Αδελφοί μου,
Το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου η Αγία μας Εκκλησία τελεί τον Εσπερινό της Κυριακής του Πάσχα, συνδεδεμένο με τη Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου. Η Θεία αυτή Λειτουργία είναι από τις ομορφότερες διότι εμπεριέχει ύμνους και Προφητείες από την Παλαιά Διαθήκη οι οποίες μιλούν για την Ανάσταση του Χριστού αιώνες, χιλιετίες προ της γεννήσεως του Χριστού.
Οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας θέσπισαν να διαβάζονται στη Λειτουργία αυτή δεκαπέντε Προφητείες από διάφορα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης. Όμως, για λόγους καθαρά πρακτικούς, επικράτησε να διαβάζονται δημόσια περικοπές από τρεις Προφητείες εκ των δεκαπέντε (η πρώτη, η τέταρτη και η δέκατη πέμπτη) από την Γένεση, τον Ιωνά και τον Δανιήλ.
Η Γένεση κάνει λόγο για τη δημιουργία του κόσμου. Ο Ιωνάς αναφέρεται στο θαυμαστό γεγονός της υφαρπαγής του στα σπλάχνα του πελώριου κήτους επί τρεις ημέρες και την εξαγωγή-διάσωσή του από εκεί, με αποτέλεσμα να κηρύξει τον Θεό και να φωτίσει χιλιάδες ανθρώπους στη συνέχεια. Ήταν μια προτύπωση της τριημέρου ταφής και Αναστάσεως του Κυρίου. Και ο Δανιήλ μιλά για την κάμινο με τους Τρεις Παίδες, τους καιόμενους και μη καταφλεγόμενους, προτύπωση κι εδώ της Αναστάσεως του Κυρίου, ο οποίος ετάφη αλλά ανέστη και δεν τον άγγιξε ο θάνατος. Στην τρίτη αυτή, σπουδαιότατη Προφητεία της Παλαιάς Διαθήκης θα μείνουμε για λίγο, να δούμε τα γεγονότα και τα μηνύματα που μας δίδει.
Βρισκόμαστε στη Βαβυλώνα (σημερινό Ιράκ), στην πεδιάδα Δεηρά, όπου βασιλεύει ο ειδωλολάτρης βασιλιάς Ναβουχοδονόσωρ. Ο βασιλιάς αυτός είχε κατασκευάσει ένα χρυσό άγαλμα (εικόνα- είδωλο) και απαίτησε να το προσκυνήσουν όλοι οι άνθρωποι, επισημαίνοντας ότι όποιος δεν προσκυνήσει θα καεί σε ένα φρικτό, τεράστιο καμίνι που άναψαν εκεί. Όμως, τρεις δεν το προσκύνησαν και μάλιστα ήσαν άνθρωποι στους οποίους είχε εκχωρηθεί εξουσία από το κράτος. Ήσαν δε Ιουδαίοι που, ως γνωστόν, οι Ιουδαίοι ήσαν μονοθεϊστές. Οι τρεις αυτοί νέοι, οι Τρεις Παίδες ήσαν ο Σεδράχ, ο Μισάχ και ο Αβδεναγώ, δηλαδή τα ονόματά τους αντίστοιχα ο Αζαρίας, ο Μισαήλ και ο Ανανίας. Οι τρεις αυτοί νέοι διακήρυξαν ότι δεν πιστεύουν στα είδωλα αλλά στον αληθινό Θεό. Και όταν ερωτήθηκαν από τον Βασιλιά γιατί δεν προσκυνούν, απάντησαν ότι δεν έχουν ανάγκη αυτούς τους ψεύτικους θεούς αλλά τον αληθινό Θεό ο οποίος βρίσκεται στον ουρανό και τον λατρεύουν. Και ο βασιλιάς διέταξε να ανάψουν εφτά φορές πιο καυτό το πελώριο καμίνι, τόσο μεγάλο και τόσο δυνατό που δεν μπορούσε κανείς να πλησιάσει ακόμη και δεκάδες μέτρα κοντά του. Μάλιστα οι φλόγες έβγαιναν πάνω από αυτό, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Δανιήλ, περίπου σαράντα πήχες. Εκεί διέταξε να τους τοποθετήσουν, αφού προηγουμένως τους απογυμνώσουν από τα ενδύματα και υποδήματά τους για να καούν ζωντανοί. Τότε, οι Τρεις Παίδες δίχως κανένα δισταγμό μπήκαν στο καμίνι και άρχισαν να προσεύχονται στον Θεό, μάλιστα ο Αζαρίας με ένθερμη προσευχή, που αποτελεί εξαίσιο Ψαλμό δοξολογίας και ικεσίας στον Κύριο. Και – ω του παραδόξου θαύματος- δεν κάηκαν, ούτε έπαθαν τίποτα. Βλέποντας ο Ναβουχοδονόσωρ τα γενόμενα αφήνιασε και έδωσε εντολή να ρίξουν περισσότερη καυστική ύλη στο καμίνι, μέχρι που καίγονταν οι ευρισκόμενοι εκτός της καμίνου, πλησίον. Αλλά και πάλι δεν καίγονταν οι Τρεις Παίδες, παρά ένα δροσερό αεράκι μέσα στη φωτιά και μόνο στο σημείο που ήσαν οι τρεις, τους δρόσιζε και τους διατηρούσε ανέπαφους. Τότε εμφανίστηκε και τέταρτο πρόσωπο μέσα στη φωτιά. Ήταν Άγγελος Κυρίου {με πρόσωπο που μοιάζει με τον Υιό του Θεού, δηλαδή τον Χριστό, αναφέρει ο Δανιήλ. Φανταστείτε πόσους αιώνες προ Χριστού, που κανένας δεν γνώριζε περί Χριστού και περί Υιού του Θεού, να μιλά ένας Προφήτης, ο Δανιήλ, για τον Υιό του Θεού, για έναν Άγγελο που το πρόσωπο του έμοιαζε με Υιό του Θεού ! Μεγάλο το όνομά Σου, Κύριε ! Ότι απέκρυψας αυτά από σοφών και συνετών και απεκάλυψας αυτά νηπίοις (κατά κόσμον) !}. Αμέσως, οι Τρεις Παίδες δοξολόγησαν τον Θεό για την θεοπτία αυτή, την ιερή εκείνη Αποκάλυψη και για το γεγονός ότι ο αληθινός Θεός τους διατήρησε ανέπαφους. Η δοξολογία αυτή των Τριών Παίδων είναι ένας απείρου κάλλους ύμνος, ο οποίος αναφέρεται σε οτιδήποτε υπάρχει στον κόσμο, έμψυχο και άψυχο και καλείται να δοξολογήσει και να υμνήσει τον δημιουργό του, Κύριο. Αναφέρονται οι Τρείς Παίδες στον ουράνιο κόσμο, στην άβυσσο, σε ζωντανούς και νεκρούς, στα μετεωρολογικά φαινόμενα, στον καιρό, στις ουράνιες, γήινες και καταχθόνιες δυνάμεις, στον θάνατο, στην φύση, στο φυτικό και ζωικό βασίλειο, στα λογικά αλλά και τα άυλα όντα, στη γη και τα στοιχεία που την αποτελούν, στο υγρό στοιχείο, στον ουρανό και τα στοιχεία που τον αποτελούν, στις υλικές και άυλες δυνάμεις, στους ανθρώπους, τους αγγέλους, τα πνεύματα και τις ψυχές των δικαίων και μη. Ζητούν να μετανοήσουν οι ασεβείς και να γίνουν ευσεβείς, μετατρεπόμενοι σε υμνητές του Δημιουργού απάντων. Διδάσκουν την ύπαρξη και την παντοδυναμία του Θεού, αλλά και την υποχρέωση του ανθρώπου να Τον λατρεύει σωστά και να Του αποδίδει την οφειλόμενη τιμή και δοξολογία σε κάθε καιρό και εποχή, στο διηνεκές. Αυτή είναι η υπό αναφορά περικοπή από την Προφητεία του Δανιήλ, ένα μόνο τμήμα της, διότι είναι πολύ μεγαλύτερη και αναφέρει και πολλά άλλα.
Η Προφητεία αυτή δεν διαβάζεται τυχαία λίγο πριν την Ανάσταση του Χριστού (στην κατά κόσμο λεγόμενη ΄΄πρώτη Ανάσταση΄΄). Προφητεύει η κάμινος τον τάφο και η σωματική και ψυχική ακεραιότητα των Τριών Παίδων την Ανάσταση, την ζωή, που ο τάφος δεν μπόρεσε να ανακόψει. Διότι εκεί υπήρχε ο Άγγελος Κυρίου εν μορφή Υιού του Θεού, ο Κύριος Χριστός, ο οποίος έμελε δια της Σταυρώσεως και της Αναστάσεώς του να λυτρώσει το ανθρώπινο γένος από τη φθορά της αμαρτίας και τον θάνατο. Μετά την εις άδου κάθοδο του Κυρίου ακολούθησε η πανένδοξη Ανάστασή Του. Μετά το κήρυγμα της σωτηρίας στους νεκρούς, στον άδη (εκεί έμεινε ο Κύριος επί 33 ώρες- Από τις 3 το μεσημέρι της Μεγ. Παρασκευής μέχρι τα μεσάνυχτα του Μεγ. Σαββάτου-ξημερώματα Κυριακής του Πάσχα), το πνεύμα Του επέστρεψε στον τάφο και μαζί με το σώμα Αναστήθηκε κι έτσι εμφανίστηκε επί σαράντα ημέρες, κι έτσι αναλήφθηκε κατόπιν στους ουρανούς και κάθισε στα δεξιά του Θεού Πατέρα και μας έστειλε τον Θεό- Άγιο Πνεύμα να καθοδηγεί τη ζωή της νοητής νηός, της Εκκλησίας μας, από την ημέρα της Πεντηκοστής και μέχρι τη συντέλεια του κόσμου. Έως τότε και οι ψυχές προγεύονται παραδείσου και κολάσεως, ευρισκόμενες στον άδη (ο οποίος νικήθηκε κατά κράτος μετά την Ανάσταση του Χριστού), μέχρι να ακολουθήσει η τελική κρίση που θα τα γευθούν ολοκληρωτικά πλέον.
Όμως, η κάμινος που έκαιε αλλά δεν μπορούσε να κατακάψει τους Αγίους Τρείς Παίδες, τον Μισαήλ, τον Αζαρία και τον Ανανία, έχει και έναν άλλο συμβολισμό. Ποιόν ? Το φως της Ανάστασης του Χριστού είναι παντοδύναμο, ζωοποιό και υπερφυσικό φως. Είναι Άγιο Φως. Είναι πανάγιο Φως. Είναι το Φως που ανέτειλε από τον Πανάγιο Τάφο και που ανατέλλει ΄΄αυτοφυές΄΄, θεία χάριτι, κάθε Μεγάλο Σάββατο το μεσημέρι και μεταφέρεται σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης προς αγιασμό και στήριξη των πιστών. Το Άγιο Φως επί πολλή ώρα, αμέσως μετά την αφή Του, δεν καίει. Το αγγίζουν πιστοί αλλά το αγγίζουν και άπιστοι και δεν καίγονται. Διότι, όπως είπαμε είναι υπερφυσικό Φως, είναι θεϊκό Φως, είναι δώρο Θεού.
Αδελφοί μου,
Είθε η Ανάσταση του Χριστού να φέρει και στις δικές μας καρδιές το αιώνιο Φως. Αυτό με το οποίο θα πορευόμαστε στο υπόλοιπο της ζωής μας, ώστε να αξιωθούμε, εν τη εσχάτη ημέρα της κρίσεως, να αντικρίσουμε δίχως προσκόμματα το υπέρλαμπρο και ανυπέρβλητο Φως, τον Κύριο της δόξης. Αμήν.
Χριστός Ανέστη !-
Γεώργιος Φωτ. Παπαδόπουλος
Κήρυξ του Θείου Λόγου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου