Ποιοὶ ξαφνιάζονται καὶ αἰσθάνονται ταραχή; Οἱ ἀπροετοίμαστοι νὰ ἀντιμετωπίσουν μιὰ δυσκολία, μιὰ ἐξέταση, μία ἐχθρικὴ ἐπιδρομή, μία ἀπρεπῆ συμπεριφορὰ ἑνὸς συνανθρώπου, μίαν ἀρρώστια, ἕνα θάνατο. Ταράσσονται οἱ ἀμελεῖς μαθητές, ὅταν ὁ δάσκαλος τοὺς καλεῖ γιὰ ἐξέταση.
Ταράσσονται οἱ στρατιῶτες, ὅταν βλέπουν τὸν ἐχθρὸ νὰ προβάλλει καὶ δὲν εἶναι ἕτοιμοι νὰ τὸν ἀντιμετωπίσουν. Ταράσσονται οἱ ἀσθενεῖς ὅταν ὁ γιατρὸς τοὺς ἀνακοινώνει τὴ μορφὴ τῆς ἀσθενείας τους. Ταράσσονται οἱ μὴ ὑπομονετικοὶ συνάνθρωποί μας ἀπὸ τὶς ἀντιδράσεις, τοὺς ἐκνευρισμούς, τίς, ἄδικες πολλὲς φορές, συμπεριφορὲς τῶν ἄλλων. Ταράσσονται οἱ χλιαροὶ στὴν πίστη, οἱ εὐαίσθητοι ἀλλὰ ἀπρόσεκτοι, ὅταν πέσουν ἀναπόφευκτα στὴν ἁμαρτία. Ταράσσονται οἱ γονεῖς ὅταν μαθαίνουν ὅτι τὰ παιδιά τους ἔχουν μπλέξει μὲ κακὲς παρέες, μὲ ναρκωτικά, μὲ ἀνθρώπους τοῦ ὑποκόσμου ποὺ τὰ παρασύρουν στὸν ὄλεθρο καὶ στὴν καταστροφή. Ταράσσονται οἱ ψυχὲς ὅταν ἐννοήσουν τὸ θάνατο, γιατὶ μπροστά τους ἐπικρέμαται ἡ σπάθη τοῦ δικαιοκρίτου Κυρίου. Μᾶς τὸ λέει καὶ ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία: «Θρηνῶ καὶ ὀδύρομαι ὅταν ἐννοήσω τὸν θάνατον». Ἡ ἔλλειψη κατάλληλης προετοιμασίας σὲ κάθε περίσταση ὁδηγεῖ στὴν ταραχή. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ψαλμωδὸς μᾶς λέει: «Ἡτοιμάσθην καὶ οὐκ ἐταράχθην» (Ψαλμ. 118, 60).
Οἱ ἐπιμελεῖς μαθητὲς δὲν ταράσσονται, γιατὶ ἡ προετοιμασία τους τοὺς θωρακίζει ἀπὸ ὁποιαδήποτε ξαφνικὴ ἐξέταση τοῦ δασκάλου τους. Οἱ στρατιῶτες ποὺ ἄγρυπνοι στέκουν μὲ «ἐφ’ ὅπλου λόγχην» καὶ γνωρίζουν τὶς πονηρὲς κινήσεις τοῦ ἔχθροῦ δὲν ταράσσονται μὲ τὴν παρουσία του. Τὴν περιμένουν. Ὅλοι μας ταρασσόμαστε ὅταν οἱ ἄλλοι μᾶς συμπεριφέρονται ἀπαξιωτικά, μᾶς προσβάλλουν, μᾶς ὑποτιμοῦν, μᾶς ἐρεθίζουν μὲ λόγια καὶ πράξεις, ἐνῶ θὰ ἔπρεπε μὲ ἀπάθεια, ταπεινὸ φρόνημα καὶ ὑπομονὴ νὰ τοὺς ἀντιμετωπίζουμε, γιὰ νὰ ἀποφεύγουμε τὸν πειρασμὸ καὶ τὴν ταραχή. Γιὰ τὶς κρίσιμες αὐτὲς στιγμές, ποὺ ἀναπόφευκτα ἔρχονται στὴν καθημερινότητά μας, ἄκουσα ἀπὸ ἕναν πνευματικὸ τὴ θεόσοφη φράση:
-Νὰ μαζεύεις ὑπομονή!,
Δηλαδὴ νὰ σκέφτεσαι ἀπὸ πρὶν πῶς θὰ τὶς διαχειρισθεῖς. Ἡ προετοιμασία σου θὰ σοῦ διώξει κάθε ταραχή.
Οἱ ἀσθενεῖς ποὺ εἶναι προσγειωμένοι στὴν πραγματικότητα καὶ ἔχουν ἀποδεχθεῖ ὅτι οἱ ἀσθένειες εἶναι γιὰ ὅλους μας καὶ ὄχι γιὰ μόνο τοὺς ἄλλους, δὲν ταράσσονται στὸ ἄκουσμα τῶν ἰατρικῶν γνωματεύσεων, ἀλλὰ καρτερικὰ καὶ ἀγόγγυστα τὶς δέχονται καὶ φέρνουν στὰ χείλη τους τὰ λόγια τοῦ Ἰὼβ «ὡς τῷ Κυρίῳ ἔδοξεν οὕτω καὶ ἐγένετο. Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον» (Ἰὼβ α΄ 21).
Ὅλοι μας οἱ χλιαροὶ περὶ τὴν πίστη ἂς ἀκούσουμε τὸ παράδειγμα τοῦ Ὁσίου Παϊσίου καὶ ἂς μὴν θρηνοῦμε μετὰ τὶς πτώσεις μας. Ἡ στιχομυθία τοῦ Γέροντα μὲ κάποιον ἀνήσυχο νεαρὸ λίγο τροποποιημένη ἔχει ὡς ἑξῆς:
Γέροντα, πώς θὰ ξεπεράσω τὶς πτώσεις μου;
- Σκοπὸς εἶναι νὰ προλαβαίνεις νὰ μὴν φθάνεις σ’ αὐτές. Ἄμα φθάσεις ἔχασες! Καὶ τὸ γάλα, ἂν δὲν προλάβεις νὰ τὸ κατεβάσεις ἀπὸ τὴ φωτιά, μόλις φουσκώσει, χύνεται.
-Πῶς θὰ τὶς προλαβαίνω;
- Χρειάζεται ἐπαγρύπνηση. Νὰ παρακολουθεῖς τὸν ἐαυτό σου καὶ νὰ συγκρατεῖς τὸ νοῦ σου καὶ τοὺς λογισμούς σου, γιὰ νὰ μὴ ριζώσει μέσα σου ἐπιθυμία κακή, νὰ μὴν γίνει ἀποδοχή της, νὰ μὴν γίνει πάθος, γιατὶ μετά, καὶ νὰ θελήσεις νὰ συγκρατηθεῖς καὶ νὰ τὴν κόψεις μὲ τὸ τσεκούρι, δὲν θὰ τὰ καταφέρεις. Νὰ θυμάσαι αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Δαβίδ: «Ἡτοιμάσθην καὶ οὐκ ἐταράχθην» (Ψαλμ, 118, 60).
Εἶδες ἐκεῖνος ὁ μοναχὸς τί ἔκανε; Μόλις ἔβγαινε ἀπὸ τὸ κελλί του, ἔκανε τὸν σταυρό του καὶ ἔλεγε: «Θεέ μου, φύλαξέ με ἀπὸ τοὺς πειρασμοὺς» καὶ ἦταν ἕτοιμος νὰ ἀντιμετωπίσει ὁποιονδήποτε πειρασμό. Ἦταν σὰν νὰ κρατοῦσε σκοπιά. Κοιτοῦσε ἀπὸ ποὺ θὰ τοῦ ἔλθει ὁ πειρασμός, γιὰ νὰ ἀμυνθεῖ. Καὶ μόνοι μας ἄμυνα δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε ὅσο καὶ ἂν προετοιμαζόμαστε. Ἡ προσευχὴ μᾶς φέρνει δίπλα μας τὸν Κύριο, ποὺ μᾶς ἐνισχύει. Εἶναι ἡ ἐπέμβαση τῆς μεγάλης δυνάμεως. Καὶ αὐτὴ τὴ χρειαζόμαστε πάντοτε!
Οἱ γονεῖς ποὺ μεγαλώνουν τὰ παιδιά τους μὲ «παιδεία καὶ νουθεσία Κυρίου» (Ἐφεσ. στ΄ 4) χωρὶς νὰ ὑποκρίνονται, γιατὶ τὰ παιδιὰ ἔχουν τὴν λεπτότητα νὰ καταλαβαίνουν τὸ γνήσιο ἀπὸ τὸ κάλπικο, τότε παρακαλουθώντας τὶς κινήσεις τῶν παιδιῶν τους, στέκουν δίπλα τους, εἶναι ἕτοιμοι κάθε στιγμὴ νὰ τὰ προστατεύσουν ἀπὸ τὰ βέλη τῆς σύγχρονης κοινωνίας, ὥστε νὰ νὰ μὴν φθάσουν νὰ κλαύσουν γιὰ ἐπερχόμενες πτώσεις. Καὶ οἱ ψυχὲς ποὺ ὁ κτύπος τους εἶναι ρυθμισμένος μὲ τοὺς κτύπους τοῦ γλυκυτάτου μας Ἰησοῦ, καὶ ὁ δρόμος τῆς ἐπίγειας ζωῆς τους εἶναι δρόμος Χριστοῦ, δρόμος ἀρετῆς, δρόμος συνεχοῦς ἐγρηγόρσεως, δὲν θὰ φθάσουν νὰ ποῦν: «Τὸν χιτῶνά σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον καὶ ἔνδυμα οὐκ ἔχω ἵνα εἰσέλθω ἐν αὐτῷ.» Ἡ ἡμέρα καὶ ἡ ὥρα ποὺ θὰ ἔλθει ὁ Κύριος νὰ χτυπήσει τὴν πόρτα τῆς καρδιᾶς μας εἶναι ἄγνωστες. Ἐμεῖς ὡς πιστοὶ δοῦλοι Κυρίου ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε πάντοτε ἕτοιμοι. Μᾶς τὸ λέει καὶ ὁ Κύριος μὲ τὸ στόμα τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου: «Γρηγορεῖτε καὶ προσεύχεσθε, ἵνα μὴ εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν· τὸ μὲν πνεῦμα πρόθυμον, ἡ δὲ σὰρξ ἀσθενής (Ματθ. κστ΄ 41). Ἔτσι, ὅταν ἔλθει ἡ εὐλογημένη ἐκείνη ὥρα τῆς ἐπισκέψεώς Του ἡ παρουσία Του δὲν θὰ μᾶς ταράξει. Δὲν θὰ μᾶς δικαιολογήσει ἡ λαϊκὴ φράση: «Σπίτι ἀσυγύριστο μουσαφήρη περιμένει». Καὶ ἔτσι ὄχι μόνον δὲν θὰ ταραχθοῦμε, ἀλλὰ καὶ θὰ χαροῦμε καὶ θὰ πανηγυρίσουμε λέγοντας:
-Ἐλθέ, Κύριε, ὁ δοῦλος Σου μὲ χαρὰ Σὲ προσμένει. «Δέξαι με ὡς ἕνα τῶν μισθίων Σου (Λουκ. ιε΄ 19). Πολὺ ἐπιθυμῶ νὰ μὲ πάρεις κοντά Σου. Ἐπιθυμῶ, ὅπως ὁ Παῦλος «ἀναλῦσαι καὶ σὺν Σοὶ εἶναι» (Φιλιπ. α΄ 23). Ἐλθέ, εὐλογημένε μου Κύριε!
Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου