Εδώ και περίπου μια δεκαετία βρίσκονται στο πλευρό άρρωστων ή εγκαταλειμμένων παιδιών που μεγαλώνουν σε θαλάμους νοσοκομείων, αλλά και ηλικιωμένων που παλεύουν με σοβαρές ασθένειες, τα γηρατειά και -κυρίως- τη μοναξιά τους.
Τα μέλη της Εθελοντικής Διακονίας Ασθενών επισκέπτονται καθημερινά περισσότερα από 40 νοσοκομεία και νοσηλευτικά ιδρύματα της Αττικής και προσφέρουν στοιχειώδη φροντίδα σε μικρούς και μεγάλους, που αναζητούν ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, έναν άνθρωπο για να μοιραστούν το πρόβλημά τους.
«Η Διακονία δημιουργήθηκε για να βοηθήσει ανθρώπους κάθε ηλικίας, που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία χωρίς υποστήριξη από οικογενειακό ή φιλικό περιβάλλον. Η αφορμή ήταν ένα τηλεφώνημα που δέχτηκα για μια κατάκοιτη γιαγιά, που έχασε την κόρη της από καρκίνο και βρέθηκε ξαφνικά στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου. Μια γυναίκα που δεν μπορούσε να φροντίσει τον εαυτό της έμεινε ολομόναχη, χωρίς κανένα στήριγμα» λέει ο επικεφαλής του συλλόγου, πατέρας Βασίλειος Κοντογιάννης.
Στην προσπάθεια συμμετείχαν αρχικά τέσσερα πέντε άτομα. «Ξεκινήσαμε από το Ιπποκράτειο, εγώ, η παπαδιά και δυο τρεις ακόμα. Σήμερα οι εθελοντές που πηγαίνουν σε νοσοκομεία ξεπερνούν τους 360, ενώ υπάρχουν και άνθρωποι που μας στηρίζουν με άλλους τρόπους, όπως δωρεές ή συμμετοχή στη διοργάνωση εκδηλώσεων. Φροντίζουμε 10 - 25 μοναχικούς ασθενείς την ημέρα, ανάλογα με τις ανάγκες που υπάρχουν, δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στα προβλήματα των παιδιών. Το 75%-80% των αιτημάτων που δεχόμαστε από νοσηλευτικά ιδρύματα έχει σχέση με παιδιά».
Οι βάρδιες των εθελοντών είναι δίωρες ή τρίωρες, ενώ το πρόγραμμα διακονιών διαμορφώνεται καθημερινά σε συνεννόηση με τα νοσοκομεία. Οι νέοι εθελοντές περνούν πρώτα από συνέντευξη, ενημερώνονται για τις δυσκολίες του εγχειρήματος από τους κοινωνικούς λειτουργούς και παρακολουθούν προγράμματα εκπαίδευσης, που περιλαμβάνουν εισηγήσεις γιατρών, ψυχολόγων, νοσηλευτών και ιερέων. Στη συνέχεια πραγματοποιούν τις πρώτες επισκέψεις τους σε νοσοκομεία, υπό την επίβλεψη των παλαιότερων, ώστε να «δοκιμαστούν» σε πραγματικές συνθήκες.
«Δεν αποκλείουμε κανέναν, τα μέλη μας είναι ηλικίας 21-80 ετών. Έχουμε όμως μεγάλη ευθύνη απέναντι στους ασθενείς, στο προσωπικό των νοσοκομείων και στους ίδιους τους εθελοντές. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να αντέξουν το συναισθηματικό βάρος και είναι προτιμότερο να αξιοποιηθούν σε άλλους τομείς.
Άλλωστε, οι ανάγκες είναι μεγάλες, κανείς δεν περισσεύει» αναφέρει ο πατέρας Βασίλειος. Για τον πολύτεκνο ιερέα η μεγαλύτερη επιβράβευση έρχεται μέσα από τα χαρούμενα βλέμματα των παιδιών και τα θετικά σχόλια των ηλικιωμένων. «Οι περισσότεροι ρωτούν: "Πότε θα ξανάρθεις;". Σου απλώνουν το χέρι, δείχνουν ότι σε χρειάζονται, σου δίνουν κουράγιο να συνεχίσεις» σημειώνει ο ίδιος.
«Βοηθούμε να ξεχάσουν τον πόνο»
Από τη θερμή ανταπόκριση των μικρών και μεγάλων ασθενών αντλούν δύναμη και οι εθελοντές. «Στο Νοσοκομείο Παίδων "Αγία Σοφία", όπου πηγαίνω μία φορά την εβδομάδα, φροντίζω τον Παναγιωτάκη. Ένα παιδί 9 ετών, με προβλήματα στα οστά και στη σπονδυλική στήλη. Όταν πηγαίνω κοντά του, μου χαρίζει ένα ζεστό χαμόγελο. Αν τον αφήσω για λίγο, μαζεύεται στο κρεβάτι του, στεναχωριέται. Ζητάει μόνο μια αγκαλιά και μου προσφέρει ανιδιοτελή αγάπη. Μέσα από την επαφή μαζί του, αλλά και με τα υπόλοιπα παιδιά, νιώθω ότι γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, ότι βελτιώνομαι ηθικά και πνευματικά» λέει η δικηγόρος Μαρία Δεληγιάννη, μητέρα τριών κοριτσιών, 20, 16 και 13 ετών.
Τρίωρες βάρδιες στο Νοσοκομείο Παίδων «Αγία Σοφία» κάνει και η πολύτεκνη Αλεξάνδρα Γεωργακοπούλου. «Δίνω λίγες ώρες από τη ζωή μου, από το εβδομαδιαίο πρόγραμμά μου, αλλά αυτό που εισπράττω είναι συγκλονιστικό. Έπειτα από κάθε διακονία, επιστρέφω στο σπίτι μου πιο χαρούμενη, πιο δυνατή». Εκτός από τα χαμόγελα, τις αγκαλιές και τα παιχνίδια, υπάρχουν όμως και οι δύσκολες στιγμές. «Κυρίως όταν πρέπει να διαχειριστούμε ένα πολύ βαρύ περιστατικό. Σε αυτές τις περιπτώσεις στεναχωριόμαστε, επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι παραπάνω για το παιδί. Προσπαθούμε απλώς να του δώσουμε λίγη χαρά, να το βοηθήσουμε να ξεχάσει τον πόνο και να αισθανθεί καλύτερα».
Χρήσιμες πληροφορίες και τηλέφωνα επικοινωνίας
Η Εθελοντική Διακονία Ασθενών λειτουργεί υπό τη διεύθυνση του Ιδρύματος Ποιμαντικής Επιμόρφωσης της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και στηρίζεται οικονομικά σε δωρεές ιδιωτών. Από την άνοιξη του 2011 έχει συγκροτηθεί Σώμα Εθελοντών Στήριξης, που ενισχύουν την προσπάθεια με μηνιαίες συνδρομές. Όσοι θέλουν να ενταχθούν στην ομάδα στήριξης μπορούν να συμπληρώσουν τη σχετική φόρμα που υπάρχει στην ιστοσελίδα www.diaconia.gr και να την αποστείλουν στο info@diaconia.gr ή στο φαξ 210-7252703. Για καταθέσεις χρημάτων υπάρχουν επίσης δύο τραπεζικοί λογαριασμοί (Πειραιώς: GR73 0172 0520 0050 5203 2910 228 και Εθνική: GR71 0260 0320 0008 3020 0492 822), ενώ για την παροχή εθελοντικής εργασίας ή άλλης βοήθειας δίνονται πληροφορίες στα τηλέφωνα 210-7252706, 210-7252716.
Αποτελούν «μάθημα ζωής» και ανθρωπιάς
Για τη δημοσιογράφο της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης και Επικοινωνίας Θεοδώρα Παπαφράγκου, οι τρεις ως έξι ώρες που περνάει κάθε εβδομάδα δίπλα σε παιδιά που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία της Αττικής αποτελούν «μάθημα ζωής». Εθελόντρια εδώ και τρία χρόνια, έχει κληθεί να αντιμετωπίσει δεκάδες περιστατικά, που -όπως λέει- άλλαξαν τον τρόπο σκέψης της. «Η εμπειρία μου στη Διακονία "κυλάει" με πολλή αγάπη, χαρά, αλλά και πόνο. Μέσα από αυτήν τη διαδικασία έμαθα να βλέπω τη ζωή διαφορετικά, κατάλαβα την αξία της υπομονής και της προσφοράς στον συνάνθρωπο».
Ακολουθώντας τις συμβουλές των κοινωνικών λειτουργών της Εθελοντικής Διακονίας Ασθενών και αξιοποιώντας την εμπειρία που απέκτησε τα τελευταία χρόνια, η κυρία Παπαφράγκου προσπαθεί να μη δένεται συναισθηματικά με τα παιδιά που φροντίζει. «Δεν είναι εύκολο, βοηθούν όμως πολύ η εκπαίδευση και η προσευχή. Έχω πάντα στο μυαλό μου ότι τα παιδιά που νοσηλεύονται στο νοσοκομείο βρίσκονται στα χέρια του Θεού. Δεν περιμένουν από εμένα να τα σώσω, θέλουν μόνο μια αγκαλιά».
Παρά την εμπειρία της, όμως, δεν είναι λίγες οι φορές που δυσκολεύεται να απαντήσει στις επίμονες ερωτήσεις των μικρών ασθενών. «Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα κοριτσάκι, 3,5 ετών, που μόλις το είχαν αφήσει οι δικοί του στο "Αγία Σοφία". Με πήγαινε συνέχεια μπροστά στο άγαλμα στο προαύλιο, που αναπαριστά μια μητέρα με το παιδί της, και με ρωτούσε: "Αυτή η κυρία είναι μαμά;". Άλλη φορά, ένα αγοράκι ήθελε να μάθει πότε θα επιστρέψει ο μπαμπάς του για να το πάρει. Τα εγκαταλειμμένα παιδιά κάνουν συχνά τέτοιες ερωτήσεις, βλέπουν παντού γονείς».
Ζωγραφιές και κλόουν
Ο 21χρονος φοιτητής Ιατρικής Γιάννης Λάνδρου είναι ο μικρότερος σε ηλικία εθελοντής της Διακονίας. Ροδίτης στην καταγωγή, οικογενειακός γνωστός του πατέρα Βασίλειου, άρχισε τις επισκέψεις σε νοσοκομεία πριν από περίπου έναν χρόνο. «Συμμετέχω σε μια ομάδα εθελοντών, που περνάει απ' όλους τους θαλάμους των νοσοκομείων και προσπαθεί να διασκεδάσει τα παιδιά. Τους δίνουμε ζωγραφιές, μαρκαδόρους, κηρομπογιές, μιλάμε μαζί τους, τα ενθαρρύνουμε, ενώ έχουμε μαζί μας και έναν κλόουν, που κάνει διάφορα κόλπα».
Αν και το καθημερινό πρόγραμμά του είναι αρκετά φορτωμένο, ο Γιάννης βρίσκει πάντα λίγο χρόνο για τις εθελοντικές δραστηριότητες της ομάδας. «Επειδή οι ώρες μαθημάτων στη σχολή μου έχουν αυξηθεί, πριν από κάθε διακονία λέω στον εαυτό μου ότι αυτή θα είναι η τελευταία φορά που συμμετέχω. Όταν όμως φεύγω από το νοσοκομείο, δεν το σκέφτομαι πια. Παίρνω δύναμη από τα παιδιά και, έπειτα από λίγο καιρό, είμαι πάλι εκεί για να τους δώσω χαρά».
«Νιώθω ευλογημένος σήμερα που μπορώ να τους κρατάω το χέρι!»
Οικογενειακά μυστικά που έμειναν κρυμμένα για χρόνια, παράπονα από ανθρώπους που αργοπεθαίνουν ολομόναχοι στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου, ακόμα και... ιστορίες από την Κατοχή ακούει τα τελευταία πέντε χρόνια από μοναχικούς ηλικιωμένους ασθενείς ο συνταξιούχος Νίκος Μωραΐτης. «Οι μεγαλύτεροι άνθρωποι έχουν ανάγκη να μοιραστούν με κάποιον τις αγωνίες, τις σκέψεις και τα προβλήματά τους. Πολλοί κατηγορούν τον εαυτό τους, επειδή έκαναν λάθη στη ζωή τους και έμειναν μόνοι. Μερικοί έχουν ψυχολογικά προβλήματα και άλλοι ζητούν να ξαναδούν, έστω για μια φορά, τα παιδιά τους. Υπάρχουν, βέβαια, και ασθενείς που απλώς διηγούνται περιστατικά από το παρελθόν. Έχει τύχει να φροντίσω ηλικιωμένο που γνώριζε τον στρατηγό Πλαστήρα και άλλους που μου έλεγαν ιστορίες για τον πόλεμο του 1940».
Το περιστατικό που θυμάται πιο έντονα όμως είναι η εγκατάλειψη ενός ασθενούς από την οικογένειά του στην Ψυχιατρική Κλινική του Γενικού Κρατικού. «Η σύζυγος και τα παιδιά του δεν ενδιαφέρονταν για την υγεία του.
Έρχονταν στο νοσοκομείο κάθε 10-15 ημέρες και έβαζαν τον άνθρωπό τους να υπογράφει διάφορα χαρτιά, για να πάρουν τη σύνταξη και την περιουσία του. Εκείνος δεν καταλάβαινε τι του έκαναν, ζητούσε μόνο να γυρίσει στο σπίτι του. Και εγώ που έβλεπα το δράμα του, δεν μπορούσα να κάνω κάτι για να τον βοηθήσω».
Ο κ. Μωραΐτης ανήκει σήμερα στην ομάδα των πιο έμπειρων εθελοντών της Διακονίας και επισκέπτεται ηλικιωμένους ασθενείς μια δυο φορές την εβδομάδα, στο ΚΑΤ, στο Λαϊκό, στο Γενικό Κρατικό και άλλα νοσοκομεία. «Η διακονία έχει γίνει για εμένα βίωμα και ανάγκη. Στην αρχή είχα επιφυλάξεις, φοβόμουν μήπως δεν με δεχτούν οι ασθενείς, δεν ήξερα πώς να τους προσεγγίσω. Στην πορεία είδα ότι με θεωρούν φίλο τους, ότι με αναζητούν. Γνώρισα ανθρώπους δύστροπους αλλά και πράους ασθενείς, που υπομένουν την ταλαιπωρία τους χωρίς να διαμαρτύρονται ποτέ. Κατάλαβα ότι όταν οι καλοί άνθρωποι φτάνουν κοντά στο τέλος, γίνονται ακόμα καλύτεροι. Και σήμερα νιώθω ευλογημένος που μου δίνεται η ευκαιρία να βρίσκομαι κοντά τους και να τους κρατάω το χέρι».
Γεράσιμος Κόντος
Φωτό: Χρήστος Ζήνας
Πηγή: www.dimokratianews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου