λαλιάς της. Εκείνο που είνε δι’ εμέ πολύ μεγάλον όπλον, είνε η ομολογία των απίστων, όταν πεισθούν περί της αληθείας, όπως του Τσολάκη και άλλων και τελευταία κάποιου που είδε τον ΄Αγιον και τον επέπληξε δια την απιστίαν του. Τοιαύτα αυτόγραφα μπορώ να έχω, γραμμένα από τους ιδίους;
Όπως φαίνεται, η εικών της Θεοτόκου θα ευρεθεί συντόμως. Η Αικατερίνη κατέστη αξία να την βαστάσει. Κύριε, πολυεύσπλαγχνε, αξίωσέ μας, τους αμαρτωλούς, να προσκυνήσωμεν την Άχραντον Εικόνα της Παναγίας Μητρός Σου!
Θα ήθελα να μου γράψει δύο λόγια και ο Ζαχαρίας Παφλιώτης, που έγινε καλόγηρος εις το Υψηλό Μοναστήρι. Η ακούραστη Βασιλική άραγε κουράστηκε; Εκείνη μου έστελνε τέτοια διαμάντια.
Χαιρετούμεν τους ευσεβείς Χριστιανούς των Παμφίλων, εγώ και η σύζυγός μου. Ανάψατε ένα κεράκι εις την Αγίαν Βαρβάρα, διότι ο αγών των απίστων είνε σκληρός εναντίον μας.
Με αγάπην Χριστού : Φώτιος.
Το θαύμα της Αικατερίνης, για το οποίο του έγραψε ο Μητροπολίτης, αναφέρεται με λεπτομέρειες στις σελ. 61-64 του βιβλίου της «Μηνύματα» και διαπιστώθηκε από τον ίδιο το Δεσπότη, «κατ’ εντολήν» του Αγ. Ραφαήλ (Μάιος 1962). Σκοπός δε αυτού ήταν, όπως είπε ο Άγιος, να ωθήσει τους Αρμόδιους ν’ αρχίσουν με γοργό ρυθμό την ανοικοδόμηση του Μοναστηριού των τριών Αγίων. Μετά απ’ ό,τι συνέβη, στις 12.9.1962, ιδρύθηκε με νομοθετικό διάταγμα η σημερινή Γυναικεία Κοινοβιακή Μονή τους και στις 16.9.1962 έγινε η τελετή θεμελίωσης του Ι. Ναού Αυτών.
Αυτή ήταν η πρώτη περίπτωση, που ο ΄Αγιος Ραφαήλ χρησιμοποίησε την κα Λύτρα για να υλοποιηθεί σύντομα η επιθυμία του. Αργότερα ακολούθησαν κι άλλες (βλ. στο τέλος αυτού του άρθρου).
Κανένας δεν πάγει εις τον Παράδεισον διότι γνωρίζει γράμματα
Αθήναι, Κυριακή, 12 Αυγούστου 1962.
Αγαπητέ κ. Λύτρα,
Σας ευχαριστώ δια την επιστολήν σας. Με ευχαριστήτε δια τα όσα σας έγραψα περί αγάπης, ταπεινώσεως και προσοχής, μήπως παρασυρθεί κανείς και από υπέρμετρον ζήλον βλάψει την ψυχήν του. Εγώ δεν είμαι άξιος να συμβουλεύω άλλους. Μόνον, επειδή έχω μελετήσει περισσότερον τα Ιερά βιβλία και τους Αγίους Πατέρες, διαβιβάζω και προς σας όσα μας διδάσκουν δια την ωφέλειαν όλων μας.
Καλά κάμνετε μη κοινολογούντες όσα η αγαπητή εν Χριστώ Αικατερίνη αξιούται να βλέπει και να ακούει εκ του μυστικού κόσμου των Αγίων. Μόνον ο Μητροπολίτης είνε εις θέσιν να κρίνει περί αυτών...
Εις τον Απόστολον της σημερινής Λειτουργίας, ο Απόστολος Παύλος λέει στους Κορινθίους : «Μου έγραψαν, ότι υπάρχουν λογομαχίες και καυγάδες μεταξύ σας και ότι ο καθένας από σας λέγει : Εγώ είμαι του Παύλου, εγώ είμαι του Απολλώ, εγώ είμαι του Πέτρου, εγώ του Χριστού. Μήπως κομματιάσθηκε ο Χριστός»; Αυτά τα λόγια είνε πολύ διδακτικά δι’ ημάς. Βλέπετε ότι, όπως και τότε που πρωτοθεμελιώθηκε η πίστις, έτσι και τώρα, με τους Αγίους της Θερμής, παρουσιάζονται τα ίδια, έριδες και αντιλογίες και μαλώματα, γιατί ο καθένας λέγει : «Εγώ είδα τα περισσότερα θαύματα, εμένα με αγαπούν οι Άγιοι, εγώ είμαι ο διαλεγμένος, εγώ, εγώ, εγώ!». Αυτό το εγώ, δεν χρειάζεται πολύ σκέψις δια να καταλάβει κανείς, ότι προέρχεται από τον σατανάν, που χαίρεται όταν ημείς μαλώνομεν για πρωτεία. Πρωτεία δεν υπάρχουν εις την θρησκείαν του Χριστού, που είπε : «Εκείνος που θέλει να είνε πρώτος, να είνε δούλος όλων και να θεωρεί τον εαυτόν του ελάχιστον, τιποτένιον». Να, αυτό είναι το κλειδί της Χριστιανικής πίστεως. Ταπείνωσις, αλλά αληθής ταπείνωσις, με αληθινόν συναίσθημα, όχι με λόγια. Αλλέως, δεν είνε ταπείνωσις, αλλά ταπεινολογία.
Όμως, θα μου πει κάποιος : «Γιατί ο Θεός αφήνει τον διάβολον να μας ανακατεύει και δεν τον πατάσσει;» Δια να φανεί η πίστις μας, αν αντέχει στους πειρασμούς. Δεν είμεθα κάποια παθητικά πλάσματα χωρίς βούλησιν, αλλά έχομεν το αυτεξούσιον, που με αυτό διαλέγομεν τον δρόμον που θέλομεν ν’ ακολουθήσωμεν εις κάθε πειρασμόν που μας έρχεται. Όταν ο Απόστολος Παύλος παρεπονέθη εις τον Χριστόν δια κάποιον πειρασμόν πολύ σκληρόν που είχε και παρεκάλεσε να τον απαλλάξει από αυτόν, ο Χριστός του είπε : «Σου φθάνει η Χάρις μου. Γιατί η ιδική μου δύναμις φανερώνεται με την αδυναμίαν σου». Δηλαδή, «δε σε γλυτώνω από την δοκιμασίαν, δεν σου παίρνω τον πειρασμόν που σε βασανίζει, αλλά σου δίδω την δύναμιν να τα υποφέρεις. Διότι αλλέως, πώς θα φανερωθεί η δύναμίς μου»;
Κύριε Λύτρα, να γράφετε ελεύθερα. Η γνώσις της γραμματικής και του συντακτικού δεν έχουν μεγάλην σημασίαν δια τους Χριστιανούς. Κανένας δεν πάγει εις τον Παράδεισον διότι γνωρίζει γράμματα, αλλά δια την καλήν πολιτείαν του. Μάλιστα, οι περισσότεροι που θα μεταβούν εις τον Παράδεισον θα είνε αγράμματοι.
Με την εν Χριστώ αγάπην : Φ. Κόντογλου
Τα άτεχνα σχέδια της κας Λύτρα πολύτιμα δια την ιστορίαν
των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης
Αθήναι, 12 Αυγούστου 1962
Αγαπητή εν Χριστώ Αικατερίνη,
Δεν ευρίσκω λόγους δια να σε ευχαριστήσω δια την ωραίαν και ωφέλιμον επιστολήν σου, εις την οποίαν εκθέτεις με σεμνότητα και φόβον Θεού το θαυμάσιον ενύπνιον το οποίον ηξιώθης να ίδεις, καθώς και την θαυμασίαν κατανυκτικήν προσευχήν, την οποίαν σου υπαγόρευσε το θεόγλωσσον στόμα του Αγίου.
Χαίρε και ευφραίνου, διότι αφοσιώθης εις τον Κύριον και εις τους Αγίους υπηρέτας και αγαπητούς Μάρτυρας και περιεφρόνησες τον κόσμον του ψεύδους και της απάτης, όπου δεν υπάρχει αληθινή χαρά και αγαλλίασις, αλλά ταραχή, έξαψις των παθών, απατηλή ηδονή και φόβος.
Ο Απόστολος Παύλος, το στόμα της αληθείας, μετά τον Χριστόν, ο θαυμαστός κήρυξ της Χριστιανικής πίστεως, λέγει ότι υπάρχουν δύο είδη θλίψεως, λύπης. Η μία είνε η λύπη τούτου του κόσμου του υλικού, που μας πιάνει δια πράγματα υλικά και σαρκικά. Η άλλη είνε η λύπη «η κατά Θεόν», αυτή η λύπη που μας βασανίζει, διότι ηκολουθήσαμεν τον δρόμον του Θεού και εκείνοι που μας προξενούν αυτήν την λύπην είνε οι εχθροί της πίστεως, οι άθεοι, οι ασεβείς, οι σαρκικοί άνθρωποι, που μας περιπαίζουν δια την πίστιν μας και μας ρεζιλεύουν εμπρός εις τον κόσμον, σπρωγμένοι από τον σατανάν. Επίσης, η λύπη αυτή δια την θεοσέβειάν μας προκαλείται και από ανθρώπους που δεν είνε ασεβείς, αλλά έχουν μέσα των την υπερηφάνειαν και γίνονται θύματα αυτής της μανίας και όργανα του διαβόλου και μας λυπούν. Η πρώτη, η σαρκική λύπη, προξενείται από την προσκόλλησίν μας εις την ύλην, εις τας ηδονάς και εις τα συμφέροντα του κόσμου τούτου. Λυπούμεθα, διότι εχάσαμεν χρήματα ή την φιλίαν ενός σπουδαίου προσώπου ή την εκτίμησιν διαφόρων ανθρώπων που μας εκολάκευαν, ακόμη λυπούμεθα δια την ασθένειαν ή δια τον θάνατον προσφιλών μας προσώπων, τα οποία τα αγαπώμεν χωρίς ελπίδα εις τον Θεόν, όπως αγαπούν τα ζώα τα μικρά των ή τους γνωστούς των. Λοιπόν, αυτή «η κατά κόσμον λύπη», όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος, φθείρει τον άνθρωπον που δεν πιστεύει εις τον Θεόν και τον οδηγεί εις τον θάνατον, εις την απελπισίαν. Ενώ «η κατά Θεόν λύπη», ήτοι εκείνη που είπαμεν ότι αισθάνεται ο Χριστιανός που έχει την ελπίδα του εις τον Κύριον, δεν τον ρίχνει εις την απελπισίαν, όπως η σαρκική λύπη, αλλά τον κάμνει να μετανοήσει και με την μετάνοιαν να σωθεί. Η μία λύπη οδηγεί τον άνθρωπον εις τον θάνατον και η άλλη εις την σωτηρίαν. Ναι, όλα όσα είνε απελπιστικά δια τον άπιστον, δια τον πιστόν είνε καλά και ευλογημένα, ακόμα και τα πιο θλιβερά, όπως ο θάνατος των αγαπημένων του.
Λοιπόν και σεις, αγαπητοί, που ηξιώθητε να έχετε «την κατά Θεόν λύπην», κατά βάθος έχετε χαράν και αγαλλίασιν, βλέποντες από ποίον σκότος εβγήκατε και ποίαν χάριν ελάβετε από τον Κύριον. Ευχαριστείτε, λοιπόν, Αυτόν, ταπεινούμενοι όλο και περισσότερον και δοξολογήτε Αυτόν, χωρίς να υπερηφανεύεσθε. Διότι, ότι έχομεν καλόν από Εκείνον το ελάβομεν. Ιδικόν μας δεν έχομεν τίποτε. Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, που ασκήτευσεν 40 χρόνους εις ένα σπήλαιον εις την φλογισμένην έρημον του Σινά, εις την Αραβίαν, γράφει ταύτα τα λόγια : «Είνε εντροπή να υπερηφανεύεται ο άνθρωπος για ξένα πράγματα. Και η χειρότερη ανοησία είνε να καυχιέται δια κάποια χαρίσματα του Θεού...».
Εις το τέλος της επιστολής σου, αδελφή εν Χριστώ Αικατερίνη, γράφεις και δια το πρόσωπόν μου, το ανάξιον και αμαρτωλόν. Πιστεύω εις τα γραφόμενά σου, μ’ όλον ότι αισθάνομαι την αναξιότητά μου και δοξάζω με δάκρυα την ευσπλαγχνίαν και μακροθυμίαν του Θεού, συλλογιζόμενος το απέραντον πέλαγος της φιλανθρωπίας του, το οποίον έχει αλογάριαστον πλάτος και βάθος. Διότι, ποίος είμαι εγώ, ο ελεεινός και γεμάτος από δυσωδίαν ψυχικήν και πληγάς σιχαμεράς, φορτωμένος από κακίαν και πάσαν ανομίαν... δια να λέγει το αθάνατον στόμα του Αγίου περί εμού επαίνους, που δεν αρμόζουν εις την ακάθαρτον ψυχήν μου! Το μόνο που ημπορώ να είπω, είνε ότι αγαπώ τον Θεόν με όλην την δύναμιν μου, περισσότερον από όλα και ότι τιμώ και ασπάζομαι τους Αγίους του, δια τους οποίους το να γράφω βιβλία ολόκληρα είνε δι’ εμέ η μεγίστη και ασύγκριτος χαρά και ευδαιμονία. Αλλά ποτέ δεν επίστευα ότι αυτά είνε αρκετά δια να κερδίσω την αγάπην του Χριστού, ο οποίος εσταυρώθη δι’ ημάς ως κακούργος και ο οποίος ζητεί από ημάς να μη λογαριάζομεν μήτε συγγενείς, μήτε φίλους, μήτε τίποτε, εμπρός εις την ιδικήν του αγάπην.
Ας είνε δοξασμένον το πανάγιον και μεγαλοπρεπές Όνομά Του εις τους αιώνας και ακόμη περισσότερον.
Η αλήθεια είνε ότι με ανακούφισαν αυτά τα παρηγορητικά λόγια του Αγίου, αγαπητή Αικατερίνη, διότι πολλοί πειρασμοί ανυπόφοροι με κυκλώνουν, αφ’ ότου προσεκολλήθην εις τους Αγίους τής Θερμής.
Επίσης σε ευχαριστώ δια τα έμορφα σχέδια που μου έστειλες, τα οποία είνε πολύτιμα δια την ιστορίαν των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, καθ’ όσον είνε σύμφωνα με την εποχήν που εμαρτύρησαν (ιστορικώς). Παρακαλώ να μου σχεδιάσεις κι άλλα, ό,τι ενθυμείσαι και ας είνε πολλές φορές το ίδιον σχέδιον, έως να το κάμεις καλύτερον. Ακόμη παρακαλώ να μου γράφεις συχνά, διότι μεγάλην χαράν και ανακούφισιν αισθάνομαι από ό,τι έρχεται από σας.
Ευχαριστήσετε εκ μέρους μου τον κ. Ορφανέλλην δια το ωραίον αυτόγραφόν του.
Η σύζυγός μου σας χαιρετά και τους δύο.
Με την εν Χριστώ αγάπην : Φώτιος Κόντογλου.
Δύο από τα σχέδια που ζητούσε ο Φ. Κόντογλου
από την Αικ. Λύτρα (από το βιβλίο της «Διδαχαί»)
Η μεγάλη σπουδή είνε η πίστις και την σπουδήν αυτήν την έχετε σεις
Αθήναι, 24 Σεπτεμβρίου 1962.
Αδελφή εν Χριστώ Αικατερίνη, χαίρε.
Έλαβον την επιστολήν σας και σας ευχαριστώ θερμώς. Αι οπτασίαι και τα όνειρα που βλέπετε είνε ενδιαφέροντα...
Σας παρακαλώ να μου δίνετε την ευχαρίστησιν να μου γράφετε όσα βλέπετε, τα σπουδαιότερα. Επίσης σας παρακαλώ και πάλιν να μου κάμετε, έτσι, χωρίς να στενοχωρείσθε, ό,τι σχέδια θέλετε από όσα είδατε, οι Τούρκοι πώς ήταν ντυμένοι, πώς ήτο ο πέλεκυς των δημίων, τα πλοία, τα ρούχα του Αγίου Ραφαήλ, ώστε να μπορέσω να σχηματίσω μίαν σαφή ιδέαν.
Εδώ ημείς πολεμούμεν τους διαφόρους απίστους, μασσονοχιλιαστάς, Ευαγγελιστάς κλπ. και τους Θεολόγους τους σπουδασμένους, που δεν πιστεύουν στα θαύματα και με τη δύναμη του Θεού τα βγάζουμε πέρα.
Ο Δεσπότης μου γράφει τακτικά. Δόξα τω Θεώ που ετέθη ο θεμέλιος λίθος (16.9.1962), προς δόξαν των Αγίων. Μου τηλεγράφησε πως θα έρθει εις τας Αθήνας μέχρι του ερχομένου Σαββάτου, οπότε θα μας επισκεφθεί στο σπίτι μας.
Γράφω πολλά εναντίον των απίστων, με όλην την άλλην εργασίαν που έχω και τας καθημερινάς επισκέψεις, δύο ή τρία ή και δέκα πρόσωπα κάθε μέρα. Υπάρχουν Θεολόγοι (λεγόμενοι), που σπουδάζουν στο Εξωτερικό και κοροϊδεύουν τα θαύματα και δεν αφήνουν τον λαόν εις την πίστιν του. Γι’ αυτούς γράφω πολλά εις το βιβλίον μου (σελ. 13-20). Φανταστείτε Θεολόγοι, που όμως δεν πιστεύουν! Κύριε, ελέησον! Λοιπόν, όλους αυτούς τους αντιμετωπίζω με την δύναμιν του Θεού και των Αγίων. Ευτυχώς είμαι πιο σπουδασμένος απ’ αυτούς και τα βγάζω πέρα. Αλλά η μεγαλυτέρα σπουδή είνε η πίστις και αυτήν την σπουδήν την έχετε σεις, που σας αξίωσεν ο Θεός να σας παρουσιάσει τα μυστήριά του. Γι’ αυτό πρέπει να προσέχετε πολύ εις την ζωήν σας, εις τους λόγους σας, εις τα φερσίματά σας, εις όλα. Και να ταπεινώνεσθε, απάνω από όλα, να αγαπάτε τους άλλους και να συγχωρήτε. Εγώ συγχωρώ και τον φονιά του αδελφού μου. Είμαι αμαρτωλός, αλλά συγχωρώ τα πάντα. Μίσος να μην υπάρχει μέσα σας, μήτε παρεξήγησις, μήτε φθόνος, ο άτιμος φθόνος, που είνε ο ίδιος ο σατανάς. Για να αξιωθώμεν να ίδωμεν και άλλα θαύματα. Δόστε στον κ. Λύτρα τους χαιρετισμούς μας. Η κυρία Μαρία, η σύζυγός μου, σας χαιρετά.
Με αγάπην εν Χριστώ : Φώτιος Κόντογλου
Δύο ακόμα σχέδια από αυτά που ζητούσε ο Κόντογλου
από την Αικ. Λύτρα (από το βιβλίο της «Διδαχαί»)
Πολύ μεγάλον πόλεμον τραβούμεν ημείς,
που καταγινόμεθα με τα της Θρησκείας μας
Αθήναι, 20 Νοεμβρίου 1962
Αγαπητή εν Χριστώ αδελφή Αικατερίνη,
Μόλις προ ολίγου έλαβα την επιστολήν σας, καθώς και τα σχέδια και σας γράφω αμέσως δια να σας ευχαριστήσω θερμώς. Αυτά τα άτεχνα σχέδια είνε για μένα πολυτιμώτερα από του πιο σπουδαίου ζωγράφου, επειδή έρχονται από τον άλλον κόσμον, τον αληθινόν, μπροστά εις τον οποίον τούτος που ζούμε ημείς είνε σκοτεινός, ψεύτικος, γεμάτος πίκρες, αγωνία και αμαρτία.
Λέτε ότι είνε η πρώτη φορά που σχεδιάζετε. Μα ο Κύριος διδάσκει όλα, ακόμα και τας τέχνας, εις εκείνους που αγαπούν τον δρόμον που μας έδειξε και φυλάττουν τας εντολάς του. Και όσα μου γράφετε, καθ’ υπαγόρευσιν των Αγίων, είνε δι’ εμέ πολύ αγαπητά, παρ’ ότι δεν είμαι άξιος να αναφέρομαι από τον Άγιον.
Και εδώ εις τας Αθήνας εμφανίζονται οι Άγιοι και κάμνουν πολλά θαύματα, εμφανίζονται δε και άλλοι Άγιοι, όπως ο Άγιος Νεκτάριος, του οποίου μαθηταί υπάρχουν ακόμη και μας διηγούνται δι’ αυτόν και ο Άγιος Γεώργιος ο Χιοπολίτης, ο οποίος εμαρτύρησεν εις την πατρίδα μου, τας Κυδωνίας (Αϊβαλί) και άλλοι... Η μνήμη του Αγίου Γεωργίου, του εν Κυδωνίαις μαρτυρήσαντος, είνε εις τας 26 Νοεμβρίου. Σημειώστε το, διότι σας παρακαλώ να κάνετε μίαν Παράκλησιν ή Λειτουργίαν και πιστεύω να τον δήτε, η καθ’ ύπνον, ή εν εγρηγόρσει, διότι είνε πολύ Θαυματουργός. Πέστε και για μας δυο λόγια «υπέρ Φωτίου και Μαρίας», διότι πολύ μεγάλον πόλεμον τραβούμεν ημείς, που καταγινόμεθα με τα της Θρησκείας μας.
Παρακαλώ τον πολυεύσπλαγχνον Κύριον να σας φωτίζει εις τον δρόμον του και εις ημάς να δίδει πρώτον υπομονήν και ταπείνωσιν δια να δεχόμεθα αγογγύστως τας συμφοράς δια τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, ώστε να συγχωρήσει τας πολλάς αμαρτίας μας.
Δώσετε, σας παρακαλώ, εις τον αγαπητόν κ. Λύτραν τους χαιρετισμούς εμού και της κας Μαρίας, η οποία χαιρετά και σας.
Με αγάπην την εν Χριστώ : Φώτιος Κόντογλου
Βλέπω εις τους λόγους σας ταπείνωσιν
Αθήναι, 14 Φεβρουαρίου 1963
Αγαπητοί εν Χριστώ Παναγιώτη και Αικατερίνη, χαίρετε.
Με πολλήν κατάνυξιν έλαβα και ανέγνωσα τας επιστολάς σας και τα άλλα γραπτά σας και σας ευχαριστώ, διότι ευρίσκω και εγώ, ο αμαρτωλός, μεγάλην ανακούφισιν εις τους πειρασμούς μου.
Είθε η χάρις του μεγάλου και φιλανθρώπου Θεού Πατρός, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και του Παναγίου Πνεύματος να σας φωτίζει διηνεκώς εις την ζωήν σας, ώστε να διάγετε βίον άμεμπτον και υποδειγματικόν, προς δόξαν του Κυρίου και των Αγίων του και προς παραδειγματισμόν των άλλων Χριστιανών, κατά τον λόγον του Χριστού, που είπε «ίνα ίδωσιν υμών τα έργα και δοξάσωσιν τον Πατέρα ημών τον εν τοις ουρανοίς».
Ναι. Θα δοξάζουν τον Θεόν όσοι βλέπουν τας καλάς πράξεις ημών, που κηρύττομεν τον λόγον του και λέμε πως έχομεν πίστιν εις τον Χριστόν και τους Αγίους, καθώς επίσης αν βλέπουν οι άλλοι, ότι έχομεν αγάπην και ταπείνωσιν. Η ευλογημένη ταπείνωσις, είνε η μητέρα όλων των αρετών. Όποιος έχει την υψοποιόν ταπείνωσιν θα έχει όλα τα καλά αισθήματα, αγάπην, φρονιμάδα, συγγνώμην, σωφροσύνην εις τα πάθη του σώματος, σεμνότητα και όλα όσα είνε αρεστά εις τον Κύριον και επαινετά από τους ανθρώπους.
Δοξάζω τον Θεόν, διότι βλέπω εις τους λόγους σας ταπείνωσιν, η οποία είνε απόδειξις, ότι ευρίσκεται κανείς εις τον δρόμον του Θεού. Τα γραφόμενα της Αικατερίνης, τα οποία είνε λόγοι του Αγίου Ραφαήλ, είνε θαυμαστά και ψυχωφελή και δοξάζω τον Κύριον που καταδέχεται, δια των Αγίων Μαρτύρων του, να επικοινωνή με ημάς τους ακαθάρτους και να μεταχειρίζεται ως διερμηνέα την αδελφήν Αικατερίνην. Μέγα το μυστήριον τούτο!
Πώς να ευχαριστήσω εγώ, όπου είμαι γεμάτος πληγάς, τον ΄Αγιον Ραφαήλ δια την τοιαύτην συγκατάβασίν του να αναφέρει το όνομά μου; Καλά δια τον Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην, Εκείνον δικαίως και επαξίως τον αναφέρει. Αλλά εμέ, που δεν είμαι άξιος να ατενίσω τον ουρανόν, διότι είμαι άνθρωπος δοξαζόμενος από τον κόσμον και επαινούμενος από αυτόν; Ενώ ο Κύριος είπε «Ουαί υμίν, όταν καλώς υμάς είπωσιν πάντες οι άνθρωποι» (Λουκ. στ΄, παρ. 26). «Αλλοίμονον, λέγει, αν λένε καλά λόγια για σας όλοι οι άνθρωποι». Λοιπόν, πώς, αφού μας επαινεί ο κόσμος και μας φημίζει, πώς να ήμεθα άξιοι να μας αναφέρουν οι Άγιοι; Αλλά η μακροθυμία του Θεού και των Αγίων είνε μεγάλη και με τας προσευχάς τας ιδικάς σας και άλλων ευσεβών Χριστιανών κρινόμεθα άξιοι, από ανάξιοι. Το μόνον καλόν που έχομεν ενώπιον του Θεού είνε ότι αγαπώμεν την Εκκλησίαν και τους Αγίους του περισσότερον από όλα, από πλούτη, δόξας, τιμάς, αναπαύσεις, αξιώματα και από κάθε άλλην κοσμικήν απόλαυσιν.
Και πάλιν σας ευχαριστώ με αδελφικήν αγάπην, διότι δεν μας λησμονείτε και εύχομαι εις τον Κύριον να σας χαρίζει ειρήνην και σύμφωνον γνώμην με όλους τους γείτονάς σας και τους εν Θερμή Χριστιανούς, ίνα οι άπιστοι κατατροπωθούν και οι πιστοί δοξάζουσιν το πάντιμον Όνομα της Αγίας Τριάδος και των εν Καρυαίς Αγίων Της.
Η συμβία μου Μαρία σας αποστέλλει τους αδελφικούς ασπασμούς της, παρακαλούμεν δε υμάς, όπως αναφέρετε τα ονόματά μας εις τας προσευχάς σας.
Όσον δι’ εκείνον που γράφει η αδελφή Αικατερίνη, να γίνω βοηθός και συμπαραστάτης της, εγώ ο ανάξιος, εις τί να βοηθήσω την περιβληθείσαν το αγγελικόν σχήμα νύμφην Κυρίου;
Ο Σεβ. Μητροπολίτης, εις τον οποίον θα έχετε κοινοποιήσει τους λόγους του Αγίου, Εκείνος θα μας είπει, τί πρέπει να πράξωμεν εν προκειμένω.
Μετά της εν Χριστώ αγάπης : Φώτιος
Όσον αφορά το μακαριστό Μητροπολίτη Ιάκωβο Κλεομβρότου, που αναφέρεται σ’ αυτήν την επιστολή, δε γνωρίζουμε τί έλεγε γι’ αυτόν ο ΄Αγ. Ραφαήλ στην κα Λύτρα, αλλά, καθώς αναφέρεται στο «Σημείον Μέγα» (σελ. 109), τον είδε στον ύπνον της η Μαρία Τσολάκη και της είπε το εξής : «... Πες εις τον Δεσπότην, ότι Εκείνος φρόντισε δια εμάς και μας ανύψωσεν εις την γην και ημείς θα φροντίσωμεν δι’ Εκείνον και θα τον υψώσωμεν εις τον ουρανόν...».
Σημείωση : Οι σελ. του βιβλίου «Μηνύματα», που αναφέρονται εδώ, αφορούν την έκδοση του 2ΟΟ6, οι δε σελ. τού βιβλίου «Σημείον Μέγα» τη 13η έκδοση αυτού.
Η θαυμαστή διακονία τής Αικατερίνης Λύτρα
μετά την «εν Χριστώ» μεταμόρφωσή της
με θαύμα του Αγίου Ραφαήλ
Η κα Λύτρα είναι, ίσως, το μοναδικό πρόσωπο που είχε συνεχή πνευματική επικοινωνία με τον Άγιο Ραφαήλ και μετά τα θαυμαστά και πρωτάκουστα γεγονότα, τα οποία συνέβησαν στον αγιασμένο λόφο τής Θερμής Λέσβου. Παρόλ’ αυτά, σήμερα δεν είναι τόσο γνωστή στον κόσμο, όσο εκείνη την εποχή, γιατί τα βιβλία της δεν κυκλοφορούν στο εμπόριο. Γι’ αυτό, θα ήθελα να κλείσω το τρίτο κατά σειρά άρθρο μου (που αναφέρεται ιδιαίτερα σ’ εκείνη, όπως και τα δύο προηγούμενα), με μία περιληπτική αναφορά στη θαυμαστή διακονία της, για την οποία την είχε συγχαρεί και ο Πατριάρχης, προκειμένου να ενημερωθούν οι πιστοί, ιδιαίτερα δε εκείνοι που δεν έχουν διαβάσει τα βιβλία της :
Με το θαύμα τής τριήμερης αφωνίας της, που συνέβη το Μάϊο του 1962 (βλ. «Μηνύματα», σελ. 61-64, έκδ. 2006), ο ΄Αγιος Ραφαήλ, όπως ο ΄Ιδιος αποκάλυψε, ώθησε τους Αρμόδιους να ξεκινήσουν την ανέγερση του Ι. Ναού των τριών Αγίων και της Ι. Μονής Αυτών (9/1962).
Το πρώτο της βιβλιαράκι, με τη Χάρη των Αγίων, έφθασε στα πέρατα του κόσμου, γι’ αυτό κι ο έρανος που έκανε, με την άδεια του Δεσπότη, απέδωσε ένα πολύ μεγάλο χρηματικό ποσό, που διατέθηκε για την ανέγερση του Μοναστηριού.
Ο Άγιος Ραφαήλ τη χρησιμοποίησε σα μεσίτην, με διάφορους θαυμαστούς τρόπους, προκειμένου να χτιστούν οι Ι. Ναοί του στην Κ. Αχαϊα και στην αγαπημένη του γενέτειρα Ιθάκη (Βλ. στα βιβλία της «Απάνθισμα» και «Ιερά και εξαίσια Αγ. Ραφαήλ εις Ιθάκην»).
Διαβίβασε μ’ επιστολές, που της υπαγόρευσε ο Ίδιος ο Άγιος, την παραγγελία-διαταγή του προς τον Πατριάρχη Αθηναγόρα για την επίσπευση της επίσημης αναγνώρισης της αγιότητας των τριών Μεγαλ/ρων και της Αγιοκατάταξης Αυτών στο Αγιολόγιο της «Ορθοδόξου Εκκλησίας», που εκκρεμούσε από χρόνια στο Πατριαρχείο και κατόπιν αυτού υλοποιήθηκε στις 11.9.1970, όπως προκύπτει από την αλληλογραφία της με τον Πατριάρχη (βλ. προηγούμενο άρθρο μου).
Έγραψε τις υπαγορεύσεις του Αγίου Ραφαήλ, που διαιωνίζουν τα θαυμάσια του στην Ιθάκη, καθώς και τα μηνύματα, τις διδαχές, τις προσευχές, τις αποκαλύψεις του κ.α. σε έξι μέχρι σήμερα βιβλία. Το δεύτερο από αυτά, «κατ’ επιθυμίαν» του Αγίου, μεταφράστηκε στ’ Αγγλικά και στα Τούρκικα (MESSAGES και ILETILER αντίστοιχα), αλλά, καθώς έχει πει ο Ίδιος, θα μεταφραστούν και τα υπόλοιπα σε ξένες γλώσσες και θα τα διαβάζουν όλες οι γενιές.
Διέδωσε τα θαυμάσια των Αγίων όχι μόνο με τα βιβλία της, αλλά και με τις αμέτρητες επιστολές που έστελνε, σ’ όλα τα μέρη του κόσμου, σ’ όσους επικοινωνούσαν μαζί της, καθώς και με τις προφορικές αφηγήσεις της στα χιλιάδες άτομα που πέρασαν από το σπίτι της, για να τη γνωρίσουν ή να ζητήσουν τη μεσολάβησή της για κάποιο αίτημά τους προς τους Αγίους.
Τα άτεχνα σχέδια της κας Λύτρα (βλ. «Διδαχαί»), κατά το Φ. Κόντογλου, είναι πολύτιμα για την ιστορία των τριών Αγίων, γιατί είναι σύμφωνα με την εποχή που μαρτύρισαν (ιστορικώς). Αυτός πρέπει να ήταν και ένας από τους λόγους που ο ΄Αγ. Ραφαήλ της είχε ζητήσει ν’ ασχοληθεί με την αγιογραφία και τη ζωγραφική, για να μπορεί δηλ. ν’ απεικονίζει τα όνειρα και τα οράματά της.
Φιλοτέχνησε την Εικόνα των τριών Αγίων (βλ. «Ιερά και εξαίσια Αγ. Ραφαήλ εις Ιθάκην», σελ. 11, έκδ. 1994), «κατ’ εντολήν» του Αγίου Ραφαήλ και την πήγε «κατ’ επιθυμίαν του» στη γενέτειρά του, το 1975, για να παραμείνει στον Ι. Ναό τής Παναγίας του χωριού του. Επίσης, αμέτρητες άλλες Εικόνες, που της παρήγγελναν απ’ όλο τον κόσμο και από τα χρήματα τα οποία έπαιρνε έδινε και για την ανέγερση του Μοναστηριού.
Μετά απ’ όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, είναι φανερό, ότι η Αικατερίνη Λύτρα υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα, σύγχρονα δοχεία της Θείας Χάρης του Αγίου Ραφαήλ. Γι’ αυτό, δίκαια, ο Φ. Κόντογλου την αποκαλούσε μακαρία, τρισμακαρία, καλότυχη, καθηγήτρια των σοφών, κήρυκα της αμωμήτου πίστεως, διερμηνέα κ.α.
Οι επιστολές του προς την Αικατερίνη, το περιεχόμενο των οποίων αναφέρθηκε παραπάνω, δόθηκαν ήδη στο «Σύνδεσμο Κληρικών Χίου» για το Αρχείο του.
Παρακαλώ πολύ όσους μπορούν και με όποιον τρόπο μπορούν, να βοηθήσουν στη διάδοση των τριών άρθρων, τα οποία αναρτήθηκαν σ’ αυτή την ιστοσελίδα (ή αποσπασμάτων αυτών), που, κατά το μεγαλύτερο μέρος τους περιέχουν πληροφορίες, οι οποίες για πρώτη φορά περνούν στο διαδίκτυο, προς δόξα των τριών Μεγαλ/ρων της Λέσβου και φόρο τιμής στην Αικατερίνη Λύτρα για την αξιοθαύμαστη διακονία της.
Επίσης, απευθύνω έκκληση, σ’ όσους έχουν βιβλία τής κας Λύτρα, επειδή δεν κυκλοφορούν στο εμπόριο, να τα διαδώσουν μέσω του INTERNET ή να τα δωρίσουν σε βιβλιοθήκες, για να διαιωνίζουν τα θαυμάσια των τριών Αγίων και ιδιαίτερα τα του Αγίου Ραφαήλ, όπως συμβαίνει και με πολλά άλλα συγγράμματα, γιατί οι Άγιοι ευαρεστούνται ιδιαίτερα, όταν έρχονται στο φως της δημοσιότητας. Γι’ αυτό, όπως λένε πολλοί, που αξιώθηκαν να έχουν πνευματικές εμπειρίες, τους προτρέπουν οι Ίδιοι να τις διηγούνται, αλλά και να τις γράφουν, προκειμένου να πιστέψει ο κόσμος και να σωθούν όσο το δυνατόν περισσότερες ψυχές.
Στέλλα Ιωάν. Ζαχαρόγιαννη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου